Рак во блиската фамилија

Ти благодарам Moira. Баш ме радува што сте ја добиле битката, се надевам дека и нашава приказна ќе заврши успешно.

Денес работите мрднаа од мртва точка. Со свекор ми биле да направат анализи на крв и други испитувања кои им се потребни за операцијата. Операцијата ќе ја прават во текот на наредната недела, овде (мало гратче од периферијата), а не во Скопје. Тоа е уште една работа што ме загрижува. Од една страна е добро, бидејќи сите ќе сме блиску за што и да притреба, а од друга страна се плашам и се сомневам во стручноста на лекарите (хирурзите) овде. До сега не знаев дека овде изведувале и такви операции. Хирургот е пријател на девер ми, тоа е некако позитивна работа, но сепак се сомневам.

Знам дека нејзе и е најтешко, но не знам колку е решена да се бори. Таа и порано, пред воопшто да дознае дека има рак на дојка, велеше дека колку и да живее - толку, само да живее како човек и да умре како човек (нејзината мајка боледувала од истава болест, но била повозрасна од свекрва ми денес - претпоставувам дека на ова мислела). Кога требаше да оди на биопсија, велеше: јас не сакам да минувам низ истото низ што помина мојата мајка, не сакам да трпам толку болки. Јас ја убедував дека нема да биде ништо страшно и дека ќе биде бенигно (во што и самата бев убедена), но за жал резултатите го покажаа спротивното . И сега како да и‘ пружам подршка, како да и‘ кажам дека се‘ ќе биде во ред, кога еве веќе еднаш сум ја излажала?

 

Ти не си доктор, па си ја излажала! Дури и на нив им е дозволено да ја променат дијагнозата, тоа не е ништо страшно или невообичаено. Страшно ќе е ако сите крените раце од неа и ја оставите сама да поминува низ сето ова, а тоа што ти си и` посакувала да е бенингно - не може да е лошо, верувај

Не знам колку можеш ти да и` објасниш, со оглед на тоа што не си имала до сега контакт со оваа болест, ама фино би било да најдеш некоја жена која го поминала ова, за да направи муабет со неа. Се сеќавам дека ова најмногу и` помогна на мајка ми, зошто и јас исто не знаев што да и` речам, ниту пак бев свесна за што се работи во моментот, па пријателката која се избори со болеста играше огромна улога во целиот процес на прифаќање и борење.

Мора да и` објасните дека должност и` е да се бори, за себе, за децата, за сопругот, за внуците. Ако метастазата остане до таму каде што е, и истата се извади (дај Боже), таа ќе има тегоби и мали болки само при примање на хемотерапијата, а тоа би било околу 6 недели (1 неделно) и толку. Мислам дека свекрва ти мора ова да го дознае од слична на неа жена, за да знае дека болките, скраја да е, се појавуваат со канцер во поинаков размер и на друго ниво...а ако не дај Боже дојде до тоа, тогаш никој не е крив, ниту се има избор....
Човекот е неверојатно способен за борба, во последно време многу го гледам тоа околу мене, треба само да се стигне до точката кога се прекршува самоочајувањето и се појавува желбата за нови предизвици и подобро утре.
Не смее ни под разно да падне во очај, а во ова најмногу ќе и` помогне некоја со слична на неа судбина, зошто на сите други ќе гледа со неверување и со мисла: „Што знаеш па ти, никогаш не си го искусил ова“ и во право ќе е, нели....

 

Моја другарка се оперираше од некој вид рак на дојка, некој тип кој многу брзо се развивал и морало да се реагира веднаш штом ќе се открие. И ја отстранија дојката, примаше после терапија и сега, фала му на Бога, е добро. Таа ми кажа дека кај секој рак најважно е брзо да се реагира, и нормално, колку порано се открие, толку се подобри шансите за излекување.
Нормално, никој не знае како му е на некој болен со рак (имам и друга пријателка која има преживеано сосема друг вид на рак, на друг орган) и знам дека ми кажа дека во тие мигови со никој не и се зборувало, ниту сакала да види некој. Вика „Што ќе ми каже? Не се секирај?! Што јас да му кажам кога ме гледа како да сум веќе осудена на смрт?“ Секој болен различно ја доживува болеста зашто секој си е различен карактер, различен човек. Можеби треба да се обратите во здружението Животна искра, здружение на жени кои преживеале или се болни од рак на дојка, мислам дека може да ви помогнат со совет, со брошури (знам дека имаа) и сл. барем за да имате некои насоки како да се однесувате, како да помогнете и сите други потребни работи.
Инаку, и јас имам читано дека содата наводно многу помага при канцерогени болести, па веројатно ништо не кошта да се проба и да се применува. При вакви болести важно било да се намали киселоста на организмот, а тоа може најдобро преку исхраната.
Се надевам дека се ќе помине во ред и свекрва ти ќе има лесно закрепнување.

