А што ако некој сака да се самоубие од љубопитност? Тогаш зарем тоа не би се сметало за храброст, наместо за кукавички чин? Едноставно заинтересиран околу тоа што се случува потоа а не може да чека... често размислувам за тоа што ги тера луѓето на тој чин, па овие прашања ми застанаа во главата. Сте размислувале ли од тој поглед, дека некој сака да се самоубие од нетрпение и љубопитност?
Во НИКОЈ случај самоубиството не може да се смета за храброст.... во никој!!! било каква и да е причината не може да станува збор за храброст... Нетрпение и љубопитност наспроти повредување на оние кои се околу тебе и се грижат те сакаат... треба да ти фали нешто за да го сториш тоа ...( не се однесува на тебе Ангелинкка туку на луѓето за кои зборуваш)
Премногу влијание имаат Американските филмови,врз денашнава младина..животот е еден и треба да се искористи максимално бе деца,а не да мислите на самоубиство ради обично пијанење,ради ако ви се скарал или не ве сака симпатија,или некој ви рекол дека сте грди и сл..животот е нешто многу повеќе од ова,да,не е розов,ама мора да се живее,сите имаме најразлични проблеми и мораме да се носиме со нив..самоубиството е најлесен избор и чекор,ама што потоа?размислувате како ќе им биде на родителите,кои ве изгледале од мало парче месо во повозрасни индивидуи?мислите ќе бидете храбри или херои како на филмовите,не баш сте кукавици што не сте се бореле со животните проблеми!!
Дај бе луѓе доста се жалевте, зар животот во жалење ќе ви помине. Зар не знаете дека животот е борба и дека треба да се борите за вашиот успех и лично за самите себеси. Зар толку ви е монотоно и пеколно, не, не верувам. Тоа е одраз на вашата психа и ниска самодоверба. Повеќето од вас тука сте мали тинејџери во пубертетски години и мислите дека се што лета се јаде, не сакате да послушате совет од постар и да си го направите животот убав. Не верувам дека имате драстични животни проблеми освен за симпатии и училиште, не зборувате со своите родители и бегате од нив со изреката "ја сум веќе голема" па потоа мрчите како никој не ви обрнувал внимание и не сте добивале љубов и подршка. Дај земете внесете се во занимации и работи што ви се допаѓаат, одете на училиште, учете и дружете се смејте се и уживајте во најубавите години. Ако сите се убивавме на тие години кујзнае кај ќе ни беше крајот. Премногу сте разгалени и допуштени во ова таканаречено модерно ошптество 21 век.
Често сум помислувала на самоубиство. Дури и сум пробала да се самоубијам многу пати во период од речеси 2 години. Имав само 12 години кога првпат почнав да размислувам за самоубиство, а кратко потоа се обидов да се самоубијам прв пат. Зошто? Тоа прашање ни сама не знам да си го одговорам. Имам семејство кое ме сака, никогаш ништо не ми фалело во животот. Немав причина да се чувствувам така. Немаше што да ја предизвика емоционалната болка што ја чувствував. Толку бев тажна (тажна и не е баш соодветен збор за она што го чувствував) што немав волја и сила сабајле да станам од кревет. Не можев да комуницирам со никој. Се оддалечив од семејството и пријателите, а тоа што ги гледав оддалеку како го живеат својот живот правеше да се чувствувам уште поосамено. Постојано плачев без причина. Едноставно повеќе не гледав иднина за себе. Не чувствував среќа или возбуда или било што освен болка. Болка слична на онаа што ја имате кога ќе ви умре миленичето. Само што немаше крај (барем тогаш така мислев). Или она чувство на паника кога наеднаш ќе снема струја , а вие упорно се трудите да видите нешто во мракот? Ете такво е чувството. Само што трае мноогу подолго од неколку секунди. После третиот обид за самоубиство почнав да се самоповредувам затоа што тоа ми ја олеснуваше болката, макар и на неколку секунди. Самоповредувањето ми беше спас. Се додека не собрав храброст да си признаам дека имам проблем и да побарам помош (во овој чекор премногу ми помогна мојот најдобар другар кој беше тука за мене). Им кажав на родителите дека сакам да видам психолог, само што наполнив 14 години. Знаете што рекоа? Ми рекоа дека Македонија не е земја кадешто е нормално да се оди на психолог, па луѓето ќе зборувале. И онака ќе ми поминело. Ова за мене беше како црешата на шлагот. И тогаш веќе не можев да истрпам. Па пробав да се самоубијам повторно и за малку ќе успеев. Оттогаш поминаа речеси 2 години и сум многу подобро. Не ја чувствувам болката толку често како порано, но не е исчезната. Сеуште постои во мене страв дека пак ќе се врати она што за малку ќе ми го одземеше животот. За самоповредувањето, сега се самоповредувам само кога сум под голем стрес, но работам и тоа да го искоренам. Инаку, за оние кои викаат дека е само тинејџерска фаза: Заради ваквите мислења е толкав бројот на самоубиства кај тинејџерите. Заради овие мислења јас потрошив речеси 4 години од мојот живот живеејќи мизерно. Дури и кога побарав помош- не ја добив! Зошто? Затоа што е само фаза. Затоа што депресијата не се сфаќа сериозно кај помлади. Треба да се сфати дека депресијата не избира пол, возраст, раса, економска состојба итн. Така да помалку да се суди- повеќе да се помага!
