Разговарајте за да ви олесни душата

Отсекогаш сум стоела зад моите одлуки , грешки и избори . Зошто секогаш ми велат дека сум инает ? На пример , мајка ми . Како мала , секогаш ме учеа ( кога имаа време да ме видат секако ) да стојам зад она што сум го направила , не е важно дали е добро или лошо , дали е правилно или не . Денес , кога и да постапам како што чувствувам дека треба , секогаш ми вика инает тераш . Не можам да се расправам со неа , бидејќи жената и онака има доволно проблеми со баба ми , сестра ми и татко ми , уште јас и фалам и ќе ја удри инфаркт . Се обидов неколку пати да и објаснам дека јас мислам дека тоа е правилно и времето ќе покаже дали сум или не сум во право . Мојот заклучок беше дека не можеме да најдеме заедничка фреквенција .

 

Za poveketo luge sekoe tugo razlicno mislenje se smeta za inaet.
Ne vo dela,samo vo razgovor.
Zatoa sto ne sme nie lugeto nauceni da se splotuvame edni so drugi,sekogas se kontrame.
Lugeto koi imaat ìsto mislenje se mnogu retki,mozat vo segmenti da se soglasuvaat no ne vo celost zatoa se karakterizirame kako individui.
I najbiten e nacinot na kazuvanje na mislenjeto.
Nekogas i toa doveduva da mislime deka se raboti za inaet.

 

Искрено ова е за пофалба. И при сите тешкотии ти си застанал на нозе. Браво секоја чест
Едит: Што жена ќе беше таа мајка ти без тронка чувство

 

Забеган е одамна ама сеа дојде поише до израз..

 

Еве еден исповед: Понекогаш се чувствувам дека сум лош човек бидејќи скоро во поголемиот дел од случаите си ги ставам моите чувства пред чувствата на другиот.
Многу пати сум повредила некого поради ова, што ми предизвикало грижа на совест.

 

Нема зошто да имаш грижа на совест. Правилно си постапила. Ако сама не се цениш, сакаш и почитуваш никој нема.

 

Секогаш гледај се себеси бидејќи луѓето си играат со туѓите чувства. За да им угодиш на другите можеш да се изгубиш себеси.Можеби е погрешен советов но јас сакам да го применам но никако не можам.

 

Се плашам од се.... Некој на улица да ми речи едно "здраво" мислам дека сака нешто лошо да ми прави, некој да ме додаде/заследи на социјалните мрежи или да ми пише некој мислам дека за нешто лошо е.. Незнам што е ова сум се направила катастрофа жива, а верувајте неможам со ова да се помирам и секој момент очекувам некој нешто лошо да ми направи... Некој совет?

 

Посети психолог. Само тој може да ти помогне во оваа ситуација.

 

"Еве, ова ти заповедам Јас: биди цврст и храбар, не плаши се и не се ужасувај; зашто Господ, твојот Бог, е заедно сотебе, каде и да одиш."« Библијата

 

Немам за што ни за кого да живеам.
Мајка неам (иам исто како да неам имам пишувано по др теми)
Другарки неам имав додека идев у школо сеа со Коронава ни другарки иам ни ништо.Претходно школото ме вадеше од дома а сега ништо. Љубов иам исто како да немам скарај се смири се скарај се смири се.
И за кого да живеам? За цел живот да ја слушам таа што ме роди цел живот нејзе да ја слушам муабети ваква си таква си. Неправди нанесени еден куп.
У основно исто сакав да се убијам не се ни обидов.Останав силна после се. Бев малтретирана од група деца. Останав на нозе како така.
Средно ми се најубавите години. Додека идев у школо имаше живот за мене сеа ни живот имам ништо немам.
За кого да живеам за што? за неправди?
Да ти се н*чам животов никаков ваков никаков.

 

Многу слично како мене, не си сама во ова

 

Те гушкам посилно

 

Пробај да не размислуваш вака. Секогаш кога ти доааѓат пробај да ги блокираш тие мисли. На никој животот не му е совршен колку и нас да ни изгледа дека некому е, но верувај дека секој има свои предизвици. И кога ќе успееш да создадеш нешто свое, кога ќе се избориш со сите тие неправди нема подобро чувство од тоа. Секогаш биди самоуверена дека можеш, дека вредиш, и дека заслужуваш се најдобро. За се има вистинско време. И за вистински другар, и за вистинската љубов. Сите треба да бидеме благодарни за ова што го имаме моментално и да се спротиставиме силно на предизвиците!
Јас не сум стручно лице само сакам да ти помогнам, но мислам дека доколку пробаш да разговараш и со психолог или слично многу ќе ти биде подобро.

