Разговарајте за да ви олесни душата

@sj *O* пиши ми

 

Postojano mislam I se grizam za lugeto okolu mene. Mislam za se, I premnogu se zamaram, pravam filmovi koga se e okej. Sakam da se olabavam, no nesto e posilno od mene. Imase tezok slucaj vo semejstvoto, majka mi imase zdravtsveni problemi. Cela godina pominav mn.hrabro, ne pokazav slabost, bev otsekogas najsilnata licnost. Sega koga se e okej, koga pomina toj los period, se custvuvam cudno. Se custvuvam isplaseno da ne I se sluci nesto pak, se custvuvam izmoreno.. Kako da naucam da gi kontroliram cuvstvata, da ne se grizam za se, da bidam potepeliva(mn.lesno se izn), da ziveam vo momentov? Jas se osekam prazno, epten prazno..

 

Живеам во навидум убаво семејство, средени, со плати, со коли, здрави живи....но она што ме мачи се постојаните караници на моите родители.
Татко ми во последно време и замерува на мајка ми (ова никогаш пред наши уши) секогаш кога биле сами - за некои спомени од минатото, како таа на гости намерно седнувала до некој друг маж, како не смее да оди сама бидејќи ќе направи нешто...
Не знам веќе дали да верувам во овие приказни, како да разговарам со татко ми на оваа тема...како да и верувам на мајка ми без да ги знам двете страни...
Умирам психички тивко, ме јаде оваа ситуација.... после една нивна таква караница, неколку недели, па и месеци ќе е се во ред, и после пак некој таков муабет...

умирам тивко, се прашувам многу прашања, мајка ми никогаш не му дала повод за такво размислување, не не еве не знма...дали човековиот мозок се менува со тек на години, дали има некој сомнеж тој од минатото, дали љубомората изглегува на виделина на 65 години, дали е ова нормално, дали е ова ненормално....
и јас ли ќе бидам ваква...
уф уф уффффффффффффффффффффф

 

Се наоѓам во некоја фаза што.мислам дека ќе полудаѓ. Едното дете ми е 19месеци и трудна сум во 6 месец за второ. Ова првото лудува, сњ лути за се и сешто, залепено е за мене и многу ми е тешко. Незнам како да њ ошуштам, многу ми е тешко, напорно, не можам да го слушам како плач...помагајте

 

Ми треба некој за совет
Ми треба некој да ми посочи решение
Мора да има, не го гледам...

 

11ти ден од оваа катастрофа.
Никогаш во животот се немам измачувано толку многу како овие последни денови.Не знам што ми е,не сум тоа јас.Ме гуши секоја помисла на животот се плашам од деновите што следат.Тонам целосно и не гледам крај на ова ситуација.Имам многу проблеми и од секоја страна нешто ме стега,не можам да зборувам со никого на оваа тема,бев болна со денови иако тоа го гледав како типична депресија.Еве се уште не можам да станам од кревет.Овој викенд излегов и се надевав дека ке се средам и заборавам малку ама кога си дојдов дома се по старо.Од кај да почнам да се извлечам од ова.Немам желба за ништо,не сакам ни да зборувам ни да гледам луѓе околу мене.Се плашам од мојава состојба има толку многу луѓе околу мене а се давам во самотија.

 

Како девојка со поинакви замисли за љубовта никогаш не го очекував ова што ми се случи....во никој случај не помислив дека првата моја врска ќе биде неофицијална, тајна и кратка.
Се запознавме на интернет. Многу брзо се зближивме и одлучивме да го префрлиме контактот на друго место. Си пишевме секој ден по 3-4 сати и ете...се засакавме (кажете што сакате не ми е гајле, само ние си знаеме како ни е). Се случи неочекувано. И се беше во ред се додека не си пративме слики и се разочаравме....колку само планови за ништо. Не знам кој повеќе се разочара.
Следниот ден зборавме што и како понатака...готови бевме да се разделиме се додека не реков да си дајме одмор 2-3 дена во последен момент. Тој се согласи, Во меѓувреме ми фали. Премногу е добар за да го пуштам тукутака да излезе од мојот живот. Веќе на некој начин загубив една личност, не сакам уште една. Нема да можам да го поднесам тоа.
Најубавите денови ги поминав со него. И тој со мене. Сепак не очекував дека мојата прва врска ќе биди ваква...Во никој случај не сега и не помалце од 2 недели дефинитивно. Претпоставувам и се надевам ќе продолжиме со другарчето како ништо да не било, но мене ми е тешко некако да се соочам со ситуацијава....