 

@midnight.flower, можеш да се јавиш во здружението Борка, тие се занимаваат токму со оваа проблематика, барем некој совет да ти дадат како вие домашните да се справите со оваа ситуација.

http://borka.org.mk/

На свекрва ти и претстојат тешки денови, а вие ќе мора да се носите со тоа. Товароте тежок особено кога ќе почне со хемо.

Јас поминав низ оваа борба, свекрва ми имаше рак на бели дробови, психички многу падна, а само мажот ми го имаше тука во Скопје. Само со него сегледаше и ќерка ми, со мене не сакаше да се види а и со никој друг. Сите и беа криви, и ја сфаќам.

Мојата борба беше психички да го оправам сопругот, зашто кога ќе се вратеше од кај неа беше избезумен. Многу ми беше тешка таа година, многу. За жал свекрва ми не успеа

Затоа е убаво да разговарате со стручни лица и со некој кој поминал низ истото.

Ви посакувам успешна борба и долг живот на свекрва ти.

 

Ви благодарам на сите за поддршката.

Ја оперираа во понеделникот. Операцијата добро помина (радикална масектомија ). Хирургот рече дека од тоа што може да се види со голо око, ситуацијата е оптимистичка, но сепак ќе мора да ги почекаме резултатите од испитувањето на изваденото ткиво. Тоа ќе трае околу еден месец, а може и повеќе. До тогаш треба таа да закрепне од операцијата, па потоа според резултатите да прима и соодветна терапија, која можеби ќе биде и во поблага форма, зависи од резултатот. Свекрва ми за сега е добра, добро закрепнува од операцијата. Кога одиме во посета, ми се чини и дека духот добро ја држи - не е депримирана, како што беше пред операцијата. Се надеваме на најдоброто!

Туку, и друго сакав да кажам. Некои луѓе се навистина не знам што да кажам . Мало место сме, полека, полека луѓето разбраа што се случува. Не дека е нешто за криење работата, но сепак, свекрва ми не сакаше луѓето предвреме да ја жалат. И во право била, до некаде. Не толку за жалењето, туку дека некои луѓе се глупави, лоши или не знам какви. Колешка на мажот ми, од кога разбрала, го прашала како е мајка му (ова е културно, се разбира). Мажот ми и‘ рекол: добро е, операцијата помина успешно, хирургот е оптимист, рече дека од око добро е. На ова, колешката му рекла: И на ххххххх така и рекоа. (Да појаснам ххххххх е друга колешка нивна која многу млада, за жал, ја изгуби битката со ракот). Зошто? Зошто тоа да му го каже? Утеха ли е тоа? Има ли нешто полошо од тоа некој да ти ја убие надежта?
Глупави ли се луѓево, лоши ли се, што им е? Ова се тешки мигови за целото семејство. Луѓе ни се потребни за да ни дадат утеха, надеж, поддршка, совет..., а не такви непромислени коментари!

 

За МиднајтФловр - Најпрво и посакувам добро здравје на свекрва ти, што побрзо да закрепни и да си нема проблеми понатаму.

Тоа што ти е свекрва, дали е блиска или не, нема врска. Кога ќе слушнеш такво нешто за некој од фамилија, секако дека те потресува, те секира и забораваш на се претходно што било.
И тука, во најтешкото се гледа кој ти е најблизок.
Бидејќи нема родена ќерка, не значи дека нема ќерка и дека и е тешко. Ти веќе си и ќерка, и можеш да и покажиш дека се што и треба, било каква помош, физичка или психичка, дека може да ја добие од тебе.

Има секакви луѓе, дури и такви кои се ситат над некој тешко болен, заборавајќи дека утре може истото ним да им се случи. Има секакви доктори, сестри...едноставно да се зачуди човек која нехуманост постои.

