Се чувствувам многу лошо

Според мене , најбитно е да се прифатиш таква каква што си .А ако не се прифаќаш, застани пред огледало и едноставно не со одбивност туку со гнев гледај ја втората ти која не сакаш да бидеш.Зарем една храна е посилна од твојата личност ??? запрашај се и ќе успееш!

 

I mene isto, sakam da begam daleku nekade i da vikam so cell gllas.

 

Се чувствувам најгрозно и се тоа поради моите родители...се чувствувам како посвоена и како да не сум дел на ова семејство....секогаш сум таа која е навредувана без разлика што и да напраам неможам да им удоволам секогаш јас не чинам без разлика дали се работи за школо или за доцна враќање никогаш не ме разбираат дека иам и свои потреби и таман ќе се среди и повторно како да сум на почеток..незнам што да правам веќе изгуви контрола на целата ситуација а тоа се одразува и не мојата психа и однесување

 

колку пати само сум се почувствувала така. Највеќе некаде до 18 години. Дур не се освестив, дека јас сум си самата на себе најбитна, и се што правам правам за себе. Имало периоди, кога ми доаѓало да избегам. Сум се изолирала и тоа ми било грешка. Сега гледам кога ми е тешко да излезам да се нашалам...За миг се заборавам и сум како нова.

 

Би сакала да побарам совет,се чувствувам лошо,некако нервозно,имам свои причини но кога би ги кажала би се изнасмеале бидејќи има далеку полошо но ете јас сум нервозна до крај!Постојано нешто се дерам на домашните имам некој чуден однос тоа трае веќе недела дена две...Сама кога сум исто така чувствувам некоја нервоза напнатост која ми преминува дури во навика сакам барем само 5 мин да се опуштам и ич да не ми чуе за ништо....Фала богу свесна сум дека сум целата како растревожена и сакам да престане тоа чувство како адреналин да ми се крева од час на час....а знае да м отиде расположението од крајност во крајност како некоја пубертетлика сум Дали да се напијам нешто полајт за смирување или некоја техника да применам,спортувам активно по тоа олеснета сум премнувам во умор некој и посмирена сум но....дали имате вакви периоди?слчно е на пмс но мене пмс ми помина веке две недели како има...?

 

мене мајка ми за такви ситуации обично ми дава бедоксин, ама не се учи на апчиња. Пробај напи се шекер и вода....
И верувај секој има таков период. Доволно е тоа што си свесна за тоа дека ти претставува проблем. И има една изрека што мислев никад нема ја да ја кажам а гласи МОЖАМ И МОРАМ!

 

И јас истиот проблем го имам

 

На моменти и јас се чувствувам така. Се што сакам е да ме снема од оваа планета, и да не постојам веќе.. Како што би рекла јас, ме маваат депресии, и за се и сешто плачам, се лигавам. Мислам дека никој не ме сака, мислам дека никој не се грижи за мене, мислам дека никој нема во срцето барем малку љубов за мене. Но поминува, со релаксирачка музика, читање на некоја книга, или пак вака, талкање по форуми.

 

овие промени на расположението и чуство на осаменост се појавуваат во текот на пуберитетот.Тогаш сме најосетливи и машки и женски.
А сега одкако го пребродив овој период овие промени на расположение ми се јавуваат ден -два пред на добијам менструација

 

Не сум некој стручњак но би ти посоветувал во никој случај да не посегнуваш по апчиња. Може да ти преминат во зависност и при најмала нервоза ќе бараш да се смириш со нив. Во краен случај, такви медикаменти ги препишува стручно лице кое е надлежно да издава рецепти за лекови за смирување. Никако да не се осудиш во сопствена "режија" да експериментираш со такви работи. Штом посмирено се чувстуваш после спортувањето дефинитивно може да се рече дека имаш вишок на енергија и ти треба "вентил" каде да ја испуштиш, а по здрав начин, за ослободување од вишок на енергија, не верувам и дека постои од спортувањето. Ете ти и причина плус по често да не бидеш во конткат со твоите и евентуално да не доаѓа до расправии ... излези од дома и рекреирај се... по сите краишта-сама во себе инвестираш во добро обликувано тело и зголемена самодоверба. BTW не за џабе постои изреката: Во здраво тело-здрав дух.

 

едноставно морам да се отворам на некој...
имам мн другарки но со никоја не можам да разговарам за ова, а со родителите не сакам затоа што знам дека уште повеке ке ги потресам. Во март годинава мојот помал брат со неполни 12 години не напушти Имаше некоја срцева болест нз точно шо,како... Тоа беше преголем стрес за сите нас. Продолжив со мојот живот како ништо да не се случило (барем така се правев), но самото тоа си имаше последици. Тој период буквално не знаев што правам. Кога излегував се враќав во утринските часови и мн такви работи. Никоја од другарките не ме сфаќаше, туку само ме осудуваа "како можеш ова, како можеш она" а никоја не се сети што претрпев Летово кога конечно мислев дека дојдов во нормала почнав се повеке и повеке да мислам на тоа. Деновиве ама баш се ме нервира, а пак баш сега и ни дојдоа гости на неколку дена, а навистина не можам никого да поднесам.
...и уште нешто... татко ми речиси пропадна во изминативе месеци. Почна да слабее, очите постојано му се насолзени, постојано се грижи се да ми овозможи и ништо да не ми пререче. Не можам да го гледам таков, но не знам што да правам.
Не знам колку солзи сронив додека го пишував ова, но сепак се "гордеам" што барем еднаш успеав да го напишам!!

