Разговарајте за да ви олесни душата

Pisi mi,mozda ke si pomogneme

 

Devojki mi treba sovet. Se spremame za svadba so verenikot. Ama nekolku pati od kako me zaprosi se predomisluva za svadba.koga e se vi red saka da e so mene da planirame no koga se pojavi najmal problem kako malecka raspravija megu nas (sto jas iskreno mislam deka e vo red da ima nekogas ) saka se da otkaze. Koga i da se sluci nesto sto mene bi mi zasmetalo jas sum bila kriva, a koga toj nesto mu smeta poftorno sum jas kriva. Iskreno 1 nedela ne se imame videno a razgovarame po tel ama mene mi e dettski ova karanjevo. Mnogu go sakam no iskreno denes se posvetiv na mene i razmisluvav dosta i ne znam dali da sum jas taa koja ke raskine se i sto bide neka bide. Samo zaboraviv da napomenam deka mn me saka. Ve molam za pomos

 

I jas kako tebe bev do pred nekolku godini. Veruvaj mi deka poiskrena prijatelka od majka nema... se sto misli e za tvoe dobro.. podobro bidi bliska so majka i kazii go sekoj problem. Jas pocnav odkako se veriv da go custvuvam toa. Nemav bas bliski odnos a sea pri sekoja maka mie potrebna i go korostime sekoj moment da si kazeme po nesto.. sedni so zenata ubavo razgovaraj kazii nesto od toa kaj si bila ne mora vo celost.. ke vidis deka ke ima efekt. A mozebi i taa saka nesto da ti kaze.

 

Dokolku mozes da vospostavis nekoj odnos so tvoite mislam deka mn bi ti se promenilo vo zivotot.
Za da se otvoris pred nekoj ne mora da cekas da ti e partner. Ednostavno prijatel ili prijatelka. Soslusaj gi i ti i ke se zblizite. Mozebi i koga ne ocekuvas ke najdes partner. Sreknoo

 

Организацијата на свадба е многу стресен процес, нервозата е нормална. Тоа што некој избувнува на нешто што е навидум ситница, значи дека има во себе има немир или нервоза, па ситницата му доаѓа како последната капка што ја прелева чашата. Смирено седнете и разговарајте, обидете се да дознаете што е тоа што го загрижува вашиот вереник. Ако се отворите еден на друг можеби и ќе го решите она што ствара тензија. Велите не сте се виделе една недела, само по телефон разговарате. Можеби треба лице в лице, во атмосфера на поддршка и почит, да седнете и да прашате што го мачи другиот. Ова ви е добар тест за понатака во смисла да видите како да се координирате и справувате во животот со стресни ситуации. Во бракот ќе ги имате уште повеќе и уште многу пати ќе треба да се справите со нив..Научете се правилно да комуницирате еден со друг, воздржувајќи се од обвинување на другиот (напоменете му и на него, дека со префрлање на вината не го решава проблемот). Good luck!

 

Па слично е и кајмене, некако се ми е бесцелно деновите така ми врват ради реда и мислам дека тука треба посета на стручно лице, односно психолог, сега не сум во можност, но планирам да одам во брзо време, би ве советувала и вас на истото.

 

Критична маса?
Поим, тема за семинарска, есеј што и да е...
За пишување до 101 и назад ама во кратки црти задоволна сум што постои ја има и функционира, мала група ама колку толку, токму с(М)е.
Луѓе кои наѕираат зад завесите зошто се што е пред завесите не е само за забава на широките народни маси има по нешто и пред и зад нив кое на аналитички ум со изострени сетила и високи критериуми за вкус лесно не бега и останува незабележливо.
Имам уште многу на оваа тема но во главно сум задоволна што нешто од нешто се менува и се надевам оди кон подобро утре затоа што не е поентата да се изолираме од се и да се правиме дека нема, не постои.
Поентата е да се прифати разноликоста и да се даде право секоја засебна целина да си биде индивидуална ама во целината интегрирана, еднаква и рамноправна.
Отиде денов а мене уште во уши ми зујат препораките за претпазливост и мерките за заштита и мислите за критичната маса, ама ми тлее убаво нешто дека можеби, ама можеби свеста кај сите пополека се буди и почнуваме да излегуваме од рамките на некоја малечна сликичка за да ја видиме онаа поголемата, појасно ама и најјасно да ја разбереме не само видиме.

 

Девојки, кога почнав да работам имав една колешка која ме учеше како да работам, постојано ја прашував за се сешто. Тоа траеше 1 месец и потоа она замина на породилно а јас бев нејзина замена, пред да замине јас од благодарност што ја мачев 1 месец да ми објаснува отидов и и купив некои тренерчиња за бебето. Сега откако помина една година таа се врати на работа и низ муабет гледам дека она за све има некои замерки каоо гледај овааа вака ми купи онаа 3 часа ми беше на кафе досада бла бла, и искрено кога ќе размислам ми е глупаво што и купив алиштенца.
Што мислите погрешив ли со мојста постапка???

