Ок, срам ми е да пишам тука, пак веројатно, ама да го извадам од системот. Некогаш го гледам како полесен излез од ситуацијата. Сигурно не е единствен, ама е полесен. Тешко ми е да се соберам и да пресечам дека ќе преземам нешто да си поможам. Не дека имам тежок живот. Единствена мака ми е шо многу сум сензитивна и емотивна, а не знам да се носам со емоциите. За самодоверба да не збораме, срамот исто ме кочи, постојано ми треба валидација дека не грешам, дека некој ме сака, морам да зависам од некој за битни работи и слично. Мислам дека пречам на сите, дека сум товар, на сите само лошо им носам, неспособна, дека нема една позитивна работа во мене. И еве само се жалам за истото со години, свесна сум за се' амааа фали тој еден чекор храброст да не кукам, а да работам на себе. Сум слушнала муабети типот 'не драми', 'не се прај ненормална', 'малтретираш психички' и беа само масло на огнот. Е сега шо ме плаши, досега не сум имала којзнае какви проблеми, а сепак само тоа го гледам како спас. Ми е страв да не некогаш при потешки ситуации не можам да издржам. Не за внимание, туку мислам ќе ги спасам сите, а и сама. Ако не е то, од стрес ќе се средам. Само гласно размислувам, а до утре и ќе ми помини. Ве има и такви шо ме познавате лично, не мора да менвате то како ме гледате, ни да се грижите, ама ни мајтап.
Доколку сте помислиле на самоубиство, која била причината што ве натерала на тоа, а што пак ве одржало во живот?
Koga si pomlad samoubistvoto moze da bide vo mig koga ne moze da se spravi mladiot chovek so golem bes, golema taga, golema lutina.Zatoa treba da se raboti so taa vulnerabilna grupa na mladi lugje, da ima timovi koga vo momentot deluvaat I ke se spasat mnogu mladi zivoti. Vo zreli godini samoubistvoto e rezultat na postoechka ne lekuvana depresija Ili nesoodvetno lekuvana. Vo kolku navremeno se prepoznae od okolinata I mu se pruzi pomosh ke se dobie sjajen rezultat. Samoto samoubistvo kako chin e otkazuvanje na vrodenite mehanizmi za prezivuvanje. Tragichno e I za mladi I za stari kako za okolinata no najmnogu za chovekot koj go vrshi. Se e mig koj treba da se naucat mladite lugje da go prepoznaat I da pobaraat pomosh.
Чувството на безнадежност, бескорисност. Психолошка состојба е во која ќе се најдеш и е тешко да излезеш од тоа. Кратко кажано, тоа што те одржува е промена на таа состојба. Менување перспектива, да прифатиш дека се што си знаела и мислела до сега е "срушено" и да почнеш одново. На пример, еден од јасните знаци е кога некој ќе каже дека се осеќа ко товар на сите наоколу. Другата перспектива е дека доколку имаш лица наоколу што те сакаат и им значиш, тогаш можеш да размислуваш како да им помагаш. Нема да се осеќаш толку бескорисно и незначајно кога ќе му помогнеш на некој и ќе се сетиш дека не би можела тоа да го направиш доколку се самоубиеш. Искрено, суицидалните мисли може и не си одат засекогаш. Има периоди кај што пак се осеќаш така, ама е многу, многу полесно да се справиш. После волку години, доволно е само да си кажам дека имам луѓе околу мене кои ми значат и деке чувствата се менливи и минливи. И тој период секогаш поминува, така да можам да "верувам на процесот".
Во средно ,бев сиромашна и трпев булинг на таа сметка. Од друга страна во исто време почина вујко ми многу млад од леукемија па мајка ми во некој период на жалост пропадна а татко ми се пропи. Не во смисла да праи проблеми ќе се напие и ќе си легне но снемуваше пари така. Дома пекол во школо пекол. Напишав и проштални писма ,но кога ги прочитав гласно сфатив дека многу ќе ги повредам родителите ,брат ми и сестра ми. Бидејќи сфатив дека пишувањето ми помогна почнав да водам дневник ,се си пишував таму. Потоа заврпив средно се вработив и имав некои 4-5 години стабилизирање,секако имаше и тој период и љубовни и семејни проблеми ,смрт на сакани итн ама не се чувствував безвредно. Потоа почина тато... тогаш повторно сакав да се самоубијам ,да му се придружам ,во свет кај што нема тага ,болка и горчина. Што ме задржа ... па не знам таа прва година бев работа кревет ,ако изчезев негде или направев нешто за свое задоволство имав панични напади цела недела ,мислев ќе умрам. Една година подоцна го запознав мм ,ме освои . Сеуште беа тука паничните напади ,но во негово присуство се смируваа ,доволна беше една прегратка. Деновиве повторно се чувствувам така-БЕЗВРЕДНО првенствено а потоа се друго. Безвредно како мајка (на таа тема сум и навредувана) Безвредно како сопруга Безвредно како ќерка (премалку време поминував со татко ми а и сега мајка ми е далеку ,на страна тоа што ме двои со сестра ми (долга приказна)) Безвредно како човек. Плус се ближи годишнина од смртта на татко ми . Ја мразам зимата. Сега ме држи ќерка ми.
Не ми се верува дека за ова размислувам Се плашам дека ќе си направам нешто дека ќе дојде момент кога ќе се исклучам Немам сили Ќе се откажам кај и да е Се плашам и ти да не направиш нешто Цело време те потсетувам
Дај јас да пробам да ти помогнам.Пиши ми кога ќе можеш па кога ќе видам нареден пат, ќе си поразговараме и ако можам ќе пробам да ти помогнам или ако не успеам тоа, барем ќе пробам ти ја ублажам состојбата во која се наоѓаш.
Кога живееш живот кој ништо добро ти нема донесено само болка, тага и осаменост, кога знајш дека на никого нема да му недостасуваш, кога осаменоста те гризе од внатре само по себе се наметнува како единствено решение.
Многу ми е жал што вака се чувствуваш. Сакам да верувам дека после лошото доаѓа добро и дека сепак за сите на овој свет има некаква радост која треба да дојде. Многу лошо се осеќам и јас. Никогаш во животот не помислував дека толку лошо може да ме снајде. Мој блисок почина од канцер, се бореше две години во ужасни маки. Срцето ми се кинеше и се уште не можам да се помирам со тоа. Во исто време додека минувавме низ тоа, мм си најде друга и се разведовме. Шок огромен. И еве, после неколку години јас уште се борам.. Не знаеш колку ми е се заникаде. Едвај преживувам и баш пред некој ден за прв пат во животот си помислив дека најдобро е да се умре… Извини што не сум ти поддршка. Исто како тебе се осеќам, од никој никаква поддршка. Нз со што го заслужив ова. Болка огромна, тага и секој ден така одново и одново. Ти посакувам да дојде твојата среќа. Побарај помош од психолог/психијатар. Јас ниту за тоа немам волја. Душата ме боли..
