Значи,самоубиство не ВРЕДИ ЗА НИШТО.Животот е единствен!!!! зошто ве раѓала мајка ви ? Ама приказната е навистина тажна.Освен тоа тој е мноооогу млад :/ да би било од некоја болест,несреќа мислам дека така некако би преболела (на твое место да би била)Ама оваа
i jas mnogu se plasam od takvi raboti, iako mi se nema sluceno vo familijata (osven baba mi i dedo mi), ama ne mozam da zamislam kako bi ziveala ako takvo nesto se sluci, mislam na nekoj mlad ili roditel... jas vcera bas se otepav od placenje za edno devojce sto majka mu pocinala na poragaj I TOA NA FILM, ne mozev da se priberam... isto za ovoj vo srbija sto gi ispotepa sosedite i edno 2 godisno detence... edna moja 18-godisna sograganka pocina vo soobrakajka i toa pred nekolku godini i iako ne ja poznavav licno so meseci ne mozev da spijam normalno... i stalno vo glava mi se motaat misli i duri i si zamisluvam kako bi bilo da pocine tatko mi ili sestra mi (mnogu sum povrzana so niv) i luge pocnuvam da placam kako da se slucilo toa i posle ke pocnam da se kasam posto si mislam deka so takvoto moe odnesuvanje i misli ke predizvikam da se sluci toa.... i edinstveno nesto sto go posakuvam kako nisto drugo na cel svet e da mozam da sprecam premnogu mladi luge da umiraat a toa sto sum nemokna posebno me frustrira i cuvstvuvam deka taa moja preterana emotivnost vlijae vrz se sto pravam vo zivotot i mi ostava posledici inaku samata sebe si se smetam za psihicki nestabilna licnost
Ikss, заплакав на твојот пост. Сеќавањата за татко ти да си ги носиш во срцето како најмили. Ти посакувам многу леснотија и радости во животот. Тешка тема за разговор!
Ти рекол не вреди зашто ако плачеш нема да го оживееш ама сепак убаво е да се исплачеш-да си олесниш на душата
И јас имав неколку смртни случаи - едниот од природна смрт, другото лице пак крена рака врз себе. Мене од огромна помош ми беа информациите пренесени од највисоките духовни подрачја во книгата: „Јас доаѓам - од каде? Заминувам - кон каде? Живот после смртта. Патувањето на твојата душа.„ затоа ја препорачувам понатака - ако некому биде исто така од помош, драго ми е, ако не, барем се обидов да помогнам. Книгата дава одговор на прашањата: што значи за душата тагувањето на луѓето на Земјата? Што е смислата на овоземниот живот? последиците од самоубиството за душата? и многу повеќе... На овој линк целата може да се чита на хрватски јазик: http://www.scribd.com/doc/131994835/Univerzalni-Zivot-Zivot-Poslije-Smrti-Putovanje-Tvoje-Duse
Sega imam 18 godini. Tatko mi pocina avgust 2012. imav 17. Velis deka bas na toj praznik si go ispratila, i deka koga site plat ogan i slavat ti taguvas.. tocno e deka e tesko da gi gleas site okolu srekjni ( barem taka deluvaat, a veruvaj deka imaat i oni svoi problemi ). Ednostavno ne treba da dozvolis toj den samo da te vrakja vo minatoto. normalno e deka ke boli i deka ke bide tesko i deka ke treba vreme zaa da pocnes da se soocuvas so toa sto se slucilo, teska e borbata, ednostavno treba da se sekjavame na niv sekoj den, da gi nosime so sebe Mozebi mene mi e samo polesno, ili samo sama sebe si se ubeduvam deka ednostavno TAKA TREBALO DA BIDE, i deka verojatno sega tatko mi e na mn podobro mesto od tuka. Mozebi gresam no mene mi e dovolno da veruvam deka gore, ima NEKOJ sto nego go cuva, i deka e dobar, i deka on me cuva mene sega Ednostavno treba da si najdes sam sebe motivacija, kolku i da mislis deka ne postoi, sekogas ima nesto dobro vo losoto, i obratno Vo nasive slucaevi, podobro e da e gore, smiren, bez bolki, otkolku da se tuka i da se borat so rakot.. 2 godini zaludno se borese? ednostavno taka trebalo da bide, im olesnilo
Јас имав 5 смртни случаи како помала. Сега фала му на Бога сите се живи и здрави. Не се плашам од мртов човек и чудни ми се тие што се плашат, јас и баба ми ја бакнав, не ми беше воопшто страв а таа беше многу ладна како да бакнав лед. Во пето одделение кога умре баба ми на татко ми мајка за мене беше многу стресно, не јадев ништо, не излегував никаде. Пред да ја погребаат се сеќавам излегов во дворот и плачев на цел глас, и комшиите ме слушнаа и излегоа. Тоа беше моето прво искуство со смртен случај и секако таа беше важна личност за мене, беше со мене целото мое детство. Во шесто одделение умре баба ми на мајка ми мајка. Не ми беше толку тешко како во пето одделение, затоа што беше брзо. За брзо време си ја изгубив и другата баба.. Цело време не се делев од мајка ми затоа што знам дека и беше тешко иако ги криеше солзите од мене. Ова лето умре и другарка ми, да не отидов на нејзиниот погреб мислам подобро ќе беше ама сепак ми беше и комшивка па со другарка ми отидовме, иначе сама не би отишла никогаш. Ми беше криво да ја гледам мајка и, и сега ми е ептен глупо кога ќе ги сретнам, а се почесто се случува.