 

Секако дека не си згрешила. Си направила така како што си чувствувала од срце, и ич не го мисли дали требало, било па поминало, пред една година. А башка на поклон маана не се наоѓа. Колешката ако си е таков табиет, на се ќе замерува, па дури и да не си купила, па зошто не си купила. Што е до тебе, добро си постапила.

 

Немам повеќе желба за живот, чувствувам како сѐ да се руши врз мене, премногу работи се случија и буквално не можам да си дојдам на себеси. Ако може некој нека ми пише во лп, многу ми е тешко.....

 

Морав ова да го кажам некаде па се одлучив тука ако некој има сличен проблем и ако го надмина слободно да ми пиши, сега имам 23 години и ако некој ме има читано ќе сфати дека сум девојка без самодоверба,со комплекси и проблеми кои самата си ги создавам затоа сакам и да пишам за комплексите кои ги имам од многу мала и конечно сфатив од кога ги имам и не знам како да исчезнат.Всушност јас сум преокупирана од еден период од животот кој веројатно не сум го поминала најдобро,не знам можеби сум размислувала предолго па така и сфатив од каде потекнува се ова можеби некој ќе кажи дека сум психички нестабилна но не сум и сфаќам дека постојано се враќам на тој период кога бев 13-14 години и мислам како би постапила сега да сум во иста ситуација.Бев основно и учев во клас во кој не бев најдобо профатена,бев мирна повлечена имав другарки не бев сама но постојано бев исмејувана од останатиот дел од класот кои беа многу "популарни ",некогаш цел клас ме гледаа како некој чудак,имаше денови кога бев сама и тие "другарки" се тргаа од мене,најмногу проблеми имав од наставничката по физичко која постојано ме измејуваше и ми беше огромен проблем за кој не сакав да зборувам до пред 1 година кога се му кажав на мајка ми и сега се ми е јасно како сум требала да постапам но тогаш бев мала .....Сето тоа помина јас во тие години не мислев на дечковци,мувања што за тоа сум среќна сега до некаде ,учев бев солидна во школо но не можев да бидам најдобра само заради личности кои беа подобро прифатени од мене од друштвото и од наставниците исто така,значи единствено што ми фалеше во тој период беше социјалниот живот и за ова можам да зборувам уште два дена но и онака постот ќе биде долг и не знам дали некој ќе го чита барем јас сакам од време на време да го читам и да го сфатам дека тоа поминало веќе.За летниот распуст јас не бев како останатите деца,бев дома никој не ме бараше за излегување,другите имаа веќе излегуваа по паркови јас седев дома и со девојките од мала и бев ок сепак не бев сама.Најголема грешка во тоа време ми беше тоа што јас на никој не му кажав дека се чуствувам така и дека сум отфрлена од сите бидејќи мислев ако кажам дека грешката е во мене дека јас не сум нормална затоа никој не ме сака,мислев дека сум грда и дебела,а напротив тогаш бев слаба.Потоа како завршување основно мене ми стануваше се понапнато знаев дека нема во средно да бидам сама сигурно ќе има некој од стариот клас и самата помисла ме измачуаваше но сепак се одлучив да одам во најдоброто средно училиште во градот и бев пресреќна нели тоа е успех бев солидна учев и тоа го знаеа сите и домашните и наставниците но наставниците (не сите) ме гледаа некоја како да сум греотна(извинете на зборот) како да не треба многу да се замараат за мене оти и онака јас ќе ќутам и нема да се бунам ниту па моите родители ќе фаќаат врски.Па така моето најголемо разочарување во животот ми беше тоа што јас НЕ БЕВ примена во тоа училиште,тоа ме мачи и ден денес по 10 години не можам да се помирам со тој неуспех се осеќам мизерно и безвредно и пониско од тие што учат таму,постојано ги следам тие што ги знам дека учат таму и гледам како животите му се совршени,тие се добро образовани и сега веќе работат убави работи скоро сите доаѓаат од богати фамилии и нема ден да не отворам на социјалните мрежи да гледам едно девојка која ја знам од основно и учеше таму и едноставно за неа можам да пишувам исто така два дена бидејќи ми создава комплекси уште од 1во одделение,инаку е супер фина девојка .....гледам како тие години кога беа средно му беа прекрасни,ужуваа, се дружеа ,а јас учев во послабо училиште каде имаше исто така супер деца,одлични и сето тоа и имав другарки неможам да кажам дека таму бев сама но ете неможам да се помирам со тоа што веќе поминало и нема веќе да се врати...доволно е ќе пишам уште некогаш

 

Понекогаш кога ќе видам во живо, или на слики како некои се некаде, или оствариле некој успех или едноставно нешто им се случува, а јас не правам ништо, немам ни баш некое друштво сега...понекогаш ко да не ми се живее, ама го надминувам тоа некако. Мислам дека такви комплекси не сум имал, толку, ама ај може некој ќе пише како надминал. Млада си сеуште, ќе надминеш.

