Разговарајте за да ви олесни душата

Добро де, му се слошило, се случува. Не мора веднаш паника да се дига, и да не одите, немате 12 години Одете и опуштете се малку, многу сте стегнати.

 

Пред се благодарам на одговорот....Вистина е многу сме стегнати и напнати посебно јас.....Дојдовме на одмор ама толку сум страштана то е чудо се мислам како ли ќе издржам 5 дена....Ми е страв да се капам во прекрасното море да не настинам....Ми е страв да јадам по рестораните да не нешто ни се случи од јадењето сбе глупости добро кажа ти како да имаме 12 год.Катастрофа се неќсм себеси што сум ваква.Некој плачи и нема можност за одмор на море јас имам се и пак не ми се годи ех што народ крепи македонија.....

 

Ne sakam niti eden den vejke da se razbudam vo ista kujka i isti zivot. Majko zemi mi ja dusata pobrzo.

 

Ама мора да има некоја причина за ова? Зошто си толку исплашена? Ти се случило нешто или?

 

Ве молам совет! Морам да го кажам и да го споделам со вас, душата не ми е добро....
До сега никогаш не сум имала проблеми со родителите но оваа година ништо не сакаа да ми направи нешто добро, планирав да останам Скопје бидејќи имам нешто работа што ми е најважно во животот скоро 3 години патувам ама ми се смачи, подобро да останам во Скопје за што побрзо да завршам, лани ми рекоја да најдам цимерка и најдов цимерка и ми рекоја не ја знаеме која е таа и на крај ништо и после овој месец мајка ми вика ајде ќе бараме од септември и денеска и викам вака така а она ми вика што ќе правиш ти таму, неможиш сама, треба многу пари, најди си цимерка... Пак ќе биди истото значи 21 год имам и ме имат фатено депресија, имам мака, кажете што да правам ова веќе не оди...Еден ден ќе се самоубијам...

 

Mnogu sum razocarana neznam sto da pravam vekje dosega trebase da bidam zavrsena so fakultetot a jas imam uste 4ri ispiti i tie nemozam da gi polozam poradi ovaa depresija trebase da.polagam na 21vi ama nemam nauceno se mislam dali da odam voopsto na ispitot...neznam vekje sto da pravam mislev ke e lesno ama na krajot e najtesko tie 4ri ispiti da gi polozam ....

 

Многу сум загрижена периодов. Не знам зошто, се навраќам на нешта што се случиле одамна и тоа многу ме мачи. Сѐ мислам дека сите имаат лошо мислење за мене, дека никој не ме сака. Најмногу ме загрижува тоа што во нашава држава никој не си ја гледа својата работа, никој не живее слободно, што и да направиш веднаш те озборуваат комшиите, другарките и сите останати. Свесна сум дека не треба да се секирам што ќе кажат другите, но тоа никако не ми влегува во глава. Моите секогаш озборуваат некого и додека зборуваат, јас уште повеќе се вознемирувам и си велам дека и за мене некој лошо зборува. Мразам кога луѓето се мешаат во туѓи животи, тоа многу ми пречи. Знам дека порано згрешив до некаде и сакам тоа да го исправам, и секако да се сменам. Но многу се секирам што ќе кажат другите. Не можам да престанам да мислам на тоа

 

Што се 4ри испита во споредба со оние кои си ги положила? Си потфрлила со учењете бидејќи си при крај, искористи го остатокот од летото, а потоа седни да учиш. Кај учењето најважно е да имаш континуитет односно секој ден да учиш.
Мој совет ти е да одиш на испитот иако немаш научено, оди ќе видиш какви прашања се паѓаат и кога ќе седнеш да учиш, ќе знаеш на што да обрнеш посебно внимание.
Ќе ги положиш сите испити само ти е потребно време.

 

Понекогаш ми е тешко на душата па и психички од ред разни работи кои сум ги доживеала во животот а не чуствувам дека било кого тоа го интересира. Па плачам и додека плачам размислувам дека не е во ред што ми е тешко и успевам некако да се смирам.. но, како да ја потиснувам тежината во себе.... не сакам никој околу мене да чуствува неубави работи, сакам сите да бидат среќни. Секогаш сум насмеана и позитивна, но понекогаш позади насмеаното лице чуствувам тага. Не можам да откријам што ми се случува. Чуствувам дека никој не е вистински среќен. Премногу сочувствувам со проблемите на другите луѓе кои ми се блиски и сакам да им помогнам, а никако не сакам т.е не можам да ја отворам душата пред некого. Не можам да откријам зошто понекогаш чувствувам голема тага во мене која воопшто не ми делува добро. Збунета сум. Не сакам да ги оптеретувам блиските , мислам дека можам да се изборам сама со некои работи , но тешко е.

