Ај престанете да крекате дека тие што се закануваат со самоубиство бараат внимание. Не знаеме дали ја или не ја зборува вистината, не знаеме како се чувствува, не знаеме што мисли во моментов. Вакви личности никогаш не смееме да игнорираме. Па сите сакаме внимание нели? И вие ако не го добивате плачете по форуми како сте заборавени од другите, оставени сами на себе. Од кај знаете каква болка носи секој во душата? Многу пати кога бараме помош од некој, најчесто сме игнорирани затоа и дојде до тој степен.
Потполно се согласувам со постот на @JustFun . Убаво си кажа дека сите ние бараме внимание и на секој од нас ни е потребен убав збор, рамо за плачење и поддршка кога најмногу треба. Мислам дека стварно треба да престанете со тоа дека се желни за внимание или дека не се здрави.
Sekoj e zelen za vnimanie.Sekoj ima potreba od ubav zbor,ramo za placenje I ona "Se ke bide vo red".Problemot e sto nema na kogo da se doveris,a da ne te ismee,go zloupotrebi toa ili te razbere.Nie sme nauceni jaki pred site,da ne pokazuvame slabost.Tie sto patat od depresija se najcesto nesfateni od drugite.Kako da im kazat na drugite,kako tie znaat za nivnite cuvstva koga ne go pominale toa.Sto znaat tie za toa sekojdnevieto da ti bide izmacuvanje.Nekoi za zal ostanuvaat vo ovoj krug,se lecat ne mozat da se izlecat.I ne mislam deka sekoj bi se resil na toa.Sigurno toa se luge sto dolgo sobirale vo sebe.Luge koi ja izgibile celata energija ili pak nikoj ne gi razbira I ne se trudi da im pomogne.
Vo nikoj slucaj ne e.I devojkata se lecela ama ne se izlecila.Ima I takvi slucaevi.Mozebi da psiholozi, ama ne sekogas tie go resavaat tie problemot,osobeno poteski slucaevi koi baraat tretman so medikamenti I tie im stanuvaat nacin na zivot,bez niv za zal ne mozat.No ne e temata depresija, da ne bidam of topik.I niz toj proces na lecenje potrebna e golema poddrska od bliskite,ako ja nemas ne mozes ednostavno.
Пролетта за некого е прекрасна, ама најголемиот процент од самоубиствата се случуваат на пролет. Се качуваат нивоата на хормоните и ги прави луѓето поодлучни...во буквално сите намери. Берете памет.
Што се случи со дечково? Зошто се самоубил, има ли некои нови информации? Вчера на вести не ни го спомнаа, даваа само за терористичкиот напад.
Дечки јас поминував на местото на настанот пред два дена. Се движам нормално и одеднаш гледам полициски ленти, болници, луѓе насобрани, жени плачат. Вниманието ми го привлече најверојатно мајка му, плачеше и коси корнеше над кола. Јас разбрав дека од горе паднал врз кола. После уште неколку часа откако си отидоа екипите имаше крв на паркингот. Греота, навистина.
Навистина е страшно сето ова што се случува низ светот. Секојдневно се самоубиваат и не размислуваат на "што понатаму" со нивните најблиски. Лично сум гледала стотици вакви погреби а ваквата глетка е била неподнослива и крајно ужасна за секое семејство, човек од страна ќе заплаче, ќе залипа, ќе се стресе, ќе затрпери како лист и нозете ќе му се стресат од самата глетка и болка по виденото а камоли блиските фамилии на луѓево/децава. Имав пријателка, сокласничка, и ден денес на самата помисла на нејзиното прекрасно лице и најпрекрасната насмевка на свет, тој сјај во очите што таа го поседуваше, ми надоаѓаат солзи и енормна болка на самата помисла за нејзе.. сум била и ќе бидам пред нејиниот споменик, цел со злато, подреден, наместен, со куп цвеќиња за последен поздрав, знам оти е од мака.. ама таа насмевка не се враќа што и да однесеме не се враќа. Сите имаме проблеми, некој и повеќе а некој помалку, но, поентата на животот е баш да успееме, да пронајдеме некој начин бар малку од малку да си помогнеме себе си, да разрешиме нешто од нешто, да животариме, да се уклопиме и прилагодиме на подледиците од животот, ништо не се решава со убиство, тоа е фактот. За секој проблем има решение и треба трпение, но зависи од самата личност колку ќе успее да се избори со одредената битка.. На човека.. во тој одреден момент баш, рамо му треба, уво и око, да се исплаче, да поразговара,да најде парче утеха некаде, во некој, во нешто.. ама за жал не во секој даден момент од нашиот живот постојат такви луѓе за да ни дадат бар сосема малку за да не просветлат, секоја секунда е од важност, минута час.. секунда фали за да успееме да спречиме и да промениме некаде нешто, трагедија, ужас.. ама таа е судбината, тој е моментот кога некогаш умот е посилен од дејството на срцето и душата. ...никој не се убива од убавини, ама не секој знае и е умешен да се справи со одредени патешествија и животни проблеми.. не секој, а психата во себе што ја носиме е страшна работа.