 

сепак се одлучив да завршам денес, средно ми помина добро,среќна бев штп не бев со никој од стариот клас ,бев подобро прифатена овде,бев комплетно поинаква се бунев на неправда,зборував со сите,не бев повлечена толку ...и тогаш немав дечковци,мувања како самата да си ограничував и се осеќав како јас да не смеам да му се пуштам на некој зошто не го заслужувам и сум грда и имав неубави заби (можеби тој е најголемиот проблем за мојата самодоверба),потоа се запишав на факултет добар но пак не најдобар,и таму бев солидна и повторно бев без самодоверба,годините ми минуваа јас имав една невозвратена љубов за која жалев со години,потоа се заљубив повторно но тоа е друга потрагична приказна....излегував се дружев имав токсична другарка која постојано се туркаше надолу и ме правеше дека не сум заслужила јас да имам обожаватели или да имам поголем успех од неа,баш буквалн беше така но тоа време бев слепа и не гледав што се се случуваше со мене,бев прилично полничка девојка со лоши заби и тие се зборови со кои се опишувам во студенските години,помина тоа студирање сега сум подобра со физичкиот изглед немам комплекси работев тешко и долг пат поминав да го подобрам тоа,бев останата на забар да имам заби како што имам денес,не јадев бев на диети и почнав да вежбам и за тоа сум среќна бидејќи решив нешто што ме мачело со години сепак е голем чекор и не траеше кратко ама за тоа време кога јас работев на изгледот некои личности да зборувам за девојката која ми ствараше комплекси од секогаш,заврши факултет,има дечко ,работи и патува многу,инстаграмот кога го гледам сфаќам колку совршен живот има и сфаќам дека никогаш нема да имам и јас како неа,едноставно ми е совршен за мене,гледам колку авантури имала колку има патувано колку само се дружела и сега работи преубава работа,потекнува од богато,ситуирано семејство и сфатив дека таа девојка ми ствара најголеми комплекси во животот и постојано се трудам да постигнам нешто кога гледам колку таа постигнала едноставно ми доаѓа да се откажам,таа одсекогаш беше најубавата,најучената во основно скоро сите наставници беа пријатели со родителите,беше најубаво облечена секогаш,патуваше постојано со фамилијата,машките беа бесни по неа,средно учеше во моето посакувано училиште,годините ги помина прекрасно,заврши факултет еден од најдобрите во државата,повторни нејзините родители се пријатели со професорите од факултет и сега веќе работи,има дечко и патува постојано,а јас постојано овие години се борев сама со себе ,без помош од моите родители(освен финансиска),стекнав пријатели исто така многу,немам патувано колку неа кога бев мала не одевме на одмор потекнувам од просечна фамилија,последните години повеќе патувам и со фамилијата и со друштво,сега не смеам да кажам дека ми е лошо,моментално се зависи од мене колку јас ќе се подготвам за живтото пред мене,од дома добив финансии за да можам со свои сили да постигнам се и цела работа останува само на мене,свесна сум дека треба еден ден да сфатам дека и јас вредам имам постигнато нешто во животот,вредам некој да ме сака,не сум грда и смеам да му се пуштам на дечко не смеам да се изолирам од работите заради моите комплекси,тоа што помина готово сега време е да заборавам на годините кога бев отфрлена,сега е ново време во кое јас сум таа што треба да одлучи дали ќе бидам жртва на комплекси од детство или ќе бидам таа која ќе успее со свој труд и ќе постигне се што сака без оглед на тоа што потекнувам од просечно семејство ....уствари тоа што јас го гледам кај таа девојка е само инстаграм и ништо повеќе,веројатно таа има проблеми за кои јас не можам да замислам,можи и не била толку убава колку што јас ја замислував или не учека толку многу,повеќе од мене можеби имала многу помош од нејзините родители,можеби јас сум поголем победник бидејќи постигнувам се сама и се борев со комплекси за надворешниот изглед,можеби јас сум позрела и полесно ќе се справам со предизвиците што ми ги приредува животот,можеби јас требало порано да созреам,можеби јас подобро ќе ги научам моите деца од моите грешки и нема да дозволам моите проблеми да ги гледам на лицата на моите деца,можеби сум љубоморна на таа девојка што има одено на места на кои јас сакам да одам,можеби и јас ќе одам некогаша, а сега останува се на мене да работам на мене на мојата иднина и можеби сега е моментот кога треба да ги избришам тие лоши спомени од дете

 

Ете Ива. Ти го имаш и одговорот. Остави го ова зад себе како едно минато време, и продолжи напред кон една поинаква иднина. Ти посакувам успех и убавини во животот.

