Разговарајте за да ви олесни душата

Ste se cuvstvuvale li nekogas premnogu osameni t.e ste bile li? Da nemate bukvalno nikoj, da se cuvstvuvate kako da ne pripagjate nikade? Mnogu los period pominuvam.. Mnogu sum sama, nemam ni kafe so kogo da se napijam.. Nikogas ne sum imala mnogu prijateli,no imav nekolku. Poleka eden po eden gi snema.. Edna drugarka se omazi, druga postojano so deckoto, treta ja napusti drzavata, so cetvrtata se skaravme.. Momentalno imam samo dve drugarki (taa sto e postojano so deckoto) i uste edna, no i taa ne moze da bide celo vreme so mene.. Ljubovta nikako ne mi odi vekje dolgo vreme.. Nemam srekja voopsto.. Ne znam sto da pravam vaka.. Zapagjam vo depresija i se plasam za sama sebe.. Vekje i so zdravjeto ne sum bas najdobra.. Si go razbolev zeludnikot, bubrezite, postojatno nesto mi se slucuva, me boli, samo po lekari odam.. Znam ke mi kazete da se zapoznavam so novi lugje, no tesko mi odi, odsekogas bilo taka. Ednostavno nekoi lugje imaat takva zvezda i mozat so sekogo da se sprijatelat i site da gi sakaat.. Vo mojov slucaj e obratno, na pocetok nikoj ne me saka, site mislat deka sum dignata, a od koga ke me zapoznaat go menuvaat mislenjeto. Ne znam zasto imaat takvo mislenje. Nikogas nikogo ne sum potcenila, navredila ili ponasala "dignato".. Najverojatno ednostavno taka izgledam.. Mnogu mi e tesko.. Ako nekoj imal vakov period neka mi kaze kako go nadminal..

 

Па почни разговор со некое девојче што ти е познато на инстаграм/фејсбук. После некое време покани ја на кафе, излезете, можеби ќе се спријателиш.
Нели одиш на факултет/работа? Викни колешка да излезете некаде, или ако имаш некоја комшика да се прошетате низ населба.
Запиши се на пилатес/јога има таму други па пробај да се спријателиш со нив.

 

break down...не чуствувам ништо...празно..ни тага ни среќа ни болка...бесчуствителност...не мислам ништо...не чуствувам ништо...чудно...

 

Луѓе не сакам да бидам огорчена и негативна. Ова не бев јас. Некои работи направиа да гледам на се црно. Порано во сечија грешка, барав причина за грешката, и се водев по тоа дека сите сме луѓе и сите грешиме, а сега како едвај да чекам да слушнам некој нов трач, и да се ситам на туѓи грешки. Сакам да се променам, ама не знам како... Опкружена сум со луѓе кои премногу ги интерсираат туѓите животи и луѓе кои воопшто не сакаат да коментираат други луѓе, но воглавно преовладуваат првите, и поради тоа полека полека и јас станав таква. Некој начин како да престанам да бидам ваква? Не сакам да судам луѓе и нивните постапки без да ги знам причините за истите.

 

Плачам а не знам зошто, добро сум физички а психички сум уништена. Не можам на нилој да кажам како се чувствувам затоа што чувствувам омраза спрема сите.

 

Сигурно длабоко во себе знаеш зошто плачеш, иако викаш не знаеш.
Размисли убаво што е причината за нерасположението. Соочи се со мислите и емоциите, не се обидувај да ги игнорираш.
Затвори се во соба малку биди сама со себе, не се плаши да бидеш во свое друштво само немој да претераш...на сите ни треба миг само за нас.
Плус верувај и времево деновиве ПРЕМНОГУ лошо влијае на сите.

Ако ти е ептен психички лошо повеќе денови, не се затворај во себе уште повеќе туку најдобро побарај да разговараш со психијатар или психолог. Ќе ти помогне.

