Имам пријателка која се самоповредува по секоја расправија, разговорот со неа и прашањето зошто секогаш во мојата глава звучат како потреба за внимание.Немој да ме сватиш погрешно не те декларирам како драма queen него потребата за внимание е само во нашите мисли. 1.Никој не ме сваќа.-па кој е сватен во денешно сите размислуваат различно. 2.Немам добар живот.-сите имаат проблеми и се зависи како гледаш на работите. 3.Дечко ми не ме сака или некој ме искористил бла бла.-Сите сме биле повредени некогаш ако добро размислуваш ќе го сватиш како лекција за работа на твојот каратер. И се ова излегува од недоволна самодоверба,предизвикан непотребен стрес.Како што кажа феминката погоре фокусирај се на себе, вежбај, шетај повеќе во природа тоа помага во разбистрување на главата и повеќе не тера да мислиме позитивно.И за крај биди среќна со секое твое ново разбудвање, РАДУВАЈ СЕ НА МАЛИТЕ РАБОТИ на пример колку убав ден е денес.
благодарам ке се потрудам да се сменам и јас имав направено многу од овие работи синоќа се скарав со дечко ми и си ја расеков едната рака се пласам да не ми стане навика
Малку страни се, али многу ме мрзи да ги читам и затоа се извинувам. Да ви кажам нешто - BEEN THERE, DONE THAT! Се најдов во ситуација од која сметав дека нема излез, не можев да се носам со емоциналната болка, ја префрлив на физичка болка и НЕ МИ ПОМОГНА. Се сечев со жилет и стигнав до горење цигари по тело. Барав помош, се молев моите да ме приметат бидејќи навистина не се осеќав добро, но беа многу зафатени со нивните проблеми, за кои мислев дека се моја кривица, а секако дека не беа. И знаете само што остана од тоа? ЛУЗНИ! Ништо друго, само лузни кои сега, после 10години, ги сметам за голема грешка. Дојде денот кога си ја чукнав главата и сфатив дека моето ЗДРАВО ТЕЛО го унаказувам во буквална смисла, а луѓе низ светот патат, се лекуваат, прават чуда за нивното тело да е здраво ко моето. Почнав да читам книги, влегував во друг свет и реално немав време да се повредам. Кога се случуваа расправии наместо да фатам по себе, фатив пенкало во рака и пишував. ХАРТИЈА СЕ ТРПИ. Верувајте дека ве разбирам. Секој човек мисли дека неговите проблеми се најголеми и најстрашни и се, за него, но не заборавајте дека се е минливо. Не е страшно да се поразговара со доктор кој животот го посветил на тоа, е стручен и нема да ве осудува. Никој нема да ве осудува. Ако се најдете во ситуација да не можете сами да престанете, ве советувам да побарате помош од СТРУЧНО ЛИЦЕ, ќе помогне.
Тоа во зависност се претвора. Јас почнав да се повредувам себеси кога имав 16 години (ако добро се сеќавам) бидејќи имав тешкотии во животот, физичката болка ми ја потиснуваше психичката. Престанав да се повредувам на 19. Се случуваше да немам проблем, веќе ги надминав, но тоа да го правам едноставно бидејќи сакав да го правам.
