Ни дал Господ живот, дали е вредно заради еден "голем" проблем да си го одземеш? и да е сериозен проблемот - самоубиство НИКАКО Животот безценет подарок ЕДЕН И ЕДИНСТВЕН Ќе биде подобро Поздравче
bravo za temava! Vo vrska so samoubistvoto, tolku mnogu luge, tolku mladi deca se borat za zivot so neizlecivi bolesti kako sto e rakot i slicno, a nekoj nedorasnat i nezrel, sto ne znae da zastane na noze i da najde nacin da si gi resi problemite vrsi samoubistvo. Kako e mozno da ne pomisllat na najbliskite, i sto niv ke im pricinat so toj cin.. Toa tolku sebicno, i se soglasuvam deka toa go pravat licnosti bez cvrst karakter. Temava me pogodi bideki imam blizok slucaj na 16 godisen teeneger, koj se bori kako zver za zivot, a nekoj pameten ke se najde sam ke se ubiva. Voopsto NE poddrzuvam, i ne opravduvam. pozz devojki uste ednas, super tema!
Самоубиството е чин на неподнесување на душевната болка,тагата,неубавиот живот,несреќата ама СЕПАК е кукавички чин за нестабилни луѓе Наместо да станиш на нозе,упорно и цврсто да направи нешто во врска со својот живот,да го подобри ти да се убиеш?? И што ќе направиш со тоа?? НИШТО,нели?? Едноставно ќе избегаш од проблемот...Самоубиството дефинитивно не е решение
najmnogu samoubistva se slucuvaat kaj skorpiite,bidejki po priroda se odmazdoljubljivi i koga nemozat da uspeat vo svojata namera samite se kasnuvaat-zavrsuvaat so samoubistvo,sakajki da ja ubijat bolkata vo sebe .ili pak samo eden nevron ili kletka vo mozokot neznam tocno kako bese da e pokratka od drugite moze da te navede na samoubistvo..
Луѓе искрено неможам да ве сфатам како размислувате...велите дека самоубиство би извршил човек со слаб карактер,велите дека секој има проблеми,но најверојатно мислите на проблеми од типот-дечко ми ме изневеруваше,раскинавме и бла,бла глупости...како може да осудувате толку...кажете ми колку карактерот на човекот треба да биде цврст за да може да поднесе смрт на блиска личност,или не дај Боже на многу блиски личности...велите дека тие луѓе се себични затоа што ги повредуваат луѓето околу себе,а што ако немаат блиски луѓе околу себе,што ако ги изгубиле сите,зошто да живеат...за да покажат дека не се слаби карактери...не дај Боже на некој од вас што велите дека е тоа слаб карактер да му се случи такво нешто...немојте да осудувате,разгледајте ги работите малку подлабоко...и на крај...зошто велиме дека животот е наш ако не смееме да си го одземеме,што го прави наш...се е само игра...
Не би рекла... Ние сме цврст карактер. Точно дека не поднесуваме пораз или неуспех, ама брзо се помируваме со тоа. Ми иделе нагони на самоубиство не викам не, во момент кога се ќе ти се сруши секој би помислил. Секогаш, колку и да сме виновни знаеме да се извадиме и да ја свртиме работата во наша полза. За се имаме оправдување. Полни сме со енергија и живот. Затоа мислам дека не се случуваат самоубиства кај шкорпиите.
Јас ли го напишав постов ?! Зошто од збор до збор без искучок се препознав ! самоубојство је трајно решење пролазног пробема !! само што некои работи ситуации и проблеми не поминуваат и нема начин да се соочиш и разрешиш истите тука работата колуминира и го достигнува врвот ..
Јас сум против тоа некој да одзема нешто што не создал. Самоубиството е многу себична постапка, и кукавичка, пред се (без оглед на тоа што треба да се собере храброст за да се направи). Можеби ќе избегаш од се, но на тие што им значиш ги оставаш со прашањето: "Каде згрешивме, зошто ни го направи ова?"
Живото е мој и само мој...што ќе правам со него, мое право е!! Тое е мое мислење.Дали сакам или несакам да живеам, исто така мое е.
