Совети

Веќе ви станав досадна, но би сакала да слушнам други мислења. Јас немам свое јас, не знам да се однесувам. Страв ми е од луѓето, никаде не сум прифатена, никој
не ме сака. Имам јадено ќотек и исмејување почнувајки од дома па до соученици и други врсници. Слаба сум. Многу пати имам кажано работни што не ги мислам, сето тоа ми е како некој начин одбрана, еве еднаш и на форумов зборев лошо за сиромашните, а не го мислам тоа, ама го користев како одбрана. Кратко кажано не знам да се однесувам и сум многу слаба.
Како да го надминам ова?

 

Па почни прво сама од себе и преиспитај се зошто е тоа така, дсли имаш некои лузни од детството, од минатото, од некој на кого си верувала... што е причината за тоа. Потоа почни да водиш дневник, запишувај како се чувствуваш, каков ти бил денот. Почни да правиш планови, на пр. летово сакам... па подетално месецов, па да стасаш до неделно и дневно ниво, запиши го тоа, на кој начин би било остварливо и како во реалност си го спровела тоа, па која ти е поуката, каде си успеала/погрешила и ќе видиш дека кога ќе читаш звучи поинаку отколку кога си размислуваш. Ако имаш можност добро е да поразговараш и со психолог, не е тоа никакво табу, нити срамота, баш со неутрална личност особено специјалист ќе имаш најдобар исход него на некоја другарка да се отвориш и да си страдаш. Тоа е кај нашиот менталитет пусто не прајме разлика меѓу психолог и психијатар и место да си одиме на сеанси ко ситенормални светски луѓе, ние одиме на кафе кај комшиката да се олесниме, која после ќе пие кафе со другата комшика и таа со трета и сфаќаш нели како се одвива понатака. Сепак, барај ги корените на тоа, и постави си некои цели.

 

Фала за искрениот одговор.

 

Девојко не се лути. По ова ти што го пишуваш, кој ти ги чита мислењата одма ќе примети дека си во депресија. Па сите се обидуваат да ти помогнат колку толку.
И убаво ти рече и другата членка, дека за тепање си.
Престани да размислуваш така за животот ти си уште многу млада.
Ти си вредна како и сите други луѓе. И знај дека ти си и најголмото богатство на мајка ти.
И не мисли дека само ти имаш проблеми, туку сите имаме ама ете се бориме во животот.
Пушти забавна музика, скокај, играј низ соба, пеј и не мисли на ништо....опшути се, расположи се....сама ако не се бориш, сама ако не се расположиш никој нема да му е гајле верувај.
Докажи им на сите дека си борец, храбра, паметна и весела девојка

 

@Hajdi22 , најдобронамерен совет ќе ти дадам. Очигледно е дека имаш некој проблем или проблеми бидејќи кога наидувам на мислења од тебе, најчесто се во тој стил. Види што те мачи во животот, преиспитај се со какви луѓе си опкружена и што можеш ти да направиш за да ги смениш работите што ти пречат. Сигурно некои работи и од самата тебе зависат. Вака како што функционираш сега не е на арно, затоа што ти ја срамнило со земја психата, а верувај дека од психа многу лоши работи во животот може да произлезат. Ако западнеш во депресија или те снајде нешто слично, тешко ќе оди после. Верувај малку повеќе во себе, малку повеќе самодоверба и на чисто да си што сакаш од животот. Мораш да бидеш силна и да не ставаш работи при срце, зашто тоа не води кон ништо добро.

Ова што ти го кажав не е зашто јас го измислив, туку зашто сум почувствувала на своја кожа што значи во таква состојба, како твојата, да се биде. Слушај паталец, а не гаталец, тоа ти е мој совет.

(Патем, родителите си ги сакаат своите деца, какви и да се и едните и другите. Родителите не можеме да ги бираме, ниту тие нас. Ама затоа можеме да си ги бираме пријателите и партнерите, а твојов не ти дава нешто многу голема поддршка. И ако некој ти рече дека не си сакана - прво не верувај, туку сама процени, а второ баш да ти биде гајле. Не може со сите да се сложуваме и сите да не' сакаат. А Референтка ништо лошо не ти мислеше со тоа што ти го кажа, имам впечаток дека може мајка да ти биде, па така и се поставила.)


Малку хаотично ми е мислењето, ама така е кога ме водат емоциите, а не главата.

