Совети

vw-girl - мислам дека твојот проблем и општо проблемот со љубомората во врските произлегува од опседнатоста со партнерот и немањето доволно исполнет живот. Односно можеби ти имаш премногу слободно време и го исполнуваш со тоа што секоја секунда мислиш што прави дечко ти.
Можеби треба почесто да излегуваш со другарки, да си најдеш некоја дополнителна активност што ќе ти го исполни времето, да учиш повеќе (ако студираш), да најдеш некоја работа (ако не работиш), поточно да правиш било што само да ги оттргнеш мислите од дечкото.
Се надевам дека малку помогнав и дека следната врска ќе ти биде многу послободна, подобра и поуспешна...

 

Сега дури видов дека си пишала знам поминале веке неколку денови...Иначе еднашка се случи прегоре дома сиалица а темница беше и сама бев, тоа беше во ходник додека влегував дома бев доста помала и кога прегоре страв ме фати да влезам седев надвор сама... Од тогаш го чуствувам тој страв...Страв ми е да излезам надвор додека е темно пример да идам до кола да земам нешто и да се вратам,страв ми е од една соба во друга соба да влезам ...

 

и јас го имав овај страв порано...
не сакаш да излегуваш навечер зошто мислиш дека има некој зад тебе и че ти направи нешто

Соочи се со стравот излегувај навечер почесто и вгнезди длабоко во себе реченица дека нема ништо никаде околу тебе! При тоа сврти се назад уверисе дека нема ништо...
А и очекувај се да ти шушка, свири во тие моменти... Обиди се да ги пронајдиш со психата од каде идат тие звуци, (пр. свиркање од некоја птица, дишење од некое куче или било што) оваа е важно за да не си ја оставаш психата без одговор ќе ти биди полесно да го совладаш стравот....
Излегувај надвор со позитивна мисла и секогаш носиси мобилен со тебе позз

 

Како да го надминам чувството на помала вредност и разочарување после неверство од страна на партнерот ?

 

Здраво
Ги имав и јас истиот проблем подолго време..мн подолго,уште од малечка
Ми беше страв да излегувам надвор,а кога ќе паднеше мрак..ахх тоа беа маки..инаку и јас имав чувство дека некој ме следи цело време,ама ме демне во улазот на мојата зграда ..ако останев до доцна навечер..ѕвонев на моите да излезат пред зградата да ме пречекаат,ако не беа дома ѕвонев на комшии..хаха скандали праев
Инаку јас имав чувство дека мртви луѓе ме демнат..и го надминав на тој начин што една вечер прилично доцна се враќав дома,а моите не кренаа слушалка..сакала не морав некако да стигнам до дома нели и тогаш прилично се опуштив..и вториот метод ми беше,шо сама бев во подрумите на мојата зграда..таму никогаш нема струја,премногу е ладно..морничаво место
Сметам дека е подобро да се соочеш со проблемот,т.е стравот,одшто цело време да се измачуваш напразно

поздрав и се најдобро

 

Мене ми е од страв од нешто ама не знам од што поточно. Овој страв од непознатото, ако така може да се нарече, ми се појавува и зголемува со самото доаѓање на летото. Летото сите го гледаат како супер нешто, како многу слободно време, забава, спиење и слично, ама мене ми е така да речеме само 1 месец, а после тоа се осеќам како да немам што да правам со себе и со мојот живот. Животот почнува да ми се сведува на рутина и тоа ме излудува. Плус осеќам некаков страв дека ке останам сама и тука, дека тие што ми се блиски ке бидат некаде далеку... Се осеќам осамено, а имам и пријатели и дечко и роднини. Едноставно, имам некое многу лошо чувство и не знам како да си помогнам.

 

Нема зошто да се осеќаш помалку вредно, неверство е многу незрела постапка, па каква и да е ситуацијата, тоа не е решение за проблемот. Разочарувањето е неизбежно, а и уште поголемо ако е од некоја блиска личност, така што со текот на времето ке помине.. Едноставно, не седи и очајувај, исполни си го времето, посети фризер, иди на шопинг, дружи се, забавувај се.

 

Вака барав низ темава, баш и ненајдов соодветна тема, ме интересира дали има тука некој што се разбира од психологијата на човекот?
Имам една личност (машка) во животот на која индиректно сакам да и помогнам.
Страда од слаба самодоверба и постојано се гржи што луѓето мислат за него.
Од друга страна има лошо минато и трауми уште од мало дете, и се било на негов грб морал да се соочува со семејни трагедии.
Многу е свесен и зрел за тоа што му се случува, добро ги цени работите, знае како да се однесува, на грб на тоа што му се случувало има зголемена толеранција.
Второто прашање ми е, дали може некако несвесно со текот на времето да се однесува на начин на кој што не треба , да станува агресивен, напнат, да помислува на чудни работи..
Малку сум загрижена баш ме интересира мислење.

