Смртта не раздели..

Девојки имав дечко кој многу го сакав..тој неодамна умре во сообракјна несрека..од тогаш целиот свет ми е срушен,неможам да се соземам се ми е црно се би дала да се врати времето
Во депресија сум почнав се да гледам негативно на работите и неможам да се оправам..
тешко ми е и незнам што ке правам понатака со животот и како да се оправам

 

Злато, најмногу што можам е делумно да замислам како може да се чувствуваш, тоа ми е јасно.
Но, колку и сурово да звучи, ти си таа која е жива и мораш да продолжиш да живееш.
Не да се преправаш дека си преболила од култура, туку навистина да преболиш.
Да викаш, да се исплачеш, да зборуваш за тоа (особено препорачливо со стручно лице, психолог и сл.)
Кога жалиме за саканата личност најчесто не мислиме на себе и на сопственото здравје, што потоа се одразува многу лошо.

Исплачи се, искажи се, побарај помош да го пребродиш ова и продолжи понатаму.

 

Леле душа,премногу ми е жал ...Не можам ни да замислам како се осекаш..Секогаш е потешко за тие што остануваат тука на овој свет,ама требало така да биди...Ти си тука,жива си гледај си го здравјето а можиш и на психолог да се обратиш,сепак е премногу стресна ситуација...Само не заборавај дека времето лечи се!Не велам дека некогаш ке го заборавиш скроз но со текот на времето секавањето на него нема да ти претставува толкава мака и болка...Животот има план за сите нас,затоа само цврсто и бори се!

 

верувам дека многу ти е тешко .мораш да продолжиш понатаму.мораш да го извадиш сиот бес и бол од тебе.биди силна .мораш да мислиш позитивно.излегувај почесто,дружи се,ќе продолжиш понатаму. Gоспод го земал кај него ,тој знае само како и зошто се случуваат такви работи.
продолжи да живееш,и понатаму во иднина се надевам ќе сретнеш нова љубов.
биди цврста,со тебе сме

 

Вакви работи многу ме потресуваат.. Мислам дека не ни можам да замислам како се чувствуваш..
Мој совет е да си земеш колку што ти е потребно време за да преболиш, да се исплачеш, разговарај со најблиските..
Ако треба побарај и професионална помош, ама никако не си ги чувај работите во себе, така само полошо ќе си направиш.
Времето можеби нема да направи да го заборавиш но ќе ја намали болката, верувај!

Остани силна, со тебе сме!

 

Фала многу девојки
премногу ми е тешко ама ке пробам некако да станам на нозе.. нема друго чаре

 

Ништо не боли повеќе од загуба на близок човек. Посебно млад, пред кој што бил животот! Мој совет ти е да побараш стручна помош,за што побргу и полесно да го пребродиш ова. Ќе те боли уште многу долго, цел живот ќе се присеќаш на добрите и лошите работи. Само биди храбра и побарај помош! Ова ти е совет од паталец, да не беше помошта која јас ја побарав ќе ги скинев сите нерви до сега. Нека му е лесна земјата, и тебе нека ти е со лес преболувањето...

 

Можеби ќе звучам излитено ама ќе си кажам.Времето навистина лечи се.Не во смисла да се заборавиш,туку да се научиш без него.Ако ти се плаче плачи,скрши нешто,пишувај,не мора да бидат литературни бисери туку едноставно исфрли го тоа од тебе.Нека излезе.Ако имаш потреба посети психолог или психијатар,тој ќе ти препише некое средство за смирување.Само немој да ги земаш без контрола.Остави времето нека тече,не се брани од спомените...и еден ден ќе научиш повторно да се смееш од срце,како малите деца кога проодуваат.Ќе ти биде тешко зашто ќе мислиш дека не треба да живееш да се смееш...ама знај преку секоја твоја насмевка и тој ќе се смее,ќе диши со тебе,ќе живее со тебе.

