Разговарајте за да ви олесни душата

Najloso e ko ce razberis deka ni placenje pomaga ni CE ti se svrti nekoj ako se pozalis ni IMA koj da to podaj taka rodnina nisto I ko ce ti e lutinata zaludna CE prodolzis da se Macis po staro. To e najloso. Da se Macis a da nemas na koj da kazis makata da se poplacis.

 

Sekoj den si so nea, ja igrash, galish, hranish, zaspivash I odnovo, se dodeka ne otkriesh deka vsushnost si alergicen/na na nea I ne smeesh voopshto da ja dopresh. Ako ima nekoj drug alergicen na macki go zamoluvam da mi pishe. Mnogu mi e teshko.

 

Долго време се чувствувам како светот да се срушил врз мене, животот го доживувам како товар.
Јас најповеќе ги слушам, тука сум кога им требам. Но некој помисли ли на мене да прашаа како сум дали ми треба нешто.. ? Не, никој едноставно чуствувам како да не постојам ете така ....Дури не се чувствувам тажно, туку празно и рамнодушно и осамена.
Љубовта кон нештата е многу битна ама љубовта боли.
Дури немам волја да се борам за некој работи а веќе сум возрасна а немам ништо среќа во животот.
Али ќе помине и ова,ќе си дојде на свое место.. Иде дале живот

 

Паднав година на факултет, а дома морам да лажам дека се ми е положено и дека продолжувам со наредна година, а уствари не знам веќе не знам што со себе, се чувствувам како се да ми се сруши...

 

Диши и издиши.. седни и замоли ги да те ислушаат и да те разберат. Не е крај на светот битно е да имаш желба да продолжиш. Нема ништо полошо од тоа сите да знаат а домашните не, кога тогаш еден ден мораш да им кажеш, затоа не си отежнувај само повеќе време.

 

Во никој случај не смеам да им кажам, пред се бидејќи имам постара сестра што заврши се во рок, дипломираше и веднаш се вработи по струка, па ако кажам дека сум ги лажала за испитите и дека паднав цел живот ќе бидам пропалица во нивните очи, а и мислам дека ќе се во состојба и да се откажат од мене. А и никој нема да дознае бидејќи студирам во Бугарија, а не во Македонија.

 

Тогаш гледај да не заостануваш повеќе, иако на секој родител првата реакција нема да му биде браво ама не верувам и дека толку бурно ќе реагираат, сепак твое си е да одлучиш... good luck

 

Ве молам за мислење...бев во токсична врска 4 години се трудев да функционира но не одеше...по некое време ми излезе работа и заминав за Германија..таму запознав еден дечко кој ме освои,се заљубив и веднаш расчистив со другиот...е сега откако се вративме за кратко во Мк се чуствувам не исполнето не се радувам на ништо освен на моментите со дечкото...но јас сум навикната на друго со бившиот секој ден заедно поопуштени дека сепал прошле години..е сега со овој не сме секој ден заедно се гледаме ретко (обврски и такви работи) чуствувам дека ми фали многу некој до мене...и друго..сегашниов се премислува во врска со одење и живеење во Германија...а јас премногу сакам да се тргнам од тука...не знам што да правам, го сакам не сакам да го изгубам но и не сакам соништата да ми пропаднат..секој ден сум полошо..

 

Остани сама некој период, ако гледаш дека не оди зошто се мачиш? Одвој малку време за себе, прави што сакаш оди кај сакаш без да мислиш на некој дали ќе биде со тебе или не.. другото само ќе си дојде кога најмалку ќе очекуваш

 

Денес е World Mental Health Awareness Day, и пак е статус кво. Само за тоа се зборува, а мерки не се преземаат. Најболно е кога родителите, оние што со поглед треба да сфатат дали има проблем и низ што поминуваш, немаат капацитет тоа да го согледаат. И на кој останува да се ослониш? Верувам успешните луѓе имаат ветар во грб а не во гради. А имав потенцијал...

 

Многу го сакааам а и тој мене, му верувам искрено тој не е тип што се бавта со прлави работи негов карактер е прво таков, уопште не сака да се слушне нешто такво да му се валка име и карактер. Но како почна нова работа премногу е зафатен со работа еден викенд работи еден не лус теренска работа се гледаме на 3 дена и тоа мене ми стана проблем.
Значи не е проблем нешто да не му верувам или било што него проблем е што сум навикната цело врем,е на него и на јавување на секој пола час како кога почнавме сега од работа не се слушнеме цел ден дури само навечер . И тој сега нема проблем со тоа тој се навикна но јас не можам да прифатам помало внимание и многу помалку време и само како да барам некоја причина било каква да се карам со него зошто не постигнува да е исто како порано што се смени.. не знам не можам себе да се средам..