 

Незнам колку се разбирам од психологијата на човекот но бидејки имав ваков сличен случај во мојата околина се решив јас да ти пишам.
Првин ке ти одговарам на прашањето дали може со текот на времето да се однесува на друг начин-може!
Со самото тоа што рече дека има голема толеранција,тој сега се собира во себе,трпи,молчи,во еден момент од животот тоа ке го исфрли,на кој начин-незнаеме! А верувај дека тоа ке се случи.Не значи дека ке направи кој знае што,да помислува на самоубиство и слично,но пример ке се напие па ке прави глупости (ова ти е пример само).
Слаба самодоверба е резултат на тоа што му се има случувано.Незнам колку ти можеш да помогнеш во овој случај.Јас би рекла ако може да посетува стручно лице(психолог) за да може слободно да разговара и да исфрли се што го мачи.
А тебе ако ти е другар или близок,на некој индиректен начин му кажувај пример дека е супер дечко,одлично изгледа,паметен и сл,за да влијаеш малку на неговата самодоверба.Дека нема потреба зошто би се чувствувал незадоволно.
Пробај вака сега,да поработиш на покачување на неговата самодоверба,па ке видиш натаму како ке се случуваат работите.

 

Ти благодарам многу на догворот, јас се трудам да го насмеам да му покажам дека е супер, дека е навистина добар (во суштина навистина е! јас не го лажам, прекрасен е) но ме плаши бидејќи сме многу (м-н-о-г-у) блиски, неговото однесување дали може да резултира лошо поради потиснати емоции.
Не помислувам дека би си направил нешто сам на себе, сркаја да е, ама ете да почне да ги прави истите работи што ги гледал, да покажува авторитет, агресија, насилство..
Премногу ми значи и прашав бидејќи (освен праќање на психолог) ако постои некој индиректен начин, значи јас да бидам таа што ќе му покажува дека е супер и дека нема потреба да си ги потиснува емоциите, би сакала да му помогнам. Воедно тој нема да знае, а ситуацијата ќе се подобри.
Тој често ми се отвара ми ги кажува проблемите, и затоа реков дека е многу свесен, искрен и зрел. Он е еден од оние кои прерано созреале, нажалост.
Знам дека секој има проблеми во животот, ама неговиве се апла што неможе никој ни да ги замисли, прво се болни од сеемен аспект, второ е научен да се бори сам во животот од мал, трето една од ретките сум на која се има отворено и сега за сега има доверба.
Можеби само трескам глупости, ама сакав ете да побарам помош.. Можеби никогаш нема така да се однесува баш бидејќи сфатил дека е тоа лошо (еднаш ми кажа дека една од целите во животот му е да НЕ стане таков какви што се луѓето во околината негова) ..
Сакам да кажам дека секој си има проблеми, ама ова не се некои минливи и тинејџерски проблеми и бубачки од типот мама не ме сака . И бидејќи поаѓам од себе знам дека луѓето собираат, собираат и некогаш знаат да пукнат. За да не дојде до тоа сакав некоја мала превентива.
Сериозно ми значи човеков.
Во секој случај фала на внимание, малку ми олесна што анонимно се испразнив.

 

самодовербата се гради со текот на годините-уште од најмали нозе
а оние луге кои немаат самодоверба уште од мали,многу потешко поминуваат во животот за разлика од оние кои веке ја стекнале
морална поддршка-добар совет и психолог/психијатар-разговори, совети
и да ти кажам искрено, го свакам момчето низ што поминува бидејки се соочувам со истото-проблеми, хаос во семејството и тн, ама си се храбрам сама и се обидувам да постигнам добра комуникација со мојата подсвест-многу битна работа за секој човек

 

