Ракот и јас (група за поддршка)

Jас ставам 1 лажичка медицинска сода, пола лимон и вода.

 

А бе ова не е баш рецепт за алкална вода, јас така си пијам, и тоа е алкално.
Пијам по 1 чаша од 200 мл. на празен стомак сабајле и навечер.
https://www.crnobelo.com/hrana/pija...e-alkalna-voda-koja-ve-stiti-od-mnogu-bolesti

 

Treba vo povekje voda, receptot go znam so 1galon=3,7litri.
I da, dodavaj lazicka sol.
Kje se nateram da pravam eden den i bash kje meram ph da vidam, mada ph e razlichna od voda do voda, zatoa najdobro meri na pochetokot.

 

Убава група за поддршка и уште поубава тема за охрабрување за оние кои минуваат низ ваков процес.

Сакав да потенцирам во однос на алкалната вода, а и воопшто за “алкализацијата” на организмот како алатка за борба против малигни заболувања.
Не само шо нема клинички студии кои го докажуваат тоа, туку нема ни логика во самото нешто. Човечкиот организам има многу добри механизми за одржување на pH вредноста на крвта и ткивата, која инаку е неутрална и се движи во многу тесни граници, особено онаа на крвта. Било какви отстапувања, ги активира механизмите за неутрализација и враќање во првобитната состојба. Доколку механизмите се “расипани” настанува или ацидоза(закиселување) или алкалоза(алкализација) кои се еквивалентни на смрт. Во превод алкализацијата, а и закиселувањето се суштински штетни и не треба да настанат.

Во превод, било шо алкално да се внеси во организмот ќе се неутрализира, уште во желудникот каде има многу кисела средина. А и нема смисла да сака некој да си ја алкализира крвта и да се доведе во животозагрозувачка состојба.

 

Е не треба да настане закиселување, ама како се мери прекиселеност на организмот?
Која е функцијата на пепсинот и што ако е покачен?
Никој нема да се алкализира ако пие вода со пх 8 наместо 7 или 5, и уште повеќе ако водата е филтрирана. Затоа реков, најдобро е да се измери пх на водата, јер не е секоја вода иста.

 

Ацидо-базниот статус се мери преку утврдување на низа на параметри(pH, -HCO3(бикарбонати), базен суфицит/дефицит, натриум, хлориди, анјонски гап итн на артериската(или венска) крв, односно овие испитувања уште се нарекуваат и гасни анализи бидејќи се испитува и парцијалниот притисок на О2 и CO2 во артериската крв, поретко на венската крв.

Пепсинот е ензим чија функција е да го отпочне процесот на разложување на протеините во желудникот и нема никаква функција во одржување на pH вредноста во организмот, воедно не се мери неговата концентрација во крвта. Неповрзано, пепсинот е активната форма на ензимот, а пеписногенот е неактивната која се активира во кисела средина како во желудникот, можи да се мери во крвта, но ниту пепсиногенот има улога во определување на pH на крвта.

Точно, со пиење на алкална вода никој нема да се алкализира, па од тука и првата нелогична причина некој да пие алкална вода, ако нејзината цел е да го алкализира организмот. Бидејќи неутрализацијата настанува уште во желудникот чија средина е силно кисела и така треба да биди. Така да, алкалната вода не ни стигнува до крвта, па да алкализира, а и да стигне хипотетички, веднаш ќе биде неутрализирана од др механизми на крвта и организмот.

Едноставно никаква логика и реална цел нема внесувањето на алкална вода.

 

Кога ме дијагностицираа и кога бев на операција и сите тие последователни лекувања, прегледи, боцкања и што уште не прво нешто за кое што осетив потреба е да зборувам со луѓе кои поминале низ истото или слично зошто некако сметав дека само тие може да ме разберат како е. Барав дали има некои групи за поддршка и освен фејсбук групи не најдов некои што се одвиваат во живо. Мислам дека се потребни посебно некако за млади луѓе.

