Разговарајте за да ви олесни душата

Мал е сеуште секако нема да знае за што се работи.Замисли си на некој роденден го носиш,дее ко дете ќе каже јас имам еден бубрег,а некое друго дете кој знае што ќе каже.Замисли колку детето твое во тој момент ќе осети болка.Имав пријатели кои детето имаше тумор на мозок и не сакаа да и и кажат,меѓутоа децата во школо веќе знае од своите родители и кажаа на девојцето.Каков стрес е тоа за мајката.Затоа биди внимателна,кажи му го тоа како во игра за да не го сфати како крај на светот ,а и не е .Знаеш колку луѓе живеат со еден бубрег.

 

Kolku I da ne e strasno kje Ima razlika, kje pazi na ishrana, Bez grubi sportovi... Nz postojano si velam zosto bas nego ama ete valda taka trebalo da bide, se plasam Deka Kje se cyvstvuva Kako jas od denot koga doznav Deka kje bide so eden a ne e nesto sto kje pomine ostanuva za cel zivot...

 

Јас еден ден ако умрам ќе умрам од нервоза. Се прашувам јас ли сум грешка или до што е. Како бе можеш на детето да му кажеш касно е нема да јадеш сега бидејќи е лошо, а тоа ти вели дека е гладно бидејќи не е јадено од ручек(14-15ч) ... Господе дај ми трпение. Каква е таа одговорност од страна на родителот? Не можам да не се вмешам. Значи толку се изнервирав што е страшно. Значи колку што се претерува со : Јади јади; толку се претерува и со: Не јади, ова е штетно, ова не е здраво..... Кај е балансот бе? Ќе му се случи ли нешто на детето ако јаде еднаш во 11ипол саат?

 

Јас не знам дали овде е вистинското место да си ја олеснам душата буквално со проблемот кој го имам, но сепак ке си напишам,па ако не му е овде местото канта
Пред повеке од 10 години,во страшна сообракајка загинаа родителите,останав сама со брат ми.Јас и тој сме сродна душа,пред се сме пријатели,имаме однос изграден на доверба и секогаш сме овде еден за друг. Секој од нас се вработи на убави места,создаде семејство и потомство. По се што ни се случи на двајцата никој од нас во потполност не беше во ред,ама издржавме заедно за да застанеме на нозе.
Мене последната година почна се што се случи да ми влијае премногу. Посебно откако станав мајка. Постојано се плашам дека некојму нешто ке се случи,ке останам сама,на сопругот му вртам постојано,знам знам дека го гушам ама стравнот е посилен од мене. Тоа го правам и со сите поблиски луге околу мене, Брат ми е едниствениот кој ме разбира,кој ме толерира,многупати сме разговараме дека мора да се соземам и дека ако се случило еднаш нема пак да се случи. Од стравот дека некому нешто ке му биде се карам со сопругот,напната сум,досадна,посесивна. Знам дека проблемот е во мене,ама како да се носам со овој константен страв не знам

 

Worrieddd kje treba da vnimava na ishrana soleno mn masno ne.,ne Deka deteto kje go ostavam gladno. Pogresno me sfati.

 

Kako prvo mnogu mi e zal za toa sto ti se slucilo tebe I tvoite roditeli nedaj boze nikomu,a ova sto sea go custvuvas e samo tvoj strav deka povtorno ke go dozivees toa,I jas sum ista I mnogu drugi vaka se custvuvat posle doziveana nesreka ili trauma,taka da opusti se nema sekogas losi raboti da ne snaogat.

Jas i vo 3 satot si jadam koga mi se jade.

 

Извини. Јас не мислев на тебе со моето мислење. Нешто кај мене дома со внука ми беше работата па се изнервирав.

 

Do denes kade I da odev jas Bev zrtva na izivuvacite,a sum mnogu dobra I mila,mirna,pokazuvam dobrina sprema site no nekako povtorno ne me cenat,jas neznam sto e toa sto lugeto mene tesko me cenat I pocituvat,aj ve molam soveti kako da se postavuvam ponataka,izgleda neznam kako da se ppstavam kade I da odam pa zatoa e vaka,ve molam za soveti da bidam I jas kako drugite.

 

Стави ги на игнор.Секој човек има нешто уникатно во себе.Биди своја.Само така полесно ќе заздравиш.

