ср Срцка секоја планина своја тежина ... знам дека го кажуваш ова за утеха , но во тешките наши моменти не можеме да размислуваме за тугите трагедии , верувај во мојата околина имат уште потешки трагедии , но јас не можам со тоа да се тешам за да ги пребродам моите маки .....Точно е дека од лошото има и полошо , но има и од добро и подобро..... можеби треба некој период да се избега од све па да се наполнат батериите за нови предизвици .... @JollyGirl ке му дојде на све крајот , па и на сегашната ситуација ..... Немат да е секој ден исто .... Ваљда .....
Во право си ама ако подлегнеме на тагата и очајот што сме направиле? Еве и јас сум во многу лоша ситуација ама сфатив дека не треба да се предаваме, на луѓе на кои им било многу потешко од нас успеале. Зошто ние да неможеме!?
миличка воопшто не грижи се. Се ќе помине, мораш и ти да прифатиш дека е готово. На крај краева не е единствен маж на овој свет. Можеби тоа е најдобро и за двајцата. Подобро е можеби што сега завршило бидејќи во иднина можеа да се случат и многу полоши работи. Знам какво е чуството и јас поминав низ тоа не бев толку многу заедно како тебе ама знам како боли душата. Штом те оставил немој да тагуваш по него и за тебе ќе излезе некој што вистински ќе те цени и сака и ќе ја заслужи твојата љубов. Немој да се затвораш во себе. Не дозволувај ова те скрши. Покажи дека си силна недозволувај да паднеш. Животот продолжува со или без него тоа е нешто што треба да го знаеш. Не дозволувај да ти изгори душата, немој. Не се секрирај се ќе помине
Знам дека си многу повредена. Можам да те разберам. Но, досега доволно си тагувала. Не вреди повеќе да тагуваш за таков кој си дозволил на една прекрасна девојка како тебе свесно да и го уништи сиот живот. Ако тој не размислиувал како ти после тие тешки зборови ќе живееш, немој ни ти за него да се грижиш и размислуваш секој момент. Заборави го. Продолжи да живееш гледајќи во иднината. Врати ја сета твоја позитивност. Врати ја прекрасната насмевка на лицето. Ништо нема да постигнеш ако постојано плачеш. Само ќе потрошиш дел од твојот живот, за кој во иднина ќе се каеш. Остави го минатото со него. Сеќавај се само да убавите мигови од твојот живот. Продолжи да го сакаш животот. Врати ги другарките. Во иднина ќе најдеш некој кој навистина ќе те сака и со него ќе ги исполниш сите соништа кои тој ти ги растурил. Тогаш тој ке сфати дека изгубил една прекрасна личност. Но, тогаш ти ќе бидеш посилна. Те молам, послушај ме и продолжи да го живееш животот како нова ти!
@TheeQueen те читам со постов подолго време и како што видов малку си опоравена што ми е и премногу мило за тоа. Девојче можам да замислам како ти било и ти е, сеуште, можам да замислам во каква бездна без дно и капак си се нашла, како си паднала и си се срушила на земја без трошка осет, срам и усул од дотичниот за сите тие 5 години. Но, девојче.. сите ние изживуваме по некаква мака, претешка и премоќна за нас, не соџвакувачна и реална, нит прва си нит последна и ти тоа го знаеш. За жал животот те нишани баш онаму каде што е најболно, баш онаму каде што не било за тебе и твоитр доблести и милост, баш таму каде што треба да сватиш дека тој не бил тој за тебе а и ти за него.. Налет се.. само времето може да ти ги излечи раните и ништо друго ти тоа го знаеш. Затоа.. остави си на времето и не се форсирај, остави си да ти го покаже патот и да те залечи, со тоа и поука влечеш плус си поцврста и покарактерна. Ако немало грешки, ако не сме трескани од земја, ако не сме плачеле и не плачиме и не ни е мака па и тоа не е живот, а животот е баш за храбрите луѓе, за луѓето кој што ќе знаат да станат и од тоа бељата посилни да излезат. Се си има свој разлог, решение и причина верувај. ....таму некаде еден ден.... те чека некој, то да го знаеш, те чека човек што ќе те заслужи и што ќе живееш исполнет љубовен живот, живот полн со радост и човек што ќе ја заслужи твојата насмевка наспроти твоите солзи. Не се форсирај и остави на времето, живеј и уживај во природата, домашните.. пршетките и друштвото.. Ќе видиш дека има љубов и за тебе, има среќа и за тебе. Се во свое време и на свое место .
