Осамостојувајте се пред време и со време. Ако имате можност живејте одделно мирна ќе ви биде глаата затоа што луѓето се менуваат со тек на време. Не секогаш ќе цветаат рози и со маж и со неговите. Ќе вложувате со децении и утре може да ве уценуваат. Нека си остане имотот -добре дојде ќе ви биде кога ќе имате веќе свое. Ако не за вас, за вашите деца.
Ја имав разбирачка, па си отидов од таму. Караници сум немала. Можев да живеам, одбрав да не седам под ист кров. Не може ни да се спореди стан и куќа на 3 спрата. Смешна ви е споредбата.
И ја би така. Ама најчесто спратот, како и остатокот од куќата е на име на старите, па по некоја логика немаш право да си го заклучиш. Мислам дека пишував претходно во темава, маж ми живееше сам пред да се земеме, ама мајка му му водеше домакинство. Има клуч, доаѓа чисти готви средува. Затоа јас не фаќав ништо додека бевме во врска. Си имав своја куќа за чистење. Откако се земавме, ни кафе не и давам сама да си свари свеќи, мојата куќа јас си ја водам. Ако не е средено, мој проблем. Ама станот е на име на маж ми, јас имам кредит земено со кој средувавме дома. Значи скроз си е наше ова. И нема шанси да дозволам да ми се меша. Тие што имаат спрат не знам колку имаат можност за истото.
Ние имаме спрат од неговите родители, кои ни го оставија скроз не направен немаше ни прозори ни врати ништо, ние стававме па преградивме па мачкавме значи тотално се, земавме два кредити уште го немаме направено, не сме ни вселени горе живееме долу со нив и девер ми. А спратот кај што живееме сега е направен и кога девер ми ќе се жени ќе му го остават, само да се всели, свекрва ми и свекорот ќе се симнат уште подолу на приземје ќе си го прават спрат. Јас и маж ми сами го правиме со наши пари, свекрва ми уште сега се меша какви плочки да сме купиле, каков ѕид да сме правеле, ваква кујна таква кујна, а за ништо пари не дава, само мудрува. Во иста куќа не е можно баш да се одделиш, иако сакам, нејќам за ништо да ми се меша. КОга ќе и речеш дека друго сакаме да си правиме се лути и се кара со маж ми, демек не знаел куќа како се средува. Ако знаела таа многу требало да ја направи цела а не само голи цигли да му остави, а на деверот се направено.
Епа ај сега, дале спрат и нека ти влегуваат кога сакаат. Има стари што само спратот го дале,ама внатре нема ништо, се младите си реновирале. Тогаш што? Ние сме посебна куќа, во ист двор, ама на мм име, заедно ја правевме, јас зедов и кредит, и плус давав и пари (тие ништо не ни дадоа за куќата, жими два три ручеци свекрва направи кога имавме мајстори). Свекорот и свекрвата иако сме во ист двор, не влегуваат кога сакаат, се најавуваат ако сакаат да дојдат, јас си заклучувам( по цели денови седам заклучена со детето), буквално што сакам си правам.
А зошто на крај го препишуваат? Зошто не веднаш кога веќе го даваат? Или работава како сакате правете си, ама ќе биде како што ние ќе кажеме. Дека ваш е, ама на наше име додека не отидеме. Од страв младите да не ги избркаат?
Па во Македонија тешко дека некој ќе ти препише пред смртта.До некаде и разбирам,за да препише нешто на децата прво тој треба да е обезбеден.Друго е имаш свој стан,па вториот или третиот им го даваш. И јас добив нешто пари од ќуќата на мајка ми.Помош е голема во секој случај.Си вложивме во наш стан,односно сите пари ги дадовме за маклерот. Маж ми и тој има куќа од неговите, нека му се живи и здрави и нека живеат уште долго,ама ако нешто се случи тогаш и тоа ќе се продаде.Нема логика да се вложува на две места. Инаку ниту мајка ми,нитуна мм неговите му препишале нешто.Се е усно кажано.Мајка ми кога почина ја остави куќата на мене и сестра ми. За помагање околу домот,кога дојде една недела на гости-ниту бранам да ми чисти,ниту и барам. Не се потресувам,се додека чисти површно и не ми прередува по шкафовите. Последните пати кога доаѓаше знаеше до каде е границата и не имало проблеми.Ми готвеше јадење додека сум на работа,или земаа дете од градинка и фала и многу.Како да имав одмор цела недела. За живеење во заедница уште си стојам на моето не.Посебни спратови ако се има да,ама две жени во кујна колку сака нека има разбирање-не. Синко сега за сега планирам да му обезбедам образование како ќе си посака(ako воопшто има желба да заврши нешто),ако не ќе добие за почеток заштедата и сам нека си одлучи што сака понатаму да прави со парите.Да живееме заедно со снаа уште од сега викам не,па колку сака нека сум лоша.Може ако е ептен зор некој месец привремено,на долги стази нека си бараат чаре.