 

Никогаш не се јавивте да ме прашате нешто, ниту дали сум добро, ниту дали сум жива.
Сега наеднаш по толку години кога заминав далеку од своите се осмелувате да ми поставите прашања.
" Колку плати за картите?"
" Јас бев на одмор таму".
" Што бараш во Малта?"
" Што ќе работиш?"
" Со кој си отишла?"
" Како влезе на граница?"

- Ве молам, ич да не ви е гајле. Нема да добиете одговор, нема да ви го исполнам сеирот.

 

Bi sakal da se isplacam ama ne mozam. Pominav periodi na teska depresija i paranoja. Pocnav da se druzam i izleguvam pak ali cuvstvuvam omraza prema site. Prvo mi se dopaga nekoja posle begam od nea nemam volja da sakam niti ke sakam pak. Nea ja mrazam. Ni zivotni ne sakam kako porano. Itd krivo mi e samo sto propagav fizicki i so bev dobar

 

Не знaм ни јaс штo ми се случувa oд се сум незaдoвoлнa и тoa ме прaви нервoзнa и нерaспoлoженa. А јaс нaвистинa немaм причинa тaкa дa се чуствувaм пример мaјкa ми ми вели имaш се дoбрo ти oди фaкултетoт,имaш дечкo штo те сaкa и пoтoa дa дoвршиш фaкултет ќе бaрaме рaбoтa иaкo веќе и немaм нaдеж бидејќи имaм рaбoтенo нa некoлку местa и нa крaј некoи к**** ми гo зaмaa решениетo .Нo, мене некaкo сите луѓе ме мрaзaт и гледaaт дa ме пoнижaт и дa ме oмaлoвaжaт. Еве еден пример денескa штo ми се случи мoжеби е и смешнo нo, oтидoв вo прoдaвницa дa купaм цигaри и зaстaнaв дo кaсa вo ред пoтoчнo пред мене имaше еден чoвек oдеднaш oп се вметнa еднa бaбa. И јaс пoчнaв дa се нервирaм и кoгa и гo зеде нејзиниoт прoдукт дa и гo нaплaти јaс изреaгирaв.И кaжaв нa прoдaвaчкaтa и нa бaбaтa декa не е вo ред преку ред и oвaa прoдaвaчкa ми викa пa женaвa си стoеше целo време пa нa тoa и другиoв купувaч дoдaвa дa дa тaкa е. ( ме прaвaт мaлoумнa и изгубенa). И јaс и викaм јaс кoгa дoјдoв тaa не беше тукa .И прoдaвaчкaвa пa мoжеби билa дa смени млекo aмa беше целo време тукa.И јaс нa тoa и кaжaв aмa јaс не сум ќoрaвa и oнa пa и јaс не сум.Јaс се изнервирaв и и oдгoвoрив мoжеби си ,си ги земaв цигaрите и излегoв. Вo меѓувреме бaбaтa плaти и пoчнa дa дрндa кaкo целo време си билa тукa нaoкoлу нa др луѓе и сo други прoдaвaчки ,a нaјтрaгичнo е штo тукa беше и кoмшијaтa кoј живее дo мене.Кoј знaе штo збoрувaле пoтoa зa мене и кoј знaе штo ќе трндa пo кoмшииве Ќе ме нaпрaвaт лудa и некултурнa.А јaс секoгaш ги тoлерирaм сите aмa сегa ми е смaченo дa им пoпуштaм нa сите , дa ме прaвaт будaлa,a ем сум нервoзнa зa испитиве нa фaкс и не мoжев дa мoлчaм.Сегa местo дa учaм јaс целo време јa вртaм низ глaвaтa тaa случкa.

 

Како што си кажа сама, факсот добро ти оди, имаш дечко што те сака, имаш семејство, имаш се. Кај мене на пример факсот не ми оди, дечко со години немам, дома проблеми.. Цени го тоа што го имаш и не се замарај за некоја баба што ти го земала редот во продавница. Нервираат такви работи, ама не си ставај при срце. Сигурно ти е таков период ама цело време мисли на тоа дека животот ти е убав и дека немаш потреба и дека не вреди за ништо да се нервираш. Расипани луѓе секогаш имало и ќе има. Само избегнувај ги. Ако мислиш дека не можеш сама да си помогнеш, посети психолог (чисто за разговор) нема да ти биде полошо сигурно.