Дали ви се случило да се плашите кога се е во добар ред, едноставно кога сите коцки ви се на ред? Дали понекогаш се плашите да размислувате толку позитивно и накрај се случува спторивното.... Веќе некое време сакам да се тргнам од се, сакам да отидам на место каде никој нема да ме замара, но не неможам. Се наоѓам во тешка ситуација, само за неколку месеци животот ми се промени. Се случи нешто што ме повреди како никогаш досега, се работи за проблем во склоп на семејтсвото, за болест. Поминува време, не си дозволувам да паднам во депресија, знам дека сум силна, но понекогаш ми треба да се исплачам, некој да биде до мене и и да ми кажи се ќе биде добро.... Но повеќе и тоа го немам, откога знам за себе сум имала повеќе пријатели, но само една најдобра другарка и еден најдобар другар кои ги сакам. посебно. Имав големо друштво но како што поминуваше времето сфатив дека не ми требат луѓе кои ме исцрпуваат, намќори кои постојано се жалат и го вадат најлошото од вас. Долго време се двоумев и полека, полека од сите се одалечив. Останаа другар ми и другарката, луѓе кои се навистина мои сродни души, би можело да се каже иако и тие се луѓе и си имаат свои мани, но јас ги сакам премногу, навистина се разбирам со нив и среќна сум што ги имам....Но полека, но сигурно и нив ги губам, другар ми си замина во друга држава, таму ќе студира и таму ќе живее, а другарка ми е личност што едвај, ама навистина ЕДВАЈ ќе испадне од дома. Мене ми е смачено секогаш да ја терам некаде, таа не е таков тип, ете седи дома и едноставно е таква, но кога ќе испадне супер се забавуваме, понекогаш ќе испланираме да одиме некаде, и ќе дојде денот и таа се откажува или нема пари, или нешто и се случува. Неможам повеќе, неможам, не сакам да се оддалечам од нејзе, зашто со нејзе можам за се да зборувам, се знаеме од мали,таа ми е како сестра, но ова премногу ме нервира... Иако не сакам од ден на ден, ми се менува мислењето и за неа...Се прашувам дали да престанам да и се јавувам, да престанам да ја терам некаде да одиме, и да оставам на неа? Но ако го направам тоа мислам дека никаде и нема да одиме...А не се работи за период, зашто таа е таква отсекогаш. Кога станува збор за љубовта, имав дечко пред 2 години, сега немам никој посериозно, се чуствувам заникаде, со кој и да започнам нешто, се нешто наопаку испаѓа. Ете сега контактирам со еден дечко за некоја недела ќе се видиме, јас се плашам, се плашам да помислам на нешто убаво од страв. Се плашам, се плашам да им дадам на луѓево шанса, не знам веќе и како да се понашам, смачено ми е од сите. Не кажав инаку сум 18 и уште малку ќе се запишам на факс, знам дека таму ќе запознавам многу нови луѓе, но дотогаш има време, јас сакам да ги живеам моментите... Навистина сум во тежок период и не се откажувам, но смачено ми е, смачено ми е од луѓе да ги терам да испаднат од дома, смачено ми е од дечко кој не знае што сака, смачено ми е од се. Чуствувам празнина, се плашам за моите дома, се плашам...Сакам да отидам некаде, некаде каде што никој нема да познава..Јас разбирам дека во животот има и убави и лоши мигови, но ова наеднаш, дома е конфузно, немам љубов, ја губам и другарката....Како да продолжам.. Ако има некој слободен за некој совет, нека ми пиши, не знам веќе како да постапам, зашто овде не станува простор за време, мислам дека треба да дејствувам...
Јас кога сакам да побегнам од се всушност си ги ставам слушалките во уши, пуштам музика и ми е многу подобро. Бидејќи ако навистина заминам којзнае кога ќе се вратам.
Ova e recenicata koja mn cesto ja koristam, sakam da izbegam od se i da odam daleku daleku kaj sto nikoj ne me poznava
Некогаш помислувам на тоа кога сум премногу изнервирана и кога неможам повеќе, ама потоа со ладна глава размислувам дека бегањето не е решение за ништо, дека се може да се среди и така тие негативни мислења ги исфрлувам од главата.
Во последно време оваа реченица-"сакам да избегам од се и да не се вратам повеќе"- ми е насјлушана, најповторувана и најмногу ме замислува Каде би оделе, на пуст остров, густо населен Сите сме уморни од вештачки епидемии, глобални затоплувања, загадување на планетава, ЗАГАДЕНИ луѓе, загаден живот, нишкање на туѓи проблеми....но дали е полесно да се избега или да се остане кога треба, дали е кукавица тој што навистина се ке остави и ке отвори ново поглавје од книгата или е храброст да останеш и уште да се бориш со предизвиците Или можеби навистина немаме храброст и можност тек така да удриме рецка и бришка на маките и на тие што ни ги предизвикале, па оваа реченица е само ветар и магла во празно кажана
Vo sustina koga sme vo takva situacija mislime deka sme edinstvenite koi imaat olku problemi vo zivoto. No za zal site nie imame po nekoj problem so ne maci bilo mal ili golem, sepak nesto ne maci.
Точно. И јас се така мислам дека сите станаа уморни од се. Почна да владее некоја општа апатија, несигурност, недоверба, песимизам.
Камо да можам да одам некаде далееку од све. Сама. Да оставам зад мене се, сите проблеми и нервози. Да заборавам на момент на се, да почуствувам дека сум жива дека дишам, дека сум среќна. Да почнам нов почеток со позитивни луѓе и без предрасуди. Јас, среќата и слободата. А, кога ќе бидам среќна и слободна тогаш ќе имам и све друго.
Дали некогаш сте се чувствувале како изрод од сите и само сакате да избегате од сите? Јас тоа го чувствувам за мене. Јас се чувствувам како изрод да сум од сите а скоро па почнав и да верувам дека не сум дел од семејството во кое живееам. Замислете живеете во 6 члено семејство и што и да се случи за се сум јас крива. Често ме споредуваат со 2 сестри дека се оми подобри од мене во се. Често ми викаат дека сум невоспитана, а откако знам за мене моите родители не ми обрнуваат внимание секогаш другите во право а јас не, сега откако пораснав станав дрска и безобразна и сега ми викаат дека не сум воспитана. Отсекогаш бев поблиска со стрина ми и чичко ми, но сега и они почнаа да ме споредуваат со сестрите. При една прилика баба ми, ми рече дека не сум родена од љубов, туку сум родена затоа она и дедо ми сакале внук, ама откако и јас сум женско дете они не ме сакаат и за се мене ме криват. Јас мислев дека тоа не е вистина, но откако почнав да сваќам некој работи, сфатив дека тоа е вистина. Дури почнав да се запрашувам дали навистина сум дел од тоа семејство. Во последно време се мислам како да избегам од дома и повеќе никогаш да не се вратам.