Да бидам кратка неможам, имам проблем кој ни самата не знам како да си го објаснам, бидејќи мислам дека не е една причина што доведува до тоа, туку има многу.. можам само да кажам дека немам чувства, веќе година дена се осеќам без чувства, немам желба да кажам те сакам (ниту на дечко ми, ниту на било кој од домашните), немам желба да направам муабет со било кој, како да ме мрзи да го мрдам јазикот, не можам да опишам, немам желба да кажам добро утро, што правите.. ретко кога го правам тоа (со сила, ради реда).. премногу се повлеков, сакам само да гледам, да посматрам.. често ми се случува онака од чиста мира да ми надојдат солзи радосници без никаква причина, да се расплачам како кој знае што да се случило.. од секогаш се сум сфаќала при срце, па дури и кога сум знаела дека се заебаваат со мене, ама што да правам.. порано бев многу нервозна, слаба со нервите, само се дерев, се потресував, не можев да се контролирам.. сега сум посмирена, како да не реагирам на ништо.. ретко некогаш знам да се изнервирам да викнам...
имав многу разочарувања од страна на дечко ми.. цело време се сомневав во него за некои работи и после 2 години дознав дека се вистина (си пишувал со други девојки, излегувал на кафиња со други девојки, пишувал со бившата иако се колнеше секогаш дека ја мрази дека не го интересира повеќе...... лани почина дедо ми, по 2 месеци и баба ми и некако тој период ме фати тоа затворање на моите чувства.. тоа е поради таа неочекувана загуба.. на погребот не ми доаѓаше ни солза да испуштам..
Од друга страна пак, не сакам да ми судите, но не верувам во вериве, сметам дека тоа е еден начин на управување со човекот, а сепак верувам дека постои некоја виша сила - која сите ја нарекуваат Бог.. Сепак ги почитувам сите православни обичаи кои ми се наметнати од домашните..
Имам приметтено кога сум опкружена со други личности околу мене, на пример на фах сум поинава, како да сум среќна, не сум толку затворена, не сум песимиста.. не знам што ми е.. дали е до дечко ми (80% од времето сум со него).. Он пак и покрај сите работи се смени, плачеше, ветуваше дека се ќе биде совршено, планира заеднички живот во иднина, ама се осеќам како јас да сум таа што не дозволува се да биде убаво.. инаку он е понизок од мене 10цм и се осеќам некако глупаво кога сум покрај него.. бевме на свадба и си облеков штикли не многу високи и игравме танго и кога ни ги дадоа сликите се разочарав, цела глава понизок од мене, а сите останати парови беа како совршени.. и он примети дека јас како да се повлеков во себе и дури се налути.. и он самиот приметува дека не е се во ред со мене.. и неколку пати ми има кажано демек да расчистиме ако не планирам јас иднина со него... а се беше поинаку порано.. имав мнг желба за него, воопшто не ми сметаше физичкиот изглед.. (идеме 3ипол години) ..а сега сум затворена во себе, немам желба за ништо.. од една страна сакам да прекинам со него поради тие некои негативности што ги има кај него, но имам некој страв од животот од предизвиците кои ќе следуваат за мене, се осеќам неспособна за да можам да се снајдам во животот, дали понатаму за работа (студирам моментално на фах), дали за друг дечко понатаму, за било што во животот.. а од друга страна пак, сакам со него да продолжам, мил ми е, веќе имаме стекнато многу до сега, а и иднината би ни била убава.. не знам што сакам да правам во животов, не знам што сакам.. колку пати сум размислувала, ама не знам што сакам.. немам чувства никакви за да знам што сакам.. дали да продолжам, дали да прекинам... не можам да се одлучам за ништо.. а многу работи ми сметаат, си осеќам дека лошо влијаат на мене.. ама не знам.. не можам да си ги средам мислите, ниту пак да си ги најдам чувствата каде ми се и какви ми се..
Секој совет би ми бил добредојден.. и ако има некоја феминка што се наоѓала во ваква ситуација да ми каже како да ја надминам.. Можеби некако измешано ми е напишано бидејќи се обидував да напишам во кратки црти, но сепак испадна долго, а има уште толку многу што не ми е допишано а ме мачи.. Ви благодарам и извинете на долгиов пост.. Поздрав!!

 