За жал поддршка и разбирање најдов во блиски личности кои се соочиле со рак. Голема поддршка добив и од пријатели и семејството секако, и искрено да не беа, психолошкиот момент многу потешко ќе одеше. Вака бев силна, еднаш само плачев и се фокусирав на борба. Сега веќе е поминато некое време и чекам уште 2 ипол години до официјална ремисија. Ама имам доста компликации и секој преглед се стресувам што ќе каже докторката, иако се трудам да бидам позитивна.

Иако не сум физички(па и психички) истата личност од претходно се трудам денот максимално да си го искористам колку што ми дозволува телото. Некогаш и ме фаќа криза и се чувствувам претажно што не можам да издржам како што сум можела. Во последно време многу ме нервира што после 19 часот како да ми се исклучува телото, веројатно апчињата што рано рано утрото ги имам испиено веќе се намалило дејството и буквално можам да се срушам ако не легнам и заспивам во 9. Ама се надевам дека полека ќе се регулира тоа некако.

 

Јас се обидувам да не мислам на тоа, многу пешачам, не седам многу дома, се обидувам да бидам силна пред мајка ми и мм да не се нервираат (најголема поддршка ми се).
Разговарам со луѓе што го поминале ова, ми даваат позитивна енергија.
Денес кога барав нешто баш продавачката ми кажа кај да најдам затоа што и на неа и' било за лек, женава излезе по мене надвор како да ме знае 100 години и ме испогушка.
Се стопив, солзи ми потекоа радосници.
Најдобро е во оваа борба да бидеме со личности кои ни даваат позитивна енергија и кои ќе не разберат.

Кога одам со другарки на кафе не им се жалам, тие што ќе ме прашаат што како, се зафркавам на моја сметка.

Јас денски сум многу супер и одлично функционирам сега за сега, ама затоа кога ќе легнам 300 мисли ми се вртат во глава.

 

Сите вие што поминувате низ ова, или сте поминале, посебно вака млади, вие сте најголеми борци, таа сила и психа од каде ја црпите, алал да ви е

Целата среќа на светов ја посакувам, да успеете и надминете се!

 

Баш ми е криво за твојава дијагноза,ама се лечи.Да не ти се мешам ама немој да бидеш силна пред никој,мисли на себе прво ,после на сите други.Во црква кај што одам на литургија ,има многу жени што поминале низ канцер,или уште поминуваат.Заедно се оди на свети места,се дава подршка мегусебе,и има многу убава енергија.Ако си верник или и да не си,со проблеми и болести се станува верник.Она заедно сме посилни е многу важно психолошки.бидејки викаат дека ова е психолошка болест ,дури потоа физичка.Имам мајка ,и 2 тетки што поминаа низ ова ,па по нешто и разбирам.Во фамилија имам дете со болест ,и нејкам да бидам силна за никој ,сакам да зи зборам ,да кукам и да се жалам кога имам потреба.Плус и песни со текстови онакви емотивни ,добри се за плачење,

 

Секој петок одам во црква на литургија.
Знам дека треба да мислам на мене, ама мајка ми и мм ми се најголема поддршка, а и тие што поминуваат или поминале низ ова.
Јас со непознати што го поминале ова повеќе зборам отколку со блиски.
За оваа борба треба да сме силни и главата горе.

 

Голема поддршка за сите вас. Тешко е за да прифатат најблиските. Барем кај нас дома така беше за свеки. Многу е битно да има со кој да се разговара, зашто реално секој различно се носи и не знае воопшто како да разговара на оваа тема.

