Совети

Некoј oд стрaнa би кaжaл декa гo прaвaм САМO тoa штo гo сaкaм. Нa местo дa учaм, пoвеќе цртaм зa вo шкoлo. Прoшетките сo кучетo ми се релaксaцијa. Еднaш неделнo бaрем сaaт време тримaње. Рaбoтaтa сo кучињa ми е стрaст. Нo, не знaм кoјa сум. Не мoжaм дa се дефинирaм. Се oсеќaм кaкo избaц вo друштвoтo. Сите сaкaaт некoј, јaс не знaм дaли вooпштo сум сaкaлa, a не сaкaм ни дa прoбaм пoвтoрнo. Сите имaaт интереси зa некoи "нoрмaлни" рaбoти, јaс се зaмaрaм сo кучињa. И никoгaш, никoј oд нив, не ги рaзбрaл мoите интереси, пoшo "штo ми е гaјле, куче е". А, тoa штo предизвикувa немир, не знaм, мoждa пoврзaнo е сo oвa штo гo изнaпишaв... Нo, еднoстaвнo дoaѓa. Кoгa збoрувaм сo некoј, кoгa се кaчувaм пo скaли, кoгa седaм нa чaс... Вo тoј мoмент сaкaм се oкoлу мене дa исчезне. И гo пoстигнувaм тoa некoгaш сo "медитaцијa" (aкo вooпштo мoже дa се нaрече тaкa). Зaтвaрaм oчи и се oсвестувaм зa мoетo пoстoење вo универзумoт. Пo некoе време не слушaм, ни гледaм ништo oкoлу мене, нo свеснa сум зa се штo се случувa. Или ќе пoминувaм вo мoјoт "oмилен дел" oд шкoлoтo и се кoнцентрирaм нa убaвинaтa, нa блaгите утрински зрaци oд гoлемите прoзoри, кoи удирaaт вo пoдредените стoлбoви... И прекрaснo е, се дoдекa не се пoјaви некoј дa прaшa зoштo мижaм (т.е. изгледaм нa идиoт) или еднoстaвнo некoј дa пoмине низ зрaците нaрушувaјќи јa целaтa хaрмoнијa вo aтмoсферaтa... Вo глaвнo се oбидувaм дa ги ценaм сите спoкoјни мoменти, убaви вкусoви, мириси, глетки...

А, истo тaкa ме чуди зoштo скaлите ми прaвaт тoлкaвa неудoбнoст. Oсoбенo кoгa се кaчувaм нaгoре. Ми дoaѓa јaтoтo глупи рaндoм мисли и се нервирaм.

 

Но НЕКОЈ ОД СТРАНА би кажал така. Прашањето е дали ТИ така се осеќаш? Дали ТИ чувствуваш дека го правиш САМО тоа што го сакаш? Негувај ја својата страст кон кучињата, но истражувај и други полиња. Пробај некој спорт рекреативно, пробај музика, некој курс, аеробик, зумба итн. Ти знаеш што е актуелно кај твојата генерација, пробај нешто од тоа. Можеби ќе ти се допадне некоја нова активност, ќе пробаш нешто поинакво, но може и само ќе си потврдиш себе си дека кучињата се твојата најголема љубов.

Секако дека ќе сакаш повторно! По твоите зборови се познава нежноста на твојата душа, а неа и треба прегратка одвреме - навреме. Може сега или утре не, но еден ден секако! Тоа што другите имаат симпатии не значи дека и ти во овој момент треба да имаш. Сега можеби е поважно да дознаеш која си ти, каде припаѓаш и кон што целиш во животот, па за да можеш да сакаш некој кој исто така ќе има свои идеали. Што е "нормално"? Ти сакаш кучиња, јас сакам мачки, другата сака цвеќиња, третата е опседната со шминка, следната со мода... Сите сме си посебни на наш начин. Тоа што за другите е нормално, за нас можеби не е и обратно. Тоа не те прави припадник или одметник од некое друштво. Тоа те прави тебе, дел е од целината ТИ. Друштвото треба да ти е погодено во однос на разговор, забава, да си помагате, да се поддржувате, кога некој слави вие да се радувате, кога тагува да се поддржувате. А не да се делите според интересите и желбите.

Пробај вакво место, кое ти пружа спокој, да нјдеш надвор од школото. Некој ќош во домот, на тераса, во двор, во парк. Посетувај го често и таму бистри ги своите мисли. Посетувај го дури и кога нема сонце, и кога е облачно. И тогаш има некоја убавина во тоа место. Запознај го и во поинакво светло. Така ем ќе продолжиш да уживаш во вкусот, мирисот, глетката, ем полека полека ќе си ги донесеш на ред мислите.