@stefi556 И самата велиш дека тоа е фаза така? Епа затоа јас пишав дека тоа е тинејџерска фаза, бидејки и ти самата си кажа оти била само една фаза во твојот живот. Велиш и покрај се што си имала тебе ти било болно и депресивно? Точно, повеќето тинејџери се соочуваат со овој проблем, бидејки тоа како што кажа е фаза во која се менува телото, самиот организам, варираат хормоните итн, тоа дека си се затворала сама во соба верувај дека е сосема нормално и реално во тие години. Сега кажуваш дека полека ти поминува сето тоа? Да мила поминува и ќе ти помине, а тоа зависи најмногу од самата себе и колку се трудиш ти самата да ти биде подобро. Затоа и посочив дека кога се има проблем треба да се разговара со повозрасен, убаво од твоја страна што си посочила на твоите, но во ваков случај за одговор и "пожартвуваност" од нивна страна не сум навлегла да зборувам. Или не се го зеле сето тоа здраво за готово или постои друга нивна икс причина што воопшто не ја оправдувам. Бори се за твојот живот и твојата среќа, живеј ја сегашноста и труди се да постигнеш секогаш нешто повеќе, а мислите за самоубиство и депресии остави ги некаде далеку од себе си. Мојот пост беше наменет за оние што упорно одат со глава во ѕид, и не прифаќаат никаква подршка совет и помош.
@stefi556 Morav da te citiram zaradi odenjeto na psihijatar..za zal prosta zemja sme poveketo mislat deka ako pobaras pomos od strucno lice imas psihicki problemi,odma ti davaat diploma za lud. A bolka,depresija cuvstvuvame site..znaete koga ja pocuvstvuvav jas najgolemata bolka vo zivotot koga se rodi sin mi,koga mi rekoa deka nema da prezivee,davanje na dijagnoza,operacii,posledici..Koga ni ja kazaa dijagnozata svanavme deka nisto ne znaeme za taa bolest prvat slusav za toa ime,doktorot mi objasna no zatoa e i internetot da ni kaze i toa sto nikogas ne sakame da doznaeme,kakov im e natamosniot zivot,rizici..kolku ziveat..zatoa ne kazuvajte za bolka ni pak za depresija,zapoznav luge so uste postrasna sudbina i ni jas ni tie vo ni eden moment ne sme pomislile da se samoubieme zatoa sto Gospod ne ni go podaril ovoj zivot za nie kukavicki da si go odzemime . I da..i jas i maz mi pobaravme pomos od strucno lice (psihijatar) za da ja sovladame i da ja prifatime sudbinata koja ja imame i ne mozam da kazam deka bolkata iscezna,nikogas nema ni da iscezne ni pak lutinata no polesno e..ne e stramota da pobaras pomos zasto tie za toa ucele,sramota e da se samoubies. Vi go napisav ova za da znaete deka ima luge so mnogu pogolemi problemi od vasite,ima luge so pogolemi problemi i od moite i koga vi e tesko kazete si deka ke dojde den koga ke bide mnogu podobro..
@vitamina Поентата ми беше дека иако сме тинејџери сепак депресијата е многу реална кај нас и не треба и не смее да се игнирира. А за тоа дека поминува- вистина поминува. Кај сите не само кај тинејџери. Само што многу подолго трае кога не те сфаќаат сериозно. А колку попдолго трае толку подлабоко навлегуваш. @MilaP Жално е стварно што толку им значи на луѓево мислењето на комшијата... Да отидев на психијатар веројатно до сега многу подобро ќе бев... Јас спомнав дека ни самата не знам зошто се чувствувам вака. Не сум претрпела во животов некоја голема загуба, па за да знам дека е од тоа. Можда затоа што како дете ме задеваа многу, не знам стварно. Не ми е јасно ни мене. Јас сум свесна дека има луѓе на кои им е многу, многу потешко од мене и имаат поголеми проблеми од мене. Ама реалноста е дека тоа не прави да се чувствувам подобро. Тоа всушност прави да се чувствувам полошо. Затоа што најтешко ми паѓа што знам дека на некој му е полошо, а јас сум депресивна без некоја поголема причина. А и не е баш лесно да се избега од тие мрачни мисли... Она што прави да се чувстувам подобро е помислата дека ќе помине и дека ќе биде подобро. Сум почувствувала како е да сум среќна и верувајте вреди да се избориш со депресијата и мрачните мисли за тоа чувство. Не се согласувам дека е срамота самоубиство. Кога ги испив апчињата или кога се самоповредував, воопшто не ми беше гајле за срамот, затоа што само така можев да земам воздух барем на момент. Срамота е да не се видат знаците на депресија кај некој што го сакаш, срамота е да се грижиш повеќе за мислењето на луѓето отколку за саканите, срамота е што ме прават луда затоа што отворено побарав помош! Кукавички е што луѓево ја вртат главата на другата страна кога некој се соочува со ваков проблем! Фала му на Господ сега што сум добра. Ако се врати повторно со тој интензитетне знам што би направила навистина...