Normalno e da se osekjash losho i povlecheno, sepak ti se sluchilo najloshata rabota -smrt na bliski i toa za kratko vreme. Shto se odnesuva za dechkoto, barem od toa shto go napisha, deluva deka vekje ti ne sakash da bidesh so nego, samo si privrzana zatoa shto idete dolgo vreme. Ako on prviot pat mozhel da ti se kolne deka nema nishto shto bi te povredilo, pa ispadnalo deka TE LAZHE, zoshto mislish deka neshto kje se smeni vtoriot pat? Mislam deka vekje ne go sakash vistinski, zatoa shto koga bi go sakala, ne bi ti bilo vazhno dali e on ponizok ili povisok od tebe, a i sama pretpostavuvash deka mozhebi e do nego, shtom 80% od vremeto pominuvash so nego. Jas da sum na tvoe mesto bi mu raskinala, ama sepak ti najdobro kje si odlucish za sebe. Izbegnuvaj lichnosti shto pravat da se osekjash losho i zapamti deka ne sekoj zasluzhuva vtora shansa. NE si go troshi vremeto na gluposti, tuku naprotiv, troshi go vremeto na neshto shto tebe ti se svigja. Najdi neshto takvo. Sakash da chitash knigi? Odi kupi/do biblioteka. Sakash da vezhbash, trchash..? Da se zabavuvash, da se smeesh? Odi i napravi go toa! NE ochajuvaj. A ako mislish deka situacijata e teshka i deka ne mozhe da se sredi so vakva obichna mala promena vo tvojot zhivot, togash ti preporachuvam da napravish muabet so nekoj tvoj blizok, povozrasen, sestra, majka, bilo koj. A dokolku mozesh da si dozvolish psiholog, togash napravi go i toa. Ova e mojot sovet do tebe, no sepak ti najdobro znaesh kako se osekjash i shto treba da prezemesh okolu toa. Megjutoa situacijata sama od sebe nema da se sredi, kje mora i ti neshto da napravish. Toa go pravish za sebe i napravi go najdobro shto mozesh

 

Јас мислам дека се чувствуваш некако разочарана од животот. Ти се случиле некои лоши работи и тоа автоматски те натерало да ги загубиш чувствата и желбата за еден позабавен живот. Но, мислам дека сето тоа е само период кој е последица на твоите поранешни загуби. Никој не знае што ќе ни се случи понатаму. Можеби за една или пет или десет години ќе ти се случи најубавото нешто во животот, што никој не може да претпостави што би можело да биде. Ти треба малку повеќе хармонија. За почеток, седни си и размисли си што те прави среќна, надвор од личности. Читање, пишување, облека, лакирање... што и да е, само да биде поврзано со тебе, значи не дали те прави дечко ти среќна туку нешто што е само твоја работа. Почни да ги практикуваш тие работи, еве на пример јас многу сакам да пишувам и моментално сум при крајот на својата прва книга и секогаш кога ќе ми се случи нешто лошо се вртам кон книгата и кон тој свет и многу ми олеснува. Што значи, ќе размислиш што е тоа што те исполнува и ќе му се посветиш. Мислам дека така ќе ти се врати желбата за нешто ново. Од друга страна, во врска со тоа што викаш немаш желба да правиш муабет со никој или да кажуваш те сакам - дај си време. Не се форсирај да излегуваш ако не ти се излегува. Точно е дека социјализацијата е многу битна, но ако некое време се чувствуваш презаситена и незаинтересирана, во ред е да се одмориш. Само немој во никој случај целосно да се изолираш од светот и другари/ките. Наместо пет пати наделено, гледај се два пати. И за дечко ти, пробај да не бидеш толку многу време со него и ќе видиш дали ти недостасува или ти е само навика. Ако испадне дека не го сакаш повеќе вистински, не се мачи со прашањето дали ќе најдеш некој друг, зошто додека си со овој, реално немаш шанси да бараш друг. Кога веќе ќе бидеш слободна, полесно ќе ги забележуваш другите машки, така да не се плаши од останување сама. Но, немој целосно да го отфрлаш зошто сепак, можеби сеуште го сакаш како порано, само ти дошло преку глава од некои негови постапки а иако луѓето не се менуваат така лесно, се е возможно.

 

Во својот живот секој човек кога тогаш поминува низ некој тежок период, лажат оние кои велат дека се е прекрасно, розево, убаво, секогаш постојат раочарувања и можеби со добра причина - за да не разбудат, затоа што апсурдно но вистинито е дека болката е таа која не потсетува дека сме живи и дека треба да продолжиме понатаму.Ти имаш напишано дека 80 % од денот го поминувш со својот дечко така? епа ја мислам дека твојата разочараност во него се рефлектира на целокупниот твој живот. Ти знаеш дека он е тој црв кој те гризе одвнатре а сепак продолжуваш со него. Понекогаш не сакаме да останеме сами ама цел живот вака не може. Можеш да издржиш уште 2 3 5 години ама не повеќе верувај ми. Велиш дека си среќна на факс, поинаку се чувствуваш што значи дека тоа е тоа што ти треба. Ти треба кафе после факс, кафана со колеги, вечерно кафе со колешки и сл. ти треба разонода, ти треба (Грујо што би рекол РЕФОРМА ) во твојот живот. Знам дека твојот одговор на ова е дека тој ќе се лути, дека не сака да одиш да шеташ без него и дрн дрн .. но сепак тој човек сигурно забележал дека ти си тажна и дека навистина мора нешто убаво, различно да направиш со твојот живот. Разговарај со него, побарај малку време да си го одмориш мозокот, доколку навистина те сака и почитува и ќе те сфати, доколку не мислам дека е повеќе од очигледно што треба да направиш - Елиминација на причината за твојата несреќа. Можеби имаш голема среќа, погледни околу себе, дозволи да ти се случи нешто убаво, стравот не заслепува. Посвети повеќе време на себе и не мисли на никој друг. можеш и да смениш фризура,д а се облечеш и нашминкаш поразлично од вообичаено, можеби ќе звучи смешно ама вакви мали промени се чекор до големи промени (секако на подобро). поздрав