 

Како и секоја девојка така и јас си имам желби, мечти, сонови..
За недела дена ми е роденден, полнам 18 години.. Охх колку само сакав да го прославам со дечко ми и другарките, колку убави замисли си имав.. Сите девојки си го прославуваат со убави торти, балони, средено се, дотерани..Би сакала и јас, како што си замислував.
Но ете ништо од тоа нема да ми се исполни, моите немаат пари, неможам да си дозволам да го прославам..
Ги разбирам, им ја знам ситуацијата, но сепак сум гневна и лута..
Така беше и минатиот роденден, еве сега пак е така..
Пак ќе си го поминам роденденот дома во кревет, со солзи..
Ете и сега..
Им велам не течете, но не ме слушаат..

 

Понекогаш ни треба рестарт копче.Одмор од се и од секого.Некои личности влегуваат во нашиот живот со моќта да докажат дека зад хоризонтот,има многу повеќе.Насмевките, разочарувањата, љубовта...сето се измеша некаде.Некои луѓе се лекција,некои болка,ама сите искуство.Збунетоста во мојата глава заврши,и спремна сум да тргнам понатаму. Понекогаш поцрвста од челик,некогаш помека и од памук,ама силна за секој нареден чекор.Изненадена од самата себе,мојата самодоверба на највисоко ниво.Чекорам понатаму...

 

Помина една година од една случка што ме турна доволно што помислив дека јазикот намерно си го голтнав.
Деновиве имам несоница околу тоа. Не можам да спијам, се борам во себе си да се изборам со тоа.
Не сум виновна си велам, но имам грутка како јас да сум.
Лута сум на самата себе си, што не сум најсилна да го заборавам тоа и да не се сеќавам никогаш повеќе.
Страшноо беше, се што сакав беше да си одам дома.

 

Незнам веќе што да кажам или што да направам за да имам некој покрај себе
На работа треба очигледно да си гзолижач за да си во добри односи со колегите
Во љубовта треба да глумиш нешто што не си, за да имаш некој покрај себе
Стварно веќе незнам
Да дадам ли отказ од одлично работно место само затоа што се чувствувам мизерна секој ден????

 

Знам дека е тешко, но ти, мора да продолжиш понатаму!

 

Постојано си велам - до мене е, не е до него, не е до останатите во мојот круг на друштво, туку до мене е.
Постојано ја барам вината во себе, превземам вина дури и кога не сум направила нешто лошо.
Секогаш јас сум таа која вложува 100 % во врската, во пријателството, во речиси се.
Искажувам емоции, секогаш прва иницијатор за кафе со друштво, за прошетка со мајка.
И некогаш, кога ќе се изморам од се, посакувам да исчезнам, да игнорирам, да сум недостапна кога гледам дека не сум некаде потребна и веднаш се предомислувам и си велам дека можеби претерувам и сето тоа ми се само филмови во глава, пак ќе згрешиш, смири се будало и не брзај со одлуките.
Ама ете, не се филмови во глава и длабоко во себе знам дека нешто не е во ред.
Ако прашам - Си правам филмови, лоша сум, си барам внимание или кавга.
Ако молчам повторно не е во ред и повторно си тапкам во место.
Не сакам да бидам нападна, ама некогаш тоа туѓо однесување кон мене ме напнува и тотално излегувам од контрола .
И ете, си чекам негова порака, чекам другарка ми да ме покани на кафе, мајка ми да биде расположена на прошетка.
Прашање е до кога ќе чекам.
Страв ми е од пораз и загуба бидејки премногу емотивно ги сфаќам работите.

 

Ми треба совет....

