Definitivno ne !! Nitu baram nitu sakam da imam .. mrezite se edno vistinskiot zivot drugo .. ako nemam doverba vo nego kje ja nemam i vo vistinskiot zivot a ne samo na osnova na toa sto pravi na socijalnite mrezi
Не, пасвородт не се кажува. Секој си има своја приватност и разговори со пријателки, тајни што пријателките ги споделиле со вас сигурно не би сакале вашиот дечко да ги знае.
Што ако му го знате пасвордот на партнерот, ако тој шврља од сто други различни профили? Довербата не се гради со размена на лозинките. Мм има два телефони, една купа мејлови, вибер и се друго што му е потребно за работа, ако земам да му проверувам се, кај ми е крајот. Никогаш ми нема побарано пасворд за ништо, а и јас нему. Неговиот фб стои вклучен на комп на кој седам моментално, па не ми паднало на памет да проверувам дали има нешто. Јас многу добро си го познавам за да знам што прави.
Кога бев млада и бесна, на некои 15-16 години мислев дека обавезно морам да му го знам пасвордот. Као демек ако не му го знаев, ме вара. И така си разменивме пасворди, и се каравме ко улави секој ден. Јебига, лекција. Следечи пут не би сакала да ми знае никој пасворд, не дека нешто кријам, ама шугаво ми е да си праам муабет со другарки и да мислам два пати шо да пишам у случај некој моментално да не седи и да чита у заседа.
За мене доверба е да знам дека ми го знае пасвордот, ама верувам во него дека не се логира. Заедно сме долго, ги имаме надраснато сите моменти на тајни логирања и слично. Си ги знаеме сите пасворди, те од банки, те од меилови и слично... тоа е така баш затоа што знаеме да си ја почитуваме приватноста.
Јас не би дала пасворд од фејсбук на пример, таму имам муабети со мајкица моја, со другарки, нема потреба он да ги чита тие работи. пинот од тел му го кажувам, али и тој го менувам од време на време. А едеинствен пин од него што би го побарала некад е тој од картицата за да идам у куповина
Нит давам нит барам пасворд. Не ме интересира што како се трачари со пријатели другарки/другарки. Сакам приватност.
Сопружници сме, мојот лаптоп му е на располагање кога му треба, неговиот десктоп ми е достапен мене ако ми треба. Во превод, можеме да си ги научиме лозинките, ама не сакаме. Си ја почитуваме приватноста и имаме доверба еден во друг. Провалување лозинки, поднесување извештај кој е овај што си го додал/а, кај ставаш лајк и слични ствари ми се прости и глупи на ниво на осмоодделенци.
Kakov paavor davanje ili skraja da e baranje na nwgoviot. Da vo brak sme, prethodno ziveevme zaedno, ama sekoj treba da si ima doza na privatnost. Toa sto jaa razgovaram so moite bliski ili obratno ne mora on da go znae. Protiv toa sum, jas I on ako sme zaedno treba da imame dovrerba eden vo drug a ne da si gi pregleduvame I ispituvame profilite I razgovorite.
Дури и повремено одење на одмор без партнерот (зборам и за машко и за женско) е поголема гаранција за стабилна и убава врска одошто размена на пасворд. Самата дрскост за барање на пасворд треба да ви биде индикација дека нешто не штима во вашиот однос. Не смее да страда индивидуалниот живот поради животот во каков и да е колектив. Немањето приватност води кон отпор и незадоволство, а овие две може голем пат да изодат.
Ако некому му треба или вам ви треба лозинката од сите можни профили... нешто, сериозно не е во ред со вас самите/вашиот партнер(ка) и врската. Може силно да се сака и без таквата посесивност и опсесивност.
Ниту јас го имам неговиот, ниту тој мојот. Нема потреба од тоа. Имаме изградено меѓусебна доверба и тоа е најважно.
Против...врската се гради со доверба, доколку си верувате еден на друг нема никаква потреба од споделување на пасвордите...