 

Не се лутам, туку ме боли...
Ете, вие приметивте дека сум во депресија, а моите дома не. Татко ми не забележува дека постојам, брат ми се смее во лице кога плачам, а мајка ми не верува дека ми е тешко и дека ми требаат. Ја молев да одиме на психолог (не сум полнолетна затоа) и со месеци ми вели ај ќе видиме, ај утре ќе збориме, ај следдната недела ќе збориме. Никој не ме сфаќа озбилно...

 

Седни ги сериозно и мајка ти и татко ти. На лекар под итно. Колку повеќе тлее, толку полошо ќе биде. И само сила и занимација да не мислиш на глупости. И на брат ти да му одржат лекција.

 

Ич не ги слушај татко ти и брат ти, пак пробувај со мајка ти да зборнеш кажи и дека си сериозна, дека не можеш ништо да истрпиш...мора да сфати дека не е заебанција. Или ако не сака, тогаш мора сама да си кажеш дека ќе бидеш силна и ќе издржиш барем дур не наполниш 18, па после ќе појдеш на психолог.
Овде на форумов имаш поддршка. Не се откажувај, издржи. Се ќе се среди само мисли позитивно.
Брат ти и татко ти на игнор.....

 

Пробав се. Ќе почеккам да станам полнолетна сама ќе одам, таман до тогаш ќе присоберам повеќе пари..
Брат ми слушнал кога зборев со мајка ми за на психолог, отиде и со смеење му вика на татко ми оваа лудачава сака да оди на психолог и татко ми рече, да ја пратиме во лудница нема да и помогне и се смееше, они мислат дека не го слушнав тоа, нека им биде.
Фала ви на поддршката, многу ми значи.

 

Ми треба совет..Пред околу 3-4 месеци почнав да му се допагјм на едно момче(барем јас така мислев).На почетокот не бев воопшто заинтересирана за него но со тек на времето го променив мислењето бидејки ми зборуваа како е предобар човек..И стварно лош глас не се слушаше за него,и си реков таков ми треба.А и спрема мене се понашаше незнам,предобро..Е се почна кога дознав за неговата бивша.Иако не признавав самата дека го сакам,криво ми беше кога слушав ,, Тој(да не споменувам име) има женска Таа(,,бившата").Разговаравме многу пати ја споменував а тој,,не се секирај нема ништо,не се нервирај",,останавме другари",,имавме приватни проблеми,помина...". И добро... Ме викна тој да излезиме па ја прифатив.Тоа беше само еднаш и потоа не ме побара мислам за излегување.Добро тоа.По неколку дена го гледам со неа на кафе па заминаа некаде сами.Па му реков и пак иста приказна.Потоа се смиривме па пак ги видов и исто исто исто..Некое време потоа забележав дека ме одбегава ама не реков ништо.А сега слушам дека ги виделе смириле,изгледале заљубено,изгледало како сериозна врска...Му пишав и ми вика дека се смириле и уште мене ме направи идиот и ми рече ,,гледај расипи ми." .. Ми кажа дека само пробал со мене ама неможел,дека сум била супер ама не успеал,дека му е многу жал,дека не планирал вака да испаднело,дека сепак со бившата имал долга врска не се заборавало тек така...Незнам што да правам од тогаш во депресија сум,сега сфакјам дека всушност многу сум го сакала и дека ми значел..Незнам стварно... Претешко ми е,се осекјам искористено,изиграно незнам..Ми вика уште другари да сме,а тој имал женска а мене ме лажел,јас е надевав на него.Незнам..

 

@Hajdi22 зборевме и во лична порака ти кажав неки работи зошто сум поголема од тебе и имам проживеано некои работи ...треба малку да послушаш некој поискусен и поголем од тебе (не мора мене )но имаше и др феминки кои ти дадоа совети ама очигледно ти си тераш по свое стврно ниш не слушаш...знам колку ти е тешко и колку не можеш да се справиш со ситуциајта и немаш подршка од семејството но барем обиди се да примениш нешто од советите ...ти пишуваме за твое добро....секој пост ти како да си на работ да извршиш самоубиство (извини но мене вака ми делува ) те читам многу време стврно сакам да ти помогнам но мораш да се смириш...и никој не кажа дека не си пожелна овде,пишувај колку сакаш ..но гледам дека и другите се загрижија за твојата состојба....