А што станува со останатите членови на семејството на самоубиецот?! Тешка непреболна ситуација за најблиските. Тој решил и сторил. Со своето агресивно и арогантно однесување го загрозувал и ја уништил среќата во семејството. И на крај ги казнува со грозоморно самоубиство. Како да се прифати тоа? Сите членови ги прифативме условите што нему и само нему му одговараа. Јадевме што тој сака, одевме каде што тој сака, се облекувавме како што тој сака, зборувавме, па дури и почнавме да размислуваме како што тој сака-се за мир во домот. А мирот никогаш го немаше, секогаш имаше нова причина да се разлути, да навреди, па и физички да се пресметува. И најболно од се, креваше рака и на хендикепираниот син.И кога ни беше најубаво, дочекавме најголема радост, тој не ни дозволи да се дорадуваме. Зарем него не можеше ништо да го израдува?! Неговите најблиски (мајка, татко, брат, сестра) му се тргаа од патот-таков му бил карактерот. Но, ние немаше каде да се тргнеме, или поточно немавме храброст за тоа. Ние со него живеевме и го трпевме тој негов ,,карактер,. Е сега, друго зборуваат за него-во суштина бил добар човек. И додека ние не можеме да му простиме за срамот и понижувањето што и со чинот на самоубиство ни го нанесе, тие го жалат. Не се одзваа на молбата за помош да се промени неговиот ,,карактер,, дури ни по убиствените напади врз неговиот роден татко. ,, Сакале да му го скријат срамот,,. Еве го срамот, си дојде на голема врата. И наместо да го жалат додека сеуште имаше време и да придонесат да го убедиме да се лекува, сега премногу го жалат и немаат никаква грижа за состојбата на неговите деца. На огинот бензин дотураат и сега никој освен неговиот гроб за нив не е важен. Воопшто не им се важни нашите чувства, ниту обврските од кој тој кукавички избега, ниту понижувањето и срамот што ни ги остави. Се лутат зашто несакаме да прифатиме да се однесуваме како да умрел од природна смрт и да го почитуваме неговиот гроб како што тие сакаат.И додека ние се бориме со суштински здравствени проблеми, скапи операции во странство, во најкритичниот момент скришум од нас му ставаат надгробна плоча со слика што ги повредува нашите чувства и нашето семејно право - кога и каков надгробен споменик ќе му изградиме. Кој греши, ние или тие? Како да ја надминеме оваа страшна болка во душата, како да продолжиме нормално да живееме?
Сметам дека луѓето кои се одлучиле на ваков чекор се кукавици,затоа што наместо да најдат соодветно решение за нивниот проблем и да се борат тие се откажуваат од животот со еден потег...Никој не рекол дека животот е лесен и дека нема проблеми,напротив тежок е,полн е со падови и болка но ако не се бориме со тоа,ако не се потрудиме после секој пад да станиме,што ќе се случи со нас? Ќе одговорам самата,ќе не снајде истата судбина како и самоубиецот :/... Самоубијците се затвораат во тој нивни свет и мислат како побрзо да се спасат од товарот на животот,донесувајќи ја таа себична одлука за која воопшто не им е гајле дали некој ќе биде тажен заради тоа. Кажав и погоре го осудувам сето ова и мислам дека овој чин е кукавички
Никогаш не би осудила самоубиство и мислам дека кога се зборува за проблеми се мисли на поголем проблем од МИ СЕ СКАРАА ДРУГАРКИТЕ или МИ РАСКИНА ДЕЧКОТО. не знаеме какви работи носи животот. За моите години, имам премногу работи поминато. Ги изгбив двајцата родители во тешка битка за здравје, (поточно ги гледав како умираат а неможев да помогнам никако) а измеѓу тоа имав премногу други пропатни проблеми. Дали некој може да замисли како ми беше?? Од 10 години сум се борела со болести и сум се молела за секој ден повеќе. Сега кога го имам само брат ми, знам дека ако недај боже нешто му се случи на него, никогаш ама НИКОГАШ не би можела да продолжам понатаму. И да, би си го одземала животот. Па ако тоа ме прави кукавица, така нека биде...