За мене нема надеж повеќе дека ќе биде подобро, врем е да си скратам маките, пред некое време си дадов време но повторно е се исто се надевам барем горе ќе ми биде подобро
Да, така беше тоа, се убиваш и идеш у рајот, подобро ти е уживаш. Самоубиството е егоизам, не смееш да мислиш само на себе. Да се убивавме сите за проблеми, кај ќе ни беше крајот. Кај се твоите, ги знаат ли твоиве маки? Знаат ли дека се измачуваш? Имаш ли со кого да разговараш? Можеш ли да замислиш, дека само помислата да си направиш нешто ќе ги уништи твоите засекогаш? Дека нема да имаат повеќе волја за ништо? Темава е поделикатна и не би те советувала да разговараш со пријатели/другарчиња (не знам која возраст си), ама ако не наоѓаш помош во разговор со твоите, посети стручно лице. Или евентуално пиши ми ЛП доколку сакаш, би се обидела да ти помогнам. Поздрав.
Се сложувам со @blueberry93 дека самоубиството е егоизам и себичност. Размисли малку за твоите родители како би се чувствувале тие? И секој во животот поминува низ еден тежок период па не извршиле самоубиство, еве и јас лично поминувам низ еден таков период и не е од сега, години наназад се во прашање па никогаш не ми паднало на памет да си направам нешто. Не знам колку години имаш, најверојатно одиш во средно затоа што имаш отворена тема за училишен социолог, ама еве тука може да кажеш што те мачи толку, можеби би можеле да ти помогнеме, може тука има стручно лице кој може повеќе да ти помогне. Само имаш напишано дека сакаш да се самоубиеш, а зашто, како не знаеме?
Полека... полека.... Кажи ми, здрава си, имаш семејство, имаш кров над глава?? Верувам дека ти е тешко и мислиш дека си во безизлезна ситуација. Но, секогаш има полошо (полоши животни ситуации од твојата), а и секогаш може да се промени на подобро колку-толку. Јас имам 21 година. Мајка ми ме остави кога се родив, а татко ми со години ме малтретираше психички и физички. Мноогу пиеше. Никогаш не се дружев со врсниците, ме избегнуваа. Бев мноогу сиромашна и грдо се облекував. Бев многу повлечена. Врсниците ме исмејуваа и малтретираа. Потоа, на факултет не се запишав бидејќи немав можности. Убави спомени од детството немам. Знаеш колку болно е да се расте без мајка? Знаеш како е сопствениот татко секој ден да те малтретира? Поради тоа имам трауми од детатвото. Поради тоа психички пропаднав и ќе треба време да се опоравам. Сама сум. Семејство немам, пријатели немам, а за љубов да не зборам. Работам и се борам секој ден да преживеам. И после се што доживеав јас се уште живеам. Бев очајна, паднав во депресија, буквално психички пропаднав, ама се уште сум жива. Што требаше да направам? Да се самоубијам? Нема шанси. Се борам секој ден да преживеам. За што велиш дека нема надеж, а? За почеток тргни ги тие негативни мисли и почни да размислуваш да си го промениш животот на подобро, колку-толку. Не е лесно, знам, ама и не треба да биде лесно. Седни, размисли. Почни да ги поправаш работите. Полека. Мисли позитивно. Верувај во себе и сакај се. Со самодоверба, позитивни мисли, верба во Бог верувај дека може многу да промениш и да имаш посреќен живот. А со вакво жалење како веќе нема надеж за тебе многу нормално дека нема ништо да тргне на подобро.
Секојдневно сум физички и психички малтретиран од страна на соучениците повторно се повтори истото исто беше и во основно и сега во прва година средно , немам друштво, девојка тотално сум сам дури другите излегуваат јас затворен меѓу четири зида
епа игнорирај ги...не им возвраќај на тоа што го зборат и прават ке видат дека не се замараш и ќе престант ....најди некој другари од маало...запиши се на некој курс доколку имаш можност таму ке стекнеш пријателства ..биди храбар не се откажувај за никој од живото не вреди
Извини, мислев женско си. Инаку, и за ова твоево има решение. Ама не е проблемот во другите, туку во тебе. Промени го училиштето, ама пред се себе. Бидејќи ако не се промениш кај и да отидеш џабе е. Има решение, само треба да се потрудиш.