Znam primer kade sinot koj vtor se zeni prv se oddeli. Pa ni toa ne e idealno. Prviot podolgo ostanaa so soprugata vo zaednica, pa imashe nervozi,iako za niv beshe veke napravenoto. Starite ne se otseluvaat bash odma odma, ako nivnoto mesto ne e spremno. Duri go spremaat, ke si sedat so deverot tvoj. Plus verojatno i deverot i sopruga mu ke sakaat promeni pa i tie ke vlozuvaat. Namesto da se polnish so lutina, teraj si kef i sami ureduvajte , na drugite klimajte so glava i smeskajte se i velete "fala, ke razmislam,fala", a pak pravete po svoe so vashi pari.
Не може да се спореди ,се согласувам..За мене многу подобра е опција во куќа -зграда со спратови и со блиски отколку непознати луѓе.Предност е . А и ми нема логика при спрат и солидна комуникација,да земам кредити и да се заглавувам цел живот.Зошто? За да бегам подалеку од најблиските? Јас живеам 15+ години на спрат со клуч,со меѓусебно разбирање и со свекрвата и со деверот. Никогаш проблем немало. Сите сме сами со сопствен комодитет,а за арно или лошо пак сме тука.
Јас не можев да се замислам да живеам така. Секое утро со ред муабети, добро утро и тинтири минтири. Створив свое, какво такво. Подалеку од блиски. Башка требаше да реновирам во нивно. Небитно, муабетот ми беше дека не може така секој. Еве јас сум пример. Ти рече секој можел.
^И јас не можам. Односно не би можела. Ние кратко живеевме во нивна куќа, но не со нив. На секоја наша преправка во куќата или дворот, мислам дека парче од срцето им се откорнуваше. Затоа што до вчера тие живееле таму, а сега некој им преправа, растура. Ние одбравме да отплаќаме станбен кредит и раат сме. Што и да правиме, кај нас си правиме. Можам да речам дека и односите ни се каде-каде подобри сега, отколку порано. Некој може, некој не. Ама јас бирам раат, макар и не отишла на одмор дури не исплатам кредит.
Моите ја препишаа куќата на брат ми, уште пред да почине татко ми. Практично, мајка ми е 'од вишок'. Треба сите да си веруваат едни на други, за таков чекор. Едит: А да! ги заборајв, оти не ми се рода И свекор ми(Бог да го прости) и свекрва ми, им ги имаа препишано становите на синовите, уште кога овие двата станале полнолетни.
Podobro podaleku od najbliskite otkolku vo ista kukja. Kolku povekje mi se nasla sosetka otkolku jatrvata.
Ама зошто бе така? Во ред ако имало проблеми и кавги,ама ако немало, зошто подалеку од своите? Зошто да бидеме туѓинци? Од искуство ,пак најблиските се наоѓаат и во добро и во лошо. Не сакам таков пример да им покажам на ќерките.Да бегаат од свои најблиски,да се претвориме во тотални туѓинци,да не знаат кои им се роднини,братучеди.Не. За мене свекрва ми е жена која убаво го воспитала мм и поради тоа ја ценам,не можам да ја мразам.Така и ги учам.Кога ќе сакаш некого ,го сакаш и оној дел во кој неговата мајка вложила,го воспитала. Со јатрва ми сме во добар однос исто 15 + години. Не може сосетка да ми биде поблиска од неа. Сите си имаме табиет и темперамент,но зошто да не живееме во хармонија. Најлесно е да заминеш ,многу потешко е да градиш односи.
Јас мислам да живееме во заедница, свекрва ми ќе пишува на темава. Макар и спрат. Кај нас никој немал желба и пред да сум била јас, ниту мм, ниту тие, еве сега ниту јас. Јас на 30 години сеа да се устручавам, крава толкава, израсната, прошетана, да менувам скроз навики за атер, нема шанси. Ниту пак на 55+ годишна жена да и се клапнам и да и кажувам јас како готвам без запршка оти поздраво, нели. Па моите јадења некад во уста не се ставаат па фрлам од шпорет директива, да ја изложувам на таков стрес, греота Па муабети, кафиња, па ајде на ручек, а мене ми текнало во недела сакам цел ден убаво време, пролет, во парк да шетам. Па една прво брише прашина па правосмукалка, друга прво правосмукалка па прашина. Па од тоа се пола кавги тука, не сакам да сум во тие. Па да не зборувам за комоцијата сами дома. Сами да гледаш деца. Мислам дека и во зорт и убаво повеќе се сакаме кога сами. Тука сме да споделиме моменти со најблиските ама обврските и одлуките се само наши. Јас, можеби себично, не се пронаоѓам во заедница.
Односите се супер вака. Дури и подобри. Пак сме тука за добро и лошо. Секакви ситуации и луѓе. Ја те сфаќам и тебе ама не е секој дека може и САКА така.
