Совети

Пријавете во центарот за социјални грижи бидејќи ова е специфичен случај.Мајката не знаејќи каде да го истури бесот ос своето лично незадоволство и се нафрла нејзе.
Тој што и е очув сигурно не ја посвоил, така да тој е туѓинец и нема , апсолутно право со пст да го пипне девојчето, а камоли да ја тепа.
http://www.pravdiko.mk/wp-content/u...a-semejstvoto-20-10-2014-prechisten-tekst.pdf
Читај од член 83 па надоле.Посебно во член 84 е опишано како да постапиш.

 

Што кога незнаете што сакате? Кога во еден момент сте одлучни да направите нешто, а веќе следниот час се предомислувате? Кога не знаете ни самите што сакате, сто пати сте се предомислиле, и не можете да го најдете ни некое решение за како да средите нкој проблем. На пример во љубовни врски, многу пати се предомислувам, како,што да направам, еднаш сакам вака, еднаш така, еднаш мислам немам проблеми, друг момент јас не знам што да правам. Имам 17, и не знам како да го сменам тоа. А и во многу други работи. Дали само јас се чуствувам вака? Глупаво ми е да не знам што е најдобро за мене и што сакам.....

 

Многу девојки на твои години не знаат што сакаат и често го менуваат мислењето бидејќи тоа се такви години,за адолесценција се работи,уште созреваш.Подоцна,кога ќе созрееш со тек на времето и тоа ќе се среди.Да напоменам дека ниту јас не бев исклучок на твои години.Не се нервирај,се е во ред со тебе!Поздрав и бори се само храбро!

 

Ако може некој да ми пише во порака, ми треба совет...

 

Што кога се нема волја за ништо? Знам ова е само период, а за жал нема никому кому да се портпрам.
Дечкото кој го сакав повеќе од се, дознав дека ме изневерил, и му раскинав. Сега само плачам, плачам, се прашувам зошто? Ме гледаше во очи и толку бесчуствително ме лажеше? Како јас во иднина да верувам некому друг? Како? Ми ги сруши соништата...Ми ја сруши вербата во љубовта....
Другарката која ја мислев за најдбора, кога имаше проблеми јас бев до нејзе, и заедно плачевме, и сега кога таа го надмина ова, кога си фати нов дечко неа ја нема, нема време ни за едно кафе.
Дома и моите родители имаат веќе доволно проблеми..... немам ни брат ни сестра, а ни братучетка на моја возраст.
Мојот град е мал, нема ништо, одвен 2 кафичи. Не можам да стекнам ни нови активности.
Како јас да продолжам? Се чуствувам како се да изгубив, оваа неделеа неможам да се соберам, ништо не можам да правам. Како да ја најдминам оваа ситуација?

 

@mila7 сите сме поминале низ овој период, Марфи знаеш што рекол “кога тргнува наопаку тргнува по најлошиот можен редослед“. На сите ни се случило периодично да останеме ама баш сами, мислам емотивно. И знаеш што!!! ќе ти помине ќе најдеш и дечко и друштво и пак ќе ти биде забавно и убаво. Во животот има многу поголеми проблеми со кои ќе се соочуваме.

 

Мила не плачи.
Иди живеј си живот, батали го него. Фати си нов дечко од Фејсбук. Или оди до тие два кафичи и ќе си шмекнеш некој.

 

Ситуацијата може да ја надминеш само ако си цврста и имаш волја за да продолжиш понатаму.Никој не е толку вреден и незаменлив за да се повлечеш и затвориш во себе.Работите ќе си дојдат на место, само ако веруваш во себе.За се нешто треба да има момент за да се случи.
Биди силна,трпелива и дај си време да ја почувствуваш среќата.

 

Teska situacija. Vo naukata ovie simptomi se narekuvaat regresivno odnesuvanje. Sosema se normalni so ogled na shokot sto go imas doziveano. Obicno zrtvite na vakvite stresni momenti pocnuvaat da se vrakaat vo normalna sostojba posle 6-7 dena. A posle dve-tri nedeli veke celisno zakrepnuvaat. Bidejki nemas bas na kogo da se potpres najdobro e da najdes snaga vo sebe. I taa troska sto ja imas iskoristi ja. Zemi multivitaminski tableti ilj cedevita bidejki ke ti zasilat mentalnata energija i duhot. Obidi se da se vklucis vo sport. I obicno trcanje ke ti deluva odlicno, istrcaj se, izmori se, ke ti se iscistat mislite, ke ti se vrati silata. Koristi socijalni forumi kako ovoj za da iskomuniciras so lugje sto ke te poddrzat barem virtuelno.
Ako go implementiras seto ova, za. 5-10 dena ke bides nova i uste posilna licnost spremna za novi predizvici.