 

Фaлa ти мнoгу Ќе гледaм дa не се зaмaрaм сo небитни рaбoти,не се изнервирaв штo ме пререди туку штo ме нaпaднaa и штo ќе ме oгoвaрaaт.Нo, имaш прaвo тoa е бaнaлен рaзлoг не сум стoрилa ништo лoшo Ти пoсaкувaм дa нaјдеш некoј штo ќе те сaкa и сoбери силa дa учиш зa дa нaпредувaш вo живoтoт и ем ќе стекнеш пoгoлемa сaмoдoвербa.

 

И ти не треба да се разочаруваш . Таа само се разочарала од моменталната ситуација. Не знам зошто толку трагично се сфаќа тоа дека некој нема партнер/ка. Луѓе нема потреба до толку да се разочарувате. Знам дека е нормално некогаш да ти падне тешко кога ќе помислиш дека си сам/а. Истото што го напиша за неа обиди се да го примениш кај тебе. Можеби не ти оди факултетот ама ќе имаш повеќе среќа во животот и ќе си ја најдеш работата која што ја посакуваш. До тогаш работете на себе се со цел да бидете односно станете подобри луѓе од тоа што сте. За секој/а член/ка кој/а има потреба од разговор слободно може да ми пише доколку сметате дека разговорот би ви помогнал да ви олесни на душата.

 

Јас многу трагично ја гледав мојата состојба, а сега веќе не се замарам толку, само и дадов пример дека има полошо од нејзиното. Ако не гледаме позитивно во животот, толку ќе ни биде.. Еден долг период бев во депресија, одев по психијатри, а сега кога ќе видам за што сум се нервирала и замарала се каам многу..

 

Епа треба самите да сфатиме дека некогаш некои работи самите си ги правиме да ни бидат потешки, а сме можеле да не го претрпиме тој стрес и таа нервоза. Едноставно секој различно се носи со својата состојба односно ситуација. Треба да најдеш начин на кој ќе се ослободиш од нервозата и стресот. Еве ќе ти кажам дека и јас сум сам и дека моите ми зборуваат за тоа веќе долг период. Како на крајот ќе сум останел сам засекогаш и на некој начин наместо да ти дадат сила тие те маваат од подот. Па дури и да е така како што велат дека ќе биде не е се така црно. Затоа многу може да ти помогне поддршката од твоите најблиски доколку ја имаш нивната поддршка полесно ќе се носиш со сето тоа.

 

Зошто се замараш што ќе зборуваат комшиите за тебе тие нема утре да дојдат и да ти плаќаат сметки или да ти решаваат проблеми? Не се замарај воопшто за таа случка неправди такви имало и ќе има и сепак е ситница. А некој ако сака да те оговара секогаш може да најде некоја причина да измисли нешто.

 

Не знам зошто се чувствувам празно, а конечно фатив услов за 4та година. Се сеќавам лани колку се нервирав кога паднав година и не собрав доволно кредити. Цело време сум негативна, мислам на негативни работи што се случиле. Кога бев мала, основно училиште имав една другарка со која се дружев нон стоп. Татко ми цело време ја фалеше и ми велеше да бидам како неа, дури и косата да си ја ошишам како неа. А нејзиниот татко ме навредуваше пред сите дека не сум учела.Со неа престанав да се дружам кога почнав со средно. Таа е единствената од сите другарки што сум се дружела што не ја поднасам. Со сите другарки од детството имам здраво и пиеме кафе понекогаш само неа не ја поднесувам. Сега со татко ми не зборам 6 години. Никогаш не ме ни ценел, ни како мала. Кога сакав да запишам факултет ми кажа дека немам мозок за факс, а еве до 4та година стигнав. Знам дека го избрав најтешкиот смер компјутерско инжинерство во инает на татко ми. И знам дека не се откажувам од факултетот само заради татко ми, за да не зборува утре колку сум глупа.
Не знам што да кажам за него, сите деца имаат нормални родители само јас не. Се прашувам што сум толку згрепила да не сака да зборува со мене.
Дечко не смеам да фатам, имам страв од врски, од луѓе и од се. Не знам зошто ако треба да се видам со некој во последен момент откажувам. Порано имав и врски и дечковци во средно.Сега се чувствувам како се да почнувам од почеток, се чувствувам како никогаш ни да не сум се бакнала со некое машко.

