Се чувствувам осамено

Исто чувство имам и јас нема на кој да му верувам осамен сум и си мислам никогаш нема да најдам некоја како мене шо ќе ме сака и јас неа незнам шо ќе се прај вака навистина... тешко ми е и мене само за овие работи и со 10 другари да излезам пак се осеќам сам не дека некој можи да примети ама така ми е во душата ми треба женска не некоја пуфла крената ми треба девојче со разбирање не ми треба некоја ку*ва доста ми е од такви сакам да сменам малце само такви гледам, а ваква не можам да најдам

 

те сфакам како ти е бистер ворп, познато ми е тоа чуство и навистина добро познато
како што на тебе ти е доста од лесни девојки, мене така ми е доста од глумата јаки фраери, и навистина ми изгледа дека се ептен ретки исклучоците, за жал.

Ај ко божем да му дадам шанса на едно момче, што ми велеше дека ме сака, и на глава ми се качи, па од кога му дадов шанса, типчево го снема, љубовта исчезна, т.е. од негова страна не ни постоела, се гледа, а јас пак не се заљубив во него, оти неколку пати и тоа како се испеков, и тоа добро. Како божем 2 дена заедно, ниту еднаш не ми се ни јави само на МСН 2-3 реда муабет, и толку, а се договоривме да си дадеме шанса од 2 месеци, како да не бе. Ми изгледаше ко моја сродна душичка, оти многу сме слични, ама ке видиме.

А кога ми е тешко, си имам 2 другарки, со кои највеке се дружам, и една другарка само за разговори, па со нив ми е полесно, и кога имам некоја потешкотија/проблем, на нив им кажувам.

 

секогаш се чувствувам осамено.и да има 100 луѓе околу мене,се е џабе.друштво-немам.имам само две пријателки кои ми се блиски,но едната почна да се издвојува кога си фати дечко.ќе излеземе ние три,она си се наоѓа со него и неможеме да направиме муабет како што треба.и имам кажано за ова ,но џабе..
навистина незнам како да се чувствувам поубаво..

 

Seron си размислувала некогаш до сега да обновиш некои стари пријателства?
од градинка, забавиште, осмолетка...

или пак запознавај нови луге, комуницирај, остварувај контакти, волонтирај во некоја организација...
има многу начини како да обновиш стари и создадеш нови пријателства...

 

и јас често така се чувствувам мислам дека ваквата ситуација само може да ја промени една убава љубов, сродна душа која ќе те разбере. Денес малдите слабо имаат волја за дружење, забавување кога ништо арно не се случува во државава и на нас народот...

дај боже да си ја најдеш љубовта на својот живот и ќе видиш колку ќе те промени, самото чувство на заљубеност ти дава елан а камоли среќна љубовна врска!

ајт стрпливо и ќе даде Господ се!

 

да токму така за ваквата ситуација само е потребна вистинска љубов тоа навистина ги менвуа луѓето, денес е многу тешко да се најде таква личност но јас имам едно мото кој бара ќе најде!

и јас истата ситуација имам како тебе и останатите на темава и чувстувам дека само тоа може да го промени љубов.

 

и вака и така ќе озорува ако и е во крвта, раобтата што најчесто тоа го злоупотребуаат односно погрешно го пренесуваат на други, ги трујат...

јас кога ми е тешко и кажувам се на мајка ми, на другарки не, со нив зобрам на општи теми и секогаш во општа смисла бидејќи и мојата доверба била злоупотебена од нивна страна.

чудно време дојде никој никому не верува.

 

Девојки, овој проблем нема да го решите доколку седите овде и го пишувате тоа дека немате пријатели.. ДЕЈСТВУВАЈТЕ ДЕВОЈКИ! Излегувајте со братучеди или само со единствената другарка што ја имате, ама таа ќе ве запознае со други нејзини братучетки и другарки! Не седете дома, комуницирајте, нагласете им на другите дека сакате да илегувате и да шетате со нив..Нагласете им дека сакате пријатели!