 

Девојки, морам да ви се заблогадарам, многу ме охрабривте. Една моја друга другарка има сличен проблем, ама учи во др.град и ретко се гледаме. А кога ќе одам во тие кафичи, и да сакам и да не сакам ќе го видам бившиот, или ќе ги слушнам школските или било кој друг, како раскажуваат среќни мигови и тогаш сакам да исчезнам. Ете до сега бев излезена, а сега е време за плачење, не можам поинаку да си олеснам. Овој викенд и да излезам пак ќе морам да го гледам, ако седам дома ќе падна во поголема депресија.
И да има еден дечко што ми се свиѓа, ама тој сигурно не знае дека постојам. А кога ќе ми текне како бившиот ме лажеше толку убедливо, се плашам да влезам во нова авантура. Мислев да започнам со спорт, ама во мојот град нема избор, а времето е никакво за трчење, само дожд, дожд и дожд.
Се плашам кога се стемнува, тогаш најмногу се потсетувам на се, мразам тмурно време како денес, не сакам да дојде нова година(прв пат излеговме), сакам да запознам нешто ново, а истовремено премногу се плашам. Ми се плачи, кога се исплачувам ми е многу полесно......

 

Ако има некој малку време да ми пише во инбокс за разговор.

 

Не сакам да мрчам на темава, ама повеќето што бараат совети се да не речам деца кои не виделе тешко во животот па паѓаат во депресии оти симпатијата не ги погледнал на голем одмор и оти најдобрата другарка седнала до друг а не до нив на клупа..
Совет деца мили за „pomoss kako da si fatam decko imam 14 godinii“ - прво завршете го школото, образувајте се, стекнете си приоритети.. мажите не бегаат, не избегале 21 век нема ни да избегаат понатаму, цел живот ќе бидите мажени и со деца и тогаш ќе кукате како немате време за ништо и ви се збогтисал брачниот живот.. За другарките не се грижете ни најмалце затоа што и тие ќе си тргнат по својот пат еден ден и ќе си гледаат свои приоритети, да бидеме искрени денес не пости вистинско пријателство..
За кафе-мафе-трчање другарки можете да најдете на секој чекор, јас разбирам во тие години дека самодовербата малку ви е на стаклени нозе.. сите сме биле несигурни тинејџери, тоа е фаза низ која секој зрел човек поминал.. дајте малку поопуштено, бидете свои, и колку да изгледа смешно и глупаво нештото што го правите битно тоа сте вие.. вашиот карактер, никој не сака маска која глуми совршеност, порано или подоцна ќе падне таа маска и пак ќе сте вистинските вие.
Не се правам мудра ни најпаметна, но со моите 20 години (без некој месец) видов толку многу тешкотии и проблеми што повеќето овде ми изгледаат дури и смешни. Тешкото допрва доаѓа, и вистинските проблеми кои бараат искрени совети а не како да го направам симпатијата да ме забележи, животот е немилосрден,
и се додека сте здрави и прави, имате покрив над главата, не сте ни гладни ни жедни ни голи ни боси.. немате никакви проблеми и се ви е совршено.
Се извинувам на оние кои навистина дојдоја на темата во потрага по помош, ги прочитав неколку и искрено се надевам дека со доволно цврстина и верба во себе ќе ги пребродат тешките мигови, храброст девојки.. да се исчеличиме!

 

Има едно нешто што ме заинтригира а тоа е делот за дечковците и за тоа дека малите немале вистински проблеми.
Значи тоа дека немале дечковци не е толку голем проблем отколку кога некои друагрки ке си фатат партнер токму на тие години па после оние кои се сингл се заборавени од страна на другарките. За жал, тоа се почесто се случува. Имам отварано форуми и деца на тие возрасти тогаш заради проблемот кој го опишав може да се затворат во себе и да паднат во тешка депресија од која не им е до ништо. Јас и ти ако на тоа сме гледале како смешна ситуација не значи дека и тој друг ке реагира на ист начин. Значи не сме сите исти карактери и не ги перципираме исто работите. За другарки се согласувам, нема вистинско пријателство денес тоа и јас го научив. Ама како што напоменав не можеме сите да бидиме ист карактер. Некој е јак, некој е слаб. Тоа е тоа.