 

Како другите и јас ќе ти кажам дека времето лечи се.Никогаш нема да го заборавиш,но ќе се навикнеш да живееш без него.Некој тагата да ја чуваш во себе ако немаш на кого да ја кажеш кажи ја слодобно ако ен пишувај некаде ќе ти олесни,плачи,крши,викај но немој во себе да чиваш затоа што може да дојде и до најлошото.
Најдобро ќе бидеш да посетиш професионална помош на почеток првите 2-3 месеци по 2 пати неделно потоа по 1 доволно ќе ти еее....и така во наредната една година или 6 месеци зависи од тебе кога ке прифатиш дека го нема и кога ќе сватеш дека можеш да живееш без него.

 

Моето сочувство ......види ти не можеш да се закопаш во своите солзи туку пробај некако тргни ги тие мисли оди некаде на краток одмор одмори се убаво зошто ако продолжиш да жалиш и да плачеш и да влегуваш во депресии тоа може да те уништи......дечко ти би сакал ти да продолжиш со животот и да тргнеш од таму каде што застана.....трпение-спасение
Поздрав

 

Се наежувам кога ќе прочитам вакво нешто. Мојот најголем страв. Незнам зошто ама стварно ова ми предизвикува болка уште кога ќе помислам на тоа. Несакам ни да го изговорам на глас. Ми застанува зборот.

И не, јас неможам да замислам како се чувствува девојката. Она си знае како и е.

Мој совет е да си побараш стручна помош, друго не преостанува. Најмногу тоа може да ти помогне. Немој да држиш во себе, и немој да се оддалечуваш од луѓето кои те сакаат. А со тек на време ќе научиш да живееш со тоа.

 

Многу ми е жал. Само ти си знаеш како ти е. Јас знам приближно, сум била во ситуација кога сум изгубила некој, не дечко, мојот братучед, во сообраќајна несреќа, беше премногу млад и премногу сакан. Премногу болеше, лудо болеше, ама животот продолжува сакале или неќеле. Ќе помине со време, никогаш нема да помине целосно, секогаш ќе има траг во твојата душа ама ќе помине болката верувај ми. Дај си време за тагување, времето малку ќе залечи а потоа и ќе излечи. Те поздравувам и ти посакувам да бидеш силна.
Морам пак да ти пишам, зошто ме нажали и ме потсети на периодот кога јас тагував. Незнам како да ти помогнам, би сакала да те утешам некако ама никој не може сега тоа да го направи. Мој совет, не се ограничувај да ги држиш емоциите во себе, плачи ама контролирај се, исплачи се ама кажи и доста е, зашто ако тргнеш да плачеш цело време ти се чини дека никогаш нема да престанеш, а и до бескрај да плачеш тој нема да се врати а ти мора да научиш да живееш без него. Занимавај ги мислите, работи нешто, движи се, биди зафатена, мене лично ме фаќаа кризи кога останував сама и кога имав време за размислување, иако и кога бев меѓу луѓе се прашував зошто сите овие луѓе се живи и среќни а само него го нема. Ама со тек на време ќе помине, и ќе дојдат посончеви денови, верувај ми, повторно ќе се смееш, повторно ќе се заљубиш, повторно ќе се радуваш, ќе бидеш среќна... и ќе бидеш поинаква од другите, ќе бидеш посилна, позрела и ќе знаеш да ги препознаваш и да ги цениш вистинските работи во животот.

 

Си реков да ја отворам темата и да видам што се случило....
Јас ќе ти кажам дека знам како ти е,можеби немам изгубено дечко но имам изгубено многу драги особи..
Ќе плачеш,ќе тагуваш,ќе го проколнуваш цел универзум поради ова,а најлошото допрва доаѓа,како времето ќе поминува ќе сфатиш дека имаш се поголема празнина без него..
Низ сето ова поминав јас.
Помош или мој совет неможам да ти дадам,бидејќи кој и да ми даде мене тогаш,беше залудно.
Смртта е дел од животот,арно ама боли кога е блиска загубата и боли поради младите животи.
Ќе ти кажам само едно,не дозволувај да се затвориш во себе,комуницирај и поминувај време со другарките и пријателите,дозволи си себе си да живееш,тешко е знам,но верувам дека ќе се опоравиш.
Загубата ќе стои и ќе остане за цел живот.Но едно запомни,твојата сакана личност е помеѓу ангелите и те гледа,ќе те штити и преку соновите ќе ти испраќа пораки,сигурна сум дека таа личност најмалку од се сака ти да бидеш тажна.
Од се срце ти посакувам храбро да го пребродиш ова,животот е таков,за некој мајка за некој маќеа.
А смртта е дел од нас,од сите нас,но е многу тешка за прифаќање помеѓу нас кои остануваме да живееме без тие луѓе.