 

И јас го имав истиот проблем, ама летото си најдов екипа 100 пати подобра од тогашните другарки.. Кога бев со нив исто како да не сум таму, колку да се каже дека сум му другарка.. Оваа нова година ми беше последен повод сонив, дојди 1часот парталите сомене и со екипата урламе по градот... И добро ти кажа BeYourself, испадни со некои братучедки така ке стекниш повеке пријатели... И искрено да ти кажам не е убаво се да им кажуваш на другарките, не знаиш на кој кажуваш и каков совет ке ти дадат па да а изгубиш самодовербата... Доста ти е еден круг на пријатели, барем тогаш се кажуваат шеги едноставно е интересно, а со другарки само љубовните маки се зборуват

 

Секој во некои моменти се чувствува осамено.
Јас само сакам да ви кажам - самосожалувањето,затворањето во себе - НЕ ПОМАГА !
Пробајте да уживате во нешто што ви прави задоволство а долго време не сте го вкусиле.
Знаете,има и полоши состојби и нерешени проблеми па се излегува на добро.
Така да - удри бригу на весеље - излезете и забавувајте се !

 

Имало многу ситуации кога сум се почувствувала осамено, дури и кога имало куп луѓе покрај мене. Така било затоа што никој не можел да сфати низ што проаѓам, а во такви моменти последно нешто што ми требало било тапшање по рамо и изнудена насмевка.

Сфатив дека друштвото не мора секогаш да го барам кај луѓе. Почнав повеќе да му се посветувам на кучето, и слободно можам да кажам дека оттогаш се немам почувствувано осамено.

 

Јас мислам дека се е до психата,има периоди кога се ми смета, со никого не сакам да разговарам,само плачам,се ми е криво.На сите тоа ни се случува.Јас немам многу пријателки,имам само неколку со кои сум од детството,но никогаш ама баш никогаш им се немам доверено,особено откако се фатив со дечкото.Со нив одам на кафе и си имаме исти теми за разговор и супер ни е.Среќа што имам една година помала од мене сестра,па со неа се си зборам,а и таа со мене.
А за девојката над мене,колку повеќе имаш негативни мисли,така и ке се чуствуваш.Организирајте си нешто заедно со маж ти,прошетки низ градот,трговски центри,фризерски салон,некој добар ресторан доволно е да излезете некогаш кога е слободен за малку да се издуваш и да ти биде подобро,може ке запознаете некои луѓе па ке се дружите со нив.Мене ми е јасно дека и далечината си го прави своето но сама треба да преземеш нешто да ти биде подобро.Верувај.И она што го оставив за крај,Уживај во бременоста и радувај се што за некое време ке има кој да ти го разубавува денот

 

Колку е тешко денес да најдеш искрена личност...не знаеш веќе на кого да му веруваш секој се радува на туѓата несреЌа многу пати с имам разочарано од другарки на кој слепо сум им верувала во средно.така беше до факултет додека не се зближив со колешка која премногу ми е стана блиска ,можеби зошто делиме иста судбина-и таа и јас сме без татко ,и со исти проблеми се соочуваме во животот..итн... и многупати знаеме да си седнеме и да си се исплачеме од што ни е тешко и двете се сфаќаме како ни е....мислам дека кога ќе имаш пред кого да се исплачеш дури тогаш ќе си сигурен дека си го нашол вистинскиот другар.сепак со резерва пак,за жал животот ме направи никому да не верувам 100посто од искуство

 

имав еден лош период од мојот живот кога сите ми завртеа грб и сето тоа поради еден телефонски повик јас тогаш си имав здравствени проблеми и цело време минував низ болници кога ке се приберев дома си се одмарав бидејќи цел ден бев излезена.моите сега поранешни другарки поради тоа што не им се бев јавила престанаа да комуницират со мене знаеја што ми е не излегував тогаш и ни се јавија ни дојдоа да ме видат мене ми беше толку криво сум плачела навечер кога си легнував несакав моите да ме видат.почнав да се дружам со друѓи луѓе со кои пронајдов разбирање и ми беше многу убаво и замислете кога видоа дека имам нови пријателки една од нив ми се јави демек кафе да сме пиеле на кое јас го одбив со изговор дека сум зафатена.веке не се дружам со нив имам нови другарки и искрено да ви кажам ми е многу поубаво имам и дечко веке 2 години а од нивното друштво ништо не остана сите се разијдоа на разни страни и од таква себичност која ја имат во себе се уште се сами никој не сака да биде со нив понекогаш си помислувам дека сето тоа им се враќа бидејки сакаа да ме направат будала ама не успеаа во тоа самите испаднаа такви.

