Разговарајте за да ви олесни душата

Само период е, верувај ме. Сум бил во мизерна состојба на дното, па и подлабоко од тоа, надвор од сите граници!

 

ехеееј, ако седиш во едно место и го оставиш мозкот да мисли свашта нема да најдеш ниедна причина, а ти чим бараш една макар, значи ти се живее и стани појди бар до друга соба, збори со некој, претешки се деновите во борба со психа и некои состојби ама замисли дека може да ти се случи некоја незгода и да умреш за 2 мин, па тек тогаш види дали вредеело сето ова замарање, мене бар вака ме фаќа страв и почнувам да правам и движам и било што

 

Aко ти кажам дека последниве 5-6 години со прекини сум во таква фаза дали ќе биде доволна причина за да не се убиеш ?!

Прво 2 дена, два дена, Два Дена, ДВА ДЕНА, Д В А Д Е Н А !?!?!?
Сериозно дури два дена ако некој/а не те побарал да се видите се доволна причина да си го одземеш животот !?!?
Два месеца па дури и две години не би требало да се толку голем проблем за да посегнеш по животот.
Неколку пати пишав по темиве дека пост коронава на сите ни е период за преиспитување на сите контакти што ги имаме со луѓето околу нас. 4-5 месеци постојан медиумски притисок, изолации и карантини не доведоа во ситуација да размислуваме дали ни е подобро со друштво или без, дали после се ова повеќе ќе се гледаме и ќе се дружиме или уште повеќе ќе се затвориме во себе и од околината.

Можеби и тие луѓе не се сигурни во својата желба за дружба а можеби и едноставно тие 2 дена се зафатени со други обврски. Доколку не сте имале никакво недоразбирање или проблем не би требало да се прашуваш каде си згрешила и дали воопшто си згрешила. Некогаш земи ти направи го првиот чекор. Ти побарај прва некој од твоите пријатели, ти прва иницирај средба и дружење.
Доколку и после тоа приметуваш дека се незаинтересирани земи запознавај нови луѓе, шири го кругот на пријатели. Исто како и во љубовта без да пробаш не можеш да знеш со кого како ќе ти оди муабетот и дружбата за да се зближите.
За искрената љубов има многу да се пишува и зборува така што само ќе ти кажам keep diging
Не можам да предпоставам колку години и колку љубовно искуство имаш , но можам да ти кажам полека и сигурно да продолжиш да ја бараш искрената љубов. Само со постојано барање ќе можеш да ја најдеш.
Со седење затворена во соба и депримирање може само уште повеќе да психички да пропаѓаш па недај боже и анксиозност и депресија да развиеш.
И најважно доколку имаш слободно време и воља земи пешачи и шетај или џогирај. Физичката активност е еден од големите ``лекови`` за вакви тешки периоди.
Секое добро и почни позитивно да гледаш на работите

 

До кога со оваа тежина во душата, сега после толку време сваќам дека само заради мене е таа тежина заради никој друг..

 

Srekata I prichina za zivot ja gledas vo drugite lugje.
So vreme treba da razbereme deka Srekata e vo Nas I zivee me zaradi Nas na nachin kako sto nie sakam da ziveeme. Ubavo prethodno feminkite ti predlozija dvizenje, planinarenje. Ima planinarski zdruzenija Kade organizirani se pravat turi. Pochni da vezbas joga ili aerobik ili nesto sto tebe ti odgovara. Dvizi se megju lugjeto. Obichno nie introvert nite imame problem vo naogjanje na vistinski prijateli. Zatoa sto ocekuvame isto Kolku sto davame. Dva _tri Dena nikoj ne te pobaral _ nisto strashno. Mene me baraat samo ako mozam da I'm napravam usluga ili resam nivni problem. Zatoa za praznik iskluchuvam mobilen da sum raat. No si velam podobro ja da sum vo situacijata da bidam barana odkolku jas da imam problem I da baram nekogo.
Svrti se kon sebe I svoeto mentalno zdravje, NE se ogranichuvaj na lugjeto samo koi gi poznavas, zapoznavaj Novi lugje I ke se najde nekoj slichen na tebe.
Samoubistvo vo nitu eden slucaj. Zivotot e podarok mnogu ubav I nema repriza.

 

Далеку повеќе од два дена е... И јас бев таа што секогаш секого барав. А сега примеќам дека и дечко ми само јас сум го барала, пошто трет ден како не сме се чуле воопшто. Причина? Јас не ѕвонам... А за "другарките" да не ни зборувам. Три недели, а можда и повеќе не сум излегла со друштво освен со дечко ми. А еве гледам собаба и таванов ми се судени. Долги деној и ноќи си врвам овде.

 

@poi тоа значи дека ти требаат нови луѓе.

Премногу се замараш со нив. Посвети си време на себе. Млада си, тек еден куп луѓе ќе запознаваш. Битно е да се сакаш себе си и да си исполнета. Другото само по себе ќе дојде.

 

Посебен вид на депресија ме фаќа пред да добијам и за време на добиено. Кога ќе ми текне дека цел живот мора да го трпам ова не сакам да сум женско.

@poi многуу добро те разбирам и сличен проблем имаме. Имав јас другарки ама прекинав контакт со сите ми останаа само две. Едноставно не ме поднесуваа и ме вреѓаа во очи иако јас навистина ништо не им правев.. Никаков однос немаа према мене. Пробав да си ја барам кривицата во мене ама навистина ништо не им правев,дури ќутев на се дека не сакав да се расправам ама се гледам и приметувам. Јас не сакам да имам многу другарки. Доста ми се две- три ама да се искрени и да си одговараме.. Ете таков малер сум не можам да најдам и готово. Ама уште сум премногу млада се надевам дека ќе запознаам некои на факултет другарка или другар шта год. Гледам да си посветам сега повеќе време на себе и правам тоа што ме прави среќна

 

Можеби никогаш не си сама дома, секогаш има некој дома (вака беше во мојот случај, мајка ми невработена, секогаш беше дома) Потребно ти е време за себе, скроз сама, да си ги наполниш батериите.
Јас уживам во секој момент кога сум сама.