 

Сама сум моментално многу ми е тешко овие денови веќе сум во термин за пораѓање и плачам осеќам се понижена поправрна сум 20 кг имам стрии на градите на нозете на заднико почна и на стомакот ништо не ми се фаќа од облека само едни чевли носам нозете ми се отечени како некој џин се осеќам страшно понижувачки е по продавниците плачам веќе два дена грозно се осеќам

 

Ми треба сериозен муабет, ако може некоја феминка да ми се обрати во лп ќе и бидам благодарна.

 

Животот си го уништив. ТИ ми го уништи..

 

Штом ти е веќе термин,радувај се,наскоро ќе ти олесни,а и телото ќе ти се врати во нормала полека. Мисли на тоа дека наскоро бебенцето ќе ти биде покрај тебе,а за се останато има време. Не е лесно,знам. И јас сум бремена и не сум многу поправена,па пак ми е тешко да ги прифатам промените на телото. Само си решив дека нема сега да се замарам со тоа. Ќе гледам бебенцето здраво на свет да си го донесам,па после ќе си посветам и себе внимание. Со лесно

 

Оваа ноќ баш ми недостасуваат брат ми и неговите. Гледам видеа од М. како убаво пее. Кога би можела да ве гушнам сега. Веќе и го заборавив чувството на вашите прегратки, но ми недостасуваат. Недостасувате многу.

Од кога си заминаа не сум заплакала ама еве сега пак си заплакав.

 

Ме растажи. Како себе да се читав. Се она што сакав да го напишам токму сега...

 

Дојде и тој ден.. Денот кога ми кажа дека не ме сакаш, дека си ме избришал одамна и ред други работи кои ме заболеа како некој нож в гради да ми забоде. А не очекував... Искрено, не очекував дека ќе боли.
А можеби боли само помислата на тоа дека целиот свој живот само сакав а не бев сакана.
Не сакајќи да те оставам и повредам ти дозволив ти да ме повредиш.
Себична сум била. Камо да бев, одамна ќе бев излезена од овој пекол во кој живеам и ќе бев среќна.

Кога гледам среќни луѓе им завидувам. Не од љубомора.. Се прашувам што згрешив јас за да не бидам среќна и да патам цел живот. Зошто Господе?!
Има ли ден за мене? Ќе најдам ли мир на земјава?

 

Само биди силна, ќе дојдат твоите денови и ќе бидеш среќна.

 

Во секоја ситуација има позитивни и негативни аспекти. Разделбата сама по себе е тешка и болна, а чувството на тага и несреќа придонесуваат за мрачно расположение. Ќе поминат и тие денови, ако ја согледаш позитивноста од неговата искреност.
Среќна си што не е дел од твојот живот личноста која отворено ти ги кажала чувствата без фарса, глума и слаткоречиви зборови.
Денот кога си ја почувствувала болката е моментот кога треба да продолжиш понатаму. Ништо не е невозможно како што ти изгледа од емотивна перспектива.
Трпението и вербата се движечка сила во животот. Се се случува во свое време. До тогаш дај си себе време за да го надминеш овој период и ќе сфатиш дека ништо не си изгубила.

 

И што да правиш кога животот те крши на ситни делчиња? Секогаш имав проблем со моите мисли и чувства и никому не кажував затоа што мислев дека никој не би разбрал.. А и како би, секогаш бев насмеана, најзабавна, лудото девојче кое не дава ни најмал сомнеж дека бури и дождови крие во себе. И како за инат, ама секогаш успевав повторно да се насмевнам и да ги забавувам луѓето околу мене, не мислејќи на својата состојба.

Овој пат, не е исто. Што да правиш кога животот од твоите најсакани прави рушевини...? Таа болка потешко ја доживувам, едвај и преживувам. Ќе има ли спас?
Секогаш бев силна за моите, за да бидат среќни они.. а сега, каде?!