Не се плашете. Колку и да зборат дека кај нас здравството е катастрофа, јас се уверив во спротивното за свекрвата. Аденокарцином на ендометриум, 2 стадиум. Во рок од два месеца поставена дијагноза, операција (хистероктомија со се јајници и туби). Од патологија искочија резултати пред некоја ден чисто све.
Знам дека не е ист случај кај сите, ова го пишувам се со цел дека докторите се стварно многу посветени. Погоре читам сте пишувале за пиење сода. Таа си полнеше када со сода и лежеше внатре. Пиеше исто така чај од спреж. Детоксикација страшна на организмот прави. Дури кога го пиеше, го пиеше со сламка пошто заби паѓаат од него.

Со лесно да минува кај сите.

 

Здраво на сите и големааа поддршка на сите што поминуваат низ оваа..
Со оваа болест се бори мајка ми од кој знам од прв момент до сега што и како ги поминува деновите, саати, минути кој на жалост многу се тешки многу..
Еве моментално доби тахикардија од вчера изутрина во 3 часот и исто по повеќе од 7 дена има запек од кој страв и е и да јаде нешто
Исплашена е и тешко и е, пред неполни 2 месеци го изгубив татко ми сега мајка страв ми е, брат ми беше на онколог да праша нешто дека сега е на хемо, требаше 6 да прими ама од 5та многу и се слоши и ја прекинаа, докторот му рече сите знаеме дека состојбата и е лоша, нема што да се лажеме, Господ нека и е на помош, ѕвонев денес на 3 броја од онкологија 2 исклучени а главниот ми дигаат слушалка и ми ја исклучуваат, беше на терапија викаат не тие ок оди кај докторот, докторот не сакаше да ја прими вика дојди друга недела
Инаку мајка прво имаше хемо, па операција па зрачење, после тоа чекаше пет скен 3 месеци па го направи и тука најдоа пак остатоци и пак се оперираше и сега пак хемо, дека нејзин тип е тројно негативен тип рак на дојка, најлошиот
Толку ми е тешко, додека бев бремена одев со неа до 2 дена пред пораѓај, докторот ми се дереше не сакам бремени жени овде а таа немаше со никој друг да оди, а сега бебе имам мало и неможам, а број ниту даваат, додека да влезеш само чекаш по 4 часа

 

Не е лично за мене, ама една од најомилените личности ми е болна.
Пред брзо дознавме, навреме среќа,ама мене ми влијае како до сега ништо што не ми влијаело.
Не знам како да се понашам. Она е најпозитивна на свет. Ама во гласот и се сеќава маката. Операција закажана, докторот со најдобри очекувања е,сите околу мене се некако скршени, а ја сакам да и се најдам. Е тука ми е проблем, што не знам како да и се најдам.
По природа сум реалист, на граница со скептик,на прв поглед, и втор и трет сум ладна личност, ама чувам во мене, мене да ме јаде, не другите.
Барам совет од survivors, борци во моментов, што ви требало во овие моменти, а сте биле закочени од било што, да побарате? Како сте сакале да се понашаат блиските со вас?

 

И личноста ме потсеќа на тебе. Позитивна, и како вошки да има на повозрасни години ја фаќа работата.

Ќе биде, мора да биде. Јаки сте вие, истрајни и доолго ќе живеете. Фала ти.

 

Моите блиски со мене сакам да се однесуваат најнормално.
Јас не сум човек што сака многу народ, од секогаш сум била таква, сега па воопшто освен мои блиски што навистина можам да направам муабет со нив.
Убаво би било во ваков момент некој барем да праша како сум, да ми се јави.
Не сакам со некои што не сум толку блиска да ме распрашуваат.
Инаку да, не знаеш како да помогнеш на некој во ваква ситуација, не знаеш како да постапиш...
И јас да сум не би знаела како да постапам, ако ептен прашувам или сакам да помогнам можеби би ме сфатиле погрешно, а ако не се понудам па ќе помислат дека не се грижам.
Убаво е да покажеш и да и' дадеш до знаење на таа личност дека секогаш ќе бидеш тука за што и да треба.
Како и да е си знам за мене дека подобро би седела сама отколку со некои што не ми одговараат за муабет.