Болеста не смеете да ја скривате, потиснувате, да се правите како ништо да не е. Отворено разговарајте во семејството за се, дадете и подршка и огромна доза оптимизам дека секоја болест може да се излечи, дека ако е рак, не значи дека мора да е крај и бесконечно мачење.
И нека не слуша многу примери, зошто сите луѓе сме различни сепак и болестите кај секој различно делуваат.
Знам дека самата болест, лековите, луѓето околу може многу негативно да делуваат на неа, но нека се труди да живее и да се храни поздраво, нека се одмора, нека си наоѓа занимации и нека верува дека ќе оздрави.

И ако вие самите имате оптимизам, таа ќе го прочита тоа од вашите очи. Најпрво вие бидете оптимисти, за и таа да постани.
И пак ќе повторам, не постои ништо неизлечливо. Има живи докази за тоа!

 

Тивкиот убиец, како што го нарекуваат е едно од најлошите нешта што му се случуваат на модерното човештво. Сум поминала многу со оваа глупава болест. Тетка ми (која ме има одгледано додека мајка ми одела по болници со сестра ми) тринаесет години се бореше со ракот. Го открија во рана фаза, рак на матката, меѓутоа, додека да направат дополнителни анализи, ракот се проширил на белите дробови. Оттаму, веќе не можеше ништо да се направи. И предвидуваа 6 месеци живот. Одеше на хемотерапија 10 години. Ја шибаа со цитостатици. Се враќаше изнемоштена, испиена. Сепак, желбата за живот кај неа била многу силна. До крај само срцето и беше недопрено од ова зло. Тринаесетата година веќе слабееше и паѓаше во бессознание од болки и лекови против болки. Ја снема таа карпа од жена, бестрашна жена, која зрачеше со сила во текот на целиот свој живот. Последната година веќе и не можеше да се движи. Еден период не одев кај неа. Не дека не сакав да ја видам. Сакав, повеќе од се, меѓутоа болеше да ја гледам таква, изедена, ништо од човек, трошка животче. Плачев после секое одење кај неа. Свесна беше дека и се ближи крајот и на секое одење од кај неа ми викаше: Ајде, со здравје и се што сакаш да ти се исполни. Не дочекав да ти поиграм на свадба. Можеби ова е последен пат што се гледаме. Колку ли само ме здоболуваа зборовиве. Дека знаев дека многу набрзо овие зборови ќе станат вистина. И станаа. Во февруари годинава, таа ја изгуби 13 годишната голгота, битката со ракот. Не сакав да ја видам кога ја погребуваа. Сакав да си ја чувам во мисливе као што си ја знам. На нога и посилна од се. Меѓутоа, мајка ми ми рече дека последниот викенд коа сум била кај неа кажала дека сега може да замине, откако ме видела, и дека и должам последна почит. каква почит, тоа не беше таа во ковчегот, тоа беше некоја бледа кукла налик нејзе. Не можев да се воздржам а да не вриснам. И после тоа не се сеќавам. Трагедија е огромна за сите, и покрај тоа што веќе години наназад живеевме со помислата дека можеби тука и ќе згасне нејзиниот живот. Уште не бевме подготвени да се откажеме од неа. Нејсе, замина, нека и е лесна, беше силна што издржа толку време борејќи се со тој демон.

Пред два месеца ми кажаа дека братучед ми е болен од рак. Некој кој се лечи. Не споделија никакви информации со мене, знаејќи дека ќе паднам пак. Бев минатата недела да го видам. Рече дека е добар. Се чувствувал како препороден. Како, бе, како, кога е врзан цел ден за систем и кога е слаб-ко пенушка стара, кога главата му како фудбалска топка потечена. Едвајсе воздржав да не заплачам. После подолго истражување, разбрав што му е, и видов дека статистиките се добри. Се надевам дека 20годишното животче ќе му овозможи многу повеќе од сега натаму. Се надевам ќе биде се во ред.

На дечко ми татко му го дијагностицираа со рак на грлото. Ме скршија анамнезите кога ги видов. Неговите се неуки луѓе. Се тешат. ама знам дека скоро и да нема шанси. Знам дека надежта последна умира. Верувам во чуда. Морам да верувам.