 

Па вака, долго време размислував дали да го изнесам мојот проблем или не и на крајот решив да си ја олеснам душата. Имено за што станува збор:Моите веќе подолго време не се во добри односи, постојано карање, викање веќе преку глава ми е од се, и тоа трае веќе неколку години. Но еве скоро 2 години како дознав а потоа се уверив дека мајками се гледа со друг еден или повеќе незнам или не сум сигурна. И проблемот е во тоа што сега незнам што да правам дали да му кажам на таткоми или не? Некои ми викаат да си ја гледам мојата работа да си барам за мене некој да си се омажам и да си се тргнам од тука, други ми викаат да му кажам, а јас навистина незнам како да постапам. Не сум разговарала со мајками на таа тема бидејќи знам дека ќе негира и ќе рече дека таткоми ни ги наполнил ушите. Е, сега прашањето е како правилно да постапам т.е што е правилна постапка во даденава ситуација. Главата ме ќине цела ноќ незаспав и сега сум како пијана, мисли едно па мисли друго и никако да го најда вистинскиот одговор. Ако кажам најверојатно ќе се разведат, ако не кажам носам огромен товар и грижа на совест. Ве молам за помош за да го пронајдам вистинскиот пат.

 

Според мене татко ти сигурно знае за ситуацијата а ти ако толку осекаш тежина на душата на само разговарај со мајкати не ја укривувај него кажи и што знаеш и слушни ја нејзината веризја
Ако можеш да не изреагираш ке биде најдобро за сите али ако не можиш да траеш тогаш разговор али смирен со отворени карти

 

Вистинскиот одговор лежи во тебе. Ти знаеш како си воспитана и дали треба да ја кажуваш вистината или не.Како и да е они еден ден ќе се разведат било ти да кажеш или не. Прво разговарај со мајка ти и кажи и дека си возрасна и дека ја сваќаш и прашај ја зошто го направила тоа и дали е всушност вистина. А некои луѓе ти кажале за мајка ти, сигурна ли си дека не те лажат или ти сама со свои очи ја виде?
знаеш како е денешново време луѓево незнаат веќе што да излажат. Ако си ја видела сама ти тогаш разговаај кажи и дека си ја видела и немој да попушташ додека не ти ја признае целата вистина. А за татко ти мислам дека навистина не заслужува да го прави магаре(извини на израз). Тој ќе биде многу повреден кога ќе дознае дека мајка ти го изневерува ама уште повеќе ќе го заболи што родената ќерка му ја прикрива вистината и дозволува мајка и да го лаже. ме разбираш?
Мислам дека заслужува да ја знае вистината.

 

Истиот проблем јас го имав со татко ми сардинија.Некни пак прочачкав по неговиот профил и видов дека се договара со една жена(к***а) да дошла вечерта кај нас додека мајка ми е трета смена на работа..а јас таа вечер незнам мислам дека слушнав доцна како некој се симнуваше по скали..и само откако го прочитав разговорот и велам на мајка ми абе ти која смена беше во тој ден..ми вели трета, и мене ми опали сијаличката...Си траам,си молчам што да правам и јас?!

 

Како бе што да правиш?
Зар не тие жал за мајка ти..?
ццц
Веднаш треба да му кажеш на него дека знаеш се. Разговарај сои мајка ти. ццц
значи не и се верува што е со луѓево.
Ти ако навстина ја сакаш мајка ти не дозволувај да пати и кажи и ја вистината а тој серко(извини на израз) нека си остане со таквото во раце. Мој совет е веднаш да разгоараш со мајка ти додека не е касно. И кажав и на Сардинија ти кажувам и тебе мајка ти повеќе ќе ја боли ако дознае дека ти си знаела а ништо не си и кажала. Реши го ова што побрзо. Ти би сакала мајка ти да знае дека пример дечко ти има друга девојка а да не ти кажува? - Секако дека не. би те заболело многу нели?