 

Gotovo e povejke mi se smaci od se. Da razmislam na koj humano da go prepisam imotot za da ne go zemi cicko mi vesterot i da se spasam od ovoj zivot nikakov i od site lujge prokleti.

 

Незнам дали е соодветно овде да напишам но се надевам ке добијам некој совет
Имавме многу лош период што сеуште неможам да се помирам т.е керка ми при операција и откажала плуќата и престанала да дише па беше на апарати и се среди се
Но јас неможам да ги заборавам тие слики тие моменти кога ја видов на интензивна како плаче а неможам никако да и помогнам неможам да ја гушнам да ја утешам а сеуште нема ниту 4години
Ме боли душава секој ден се повеке и повеке
Се плашам некој страв во мене влезе а се плашам да признаам на сите околу мене
Преку ден ми минува времето со нив неможам толку многу да мислам но штом падне мрак чуствувам како нешто во мене се собира и почнуваат слики од тие моменти да ми се вракаат
Шетање по ходници, па соопштување од страна на докторот дека е на апарати и да бидам смирена, дека та спие сега но ке се разбуди, цела со игли мушена и во врат и во нозе и во раце истоштена, па зборовите дека 40мин ја реанимирале
Неможам се плашам пак да не се пофтори по цела вечер гледам дали дише премногу ми е тешко
Сакам да мислам на нешто убаво но со страв ја гледам, и кога некогаш прави нешто што не треба ако и подвикнам потоа се колнам самата себе
Прима инекции и друг проблем и се појави
Само сакам се да биде во ред но неможам овој страв ме совладува незнам што да правам
Не ме интересира ништо друго освен нејзе сакам само со неа да сум да не ја испуштам од вид
Како да постапам да поминам низ овој кошмар и да се изборам

 

Не сум мајка,ама потполно те разбирам низ што си поминала,бидејќи и јас имам сакани личности за кои сум страдала додека биле на болница...
После тој стресен и болен период кој си го минала со детето,скраја да е,сигурно си помислувала и на најлоши работи,нормално е уште да си психички растревожена и исплашена и да се прашуваш дали навистина помина лошото целосно...
Ти препорачувам да се опуштиш,да си играш со детето,да го бакнуваш и да му кажуваш колку многу го сакаш....не се обвинувај себеси,не си ти лоша мајка....така требало да биде ете,ти посакувам цело лошо да остане зад вас...
Ако сте финански во можност однесете го детето во приватна болница,за да се увериш уште повеќе самата себе дека се е во ред и да се опуштиш,пред се за твое добро,за да бидеш силна и стабилна покрај твоето дете....

 

@Rama секако ке ја носам и на приватно да и се направат комплет анализи од се и ехо на се
Само сакам малку да се подсмири да заборави бидејки и таа е премногу истрауматизирана па потоа ке испитам се
Се надевам дека е лош период и овој страв ке ме напушти

 

Ах големината на родителската љубов мајка
Има еден филм италијански, La vita e bella, секој пат кога го гледам солзи капат ама поентата е таа да си го направиме секој миг најубав што може.
Животот е една магична игра во која ако ја заборавиме магијата станува само една истолична игра.
Играј со ќерка ти и вклучи многу магија во играта и тебе ќе ти се разбистри умот а неа душата исполни со многу безгранична мајчина љубов.

 

Јас се чувствувам слично како вас од тоа што ве прочитав, а камоли како ви е вас што лично сте го доживеале тоа. Не само од вашата, туку и многу други приказни човекот гледа подруго на нештата и животот. Сега кога ќе сака малата да играме никогаш не и велам не, не се знае што носи следниот момент.

Домче сте сега?
Верувај му на Господ и животот. Се се случува со причина. Дали лекарите направиле некоја грешка, дали не направиле некое испитување пред операција? Одете на две три мислења за мирна глава.

Нормално е да се чувствувате така како што се чувствувате. Најбитно е да разговарате за тоа или еве вака да напишете се тука што ви лежи на душа бидејќи со блиските понекогаш е тешко да се разговара отворено.

Пак ќе речам се се случува со причина, наскоро ќе ја дознаете причината. Верувајте му на животот, Господ, универзумот.