 

Ама те молам каков карактер бараш од дете на 14 години?
Што знае тоа за партнери и за љубов? Ајде те молам.. Па луѓе од 30 години сеуште не пронашле партнер,
луѓе зрели кои добро знаат што бараат и што сакаат а тие од 14 години му ја мислат.. Не одобрувам и никако под никаков разлог, па што ако другарка им си фатила дечко.. ако скокне таа во Вардар треба и оваа да скокне? Глупости.. тоа е најголемата грешка што луѓето ја прават, што прави Мара мора и Петра, како така таа да остани покусо..? А дали тоа и одговара на годините, на положбата, на личноста мање битно..
Овде правиме муабет за сериозни проблеми, проблеми од типот да речеме некои кои немаат ниакква поддршка од блиските, кои се оставани и препуштени сами на себе, кои живеат во дисфункционални семејства, без пари, без можности за напредување и егистенција итн...
Проблеми, тоа се вистински проблеми од животно прашање, и таквите проблеми заслужуваат внимание и ангажирање овде да помогнеме, а не каприците на разгалени девојчиња.
Не е до карактер работата и неподнесување, зошто уште такви закоравени размислувања? Зарем дојде од еден дечко да зависи нечија среќа и исполнетост во животот? Лелее до каде стигнавме..
Пак ќе речам, не разбирам зошто некои девојки мислат дека ако немаат маж во животот се несреќни и уништени, не е се во животот само омажи се роди деца и потоа хибернирај, треба работа, треба труд за да се обезбеди иднина за тие деца.. Да не навлегувам, тие што плачат за дечковци не знаат уште кои се вистински проблеми во животот.. ете нека ги фатат тие долгобараните дечковци и нека се омажат веднаш, нека не чекаат ич па ќе видат што е мака во животот и дури тогаш ќе сфатат за колку банални работи трошеле време и нерви.

 

Не, не ми ја сфати поентата. Ако неколку другарки фатат дечко на тие години тие што се сингл остануваат дома и не ги дружат затоа што другарките имаат партнери. Почнува со црни мисли како е избегувана и никој не сака да ја дружжи а не може да се вклопи во друго друштво. Затоа што го имам поминато истото на тие години 14 15 затоа ти велам дека знам какво е чувството. Мене не ми беше на тие години гајле дали ќе фатам дечко и кога ќе фатам, мене ме болеше што на некој начин бев запоставена баш во период кога сите почнуваат да излегуваат, шират познаства а ти седиш дома и гледаш во прозорецот. Лошо чувство. За мене тоа беше тежок период кога немав другарки ни ништо. Оставена, сама на себе, секојдневието ми беше школо куќа школо куќа,монотоно секојдневие. Има полоши проблеми да, ама сите не сме исти на карактер и не сите гледаме исто на некои проблеми. Можеби тие девојки на 14 15 години немаат асален родител како да ги посоветува, и како да ги упати во првите проблеми за нив во животот. Јас сета среќа ја имав затоа што мајка ми ми помагаше тој период кога немав никој до себе ниту другарка ниту пак некој друг асален познајник, не велам за партнер.

 

Проблемот кај мене е во тоа што нема самодоверба(постојано велам дека во ништо не можам да успеам се плашам),постојано другите ме понижуваат(не му враќам бидејќи се повеќе и можат да ми се втурат),наивна сум и секогаш повредувана.СЕ ЧУВСТВУВАМ КАКО ГЛУПАЧКА Ако можи совет?

 

Јас сум незадоволна од се. Незнам како да ја сменам ситуацијата. Факултетот не ми оди баш најубаво, се почесто паѓам на испити од што положувам, немам веќе воља изгубив. Ми е страв дека нема да го завршам. Претежок е, само математика, а мене математика никогаш не ми ни одела. Си велев ај со доволно труд ќе попложам ама ништо. Само џабе пари фрлам.
Кај мене дома е хаос. Моите не зборат меѓу себе со години. Татко ми не збори со мене не ме ни погледнува. Мајка ми цело време незадоволна од се, иако се трудам да и помогнам и често и помагам со домашните обврски. Понекогаш сакам да си отидам од дома, ми е смачено да седам таму во таква атмосвера. Зошто јас имам такво семејство?! Имам 21 година и веќе глупо ми е се од нив пари да земам, па решив работа да барам, ама и таму без успех, на колку места пратив CV и ништо, не ме викаа, па и за 6000 или 5000 ќе работам, подобро нешто отколку ништо. Малку сум пребирлива несакам некоја тешка работа, затоа што учам (вонреден студент сум ама многу време трошам за спремање на испит, по цел месец до 6 собајле учам).
За врски да не зборам воопшто, нормален дечко нема. Признавам и јас сум премногу затворена(тешко стекнувам доверба во некој) до сега не сум била заљубена, и не сум имала некоја долга врска. Не сум нашла досега личност која мене би ми одговарала. Најдолга врска 4 месеци. Не сум личност за во врски можеби проблемот е во мене.
Се чувствувам осамено, немам личност до мене што ќе ме подржува, ниту љубов од своите родители. Скоро од сите пријатели сум разочарана, сите гледаат корист. Другар ми кога имаше девоја не ми ни пишуваше, а сега по цел ден замара ( мисли дека јас ќе му најдам некоја другарка -.-).