 

SnowWhite, не се откажувај од факултетот кога си сосема на крајот. Татко ти нека си мисли што сака, кога ќе дипломираш речи му: Јас дипломирав, а ти продолжи да мислиш така за мене. Незнам зошто не сака да зборува со тебе, ние сме во таа возраст кога и да направиме грешка, родителите треба да не поддржат. И јас имам мајка и сестра што не се израдувале на моите успеси и само ме критикуваат за нешто. Не им чини нешто, во нив има една таква љубомора и завист и желба за споредба со други. Со тоа ништо никој не постига и колку и да се објаснувам и докажувам, ја префрлаат вината кај мене. Не прифаќам нешто за кое не сум крива и тие и понатаму не го ценат и не слушаат моето мислење. Навистина е тешко со такви родители.
Почни да бараш работа и биди меѓу луѓе. Барај по весници работа, распрашувај се. Можеби не веднаш, но по некое време ќе најдеш нешто и ќе имаш барем за тебе доволно. И ќе ти пишам нешто и во порака.

 

Феминќи вака сега,пишав и во други теми повеќе за овој случај,значи имаше еден човек што онака ми се допаѓаше мислам немав чуства за него онака ми беше симпатичен од секогаш,потоа кога бевме в црква дојде тој и на мене ми дојде длабоко чуство за него многу,и од тогаш почнав многу да се интересирам за него секој ден му гледав слики,слусав песни,гледав со кој се спријателува,каде оди,мислев дека ми е суден затоа што се залубив в црква,потоа кога почна и здраво да ми кажува мислев дека стварно има нешто,и речиси една година му гледам слики,гледам кој го следи,кој следи тој,на кој оди лајкови,кој му става лајк,проверував дали има со некоја нешто,навецер насабајле секогас морав да отворам негови слики да гледам,понекогаш една слика ја гледав дури по три сати,па се молев за него што побрзо да биде мој,дури и свеки палев за нас двајца,па ова година пак сонив сон за него,и стварно се убедив дека ми е суден,и уште толку се молев за него,и секогаш одев да палам свеќи за нас двајца,постојано ми беа мислите кај него,како ми изјавува лубов,како многу ме сака,како сум му жена,како сме срекни во брак,како многу се сакаме,деца да имаме,како спијам со него,значи како сме во брак се тие работи,и сеа сватив дека сот ој човек јас стварно немам никакви шанси,и полудувам некако многу го сакам сум залубена во него,дури ме тера да му се јавам,да му казам се,па дури ако сака да се вериме,ме фака лудило,на моменти малку ке подзаборавам,но потоа пак ке ме прифати онаа лудило страв,и неможам да се смирам мислам дека никогаш нема да го заборавам,ке го сакам,и ке ми останат чуства за него,последниве денови ниту јадам ниту спијам,убедена сум дека ова лето треба да се мажам акоо не со него со друг,значи имам немир некако како многу да го сакам,сите слики ми излегуваат пред очи од него,се ми е пред очи,ве молам пишете.

 

Што си се оптеретила толку ќе се мажам, морам да се мажам...
Ќе се мажиш кога вистинскиот ќе се појави, а кога ќе се појави ќе го чувствуваш тоа. А не вака сама си правиш филмови како тој бил за тебе, судени сте, ќе сте се венчале а човекот само здраво ти има кажано.
Ако толку го сакаш оди и се признај му се ако не живеј си го животот ќе се појави некој и за тебе.

 

A moze li cel zivot da ostane ovoj da go sakam,nekako imam ne[to posebno za nego.