Пред еден месец почина дедо ми, а пред 3 месеци можев да го загубам и татко ми. НО останав силна за отанатите. Го сменив моето однесување за добро на останатите. Денес се е добро, му помагаме на татко ми, а за дедо се потсеќаме само на убавите работи Совет за сите оние кои изгубиле некој близок, останете силни, живеете за него, правете ги работите кои го правеле среќен. Секој ќе го напушти овој свет, некој порано, некој подоцна.
Со првиот смртен случај се соочив на 11 и пол години. Почина тетин ми - ненадејно. Тоа беше голем шок за сите. После точно 1 месец почина мајка ми. Се знаеше дека и се ближи крајот, бидејќи беше тешко болна. Се уште бев во жалост за тетин ми, а после 1 месец ја загубив и мајка ми. Кога имав 13 години почина баба ми (мајка на мајка ми). Да биде поиронично, почина 1 ден пред мојот роденден. Кога имав 16 години почина мојата друга баба. Нејзината смрт ја прифатив многу тешко. Не можев да поверувам дека повеќе ја нема личноста што ја сметав за втора мајка. Сите многу ми недостигаат.
Ви благодарам на поддршката..многу убаво напишавте..Секој ден се будам и легнувам со помислата на тато..постојано мислам на него,се молам да го сонувам,бидејки чуствувам како да е јаве,како да си правиме муабет..се надевам никој од вас нема во скоро време да го поцуствува тоа јас со го цуствувам веке три ипол години..поздрав
Скоро 6-та година ќе биде откако почина татко ми , а мене се ми како да беше вчера .... Ни едно време не може да ја ублажи болката од загубата .... Буквално секој спомен секој збор ми е врежан во главата .... кога ми е тешко и мислам на него ги пуштам снимките од родендени , слави , веселби и се присетувам , му го слушам гласот , го гледам колку беше весел , гледам да ја исфрлам таа слика од погребот .... гледам кога ќе помислам на него да мислам на некоја убава ситуација .... Ќе ме боли што не виде ни до кај стигнав во животот почина кога имав 17 год .... беше огромен удар .... што е тука е некогаш морам да продолжиме со животот колку и да е тешко !
Пред 5 години ја загубив мојата најдобра другарка, имаше само 19 години, јас бев бремена и тоа беше огромен шок за мене во таква ситуација. И псле 5 години исто боли и тешко е да се прифати вистината секгаш ке ја носам во срцето и во мислите, пред неклку месеци почина баба ми со која живеевме заедно и покрај тоа што знам дека мораше да се случи еден ден, многу тешко го поднесов тоа, и сега пред некој ден ме облеа ладна пот кога другарка ми на телефн ми кажа дека мегју 5те загинати кај рампа беше и другар ми ПОЧИВАЈТЕ ВО МИР, задоволство ми беше што ве имав во живтот а вашата празнина не се пополнува
Во февруари 2012 го загубив татко ми. Не беше болен... инфаркт... тој крајно неочекуван шок, долго време ме држеше... Слично како тебе. На 25ти тој месец, во мојот град имаме еден пагански обичај да палиме оган. И иако тој обичај изчезнува со годините, последните неколку години ние бевме единствени по нашата улица кои пред дворот имаа оган. Сабајлето пред да замине на работа, и покрај снегот кој имаше доста наврнато ноќта, татко ми направил место за оган... но не го дочека. Наместо вечерта да се собере фамилијата како по обичај пред огнот, луѓето што доаѓа целата вечер, идеа со друга причина... да се збогуваат со него за последен пат... Тешко е, бараш одговори, се прашуваш зошто тебе ти се десило тоа.. ама одговори нема.. едноставно во тие случаеви мора човек да се помири дека така требало да биде.. Цела година живеев во пекол кој сама си го створив. Ама еднаш сфатив, тој не би го сакал тоа... Секоја вечер кога си легнувам, пред очи ми идат сликите од тој ден, од моментот кога мајка ми ми соопштува дека починал... и после нецели 2 години...болката е иста... не верувам дека некогаш ќе се намали... само човек учи да живее со неа... Ми недостасуваат неговите шеги што некогаш ги земав здраво за готово, а највеќе од се ми недостига неговото мислење и совет за моите постапки... но се трудам да го давам најдоброто од себе, да учам, да се надоградувам, да бидам добар човек... да не направам нешто што би го разочарало... и на тој начин да му се заблагодарам што бил дел од мојот живот... Денеска.... плачам кога ми се плаче.... се смеам кога ми се смее... жив не се влегува во гроб... Ние сме тука, да го продолжиме она што тие не успеале да го завршат.. Држи се девојко... и сите вие кои сте изгубиле некој близок.... некои луѓе се создадени да го продолжат нивниот живот во нашите спомени
Братучетка ми се самоуби, фрлајќи се од сопствениот стан на 8-ми кат. Минатата година на 09.01. Првите денови не знаев за себе. Не можев да и отидам на погреб затоа што живееше во Белград. Ќе полудев. Ноќите ги поминував мислејќи на неа, ја гушкав перницата замислувајќи ја. Ужасно, ужасно, ужасно... Нема ден да не ја спомнам. Тетка ми кажа дека се припемала на тоа, дека немам зашто да се кривам себеси што не сум и обрнувала внимание. Проба еднаш да се самоубие, но се спаси. И падот го преживеала, ама им подлегнала на повредите... Срце мое малечко.. Нејсе, еднаш пред неколку месеци почнавме тема со дм. Дојдовме на муабет за неа. Ми кажа: Замисли дека билана смртна постела и боледувала однекоја болест и се спасила. Бидејќи, впрочем, таа одамна заминала во себе. Не мислејќина останатите... Како жив мртовец. Сега ми е полесно, поретко плачам...