И после се, се прашувам зошто мора ова да им се случува на прекрасни луѓе. Со што го заслужиле ова?

Зар животот мора да биде толку нефер. Ги задржувам солзите во себе, стегам палци и душа, чуда се случуваат секој ден. Нека се случуваат почесто. И на секој еден. И уште еднаш ќе се повторам, здравиот човек има милион желби. Болниот само една. Колкава вистина има во ова, и колку ја издава нашата ненаситност и алчност. Понекогаш сме неблагодарни. Нека им е Господ и сите ангели на помош на ваквите луѓе. Тие што се борат со чудовиштево се најголемите воини. Нив им треба Господ. Нека им ја исполни таа една, единствена желба. Желба за нормален живот. Здравје.

 

Не знаев каде да го сместам текстот, сепак е за рак, па тука го ставам

(се извинувам што е на српски, ама мислам дека нема да има проблем)

JEDNOSTAVNI LEKOVI PROTIV RAKA / KARCINOMA

Iako se rak smatra kompleksnom bolešću, važno je shvatiti da su kancerogena oboljenja „simptomi“ i vrh ledenog brega. Da bi telo dozvolilo ukorenjivanje i rast kancerogenih ćelija, potrebno je da se oslabi imunološki sistem, poveća toksičnost organizma i takođe je potreban značajan nedostatak hranjivih sastojaka u telu.

Dokazi dobavljeni naučnim istraživanjima pokazuju kako postoji na stotinu poznatih i efektivnih lekova protiv raka. Evo nekoliko vrlo jednostavnih protokola koji mogu učiniti čudo u lečenju kancerogenih oboljenja.


Soda bikarbona


Jedna supena kašika sode bikarbone i sok jednog organskog limuna sa dva i po decilitra vode nekoliko puta na dan, uspešno će smanjiti kiselost tela. Ćelije raka ne mogu rasti u lužnatoj (alkalnoj) okolini.


Sanguinaria canadensis


… ili Bloodroot je višegodišnja biljka koja sadrži alkaloid pod nazivom Sanguinarin. On ubija ćelije raka i ne uništava zdrave ćelije. Može se uzimati oralno i nanositi na kožu kao lek protiv kožnih i drugih spoljašnjih oblika raka.


Chaga ili Čaga


…je lekovita gljiva koja se u laboratorijima izučava godinama. Pokazalo se da čaga menja imunološki sistem i da ima mnoga, antikancerogena svojstva.


Vitamin D


Provera količine vitamina D u krvi i njegovo balansiranje može pomoći u preventivi kancerogenih oboljenja i kao pomoć u borbi protiv raka. Studija iz 2006. godine je pokazala kako su niske količine vitamina D povezane sa smanjenom stopom preživljavanja raka kod pacijentikinja koje se bore s rakom u post menopauzalnom periodu.


Biljni čaj Essiac


Originalna mešavina čaja je stari recept Indijanaca domorodaca koji se u ovoj populaciji koristio stotinama godina. Kanadska medicinska sestra je od Indijanaca saznala za njihovu čajnu recepturu koju je počela deliti s pacijentima koji su se borili s rakom, nakon čega su se pacijenti počeli neverovatno brzo oporavljati i lečiti. Čaj je kombinacija nekoliko antikancerogenih biljaka i biljaka koje čiste telo. Sve što pacijenti trebaju uraditi je da uzimaju ovaj čaj nekoliko puta na dan.

- Ulje lana i mladi neisceđeni sir

Dr. Johanna Budwig, nemačka bio-hemičarka i lekar je žena koja je osmislila prirodni način lečenja raka s stopom od 90% izlečenja u periodu od 50 godina. Kombinacija lanenog ulja i mladog neisceđenog sira donosi telu esencijalne masne kiseline i lipo-proteine koje reduciraju tumore i obnavljaju zdravlje.

- Ulje Kanabisa –
Cannabis sativa subsp. sativa var. Indica.