Се повеќе надоаѓаат болести во главата. Бесработицата исто така влијае за желбата за самоубиство, а со годините пак и уште повеќе. Мене не ми е јасно и не се одбирам да кажам што всушност се случува во главите на самоубијците(со исклучок на бомбашите, кои од се срце и се предадени на религијата или сектата), навистина дали од досада или од нешто друго... Страшно време дојде, да ти е страв да си направиш муабет со некого и да се плашиме од самите себе.
Небитнo кaкви и кoлкaви прoблеми дa имaш у живoтoт oвa е кукaвички кoлку и дa звучи клише. Зa љубoв у рaни двaести гoдини дa пoсегнеш пo живoт е у нaјмaлa рaкa глупo oд мнoгу причини. Еден у студентски се фрли пред гoдинa-две мислaм рaди невoзврaтенa љубoв, a имaше 20 гoд. Шo дa речaм нa oвa? Сеa јa не јa знaм ситуaцијaтa детaлнo кaкo билa и изневерувaње дa билo шo менувa? Мoждa ќе сум мислел пoинaку дa сум имaл тешкo детствo и дa сум бил oд дисфункциoнaлнo семејствo и секoј ден дa бил пекoл. Али пaк и зa oвa имa решение. Нo, кoгa ќе пoдрaзмислaм убaвo не е тaкa еднoстaвнo. Штo aкo некoј имa некoјa тешкa бoлест или недoстaтoк дa речеме и нa некoј нaчин е oтфрлен oд oкoлинaтa. Пoсебнo у дискриминирaчкa држaвa кaквa штo е нaшaтa. Пoзнaвaм еден штo прoбa, не би дa oпишувaм у детaли кoлку несреќнo јa дoби бoлестa у дел oд секундa, пoрaди бoлестa тешкo му oди нa фaкултет, семејствoтo не му е слoжнo Претешкo му е у живoтoт
Темава е чувствителна и треба да се излезе во пресрет секому кој ќе покаже некакви знаци дека има ваква намера. Тоа што употребувате секаков речник, дека оние што сакале да се самоубијат биле кукавици, вакви, такви... Преиспитајте се малку и полека со зборовите. А на тие на кои им е тешко, искрено не верувам дека им е до тоа дали Црквата ќе им го смета тоа како страшен грев, дали ќе имаат нормален погреб или не. Тие кренале раце од се’, изгубиле надеж дека постои Бог кој им ги слуша молитвите, зашто молеле, а не се почувствувале подобро. Не се херои, меѓутоа, голема храброст е потребна за да посегнеш по сопствениот живот. А тие што посегнале... Само тие си знаат како им било на душата. Посакувам никој да не западне во депресија и во ситуација да помисли на самоубиство. Но, понекогаш тоа е единствениот начин човек да се спаси од она што жив го јаде. Посакувам и помалку да осудувате, зашто имате среќа што не го чувствувате она што чувствуваат овие луѓе. Ете така, тоа е моето мислење...