 

И ми се разговара и не ми се разговара.
И не ми е тешко и тешко ми е.
Залутав некаде и се заборавив себеси.
Живеам колку да ме има, а истовремено правам толку големи нешта.
Не чекорам, а одам напред.
Не сакам деца, а истовремено ми фалат уште две најмалку.
Не сакам кучиња, а сакам да имам барем едно дома.
Сакам да имам многу деца и животни, а се чувствувам како да немам време иако сум се уште млада.
Се почесто велам: немам време. И тоа ме плаши.
Ме плаши секојдневната главоболка и сите симптоми на тумор во главата. Месецов ќе дознаам дали има или нема.
Воглавно сите ме нервираат иако не чувствувам нервоза. Немам веќе нерви кои би се нервирале.
Не сакам никој ништо да знае за мене па ме нервираат и моите што пренесуваат некои информации, треба и нив ништо да не им кажувам. Кога ќе кажам некому сакам кај него да остане, а тоа е невозможно и така долго време остана се само во мене. Најдобро.
Ми треба одмор од се.
Благодарна сум на животот што сум таму каде што сум и конечно припаѓам некаде. Само тука и да останам и можам јас се. Сето ова е само состојба на умот. Знам јас колку можам иако здравствено паднав ама ќе се искачам уште повисоко внимавајќи и на здравјето и на психата.
Можам јас да се грижам за цело големо семејство и куче.

 

Веќе не сакам, неможам а посилно е од мене. Ништо во мојот живот не се случува. На секое прашање што има ново немам што да кажам. Се осекам како опсесивна личост. Како да зрачам со негативна енергија. Нема љубов, ниту некој да ми пише да знам дека помислил на мене. Правам постапки за кои знам дека не се во ред. Здрачам негативна енергија. Мислам дека и луѓето околу мене тоаа веќе го осеќаат. Се трудам да бидам нај забавна да разговарам на милион различни теми и добивам некој негативен феедбек. И со ситуацијава и стравот кај мене и сите останати како да се губам. Некако како да си направив титула на очајна особа. И незнам што е проблемот се трудам и не е ни месец ни два туку 5 години. А никому лошо не сум направила, имам тежок карактер но секогаш за сите сум мислела и правела за се за да помогнам. Се прашувам дали постои господ и дали еден ден ќе се смеам... вака веќе неможам ...............

 

Во некои делови потполно те разбирам зашто се пронаоѓам и тешко е да се излезе на крај. Постојано како некој круг. A има и начини и знаење сеуште и ресурси, ама нема истрајност и трајна подршка. Додека читав не очекував дека трае 5 години, тоа е премногу. Зар 5 години нисто не се случувало?

 

E mnogu se nerviram sto se sobiram vo sebe,nisto ne zboruvam i sama vo sebe si razgovaram...
Mn si ja mrazam taa osobina,premnogu.
Da mozam da se iznazboruvam neznam dali bi kazala nesto?!?
Verojatno ne...taka sum naucena da si se jadam sebe!
Zosto da ne kazuvam se sto mislam, zosto prestanav da go pravam toa,
Zosto mislam deka nikoj ne me razbira,a znam deka ceka da ja otvoram pandorinata kutija?!?
Vprocem nema ni problem osven sto psihata si ja tepam so gluposti, a ni jas samata neznam zosto.
Zosto imam 100000 prasanja a site imaat eden odgovor?
Navsitina neznam!

 

Не знам што е....
Татко ми и рекол на мајка ми :
Зошто дечкото да ме земал со колата пред порта?
Битолската средина била таква, сите не гледале.
Бидејќи ми завршува договорот и фирмата ќе затвара, морам друга работа да барам.
Тој и рекол да сум се враќала назад Ск.
А ЈАС НЕ САКАМ, дечкото ми е тука, убаво ми е со него, а Ск треба со мајка ми да живеам
И зошто сум каснела пола саат 12 ме фатило

Сето ова го трпам на 30 години...
Не можам да трпам никој поќе

 

Не оди Скопје,најди си работа Битола,ако те сака дечкото омажи се,ти веќе си изгради живот во Битола,подобра си,ако си одиш ќе ти се појача анксиозноста, разговарај со дечкото