Kanabinoidi u ulju Kanabisa ubijaju ćelije raka. Tačka! I isto kao i drugi biljni preparati ne uništavaju zdrave ćelije. Postoje brojne naučne studije koje su potvrdile koliko je ulje kanabisa važno u lečenju mnogih vrsta raka, uključujući i rak dojki. – Jod – 85% ljudske svetske populacije ima premalo joda u telu. Pošto se povečava količina i proizvodnja estrogena u ljudskim telima koja imaju manjak joda, moramo obavezno osigurati proveru količine joda u krvi. (Kako estrogen ne bi stvorio mutacije ćelija i povećao stvaranje cista i tumora, zbog toga su sva hormonalna kontracepcijska sredstva izrazito kancerogena. Op. Ur.)

– Melatonin Melatonin
je moćan inhibitor stvaranja ćelija raka. U stvari, laboratorijske studije su pokazale kako melatonin „uspavljuje“ ćelije raka dojke i smanjuje njihov rast za 70%. Melatonin takođe sprečava negativno delovanje estrogena kojeg u telo unosimo iz okoline. (Mleko, meso, mlečni i mesni proizvodi i uzgajana riba i morski plodovi. Op. Ur.)

Izdanci brokule

Ovo povrće je veoma značajno zbog svojih antikancerogenih svojstava. Izdanci brokule u sebi sadrže sulforofane koji ne samo da ubijaju ćelije raka već i zaustavljaju njihov rast i širenje po telu i to za mnoge vrste raka. Postoje na stotine poznatih prirodnih lekova protiv raka koji spasavaju bezbrojne ljudske živote širom sveta. Naravno, izlečenje od raka obavezno obuhvata i zdravlje tela u celini. Promene u ritmu i načinu života i prehrambene navike su esencijalne za pobedu nad ovom bolešću jer je RAK SIMPTOM, A NE UZROK!

Ako poznajete nekoga koji se bori s rakom, molimo Vas da mu pružite ove informacije jer su mu one možda glasnici jedine nade za opstanak.

 

Моира, постирај повеке вакви постови, мора свеста да порасни, лугето да сватат од каде иде и превентивно да почнат да се заштитуваат.
Да дојдам до асолен компјуетер и јас ке постирам некои постови кои ги имам.
Ке се дополнам накратко на твојов пост.

За канабсот неоспорно е, не само маслото и во други форми, затоа и се изјаснив сум за негова легализација.Тоа нешто што мајката природа ни го дала,а тоа што лугето почнале да го искористуваат на погрешен начин, впрочем како и се останато е друга работа.

Витаминот Д сите знаеме се прима преку сонцето, има една посебна програма , но ова не е правиот збор бидејки тоа не е програма начин на живеење е, има многу луге низ светот - санрајзери, односно луге кои гледаат во сонцето.
Премногу е здраво и нема апсолутно никаква штетност.
За секој кој сака да почни да го практикува се почнува со 10 секунди гледање во сонцето и секој ден 'дозата' се зголемува за 10 дури не се стигне до минутажа од 45 минути.
Но се гледа исклучиво кога УВ инексот е под 2, а најсигурно е еден час од кога ке изгрее сонцето и еден час пред да зајде.
Резултатите се фантастични, лечи многу болести, дава многу позитивна енергија.
За заболените од рак мислам дека има посебна побрза програма.
Кој е заинтересиран нека побара на фб др.Слаџана Велков во нејзините белешки е убаво се објаснето.
Исто тука да напоменам дека викаат дека пиеме т.н. мртва вода, затоа најдобро е водата во стаклено шише(никако пластика) преку текот на денот да стои на сонце, да ја прима сончевата енергија, и навечер може во фрижидер и наредниот ден да си ја пиете.

Губирот исто, Моира ти баш ми го спомна, а јас потоа малку истражував и дојдов до информации дека е мегу топ продуктите во борба против ракот.

Многу е битно да ја исфрлите сета вештачка храна- индустриска ,која содржи адетиви, конезерванси и емулгатори.
Секојденвно детоксикации со овошје и зелнчук, во свежа форма.
Многуу вода, позитивна енергија, позитивни мисли.

Јас убедена дека ракот може да се излечи, но најбитна од се е превентивата.

 

Нажалост сум вкусила и од оваа болка. Бев малечка, но тие мигови се просто незаборавни. Да го гледаш оној кој го сакаш како се измачува и како пати. Секојдневно да ја гледаш таа пуста жолта боја на лицето, кој те гризе како црв во срцето. Непреспиениете ноќи поминати со плач и посета на лекари.
Тешко е.