На детето обидете се тоа што му се случило да го свртите на смешка. Охрабрете го. И дај те му време на времето. Ќе помине. Ќе се стабилизирате. Сликите ќе ви останат цел живот, но детето ќе заборави, тоа е најбитно. Смејте се, сакајте, играјте.

 

Соништата...ах тие соништа.
Заспивам и почнува друг живот, друг свет.
Колку и да ми се кршела душата, колку и да сум се разочарувала од себе си и другите, колку и да сум држела лутина соништата секогаш биле тука да ме потсетат на вистинската јас.
И оние убавите и кошмарите се е содржано во нив.
Во нив излегуваат на површина сите мои вредности и сите мои стравови.
Во нив сум јас без сите стеги, без сите општествени улоги кои ги игра секој од нас.
Спонтаност, инстинктивни реакции, чиста љубов.
Понекогаш посакувам и животот да е само сон.

 

Можам само да замислам како ви е
Дај Боже се најбрзо да помине и да остане зад вас, а таа да е здрава, весела и насмеана ко на сликата

 

Пишувам и бришам. Ги барам вистинските зборови за да ја доловам ситуацијата.
Ќе пишувам тоа што ќе ми дојде во моментот.

Се чувствувам посрано, никакво, како да ми умрел некој, голема празнина во душата имам, од личност која испадна ѓубре и не го ценеше сето она што го правев за него.
Не ценеше ништо туку ми ја затвори вратата од неговата куќа.
Останав без другарките за кои секогаш бев тука, да ги утешам, прегрнам, развеселам а сега истите тие не знаат што да ми кажат.
Се затворив и паднав во некаква чудна состојба во која не знам како да се снаоѓам.
Џабе свртив нов лист кога тој ми е повторно врежан во мислите, таму е, во срцето.

И сега јас на кого да кажам? Како да се однесувам? Кој ќе ми рече дека се ќе биде во ред? Кој ќе ми ја врати довербата во љубовта? Да сакам повторно? Кога после него, се е пустош.
Се вљубив ко будала во човек кој кон сите е праведен, само кон мене не е.

Кој кретен од човек сум јас.

 

Не си ти кретен затоа што си љубела и си верувала некому, туку тој што воопшто не те ценел дур си му правела добрини. Секако дека ти е тешко после раскинувањето, и нормално е да ти се вртка низ мислите постојано. После некое време ти сеуште ќе се сеќаваш на него и на заедничките моменти, само без болка. И повторно ќе се вљубиш, и повторно ќе веруваш некому. Знаеш како велат: немој да ја мразиш ружата, бидејќи те боцнал еден трн. Така и со луѓето. Не се сите исти, во вистинското време ќе го сретнеш вистинскиот човек. Кога една врата се затвара, нова се отвара Не ја баталувај љубовта, дај и уште една шанса понатаму, еден ден ќе ти се исплати

А за твоите другарки, мислам дека тие имаат што да ти кажат, само не знаат како ти би изреагирала. Можеби сметаат дека со тоа што ќе ти кажат: се ќе биде ок, ќе звучат многу клише. Можеби сакаат да ти кажат дека си направила добар чекор, што не си повеќе со него, но се плашат да не ги сфатиш погрешно, дека не ти ги разбираат чувствата, и дека е лесно да се каже: еј супер, не си со него, не го сакај повеќе (а нормално е што сеуште имаш чувства, не можеш преку ноќ да отсакаш некого). А доколку навистина не се грижат за твојата состојба, и воопшто не те прашале ни дали си добра, тогаш можеби, тие и не ти се толку добри другарки, колку што си им била ти ним. И такви пријатели не ти се потребни, кои те бараат само нив кога им гори под нозе, а кога ти си лошо, не те прашуваат ни како си.

Многу работи ти се натрупале, си насобирала во себе, и се прелило лончето, па периодов се ослободуваш. Ете баш така гледај на ситуацијата, како ослободување од токсини. Еден детокс, за новата година да ја дочекаш полна со искуства и спомени, но “празна и желна“ за нови! Тагувај колку и да треба, но кога ќе престанеш, навистина стави точка. Не вреди да се навраќаш и преколнуваш себеси за тоа што си сторила добриње, кога другите се тие кои не ценат. Не заборавај дека на светот му требаат повеќе добри луѓе како тебе, и верувам дека еден ден тродупло добрини ќе ти се вратат. Ти посакувам брзо надминување на периодов