 

Ако има некој време во лп да ми даде некој совет, во врска со дечко vs сестра.Благодарам

 

@JustFun сега го видов ова... Јас сум 14 години и напротив, немам вакви проблеми зошто избирам другарки, а не лицемерни кучки што ќе ми завртат грб некој ден. Се дружам со слични како мене, односно, интроверт сум и ми иде разговор со одредени луѓе. Сум се обидела да се дружам со оние што сега фаќаат дечковци и баш "убаво" си поминавме во тишината. Затоа одлучив да се оддалечам од таквите мааалку повеќе и да почнам да се дружам со некои што не се замараат за дечковци, за кој со кого раскинал или за "како таа како онаа". Нив никој не ги тера да се дружат со "понапредни" качени на штикли, се шетаат по ноќни клубови трагајќи дечковци, тие самите си одлучуваат, затоа потоа си кукаат што не искачаат со нив нивните другарки, туку искачаат со другарот на бифшиот или сл.

Сега, на овие години имаме огромна слобода, можеме да избереме дали сакаме да се однесуваме 10 години постаро или како нормални ученици, може да избереме да бидеме "депресивни" зошто дечко ни ни раскинал, или да разговараме за идеи и да имаме шарена фантазија, како нормални деца.

 

Здраво, би сакала да добијам некој совет во врска со следниов проблем.
Јас живеам во мал град, но студирам во скопје. Уште кога бев 4та средно решив дека скопје ќе студирам зашто тоа што сакав да студирам го нема во мојот град.
Се запишав лани, почнав во ск и се беше ок до пред некој месец.
Сега сум втора година, а проблемот е следен: Кога треба да доаѓам во скопје искрено подобро ми е да се убијам. Воопшто не ми е убаво. Да нагласам дека сите другарки ми се во скопје, имам цимерка и со неа сме ок, во добри односи, се шетаме, излегуваме и со неа и со другарките. Исто така, добро ме прифатија и другарките на цимерката и со нив сме супер.
И на факултет се е во најдобар ред. Положив се на време, немам пробелми со никој професор и со колегите сме во супер односи.
Ама кога и да дојдам во скопје јас ги бројам деновите и саатите да се вратам дома. Колку и да ми е убаво, интересно и забавно тука, не знам зошто едвај чекам дома да се вратам. А во родниот град немам дечко или некој толку многу да сакам. Можам на пример и цел ден да не излезам од дома ама сепак тоа не ми е проблем.
Не можам да разберам зошто во скопје се чувствувам осамено. По цел ден сум со луѓе, дали на факултет, дали каде што сум сместена, дали со други не е битно важно ретко останувам сама а сепак тука срцето ме стега. Се тешам со другите студенти што студираат надвор до земјава, значи јас сепак сум блиску до мојот град. За саат време сум дома, не е далеку..... но сепак едвај гледам некако да поврзам што е можно повеќе дена за да бидам дома. Во скопје времето ми е скоро се исполнето, за разлика од дома што немам толку занимација а сепак трчам за родниот град.
Лани не се чувствував баш вака ама сега е претерано. Еве сега пред некој саат дојдав во скопје и веќе си рачунам кога пак да се вратам дома. Дури и другарките и цимерката и лани и сеа ми викаат аман остани не бегај одма дома, а ја си терам по свое.
Денот кога треба да патувам за во скопје мислам дека во депресија ќе паднам. Со сите сум насмевната, весела и ведра ама внатре во себе многу ми е тешко. Не разбирам зошто ми е вака???
Дури почнува секоја постапка на цимерката да ме нервира, на пр кога се спрема сабајле зошто ми тропа или зошто пешкирот го оставила ваму, а не таму или зошто викендов останала....значи ситници глупи.
Дали некој од вас, што работи или студира во друг град се чувстувал вака? Како да си помогнам себе си да ми биде полесно? Многу ми е тешко. Страв ми е да не паднам во депресија, чувстувајќи се вака....или па можеби веќе сум во депресија штом толку ми е тешко