Сепак погледнато реално, најважен е психолошкиот момент на личноста. Некои се посилни, но некои се толку кревки. Еден збор може да ги сруши сите соништа, целата иднина.
Мислам дека доста голем фактор е и самото семејство. Колку блиските ќе му носат надеж за живот на човекот. Тука треба повеќе да се бориме и тоа да го постигнеме. Но и покрај се најважна е желбата за живот. Позитивноста и љубовта кон животот. Ако тука се потруди човекот, тогаш и Бог ќе помогне. Тоа е повеќе од сигурно.

 

Оф, темава.......премногу болна за мене

Неколку луѓе од мојата фамилија заминаа. Најпрво, сестра на дедо ми. И беше дијагностициран рак на дојката. Ја оперираа, и ја остранија градата, примаше терапија.....и се надевавме ние, но за жал почина.
Тетка ми (на татко ми прва братучетка) за среќа го откри во многу рана фаза, рак на матката. Ја оперираа, примаше секакви терапии, зрачење.....и до ден денес е добра, не се повтори ништо. Дедо ми (таткото на татко ми) имаше рак на простата. Кај него почна рано да се забележува, имаше проблем, мокреше многу почесто, но никако не сакаше да се согласи да оди на лекар. Го убедувавме, го молевме, сакавме и со сила да го однесеме.....ништо не успеа. Потоа кога веќе и сам си призна дека има голем проблем, докторите кажаа дека веќе е доцна, дека не може ништо да се направи. Операцијата би била залудна, само шансите да почине на операција се многу поголеми, па подобро беше да се остави така и барем уште некој месец да поживее. Во тој момент дедо ми сосема се смени Од еден многу ведар човек, полн со живот, ведрина, позитива, ја изгуби волјата за се. Не сакаше да ни тежи на нас домашните, тешко му беше што го гледавме како се мачи а не можевме да му помогнеме Ужасно е ова, да го гледаш најмилиот како се гаси покрај тебе а да не можеш баш никако да му помогнеш Само Господ знае колку многу сум плачела од немоќ. И лута му бев што не отиде да се прегледа додека беше порано, ќе се спасеше Ама тоа е. И брат на споменатиот дедо почина од рак на грлото. И уште еден брат на дедо ми почина од рак, само не знам на што, дедо ми не контактираше со него.

Имаме фамилијарен историјат со ова зло, и искрено, тоа е еден од моите најголеми и најдлабоки стравови Се надевам дека нашата приказна со ракот заврши.

 

По тешко нешто од тоа нема.......
Целото мое детство помина во тага,болка,а пубертетот и тинеџерските години во голем страв,стрес и непреспиени ноќи поради таа болештија која како некој темен облак е надвеан над моето семејство.
На 5 години ја изгубив мојата баба која почина од карцином на матката,шест години подоцна и мојата тетка со која ми поминаас најубавите години во детството и беше голем шок за мене.
Плачев во сон,ја барав а сеуште не ми беше јасно,зошто не ми даваа да ја видам цел 15 дена лежеше во собата до мене,од која слушав само болни извици,болни солзи......
Се тешев со тоа дека има грип и дека плаче за розите во градината што не може да ги види зошто од тешкиот грип не може да стане од кревет.
Не беше грип беше сарком.
И да плачеше за розите,за градината,за мојата и за својата насмевка.......плачев и јас....
Почина во Август само 4 месеци од кога ние дознавме за нејзината болест и само 1 месец од кога беше оперирана во Љубљана.
Четри месеци.......а таа тоа го криела уште толку за ние да не се секираме.......ахг зарем се крие такво нешто,зарем некој ќе ви се налути,зарем ќе се изнервира.....не

