Разговарајте за да ви олесни душата

Настината,болна,изморена...Не можам повеќе.
Ќе се распукам...

 

Стварно не знам шо ми е ама ќе полудам.
Плачам, а денот уште не е почнат.
Нервите ми се отидени во неповрат.
Плачам за банална причина како мало дете не знам зашто.Буквално пола година не можев солза да пуштам што и да се случеше, немав солзи во мене сега за глупости плачам.
Топлев вода за чај и кафе (за мене).
Се беше наместено само требаше вода да се прелие.И мајка ми ми вика јас ќе ти ставам.Викам добро.
Чајот цел попари го со вода, кај кафето стави само на дното колку да се размеша.И покажав ДВА ПРСТА и и реков сама ќе си го доправам.И ми вика е бидна.Станувам кафето до пола со вруќа вода.И го гледам и буквално одма почнав да плачам не знам зашто.Нервите ми се скинаа.И викам не го пијам топло зашто го попари до пола.Е ако де и јас вака го пијам..
Од кога пијам кафе никој жив во куќава ни во фамилијава кафе ми нема направено пошто сегде сама си правам.Ти и викаш само топла вода колку да се промеша, она пола бокал ти го ставила..
Почнаа крокодилски солзи да ми течат и како што сум болна се затнав цела почнав да се корнам од кашлање.
МНОГУ МРЗАМ КОГА НЕКОЈ МИ СЕ МЕША!
Ако сум рекла малку значи МАЛКУ.Никогаш не се нафатиле ни она ни татко ми да ми направат кафе во животот, еднаш ќе фатат и ќе у****т.

 

Форумов ми стана како секојдневие последнава година, па често пишувам, споделувам мислења совети, и некогаш да си се олеснам (моментално).


Како демек да не сум во апла гомна од проблеми, денеска ме пресече и веќе се осеќам како жив-мртовец. Не знам што чувствувам и каде сум и зошто всушност живеам. Најпрвин ме разочараа моите што секогаш мојот инстикт го клаваат настрана и ми викаат чекај, не оди таму да работиш, човекот ветува дека ќе те стави на повисока позиција бла бла... така уназад година дена пред да завршам ветуваше со дипломата да појдам кај него.. Појдовме и знаеш што се случи?
Почна да зборува како демек зимава се во забавена работа слабо имало работа, бла бла... за некој месец ко че се ослободело место одма ќе ме викнел или со други зборови на обична работа, за која можев и можам да си најдам. Нејсе, денеска како врв на сите проблеми што ми се почнува да ме фаќа депресија, по тоа што ми соопшти мајка ми. И дијагностицирале рак на панкреас (веројатно метастазиран, не знам баш што е ова, ама чинам е лошо нешто).

 

Би сакала да споделам еден проблем..ако би можело така да се наречи..не знам зошто ама година дена се чувствувам вака..едноставно кажано осеќам како некој страв да останам сама..живеам со уште една особа/цимерка и на пример кога ќе нема да е тука кога ќе си оди дома за гикенд или слично осеќам некој страв..и дома на пример кога сама останувам неколку денови кога не се моите дома или слично..дали и некој друг имал ваков проблем?
Како го решил?
Или некој совет или сугестија?
Можеби е глупаво прашањето и никогаш го немам продискутирано со друг затоа што ми е страв да не наидам на исмејување или слично..

 

Не е проблем, само период е
Според тоа што го кажуваш, е онај класичен синдром „останување сам“ поточно, подсвесно те мачи нешто, кое што свеста (ти) едноставно не ти дозволува да го прифатиш тоа дека е така!
Едно и најглавно е тоа што генерално се чуствуваш на некој начин „Осамена“ грешам?!? ако грешам поправи ме.
Тоа ти е попратно и со тоа, што можеби некогаш имаш почуствувано, голем страв, кој сеуште не го имаш пребродено, или прифатено како дека тоа „поминало“ и никогаш нема да се повтори!
Направи само еден чекор напред, и кажи си ги зборовите „Нема потреба да се плашам“ и што и да има „Не сум сама“
Генерално тие работи, човек го прават да чуствува страв попратен со немоќ!
Бидејќи и од чуството на немоќ, произлегува стравот! Односно, немоќноста за справување со тие работи што можеби генерално те мачат, а ти е страм да ги споделиш.

 

@MkdBoy
Не се чувствувам осамено..не го чувствувам како така..а да, сум имала некои проблеми можеби тие ме кочат и ми прат такво чувство како паника..
Инаку да, ќе пробам да си ги пренасочам мислите..сепак се од таму доаѓа

 

Многу едноставно е некогаш, само да успееш да ги пренасочиш мислите на сосема 3то место...
Па макар и да проработи фантазијата, едноставно премногу помага, го исклучува мозокот..
Барем мене секогаш, во нај бурните периоди, исполнети со милон нервози, милион мисли низ глава и сл.. што не ти дава ни да заспиеш.. едноставно легнуваш, се вртиш на страна, замижуваш, тргаш се од мислите, активираш фантазија, и започнуваш да си фантазираш како мало дете, се додека не заспиеш како бебе

 