 

Јас се пронаоѓам во некои од твоите зборови.
Ете и јас сум далеку од родениот дом, далеку од родителите, другарките, пријателите. Овде немам НИКОЈ, освен роднините на маж ми. А сите што се тука некаде со моите години се мажени и си имаат деца и немаат време за кратко кафенце низ град или пак прошетка.
Со мајка ми се слушам често и среќа тоа ме држи во живот.

 

Па коритсаки ти си бремена, имај на ум дека ти си сега 2 во 1 и во тебе расте нов живот, би требало со оваа помисла никогаш повеќе да не се почувствуваш сама, нели и да си сама, тоа е со тебе и до тебе и можеш да си разговараш со него.
Мислам дека грешиш што се чувствуваш осамено само бидејќи не ги гледаш твоите родители.
Викаш дека свекрва ти те вика да излегуваш со неа и нејзината пријателка, па оди, забавувај се, ќе ти годи макар и подолга прошетка ќе ти биде убаво, ако ништо друго ќе запознаеш нови личности и ќе го прошитиш кругот на пријатели, не ми се верува дека нема да најдете некоја тема за разговарање, ако не ти одговара темата, сврти ја ти, почни да зборуваш за бременоста, прашај ги совет или чисто онака прашувај ги информативно на пример за некои работи во градот кај што се наоѓате.
Нема потреба да му завидуваш на маж ти што е блиску до неговата фамилија, па уште кога викаш дека сите добро се однесуваат кон тебе.
Баш е поубаво да имате некој поблизок до вас, одколку сите да ви бидат странци, не знам кај си, веројатно ако си во странство сите не го знаат нашиот јазик, па затоа ќе ти е полесно да комуницираш со некои што ги знаеш и што ти се блиски (макар и од страна на маж ти)
Немој да плачеш и да се затвораш тоа ти штети и тебе и на бебето, напротив треба да бидеш активна, да одиш на прошетки, па ако седиш дома ако ти е досадно, место да плачиш земи некоја книга за идни мајки и убаво разлистај ја имаш 21 ако бидеш млада мајка ако не си искусна ќе ти послужи добро.
Како нема помош, нема зошто да нема помош, а и не ти треба помош, ти имаш свој живот, тоа што го раскажа е животот од твоја гледна точка, за да си речеш дека имаш живот каков што посакуваш, размиси убаво, види што ќе правиш понатака и како се гледаш во иднина и превземи нешто.
Плачењето и затворањето НЕ СЕ РЕШЕНИЈА !
Поздрав и секое добро ,

 

епа колку и да сум дружељубива ко личност, некако не ми оди, оти имам мајка што сака да ме контролира и мене и брат ми, и се тресе буквално кога јас сум излезена (дури и сега кога ке ме повикаат на интервју) за работно место

тоа не е само со мене, туку и со брат ми (помал е 3 години од мене) оти пред 12 години едвај преживеав, и тоа е психичка последица,(разговарав со психолог и таа ми објасни) знам ја свакам, а кога јас не сум дома а помине брза помош мајка ми може да падне во несвест или во краен случај ако ептен задоцнам може и да дојде и до најлошото

колку и да и зборувам ТАА НЕ МЕ СВАКА, истото е кога сум и со другарки, со момче сеедно, и затоа сакам едноставно па да добијам или на лото/бинго/коцка да си купам свој стан ОТИ ВАКА НЕ СЕ ЖИВЕЕ.

тетка ми го примети истото, иако беше само неколку дена,и ја советуваше вака да не прави ама ЏАБЕ Е СЕ