Две години подоцна на мои 13 на 6 Ноември во 14:00 часот на мојот роденден е оперирана една жена од карцином на матка.
Извадена и е целата матка..........празнина
Таа жена,таа силна жена е мојата мајка........
Ја гледав како плаче,како се суши како венее пред моите очи пред очите на 13 годишно дете кое ја бараше нејзината насмевка,нејзината поддршка.
Нејзиното лице од насмеано и полно со живот стана суво и жолто,бујната коса ја немаше имаше ретки купови од коса на неколку места на главата кои таа се срамеше да ги покаше,мислејќи дека е грда.
Мојата мајка стана себича,за јадењето (кое не многу го конзумираше),за пиењето,за некои мои предмети кои таа си ги присвои........
Јас ја сметав за себична со тоа што мисли само за неа...што јас не сум и на прво место....празнина во срцето.....ништо од тоа не покажував,бев весела,расположена и зборував и читав и кажував како е на школо.
Некогаш се радуваше некогаш ме бркаше,но никогаш не и замерив....ми беше тешко,плачев сама,навечер....а утехата од татко ми не ми беше доволна....морав се сама....
Работите по дома,грижата за себе,грижата за мајка ми и татко ми,кој во тој период неуморно работеше за да не издржувA....
Хемотерапијата беше успешна и со голема психичка поддршка ,која морам да кажам е најважното нешто барем во периодот на опоравување," себичната" жена,без коса,без воља за живот,после неколку месеци доби жар во очите.
Жар за животот,ме гушкаше со сета снага,со сета своја љубов ме бакнуваше,за изгубеното време,закаше да шета,да го цени и да ужива во животот.
Својата веќе малку подрасната коса не ја криеше,ја украсуваше со марами,со шешири и уживаше да побара совет за која и стои најдобро,не бираше бои ги сакаше сите....
Мојата мајка,мојата мајка херој почна повторно да живее.....

На истиот ден 6 Ноември 2008 година на мајка ми и најдоа грутка на десната града,тумор,кој со неколку месечното следење не се ширеше и не го менуваше обликот,и по кажувањата на докторите со редовно следење нема да има никаков проблем.
Но таа се одлучи за операција,за одстранувањ на градата.
Овој пат реши таа да биде повторно посилна и пред време да реагира,изборот и беше да го осакати своето тело,за животот кој го сакаше и сеуште го сака.

Ако стигнавте да го прочитате овој мој пост кој е предолг,ве молам сите кои сте биле во ситуација како мојата да имате блиски во фамилијата заболени од ова проклетство ве молам уште еднаш водете грижа за своето здравје,водете грижа за себе,учете од ваквите приказни.
Има многу кои сочуствуваат со ваквите приказни и се свесни дека тоа постои дека е околу нив и си велат тоа неможе мене да ми се случи,и вие кои верувате и вие кои помалку верувате во тоа,бидете совесни разбудете си ја свеста,грижете се и сакајте се себеси,а со тоа мислете и на вашите најблиски.

Мене тие години во животот ме научија на многу и свесна сум дека е наследно,но со редовни прегледи и тестирања сето тоа може да се спречи,за недајбоже моите деца да го преживуваат моето животно школо,моето прерано одраснување.

Моето детство накратко опишано е апел до сите вас....разбудете се,грижете за себе и за своето здравје,на се може да се дејствува ако е навреме откриено,а никој нема да не ве сака поради тоа,напротив секој ги сака своите блиски до себе....разбудете се

 

Денес е Светскиот ден за борба против ракот

 

мајка ми е правена операција од рак на дојката пред 2-3 години... имаше рак во 1 стадиум и се излечи за среќа..... дали има шанси да умре ?

 

Имам преголемо искуство на оваа тема во мојот живот.За жал.На ужасен начин во караница го дознав тоа,што никогаш не би го ни помислила.Како ладен млаз врз мене.Ми поминаа морници.Една недела чекав да го сварам тоа.Потоа следи она помирување и чекање.Никогаш не би сакала никој да го доживее тоа.Гледаш буквално како некој се распаѓа пред тебе.Сепак секој човек има свој праг на болка,работи што може а и не може да ги поднесе,понекогаш не може, но мора.Не сакав да бидам слабак и му велев дека ке оздраве ( на татко ми),гледав надеж во неговите очи.Пламени од болка.Помина и најстрашното,што се случи со мене,почнав да се топам,ретко се смеев,ретко зборував.Имав кошмари,само зјапав во една точка.Полудев.Помина и зимото,со пролетта и моите размислувања се сменија,болката се намали,неговото отсуство веќе немаше толку големи значење.Работите го сменија текот.Почнав да излегувам,по 6 месеци за прв пат дома уклучив песна.. и тоа НЕМА ВИШЕ ДРУГА МОГ.. многу ме потсеќаше на него.Не заплакав.Сфатив дека во животот мораш со се да се помириш.Со умрениот не се умира.А и да.... сите еден ден ќе умреме..