Како што имав прочитано негде по интернетов, баш убаво беше кажано: трајно решение за привремен проблем. Не гледам од која причина некој би величал и оправдувал вакво нешто. Разбирам дека на тие луѓе стварно им дошло преку глава се' и треба навистина многу несреќни настани во животот да ти се случат за да посегнеш по својот живот, ама сметам дека ако би биле малку поотворени и спремни да помогнеме некому би било супер, едноставно не е самоубиство решение за се'. Најмногу ме лути што не секој е спремен да помогне и не се труди да ислуша што другиот има да каже. Наместо да лупеташ бескорисни неконструктивни совети како ,,Ајде ништо не ти е" и покрај тоа што цела приказна не си ја ислушал и не ја знаеш вистинската причина за нечиј проблем, ако не знаеш како да помогнеш поарно молчи си. Затоа оние кои имаат проблем што ги тера на самоубиство немаат шанса да се искажат и да побараат помош за нивниот проблем, се затвораат уште повеќе во себе бидејќи нема кој да ги ислуша. Бидејќи сите не знаеме да изнајдеме начин да решиме нечиј проблем, постојат доктори, психолози и психијатри што знаат како. Ама денес човек ако посака да отиде кај стручно лице да побара совет за нешто што го мачи, ќе го направат ненормален, ментално болен, заостанат и уште триста вакви епитети. Преувеличуваат и измислуваат, а со тоа не сфаќаат дека некому само му одмагаат и придонесуваат уште повеќе да тоне во депресија. Некако несериозно го сфаќаат ова.
Само што ја прочитв првата реченица, пак ме збуни, се шалам. Добро ти ја сфаќам поентата, да не се вртиме за џабе во круг. Само мислам дека целосно си ја утнал темава. Оваа тема е за луѓе што патат од депресија и не гледаат друг излез, не за камикази, самураи и останати воени херои. Сакав да почнам да филозофирам нешто на темава ама вчера го направив истото во темата за тројки и не пројде баш најдобро . И малце ме мрзи сега, кога ќе подразмислам подобро ќе пишам и нешто попаметно.
Да да,се сложувам Затоа има друга тема со исто име само од религиски причини Инаку поентата не ми беа хероите туку тоа што се случува после самоубиството,ама океј толку за тоа овде
Понекогаш си мислам дека се додека човек е здрав, било што и да му се случи не треба да помислува на самоубиство. Но, кога ке ми текне дека една мајка ги изгуби, двете деца, мајката и мажот во несрека, ја разбирам зошто проба да се отруе-едвај ја спасија, а на апарати беше со месеци и ден денес години од тогаш таа не е во ред. За кратко време после тоа почина и нејзиниот татко, а да биде трагедијата поголема, го прегази комбе. Понекогаш ги разбирам и оние со тешки неизлечиви болести, пропратени со јаки болки. Ама никогаш НИКОГАШ нема да ги разберам будалите што се самоубиваат за љубов, тие што се “несфатени“ од околината, тие со моментални “тешки“ маки...
Тоа е работата, луѓе кои посегнуваат по животот не се здрави. Здрав човек не би извршил самоубиство, само што не се сите болести видливи.
Кога ќе се погледне во нашето општетво колку се величело и величи самоубиството како херојски подвиг, не ме изненадува дека некои полабилни млади несвесно ја примаат пораката и тие да станат дел од „клубот„ на самоубијци. Имено, дали сте забележале дека дел од спомениците низ главниот град им се посветени на самоубијци? Зборам како за оние градени за време на комунизмот, така и оние градени последниве години. Ќе речете ама тие се убиле од поинакви мотиви и околности. Да, веројатно е така, но јас зборувам за несвесната порака која таквите споменици ја упатуваат до децата и младите. Мислам дека почесто треба да се величи животот и природата наместо воените херои од историјата и дека тоа позитивно би се одразило врз нас младите, особено на долг рок низ генерациите.
............. Убаво кажано...И јас посакувам на никого да не му се вртат такви мисли во главата...и посакувам уште од основно образование да се воведе салам психологија како редовна настава за да можат децата да ги искажуваат своите проблеми и дека не е табу тема да се побара навреме помош при појава на првите симптоми на анскиозност и депресија...