 

Ако решам отворено да зборувам за се што минав годинава пред да ја затворам овдека повеќето ме знаат приватно пре ќе си ги насладат усните и ќе им сервирам се на тацна.
Затоа секогаш зборувам во шифри, некогаш и сум директна зависи од ситуацијата.
На крајот за да ми олесни можам да кажам дека оваа година научив и доста поважни работи. Видов кој колку имал во главата, кој ми мислел лошо а кој бил тука.
Кој ми се нашол и ми подадол рака, а кој само ми пружил и ме турнал подлабоко.
Знаете убаво е да го допреш дното, а потоа сам да се искачиш на скалилата, не осврнувајќи се околу себе гледав само напред и стигнав пак сум пред врвот.
И стојам и размислувам дали да го качам и тоа скалило, седната на претпоследното скалило со рака на лице и гледам околу себе. Ги гледам луѓето кое ме разочарале, ги гледам луѓето што ме бодрат, а потоа се гледам себе си и една врата.
Една врата која стои отворена, силна врата и милион емоции измешани и полекаа се затвора се до крајот кога ќе се затвори, но таа е полуотворена не стои, таа врата е тој ден кога си простив себе си.
За сите грешки, за сите лудувања, за сите дозволени туѓи влијанија, за сите глупости.
Најважното од мене беше да си ги признаеш грешките без срам, да им простиш на сите и да завршиш со нив засекогаш.
Тогаш почнаа да се случуваат убави работи, почна да си добива животот нормален тек, не сакам да е како порано сакам да е поинакво, поубаво и позрело.
Не сакам да гледам назад и не сакам да се враќам назад, вие што не знаевте да ме чувате кога ви требав ве молам не ме барајте, нема да имам милост да ве примам. Не ве сакам, супер ми е без вас и вашите манипулирања.
Сеуште седам и гледам на средно скалило тука седат луѓето што со радост ме гледаат, луѓето што животот ми го сменија, луѓе што ја напуштија земјава поради работа и ми недостигаат, луѓе кои не ми мислеле лошо и си велам сум имала среќа и можеби затоа стои таа врата полуотворена за да влезат и тие, да ги повлечам со мене. Секогаш би и секаде би со мене, за таквите личности не мора да се бориш туку едноставно знаеш дека секогаш ќе се тука, ќе те следат каде и да одиш.
Давајте шанси луѓе без притоа да мислите колку тие се погрешни, времето си врви користете го максимално.

 

Vikaj nekoja baba ili Dedo Na pomosh za da mozes ti da odmoris malku.Ne za dgabe vikaat druga sostojba.Ke mine I ke se raduvas Na bebce.

 

Јас не се сеќавм на мојот 18 роденден, дома мислам со 2-3 другарки и торта, ништо посебно а нормално сакав. Немаа моите пари фармерки да си купам. Си ветив ...се после факултет.
Со тешки маки завршив факултет (огромна почит и благодарност) што моите ми дадоа факултет, завршив се на време и фала на Бога одма се вработив, без партии без врски (кои и онака ги немав)....
Еве ме сега после 15 години од тогаш....јас имам солидна плата, купувам што сакам, соновите и мечтите сама си ги исполнувам....
Е сега не е се сјајно....но не се разочарувај, млада си....имаш време, заврпи факултет работа и после се сама

 

Разговорот секогаш помага кога ни е тешко на душата, а баш денеска па и зборувавме за тоа на работа дека со разговор сѐ се решава, можеби не за секогаш ама потребно е понекогаш да се искажеш на некого.
Последнава недела нешто почна да ме стега и се присетував на случките од детството и како повторно да ги доживував тие работи и стварно мислам дека ми е потребно на некој да раскажам, но кога помислам на тоа ме обзема страв и едноставно ги тргам на страна и ги гледам само добрите работи.
Секогаш велам кога разговараш со некого за некои работи или за општи теми, или за животот, како да ти олеснува затоа што разбираш дека и таа личност те разбира без да и објаснеш се.
Има една поговорка па и не знам дали е поговорка вика: Не мора да ми кажуваш со зборови што ти се случува ти се гледа по очите.

 

Јас па мислев само јас вака се осеќам . Потполно те разбирам, јас се надевам дека кога тогаш ќе помине, ама кога?

 

a зoштo сте се рaзделиле не свaќaм. Штo е тoa штo ве рaзoчaрaлo