 

мајка ми е правена операција од рак на дојката пред 2-3 години... имаше рак во 1 стадиум и се излечи за среќа..... дали има шанси да умре ? ве молам да ми одговорете

 

ако се повтори да,можно е,но ако оди редовно на контроли,се грижи за своето здравје,се ќе биде во ред.

 

Отсекогаш сум мислела дека ова на други се случува,никогаш овие теми не сум ги читала,но кога ќе ти дојде на врата....едноставно мораш да се соочиш.
Пред една недела ја дознавме поразувачката дијагноза на свекор ми.После иницијалниот шок,сега сме веќе поприбрани.Се прават подготовки за лекување во странство.Покрај свекрва ми И јас ќе одам со него.Ми рече дека најкомотно се чуствувал во наше присуство.
Моментот кога бевме на преглед со извршените анализи(сеуште немавме наод од патологија),за кои иако знаев што значат,се направив на будала и го прашав докторот да се надеваме на нешто бенигно,ми рече -таму неможе да е бенигно.Јас се осеќав како попарена,а човекот само ме погледна...Ах,очите,изразот на лицето...После ми вика,имам некои работи кои не ми се завршени,ми треба уште време,каде ова ме снајде.
Дојде и извештајот од патологија.Високо инвазивен карцином со метастази.
После следуваше како да му се каже на маж ми,неговиот син.Ова најтешко ми падна.Маж ми е тип на човек кој ништо не признава,најмалку болест.Не ги слушаше родителите што му зборуваат,ме праша само што значи сево ова.Што можев да му кажам.Вчера ме праша колку е сериозно.Мислам дека сеуште не е свесен што не чека понатаму.
Се наоѓаме во една ситуација,премногу непријатна,тешка,неизвесна.Постои надеж дека лекот е таму наекаде далеку во светот и ќе одиме да го бараме.Позитивно во целата работа,е што човекот има желба и волја и е цврсто уверен дека ќе ја победи болеста.Тој нас не теши и ни вика да не се секираме.
Пред некој ден ми се извинува дека ме насекирал,дека ме мачеле....Какво мачење,па тоа се мои втори родители кои отсекогаш ме гледале како своја ќерка.Најмалку што можам е да им дадам подршка и помош во вакви ситуации.
Сега не чека пат кој е тежок,мачен и трнлив,најмногу за него....Операција,зрачење,хемотерапија...да се надеваме дека се ќе помине како што треба.

 

Многу е голем процентот на луѓе кои продолжуваат да живеат нормален живот ,кои го имаат откриено ракот во првиот стадиум на болеста.Над 90% од нив преживуваат.Добро е што бил во ран стадиум каде лечењето е целосно.
Само со контроли и со подигнување на здравствена култура кај луѓето,со рана дијагностика,може да се намали бројот на заболени од рак.

 

Во Средата некаде околу полноќ замина баба ми, дијагноза инванзивен рак на главата на панкреасот. Жена кој секогаѓ изгледала како од Бурда, со фризура и кармин на уста, со накит и дотерана, започна да се топи, за 6 месеци ја изгуби борбата. Мислев дека дедо ми ќе биде дотолчен, но нему искрено му олесна, цели 6 месеци беше во борба со инвазијата која ја сруши мојата баба. Ослабе, пропадна и започна да го губи тлото под нозете. Почина без да знае од што е болна, но длабоко во себе знаеше дека крајот се ближи, се поздравила со мајка ми ден пред целосно да изгуби свест. Средата поминала во агонија. Во Четврток веќе беше на пат кон рајот, заедно со сите ангели, легната на иста постела со нејзината сакана мајка, во исконско место, на врвот од една височинка со поглед кон антички ѕидини, таму почива мојата баба, вечна и земја.
Пред отприлика 8 месеци на истиот пат замина и тетин ми, по многу пократка борба, после само 3 месеци, од истата инвазија која ја порази баба ми, но речиси 30 години помлад од неа. Загуба голема како планините. Човек кој насмевката ја носеше како редовна руба се стопи под прангите на инванзијата наречена рак.
Си заминаа двајцата најдобри другари, роднини кои не ги врзува крв а се сакаа како мајка и син, двајцата од истата инвазија. Остана татко ми да се бори со цирозата и неговиот порок кој го убива од ден во ден.