Зависи ,ако сметаш дека има проблем од доктор тогаш оди.Но јас би ти препорачал да си побараш утеха во црквата.Биди сигурен дека животот е тркало и се тоа ќе помине,нема ни да се сеќаваш на лоите моменти.Кукавиците се предаваат,храбрите се борат до последен здив.
Дали си го поставил прашањето од каде ти доаѓа тоа чувство дека луѓето те отфриле, дали се во право, дали нешто ти со твоето однесување си ги иритирал? А тоа за изветреан во мозокот, биди сигурен дека повекемина сме такви, ветрушки
Се мислиш дали да се убиеш или на доктор да одиш? Па тежок избор искрено... Дали помисли како ќе му биде на твоето семејство? Како ќе им биде на другарите, колеги, поширока фамилија и сите оние што те познваат? Толку си себичен? Оди на доктор какво убивање.... За тоа не треба да размислуваш вооошто. Ќе ти помогнат и ќе те сфатат таму.
Животот е пред тебе. Знај дека од 20 до 30 години се најубавите години.Не дозволувај овој тежок период за тебе да те поразе за цел живот. Мисли на позитивни работи, на работи кои те прават среќен,задоволен, или ако мислиш дека моментално не те прави ништо среќен , помисли на работи што си ги правил како помал кога ти било лошо,здодевно и ти претставувале задоволство, испадни малце надвор , најди си некое хоби преку кое можеш и лесно пријатели да стекнеш, долг живот е пред тебе, не смееш да се откажеш лесно.Знам за некој е потежок , за некој полесен, ама ако не се избориш значи не живееш. Секој има тешкотии во животот, ама верувај што и да е се пребродува. Сепак посети доктор ако продолжиш да имаш лоши мисли.
Бидејќи си женско така мислиш,јас на машко се обраќам. Кога ни е добро во животот треба храброст,кога ние е лошо тогаш повеќе треба храброст да се остане во живот него ли да се убие човек.
Храброст треба да се кренеш и продолжиш понатаму. Храброст за да испиеш шака лекови или слично? Пффффф
Па ако било така лесно ко што велиш Пфффффффффффффф..сите ќе се труевме и фрлавме од згради ке се бесевме на балкони.
Јас му давам подршка да го отвори умот и да се анализира себе а не да се убива, макар да и тоа е негово право, негов живот.
Животот е преубав бе луѓе што ви е. Посебно кога си 20 па се до 30 години, тогаш максимум треба да искористиш да се избориш за тоа што го сакаш и за тоа што сакаш да бидеш, има многу тешкотии на никој не му е лесно, ама потребно да бидиме и храбри и издржливи после облаците секогаш небото е сино. Јас не би оправдала чин како самоубиството , ВО НИКОЈ СЛУЧАЈ!
Сега слушај ја дадати Елиса.. Ти немаш некој голем животен проблем. Луѓето со какви маки се соочуваат ехее тешки болести, загуби на најблиски и слично. Е тоа се проблеми. Ти си само во депресија. Тоа е период кој поминува и после тоа ќе заборавиш. Сега ти се моменти на осаменост. Прво посети си доктор, психолог. Ќе разговарате ќе ти олесни. Може и да ти дадат да пиеш некои лекови против депресијата. Мојата терапија доколку би била доктор е следната: Станувај порано, јави се на некој другар, другарка, братучеди (сигурно имаш и познаници) оди на кафе, излези навечер, напиј се, направи некоја глупост, издувај се. Почни да спортуваш, оди во теретана, трчај прави нешто. Лежењето дома сами во темна просторија сите ќе не натера да помислиме на најлошото, не само тебе. Има моменти на сите ни иде преку глава од животот ама ете преживуваме.
@AnakinSkywalker Кумчето на мм се самоуби пред скоро година дена . Самоубиството не е решение . Не знам како и што се случило сонего но секако треба да се побара пред се стручна помош . Ако мислиш дека неможе да ти помогне доктор , најди нешто друго што ќе те исполнува и што ќе ти ги оттргне мислите од тоа . Некој погоре ти спомена да одиш во црква . Па можеш и тоа да го најдеш како решение . Особено манастирите даваат некој душевен мир , оди на ден два и пушти памет на ливада неможе толку себично да си го одземеш животот што некој ти го подарил .
Eve analiza za mene .Momentalno sum sprotivno od toa so bev sekoj den mi e pekol nz so da pravam koga nisto ne mi se pravi I najloso od se sto voopsto ne sum siguren vo mene ke izlezam se mi se vrti glasot mi treperi se zatvoriv vo mene duri I najbliskite mi se kako stranci zs prestanav da izleguvam ednostavno ne pravam muabet ne za drugo I nema ni sto da Kazam se zamrziv sebesi zs voopsto snemav sila I koncentracija lugeto gi gledam cudno kako preplasen da sum od svetot I zgora na se ne se ni odrzuvam a bev mnogu pedantno I uredno dete sram mi e sto uste sum tovar na roditelite fakultetot ne go zavrsiv seuste a za rabota vakov kako sto sum koj I ke me vraboti zs stanal nula od licnost I nula od covek
Имам брат кој беше во многу слична ситуација како твојата. Се уште е до негде ама мноооогу подобро е. Се разочара. И тој факултетот не го заврши, нема сопствена работа освен тоа што му помага на татко ми. Знам дека сега ти изгледа како крај на свет! Како се да пропаднало, како да си им товар на родителите. Но, најбитното од се е што ти си разочаран во самиот себе. Мораш САМ на себе да си помогнеш. Не мора да значи дека мора да имаш факултет и дека не можеш да работиш и да си успешен без тоа. Плус, секогаш можиш да го дозавршиш подоцна факултетот. И за работа ќе се најди. Најитното нешто што ти треба да го направиш е да си посетиш психолог. Јас одев долго време, и сега одам понекогаш пак и вервај ми најискрено ти кажувам дека многу помага. На крај краева пробај- немаш што да загубиш. Тоа е убавината кога си на дното. Единствениот пат ти е нагоре!
@AnakinSkywalker анализата тешко е разбирлива дали станува збор за обичен неуспех во животот или здравствен проблем или финансиски или се собрало од се по нешто?!
Сaмoтo тoa штo си свесен зa "прoблемoт"е чекoр нaпред.Знaчи знaеш декa ТИ требa дa мрднеш oд мртвa тoчкa.Нa никoј не му е сјaјнo,нo седејќи дoмa и плaчејќи се немa дa се реши ништo нити ќе се зaврши фaкултетo,нити рaбoтa ќе ти дaдaт.Ќе се средиш,ќе излезеш,ќе бaрaш рaбoтa пa ќе присoбереш финaнсии(aкo е и тoa прoблем)ќе сoбереш силa ќе зaвршиш фaкс.Нo првo среди се излези нa рaзгoвoр,нaјдoбрo психoлoг,и пoвеќе дружбa сo пoзитивни личнoсти.Нее крaј се дoдекa се бoриш.А сaм зa себе нaјдoбрo ќе се избoриш,сaмo пoзитивни мисли,и вoљa.
Не дека не сум помислина на тоа во некои дадени неподносливо емотини моменти... Но кога подобро ќе расмислам и сватам дека најважно ми е да семејството ми е живо, здраво и среќно, а таквиот потег би ги уништил, тогаш сваќам дека ако навистина ги сакам не би ги уништила на таков начин.