Ги изгубив двајцата родители во тешка битка за здравје, (поточно ги гледав како умираат а неможев да помогнам никако) а измеѓу тоа имав премногу други пропатни проблеми. Дали некој може да замисли како ми беше?? Од 10 години сум се борела со болести и сум се молела за секој ден повеќе. Сега кога го имам само брат ми, знам дека ако недај боже нешто му се случи на него, никогаш ама НИКОГАШ не би можела да продолжам понатаму. И да, би си го одземала животот. Па ако тоа ме прави кукавица, така нека биде... [/color] Драга кукличке, многу ми е жал и сочувствувам со твојата несреќа. Во овој момент го разбирам и твојот став кон самоубиството. Но, сакам да ти ги насочам размислувањата во друга насока-Дали така ќе размислуваше ако недај Боже твоите родители се самоубиеја, а ти да беше бремена во петти месец, сеуште на свадба недорадувана, на 1 седмица пред прославата за младенци?! Дали така ќе размислуваш ако имаш сопствени деца кои би се чувствувале крајно понижени и засрамени од твојата себична постапка да избегаш од обврската да се грижиш за нив, да не сакаш да се израдуваш на своето внуче?! Да е твојот брат хендикепиран и да нема кој за него да се грижи?! НЕ ДАЈ БОЖЕ! НИ на душман тоа да не му се случи. Ја разбирам твојата приврзаност кон брат ти, но сега го имаш само него и затоа така размислуваш. Дај Боже животот со среќа и радост да те обдари, да оформиш свое семејство, па ќе видиш дека за секој од нив ќе има љубов во твоето срце, секако и за брат ти. Но, верувам никогаш не би помислила, а камо ли да им нанесеш таква болка на своите деца. Природната и смртта од болест сосема поинаку се доживуваат од самоубиството. Животот ни го дал Бог да го живееме со се што ни предодредил и тој треба да одлучи кога ќе ни го земе.
Самоубиство...чин кој се случува за неколку секунди,а нема враќање назад.Зад себе оставена огромна празнина,особено во срцата на најблиските.Според мене секој барем еднаш во животот помислил на тоа.Еве и јас...некогаш кога се пред мене се руши,единствена желба ми е да ме нема,но наредната мисла ми е - И што со тоа? Дали ќе ставам крај на моите проблеми или пак само на останатите ќе им отворам нови и нови...Девојки,не се осудувајте на вакви нешта.Како и да е,животот е еден,и јасно е дека неможе секогаш да биде како што замислуваме,бидејќи ако не се и тие денови,кога се пред тебе се распаѓа,нема никогаш да научиме кои се вредностите на животот.
Бреј ама сте сите теоретски потковани. Ама знаете ... животот не е теорија, туку пракса. Од таа причина да, треба да се најде најдобар начин за да се продолжи да се живее. Но, лесно е етикети на кукавица да се залепи, нестабилно емоционална личност, депресивна или било што поврзано, тешко е да најдеш начин да му помогнеш на човек кога уште во старт го осудуваш. Секогаш тргнувам од себе, самата не се познавам комплетно, што се има длабоко закопано во мене ... како би можела да знам што се случува со другите. И сите оние што без пардон осудувате, дали сте помислиле дека постои немоќ да си помогне човекот, т.е неговата психа? Сте помислиле ли дека има сериозни психички нарушувања и едноставно ако на тој некој нема кој да му помогне ... се случува да замине и да продолжат осудувањата. И пак ќе кажам, животот е пракса. Не е генерална проба ова, туку е вистински настап.
Наша одлука е што ќе направиме со сопствениот живот но треба да се има во предвид дека на тој начин не бегаме од проблемите туку создаваме мн други, само себичен човек кој едноставно несака да најде начин да се извлече од проблемите и да помисли на болката која ке им ја нанесе на другите си го лишува животот.
Сосема си во право, почитуван Драко. Самоубиецот зад себе остава хаос и не само својот живот, ами го уништува животот и на најблиските. Би сакала да прочитам твое мислење, како според тебе би требало понатаму да продолжат да живеат оние што останале зад него, жената и децата. Би сакала да знам што мислат и други по ова прашање, зашто јас многу болно, со огромна горчина, понижување и срам го доживувам самоубиството на мојот сопруг. Молам за мислење!
Го прочитав твоето мислење погоре и единствено што можам да ти кажам е дека незнам дали јас некогаш би му простила за тоа што го направил,и се што ти останува е да го живееш животот со храброста која твојот сопруг ја немал посвети се на децата и пружи им ја сета љубов кој тој не им ја дал, можеби никогаш нема да го преболиш но сигурно ке научиш да живееш со тоа, во животот секогаш има избор и секој проблем има решение иако понекогаш не го гледаме јасно.