 

Лошите денови не значат и лош живот. Те сфаќам дека се осеќаш осамено и дека моментално си заробена во тој свет каде што тешко ти паѓа да размислуваш на поинаков начин. Сите ние имаме такви моменти, кај што се осеќаме небитно, ко на никој да не му е гајле за нас, ко да сме тука само кога имаат потреба од нас. Сфаќам дека немаш желба за ништо и само сакаш да бидеш сакана и почитувана. Моментите на ,,самотија" секој различно може да ги искористи. Некој ги поминува во депресија и очекување дека некој друг е тој што треба да не извлече од тоа мрачно место, додека пак некој ги искористува да се одмори, да се пронајде себе, да сфати што го исполнува, т.е самиот да почне да се сака себе и да ги пронајде внатрешните потенцијали кои ќе му помогнат да ја достигне својата идеална личност, тоа што сака да биде. Знам дека борбата со сама себе е најтешка, јас лично би можела да те посоветувам да научиш да уживаш со сама себе, да научиш како да се сакаш сама себе, да пронајдеш нешто што ќе те исполнува, во кое ќе сакаш да вложуваш труд и време, да започнеш било каква физичка активност(дури и обична прошетка). Убедена сум дека има личности на кои си им драга, кои те сакаат и те почитуваат. Убедена сум дека љубовта ќе те пронајде кога најмалку очекуваш и дека вистинските личности кога тогаш ќе дојдат во твојот живот.Ваквите моменти гледај ги ко шанса за промена, шанса за повторно наоѓање на сама себе. Знам дека тоа звучи лесно но е доста тешко да се примени, но почни чекор по чекор. Сепак освен ова, можеш да посетиш и психолог со чија помош многу полесно ќе успееш да го пребродиш ова. Не заборавај, ти длабоко во себе си силна личност која ги има капацитетите да го надмине ова.

 

Фала ви на сите, ми значи поддршката. Ве сакам! Баш затоа го сакам форумов, можам а сум своја без да сум осудувана.

 

@poi батали се, батали ги сите што ги нема, што те користат и што не креват слушалка да те прашат како си.
2 години сум сама, токсичност не ми треба, исто и лицемерие.
Јас бев ко тебе, сега сум у фазон ако сакаш да дојдеш до мене ќе најдеш начин, а пази, немам соц. Мрежи а планирам и број да сменам ама ако сака некој да ме најде, ќе ме најде, без изговори, не моли никој.
Ти вредиш, и живеј за себе.
Останатите небитни се.

Имав и ја црни мисли ко тебе, успеав после се што доживеав да застанам на нозе со желба и волја и храброст, можеш и ти.
Знам дека можеш.

 

Во последниве месеци не сакам да се дружам ,не сакам да излегувам ,не сакам гужва ,многу народ .Најубаво ми е да се затворам во соба да си ја гушнам перницата и со никој да не разговарАм.Би спиела и ден и ноќ .Нз по ми е дали се мрднувам .

 

Моите родители постојано се караат еден со друг, се навредуваат, се дерат скоро секој ден од денот откако се родив, и ден денес кога имам 26 години сеуште се караат, а јас живеам со нив ама немам нерви повеќе да ги трпам и слушам ( подобро ќе беше да беа разведени и да си имаа други партнери и да си беа среќни отколку вака ...). Неможам повеќе да издржам, невработена сум немам ништо никакви приходи, повлечена сум премногу, едноставно не ми се ни живее повеќе, ми нема смисла животот, подобро да не се родев ама тоа е,а немам храброст да се убијам

 

Не си ти крива за ништо, ајде нема откажување, сите имаме проблеми, сподели нека ти олесни ќе помине.
Биди среќна жива и здрава си, какво убивање. Работа ќе најдеш, млада си цел живот е пред тебе.

 

Темава не е за совети, ама ќе пишам. На почеток кога почнав да те читам, како за самата себе да читам. Со таа разлика што јас работам и не размислувам за убивање. Другото исто. Пробај најди работа, барем добар дел од денот ќе бидеш зафатена со нешто, ќе си имаш свои пари и нема да зависиш од никој. Ако тие двајца можат да трпат таква атмосфера, ти не мораш. Еден ден ќе можеш и да си заминеш, макар под кирија.

 

Ne mozes da najdes rabota?
26g mislam deka vreme e da se osamostois. Taka ke ti se smeni rutinata, ke izleguvas od doma, nema da gi slusas i nema da imas takvi suicidni misli.
Razmisli malku okolu toa, za promena.
Mozebi ke najdeme drugo resenie.

Vo sk zivees ili vo drug grad?

 

Не живеам во Скопје за жал, таму полесно се наоѓа работа за разлика од тука, исто така многу сум срамежлива, повлечена и со ниска самодоверба и затоа ми е уште потешко..

 

Ќе се најде и за тебе работа не мора од Скопје да си за да работиш одма. Мене ме интересира дали некои од твоите роднини, поблиски знаат за каранициве на твоиве и дали можат да ти помогнат од типот да те препорачаат каде да побараш прво работа?

 

Не, не сме блиски со роднините исто како да ги немаме воопшто за жал, друго ќе беше да има некој роднина барем да ми помогне ама за жал немам, не живееме воопшто со нив.