 

@Hajdi22
Секој во животот поминува низ тешки периоди. Во адолесценцијата се малце побурни и поистакнати. Мислиш дека никој не те забележува, дека си невидлива, дека никој не ти обрнува внимание. А уствари сето тоа е проблем на премногу размислување. Скоро секој од нас кога ќе почне премногу да мисли, да анализира, почнува да се самокритикува, да ги критикува другите, да очајува. И нормално депресијата ќе следи.
Во твојот случај не зборуваме за депресија. Тоа е само еден мал период, проследен е со малку осаменост, не сфаќање од другите, меѓутоа за да си замине тој период мораш да работиш сама на себе.
Никогаш немој повеќе да уживаш во тагата, да се самоказнуваш или пак да се самосожалуваш. Не дозволувај ни другите да те сожалуваат.
Почни да се зафаќаш со работи кои ти се допаѓаат. Станувај рано, вежбај, пијај многу вода, читај книги, работи на себе, посети ако треба психолог (меѓутоа сметам дека не е потребно), излегувај, почни да се дружиш, не читај книги од типот 10 начини како да си го промените животот, не се ефективни.
Пронаоѓај се. Игнорирај ја тагата, научи да бидеш ти. Сакај се самата себе.
Аман дете САКАЈ СЕ! Не можеш да очекуваш да те сака некој ако не се сакаш сама. Почни од тоа. Остави бивши и такви чуда.

 

Ситуацијата на Хајди можеби не изгледа така како што гледаме ние од страна, можеби навистина и е тешко.
Луѓе, сфатете дека не може секој да реагира на одредени работи како што би реагирале вие. Дали знаете како е да се биде без подршка, отфрлан од сите и навредуван? Еве јас ќе ви кажам - болно е, многу. И не е лесно тек така да се смириш. Таа е во тие години кога треба да се оформира како личност, не е поентата татко и или брат и да ја руга у фаца, знаете ли како е родител да не те сака? Ако не знаете не можете тек така памет да солите како ќе биде се во ред. Очигледно е дека и е потребна помош а не туркање во поголем амбис.
Она самата се сожалува, бара внимание, бара помош која очигледно не ја добива од своите најблиски, секој би барал да му се помогне во таква ситуација, или чекајте вие сте со розев живот па не знаете како е да си отфрлан од страна и никој не те смета за жив?
Од вакви слулаеви како некој не го сфака човекот сериозно лугето посегата по своите животи затоа што не можат да го издржат притисокот.
И треба помош да, но како ке ја добие од психолог ако е малолетна а мајка и абер не дава многу за тоа а татко и ја исмејува?

 

Lugje, mi treba sovet i reshenie vo vrska so moeto momentalno odnesuvanje. Ne bi se osmelila da zburuvam za ova so nekoi moi bliski bidejki mislam deka e malce bizarno i bi me sfatile pogreshno, i bi se cuvstvuvala glupo. Da ne dolzam. Znaci vaka, do pred nekoe vreme, odnosno dodeka bev sredno,(poshto ja sakav medicinata, se zapishav sredno medicinsko) jas ne se zamararav mnogu so ucenje i znaenje. Seedno mi bese kolku i kako ke postignam i znam, duri i ne bev mnogu zainteresirana za rabotite. No, koga pocnav na fakultet ( Sega sum Medicinski fakultet Skopje, prva godina) totalno se promeniv. Stanav mnogu sebicna, si vikam: Zosto moite kolegi/drugarki da imaat poveke poeni od mene, a jas kolku ucam, duri cel den pred kniga... Isto mnogu zlobna, namkjor (iako se trudam dobro da se odnesuvam, vrijam vo sebe), gledam kolku i kako imaat polozeno (barem za najbliskite). Druga rabota e shto pocnav mnogu da se precenuvam. Sekogas smetam deka so lugjeto so koi sum opkruzena "mislat" deka sum najpametna i najmnogu znam. Ako slusnam deka nesto otvorat tema vo vrska so medicinata, jas i voopsto da ne sum zapoznaena so toa, kazuvam nesto, kolku da ispadne deka znam, iako mnogupati sum se nashla vo glupa situacija, da ne znam da odgovoram na najglupo prasanje. Mnogupati sea posledno vreme mi se slucuva da komuniciram so nekoi bliski od moeto sekojdnevno opkruzuvanje, za temi sto voopsto ne me zasegaat, samo da znam nesto poveke, za sto i da e, znaci preokupirana sum so toa,,, Isto taka, so moeto precenuvanje, pocnav da gi potcenuvam lugjevo, osobeno ako nekoj mi prijde , odma se interesiram dali e na fax., i nedaj boze da ne e, odma si vikam: Sto si misli ovoj, vakov prost i nikakov, so mene bi mozel da bide?! i odma go otkacuvam, duri ne sakam voopsto da komuniciram. Porano znaci se' se odvivase normalno, no sega gledam, se' se zasnova na toa... kako toa da e najbitno. Mnogu stanav nervozna i osekjam mi smeta vise toa sto sakam na sekoj zbor da ispadnam najpametna vo ocite na drugite... Veruvajte, nitu najmalku od ova sto pisuvam ne bi sakala da bidam, ama ednostavno taka mi ide, i ne mozam da sprecam. Ne bi se osmelila da zboruvam so nekoj, lice v lice za ova, pa zatoa pisam ovde. Mislam deka ke me razberete i najvazno od se, nema da me sfatite pogredno, i ke najdete lek za mojov problem.