 

Срцко, знам која тежина ја осеќаш, верувај јас истата ја имам и после 17 години...Мојата мајка исто...17 години нема запеано заиграно..Јас сум иста, на периоди весела и среќна на периоди се ме нервира....едноставно за таа болка нема зборови

 

Ова е навистина болно,но човек мора да се научи да живее со болката.Тоа никогаш не се заборава.Имам многу другари и другарки кои загубиле некој важен во животот,но тоа е судбината и мора да се навикнеме

 

.....
Постојано сум нервозна и тажна во исто време...Нешто многу чудно се случува со мене,нон стоп мислам на лоши работи си планирам како можам да наштетам на некој и за срека досега на никој не сум му наштетила, иако си го мислам тоа....Ме нервира дечко ми ме нервираат домашните, ме нервираат другарките абе сите ме нервираат .....Порано не бев ич љубоморна а сега сум многу... .....Незнам што ми се случува ама како да не се препознавам самата себеси....Многупати си размислувам и си викам дека нема потреба од таа љубомора од тие нервози но неможам тоа е посилно од мене.... ....Ве молам некако да ми помогнете ако можете,да ми дадете некој совет оти ке полудеам вака....

 

јас мислам дека животот продолжува понатаму,да разбирам колку ти е тешко но мора да издржиш и да гледаш на позитивните страни бидејки сите ние имаме само 1 живот и мислам дека треба секогаш без разлика колку и да ти е тешко никогаш да не ја покажуваш слабоста пред другите,верувај дека тоа ти е само период бидејки секоја од нас се има почуствувано така..Јас бев таква пред 6,7 месеци никој неможев да поднесам ме нервираше ситуацијата дома и сите околу мене,сакав сама да бидам,не искачав едноставно неможев да издржам и мислев на најлоши работи и секоја вечер плачев,после тоа мајками ме седна и ми ги објасни работите и дека не треба да се нервирам и сите тие работи и навистина мене ми помогнаа..Затоа секогаш мисли на подоброто и не се нервирај многу,ова ти е само период кој што ќе ти помине за брзо време

 

Солзушка ме здрма со постот!Ми се насолзија очите...Какви сериозни проблеми,маки и кризи имаат другите,а јас се жалам за некои ситници...Во животов освен пред неполна година кога ја изгубив баба ми(сирота,беше многу стара..и подобро е што се спаси) се немам соочено со загуба на друга драга личност..Понекогаш размислувам како јас ќе се соочам со тоа..И тоа ме плаши..
Не сум била во твојата ситуација и не сум осетила на моја кожа...но можам да ти дадам само совет да бидеш силна и трезвено да го пребродиш ова,и да останеш на правиот пат...Биди подршка за твоите,нека бидат среќни што имаат ваква девојка покрај себе..Поздрав и продолжи позитивно!

 

Solzuska
Секој човек после некоја голема трагедија која ја претрпел во животот,му следува период на жалење.Повлекување од другите да се соочи со тоа што му се случило и воедно и да го прифати.Според твојот пост јас мислам дека ти не си жалела доволно,сега немој погрешно да ме сфатиш знам дека си жалела но ти исто и си ги потиснала емоциите.А потиснатите емоции кога тогаш излегуваат на видело.Некогаш излегуваат нормално низ солзи но во некои случаи се покажуваат со некоа психолошко пореметување,недај боже нервен слом или депресија .Смири се,седни со некој поразговарај,по можност со психолог и разграничи што чувствуваш и преброди го овој период.Се ќе се среди,сите имаме свои кризи и периоди


LaLy

 

solzuska stvarno mi e zal za tvojata situacija i te svakam potpolno.jas nemav izgubeno draga licnost do pred nekoj mesec koga pocina baba mi ....iako bese stara jas to go preziveav mn tesko oti bev mn povrzana so nea zatoa te svakam.tie situacii se mnogu teski za semejstvoto no zato treba da ste sega uste popovrzani so tvoite roditeli , te sovetuvam da bidis poveke vreme so niv i da im raskazuvas sto ti se slucuva pozitivno taka site ke smenite atmosfera, da bidis poaktivna maksimalno koristi go vremeto da nemas niedna slobodna misla da preleta na toj nemil nastan... zapisi na nekoi kursevi , nekoj sport, da se naogas pocesto vo nova okolina da zapoznavas luge da se druzis poveke da ti letni vremeto bidejki kolku poveke ke vrvi vreme tolku poveke ke se stalozis deka taka moralo da bidi, deka nikoj ne e kriv za toa, deka od minato ne se zivee i deka ke go pamtis svojot brat po ubavi nesta i so nasmevka na liceto a ne so solzi.ti posakuvam pobrzo da go prebrodis ovaj period i dokolku nemozis da se spravis mozis da odis i na psiholog voopsto ne e sramota samo mozis da dobies pobrzo oporavuvanje poz

 

Леле а јас барам теми да се изјадам за колку ми е тешко мене, а гледам колку сериозно проблеми имале другиве, а јас се жалам за ништо. Добро не е ништо, ама во споредба со проблемите на солзушка е смешно. Многу ми е жал за се верувај, но мораш да бидеш оптимист, животот продолжува понатаму. Па ти си сеуште млада, цел живот е пред тебе, имаш многу убави работи кои треба да ги доживееш. Мисли на позитивни работи и иако животот те натерал толку млада да претрпиш таква загуба мораш да бидеш цврста. Во тешките моменти разговарај со твоите родители и мора да ти биде полесно, ако немаш кој друг тука сме ние да те утешиме. Можеш и на психолог да се обратиш, како што ти советуваат во претходните постови, не е ништо страшно. Среќно и верувај во себе

 

Премногу лошо се чуствувам!!!