 

Смеам ли да пцујам во темава?
Ако не смеам избришете ме.
ДА ТИ СЕ ПЉУКНАМ ВО КОРОНАВА
НЕ МОЖАМ ОД ДОМА ДА МРДНАМ, НЕ МОЖАМ МОИТЕ ДА ГИ ГУШНАМ, НЕ МОЖАМ НОЗЕ ДА ПРОТЕГНАМ НЕ МОЖАМ СО ДРУГАРКИТЕ ДА СЕ ВИДАМ
ШТО К** СЕ ДЕШАВА АМАН ВИШЕ АМАН
НЕАМ НЕРВИ ВЕЌЕ
СЕДИ ДОМА МИЈ РАЦЕ ПАЗИ СЕ
А НЕКОЈА БУДАЛА ЌЕ СЕ РАШЕТАВА ПО ЕВРОПА ПА ЌЕ СЕЕ ВИРУС ПО ДРЖАВАВА
ИДЕТЕ ЛЕЧЕТЕ СЕ БЕ БОЛНИ ЛУЃЕ, ВИЕ СТЕ НЕСОВЕСНИ И УМОБОЛНИ
ПОШТО СЕ ШЕТАТЕ И СИ ТЕРАТЕ ЌЕФОВИ, МАТУРАНТИТЕ ГОДИНАТА МЕСТО ВО ШКОЛО И МЕЃУ ВРСНИЦИТЕ ЌЕ ЈА ЗАВРШАТ ДОМА И ПРЕД КОМПЈУТЕР, А МОЖЕ НИ МАТУРСКА ВЕЧЕР НЕМА ДА ИМАМЕ
ХРОНИЧНО БОЛНИТЕ КУЗНАЕ КОЛКУ СЕ ПАЗАТ И СЕ ТРЕСАТ ЗА ДА НЕ ЗАКАЧАТ НЕШТО
АМАН
Неам нерви више
Ми се плаче, ми доаѓа сѐ во собава да искршам и да фрлам низ прозор, ми иде да се дерам толку гласно да се искршат сите прозорци во зградава.
Ебете си мајката сите и корона и све да ти ***м



полесно ми е малце.
Фала

 

Ми фале љубов, интимност и длабочина, кога бевме една душа како порано кога бев во врска со еден кој што ме гледаше како принцеза. Чуствувам дупки. Кои никогаш нема да бидат пополнети исто како порано. Сега сите машки ги гледам како пролазни и безвредни во мојот живот колку и да се трудат околу мене. Сакам да се вратам како порано. Таа љубов ми смени се ме смени и мене. Али ајде во секое лошо има и добро се надевам на подобра иднина.

 

Девојки! Не знам дали е за тука, но сепак сакав да си ја олеснам душата )... Пред 4-5 години се соочивав со анксиозност и многу добро ми одеше и скоро и исчезна. Но сега ова се околку коронавирус некако пак ја враќа... 2 дена јадам со сила, некако не ми се јади, само мислите ми се да не имам јас, да не пренесив на некого (иако не сум патувала) се само такви црни мисли имам и само мерам температура... душата ми се треси... сум поминала низ ваков период но ова некако пострашно ми делува, кога ќе исчезни, кога ќе биде како порано... Секој позитивен коментар нормално добро би ми дошол )) Сите ние сакам да слушме убави работи ) И сигурно и други поминуваат низ ова :/ да си помогнеме ❤️

 

@sheis Оддалечи се малку од социјални мрежи, исклучи телевизор, задлабочи се во некаква креативна работа, читај, слушај музика, прави нешто добро за себе. Мислам дека периодов е лош за сите. А постојано сме бомбардирани со секакви вести, веќе тешко се разграничува што е вистина, а што е лажна вест. Психата е страшна работа и може навистина да добиеш симптоми, иако си здрава. Затоа е клучно да го пуштиш мозокот на пасење, што се вика Нека те теши тоа што сите поминуваме низ истото. И верувај, ситуацијава е малку (или малку повеќе) преувеличена. 80% од заразените поминуваат без симптоми или сосема лесно, ама се известува само за тешките случаи. Бидејќи на човечкиот ум му се ,,привлечни'' лошите вести. Мора да гледаме реално на ситуацијата, ќе бидеме добро и еден ден ова ќе биде само сеќавање.

 

Точно кажа до збор пробувам да се оддалечам од секакви вести Да се надеваме дека се ќе биде ок И се да биде како порано ❤️