Zdravo
Neznam dali ja pogodiv temata
Nekoe vreme nemam rabota.
So visoko obrazovanie sum prethodno imav ubava rab no zavrsi.Ubava sum pametna se sto treva za mlad covek osven volja .1 mesec sedam doma ne mi se druzi.Ne mi se razg .Decko mi se obiduva da mi pomogni me tera da odam na fitnes so drugarku bilo kade mene ne mi se odi.Pocnuvam da citam kniga za 10 min zalutuvam.Pocnuvam da gledam film isto.Koga nekoj mi zboruva ne mozam da go slusam me nervira.I placam pocesto .Pocnav da pravam prob vo vrskata i odnosite so site na vozduh nemam izlezeno neznam kaj da odam

 

Позитивно е што си свесна за проблемот и ја знаеш причината за состојбата, безволие, како што и самата пишуваваш во постот. Не се повлекувај и не се затворај во себе. Излегувај, контактирај со блиските и дружи се. Не ги избегнувај за да не ги изгубиш. Работа ќе најдеш, но тешко се наоѓа личност што те разбира и ќе ти биде поддршка. Тоа многу значи во тешки моменти.
Прави работи што те исполнуваат и што ќе ти го задржат вниманието и концентрацијата.
Се што било поминало и се што се случува ќе помине. Со верба во себе, сила и трпение се може да се преброди.
Ако не си сигурна дека можеш сама, посети психолог.

 

незнам ни од кај да почнам, а ни како да завршам...
само едно знам колку ми е тешко, и колку ме боли душата и ми се плаче, ми се вика.
И незнам дали ќе помине и ќе се заборави оваа болка во скоро време.. боли, многу боли.

 

Денеска го исчистија веќе го немам нема причина да го галам мешето, немам апетит, немам волја. На сила сум силна а мислам секоја капка течност во мене би ја истрошија на солзи. Не ми дозволуваат да го одболам не ми даваат да плачам. Главата горе! А мене ми е скината надоле гледам кон местото што ме боли и ме потсеќа дека некогаш имаше срце кое го слушав и се радував. Таму гледам напусто го нема а сакав и мене да ме нема. Кога се разбудив од анестезијата не плачев бидејќи е се готово, плачев за тоа што не ме послуша господ и што не ми ја зема и на мене душата. Ден, недела месец, клетка, ембрион, фетус не е важно, важно е дека фали дел од мене кој никогаш нема да го вратам. Болката можеби ќе мине ама тагава не.

 

те разбирам сигурно болката е голема ,но кога ќе помислам колку пати посакував да не се родев и да не страдав и колку се карам со мајка ми за тоа ,можеби треба да се замислиш и да продолжиш понатаму .оти животот не е розева бајка

 

Нема да пробам да те утешам и да ти кажувам да не плачиш, бидејќи болката сигурно е силна, може да те разбере само онаа која го проживеала истото. Човечки е да се плаче и да се тагува, ама и да се продолжи напред. А ти мораш да продолжиш напред. За себе, за твоето семејство, за убавите моменти кои следат. Секогаш после дождот доаѓа сонце. Не престанувај да се бориш и од ова издигни се како многу поцврста жена.

 

Minatata godina ubavo si uceev,ova godina samo pagam ispiti,voopsto nemam koncentracija,ne pamtam nisto sto sum ucela.

 

Запалив свеќа. Сакав да светне и стопли цела темнина во душава, ама не може.
Не може да ги замени душите на тие што заминале и оставиле темнина поради нивното отсуство од мојот живот. Но ете нека свети и нив нека им го осветли патот во другиот свет.
Нека знаат дека дека една душа си се сеќава на нив и си спомнува за нив и за сите убави денови поминати заедно.

 

Можеби смешно би звучело ако кажам еден совет од мојата класна..таа вика ако некогаш ти е тешко на душата а не можеш да се довериш никому тогаш сигурно имаш чанта, отвори ја чантата издери се, кажи што ти лежи на душа и пак затвори ја, можеби не помага многу ама ефикасно е, се опушташ малку...

 

Здраво на сите, многу ретко сум на форумов, ама некако имам терет на душава, па мислам ако го кажам тука дека ќе ми олени, пред недела дена почина љубовта на мојот живот, човекот шо го сакам, премногу беше тешко шо не можам да опишам, цело време депресија, апчиња за смирување, дури ни на денот на погребот не отидов, отидов ден после тоа, сеа има период во кој цело време го сонувам, го чувствувам, дури некад мислам дека побудалувам, многу ми фали...
Постојат моменти кога не можам да се воздржам, душата ми е темнинс, мислам дека ниедна свеќа нема да ја осветли. На никој не посакувам да се деси...

 

A od sto pocina,vo vrska li bese?

 

Нека му е лесна земјата.
Но сепак сонц јас мислам дека не треба да умираш и ти заедно со него.
Со плачење нема да го вратиш..секако душата боли, се дели срцето од тебе, сакан ти е бил, ако ти е бил дечко тагувај во мера, ако ти е бил сопруг тагувај, жали го..

 

Некој за лп?
Не можам да пишувам мислам дека е готово...