 

Вака имам братучед на возраст 17 год и неговиот проблем е пример да види некој тешко болен човек или општо болен и бега далеку од него..да кивне исто..да види пример измет од куче или чојк одма му доаѓа на памет као демек го згазил или се размачкал на него и др..стално ги мие рацете као демек му се извалкани и др....ве молам за совет со време што да направиме?дали е до неговата психа?

 

Јас мислам дека е до неговата психа бидејќи имал некое трауматично искуство бо минатотот со болен човек,па затоа сега многу се плаши од бактерии и постојано од тие причини си ги мие рацете дури и кога не му се извалкани.Се работи за ментална болест.Нека посети некој добар психијатар за разговор за да му помогне.Не е нормално тоа што премногу се плаши од бактерии.Ако во вашето место нема некој добар психијатар појдете во Скопје.Тоа е единственото решение во ваков случај.

 

Фала ти многу

 

Проблемот кој го има дечково е реален , се вика bacteriophobia, и како таков се третира со третман кај доктор од областа на Психијатријата....

 

Јас имам голема мака.

Имам постар брат, има 29 години. Миленик на фамилијата е и тоа не ми се причинува ниту сум љубоморна. Има многу прични кои ќе ги објаснам во текот на постот.

Вработен е на убаво место, има добра плата. Секогаш кога ќе пристигне на маса го чека јадење, топла вода за туширање, и што уште не. Ние секогаш дома, дали сме расположени или не мора да глумиме среќна фамилија за да нему, не му се расипе денот па да започне да прави неред низ куќава.
Последниот месец, бидејќи јас и тој живееме моментално сами додека моите родители не се вратат од патување поради работа, поради него се наполнив со негативна енергија, и психата ми е на најможно долно ниво се поради неговите испади. Секоја нервоза ја истура врз мене, за секоја мала ситница јас сум виновна. Се плашам дека кога ќе се разбуди или кога ќе се врати од работа, ќе се случи нешто а јас заминувам во мојата соба со солзи. Едно време, додека му поставувам јадењето ќе излезев и ќе отидев кај некоја моја другарка само за да не бидам дома додека тој се врати. А кога ќе се вратам дома, се враќам во страв.

Наизглед ова ќе ви звучи смешно и можеби не треба да посветувам внимание на сето тоа но така и јас на почеток мислев се додека неговите испади не се зачестија последната недела а јас страдам поради тоа.
Моите родители и околината го обожаваат а јас не гледам причина поради тоа , но никогаш не гледаат која сум јас, и колку се грижам за него. Досега никој ми нема речено "БРАВО ЗА ТРУДОТ."
Последниот денар, за него го давам, последното залче оди за него. Имало денови кога сме немале доволно пари за готвење тој да излезе и да јаде а јас да заспивам со празен стомак па мора да се срамам и да барам пари од комшии или пријателки и да ги лажам за причината за парите. За останатите е важно дали тој е во ред, а мене никогаш ме немаат прашано и кога ќе им споменам што ми прави тој секогаш ме прекоруваат.
Пред некој ден, изнакажал разни работи на татко ми за мене, кои немаат допирна точка со она што се случува, мене татко ми' ми направи скандал додека седев во кафич со пријателки. Ми го повиши гласот на телефон кај што сите слушнаа се поради неблагодарноста на мојот брат. Морав да си отидам дома, засрамена со наведната глава.

Јас вака не можам. Ова не е живот, ова е тортура.