 

Жал ми е. Еве секогаш кога ти е тешко, пиши на форумов. Колку што можеме ке ти кажеме утешителен збор. Со тебе сме сите. Може не веруваш, ама бидеш еден ден пак среќна. Верувај ми.

 

биди силна сигурна су дека имаш поддршка од пријатели, родители.. лесно е да се кажит, тешко е да се почуствуват. несака ни да зна како е.. најголем страв ми е, при самата помисла паранои ме фаќаат

 

ајде и јас да пробам да се утешам овде со тоа што ќе си ја кажам маката
начи и мојот дечко почина а имаше само 24 години, несрекен случај на работа и не се спаси
заедно бевме скоро 5 години,а живеевме заедно 2 години
толку соништа имавме,требаше и да се земеме
неможам да се помирам со тоа што беше толку добар со сите, прав не даваше да падне на мене
сите ни завидуваа, ни најмала кавга немавме во тие 5 години, ми беше се
како да продолжам кога сите соништата на мојот живот беа поврзани со него
еве поминаа 20 дена, но станува се потешкоооооо

 

Драга ЦуциТо
ни еден наш збор кажан не може да го врати назад. Можам само да претпоставувам колку е тешко неубаво.
Не е баш за споредба, но јас го загубив татко ми пред 3 години. Бев многу силна и добро го издржав тоа. Но, многу сакав да зборувам за тоа каков човек бил, да си раскажувам спомени од моментите поминати со него, да си пресетувам на некоја негова мудра мисла, прекор или шега.Некако така ми помагаше полесно да го поминам сето то. Обиди се и ти така. Верувам имаш блиски луѓе со кои можеш тоа да го споделиш. Не држи го во себе. Исплачи се, извикај се, скрши тањир....
Изнапишај тука 10000 страни. Олесни се.
Цел живот ќе ти недостига и ќе ти фали. Ако се чуствуваш многу слаба, побарај стручна помош. Не е ниту страшно, ниту срамно. Можеби со лекарства, а можеби само и со разговор ќе успееш малку да се стабилизираш.
Болката е неизмерна, знам. Но мораш да живееш ти. Мисли на себе.
Ние сме тука за тебе.
Те гушкам и бакнувам

 

Cucito,верувам дека ти е премногу тешко и болно,но мораш да продолжиш напред,добрите кратко престојуваат во овој свет,немам зборови со кои би те утешила .Mожеш да поразговараш со некој близок кој ќе те разбере ,не држи во себе болка и тага,искажи се некому,исплачи се,побарај и стручна помош .Tаков е животот,ни поднесува изненадувања кога најмалку очекуваме,млад бил дечко ти и добра личност и гордеј се што си го познавала и што си го усреќила.Tи си жива и мораш да најдеш сили да живееш,болката останува за цел живот и спомените исто .Tака требало да биде,познавам девојка на која и се случи истото по две години се омажи за друг,се помири со судбината.Oна што ми е поента е дека тој засекогаш треба да живее во твоето срце ,биди силна и храбра

 

Жал ми е Тешка е загубата на толку близок човек, а и тешко е да се најдат зборови за утеха Разговарај со блиските - родители, брат/сестра, пријатели или, пак, со психолог. Обиди се за да не се затвориш во себе, искажи ја болката, сподели ја за некако да ја канализираш

 

фала на подршката
иначе да гледам да се присеќам на сите убави моменти поминати со него, разговараме за него
деновиве сме сите заедно, се гледаме со неговото семејство
и да не ви кажав има брат близнак, но во карактер се различни

ми фали срцката, толку бевме среќни
се надевам дека ќе можам понатаму пак да се заљубам, и да најдам некој како него
затоа што он беше стварно вистинско ангелче