 

Ме интересира според вас дали правдањето е полошо од стореното дело? Без разлика за што се работи они си ја сфати ја грешката, но јас им вратив за претходно нанесената штета. Дали мислите дека сега вреди и јас да си ја исправам својата намерна грешка?

 

Се пронајдов во многу постови...една реченица откај едниот, друга откај другиот... поразителен е фактот колку сме несреќни другари мои... жал ми е што гледам една цела армија од луѓе како мене...

 

Значи не знам веќе се трудев, се трудев да останам психички стабилна ама денес ме турнаја и не можам да престанам да плачам..толку лошо се осеќам, разочарано, ужасно, бедно..зборови немам веќе..
Згазена сум од тоа да немам поддршка од моите и за сите одлуки што ги носам тие да ми одат контра и да ме туркаат во провалија. Мислат дека се што правам е погрешно, дека не вреди, дека не знам ништо јас, факултетот не ми вредел.
Денес ми понудија официјална рабта во местото каде што се обучувам и место да се израдуваат тие се разочараја верувале или не. Сум требало подобро да седам дома или подобро ќе било да сум чистачка повеќе пари ќе сум земала. Мене ми е јасно дека минималната плата не е доволна ама знам дека тоа е почеток и дека морам да го поминам тој период во животот и морам да де борам сама за себе бидејќи ништо нема да ми падни од небо и знам дека за некое време ќе биде многу подобро од сега.
Не можам да опишам колку ужасно се осеќам, премну лошо се осеќам дека добив само едно сосила и разочарано "со среќа нека ти е."
А пред тоа па кога немав работа постојано ми правеа притисок зошто немам, иако тоа траеше три недели а луѓе има со месеци што не можат да најдат бидејќи искрено таква ни е државата..
Стварно не знам како да се сносам со овај притисок и стрес што ми го прават.. не знам дали можам да издржам
Кога им објаснував дека подобри времиња ќе дојдат и за мене дека не е толку страшно и сум благодарна на ова што го имам бидејќи сум скромна имам покрив над глава имам храна и досега сите одлуки ми биле на место тие ми рекоја дека премногу сум знаела да зборувам, за месец дена што сум работела одма сум мислела дека се можам сама и дека ништо не сум разбирала .. што да кажам повеќе не знам..

 

Ako mozi nekoj da mi pishi lp. Ne sakam ovde da se ispukam. Fala.

 

Ако може и мене нека ми пише лп некој. Имам проблеми за кои што сакам да разговарам но не сакам тука.

 

Tocno.
Koga covek me si ja spodeli makata si nekoj, na dusta mu olesnuva...

 

Ми се смачи веќе и од позитивни мисли постојано од надеж и од се буквално,ептен сум разочарана правам се добро што можам ама светот не ми враќа со таква мера,се грижам за сите и за мене постојано пробвам да бидам активна и физички и да не губам време залудно,иницирам на дружба со пријателите но повеќе од еднаш неделно ниту една не сака да излези а сите имаат по 25 години ниту една не е мажена,запознавам машки и во живо и на социјални мрежи-залудно повторно сум сама,за мои 24 години немам задржано маж во мојот живот повеќе од 2 седмици каде грешам не знам,каде води ова не знам и кога ќе ми речи некој не е дојдено твоето време имај надеж е тогаш ми иди да се обесам оти заслужив во овие години да сум среќна конечно и моево е срце не е створено само да чека да дојде некој момент

 

Имам превртени односно воопшто немам брадавици на градите
Многу ми е срам особено пред машко ... има ли некој сличен проблем што да правам итно
незнаѓ што да правам многу ми влијае ова

 

Долго време се чувствувам ептен напнато и безжелно за се. Годинава почнав факултет 1ва година во нов град и некако ептен ме фаќа депресија (незнам дали поради тоа шо сум оддвоена од дома или шо е друго но психички ми е лошо)(исто имам другарки на кои им е прва година во нов град да живеат сами но воопшто не им е како на мене). Се двоумам дали да го прекинам факултетот со цел психички да се стабилизирам но на некој начин мислам дека би била озборувана како онаа не била способна еден факулет да заврши и се мислам дали е срамота да во денешно време останеш без факулет (иначе од секогаш сум била солиден ученик и моментално предметите кои ги положив ми се од 86 поени па нагоре но психички ми е многу напнато некако како да не се снаоѓам)
И си викам ако прекинам да бсрам работа со фармација која ја завршив како средно но иако знам дека не треба воопшто да се грижам што другите ќе речат сепак најголем проблем доколку го откажам факултетпт би ми било тоа.