Можеби затоа што се приближуваш кон место, на кое не се осеќаш како своја, можеби не треба да ги одбегнуваш скалите, туку да се соочиш со тоа што те вознемирува таму....

 

Здраво папи Читав читав читав и не сфатив зошто така се чувствуваш. Еве сега нити сум квалификуван психолог, ниту знам низ што поминуваш ама како што гледам нема некоја специфична причина. Ете чим нит едно знам нит друго, ќе ти споделам мое лично искуство хех Од дамна мисли слични како твоите ми го гореа мозокот. Се сакав сама да сум, сѐ да исчезне барем за минутка сѐ да се стиши сѐ.. Секако тоа не бива само од себе па земав постојано да се изолирам со слушалките на глава, да седам сама само со своите мисли. И сега како што гледам назад, можеби во тој момент се чувствував како на врвот на светот но во долгорочно гледиште тоа беше у-жасно за мене. Колку повеќе го избегнував времето, колку повеќе скокав подалеку од другите, толку појако сѐ се трескаше во мене. Но ете ме сега, како новороденче, ми се стишија мислите, конечно можам да размислувам слободно и позитивно. Дали лек беше времето или мојата желба да прераснам во мој човек би рекла дека не знам, но длабоко, длааабоко 100% сум сигурна дека тој период кога решив да се сменам за прв пат решив да го слушнам она тивко гласче што тешко надѕираше низ сите овие громорозни викотници. Му дадов шанса, и еве не ме разочара. Полека полека колку повеќе се фокусирав на ова тивко гласче, дупло повеќе другите стивнуваа за сега да бидат тивки како крцкањето на есенските листови. Верувам дека можеш, доколку се потрудиш, да го слушнеш и ти

 

Инаку дојдов овде за да прашам нешто. Имам многу пријатели со кои си зборам, се дружам и излегувам, кои го сакаат моето друштво и јас нивното.. Но ете не можам никако да најдам некој со кој ќе се "спојам". Некако сите многу ми се далечни, дали заради чудни и широки интереси што ги имам или високи очекувања. Знам дека не треба, но би сакала да запознаам некој што секој момент би сакал нешто ново. Да ја истражиме цела држава или барем градот, заедно да запознаваме нови луѓе, се да пробаме. Многу ми е монотоно вака, или седнеме негде или во маало. Никој не сака нешто повеќе.. Дали имам чудни и нереалистични очекувања? Се чувствувам малку осамено поради ова.

 

Ве молам за помош веќе не знам што да правам ...
Мојот живот е катастрофа... Јас сум на факултет ама имам изгубено една година а моите дома уште не знаат за тоа ме гризе совеста неможам повејке да лажам незнам ни јас како да им кажам... а вејке помина цела година незнам како ке реагираат секој ден се обвинувам само заради тоа
Осаамена сум немам друштво кое ке ме сослуша мене цел живот само јас слушам а кога ке ми потреба мене никој нема сите само ми викаат ке помине и ништо повејке
Имам дечко кој ако јас не му кажам да излезиме тој нема и да ми каже ...
мислам дека не ме сака јас се осејкам како да му досадувам иако тој вика дека не
Никогаш немам кажано НЕ на некој иако мене сите ме викаат
немам свое Јас сакам да бидам друга личност но не знам како :/

 

Zdravo, nemam nikomu komu da se obratam da mi dade sovet pa zatoa resiv da pisam tuka..tonam poleka no sigurno , depresivna sum skoro cel zivot a posledniot mesec patam od depresija sekoj den i sekoja nok, se gusham, placam sekoja nok, tie dve drugarki sho gi imav na fakultet pocnaa da ne me druzat , edvaj pocnav da bidam na zdravo so niv, neznam sho im napraviv za taka da se odnesuvat , na fakultet povekje ne me ni cekaat da si begame zaedno ili pak da odime zaedno , duri se trudev da bidam so niv da se druzam se trudev no ne biva nemozam postojano samo jas da im se pikam na niv koga custvuvam deka ne sum pozelna..i deka samo jas se trudam ..se oddalecivme a bevme bliski , ne me sakaat povekje , neznam sho im napraviv za vaka da bide a so drugi od fakultet ne se ni druzam voopsto nemozam da se vklopam , neznam sho da pravaam kako da si pomognam dali voopsto vekje da ne se ni trudam za druzenje so niv ne mi ni obrnuvaat vnimanie ili da se ponizam i otvoram pred niv da gi prasam zosto se odnesuvaat taka ladno so mene ako ne sakaat da se druzat so mene neka mi kazat a ne vaka da se izmacuvam i da mislam jas ..toa mi vlijae i na ucenjeto polagam za nekoj den a nemozam da se posvetam zaradi niv zatoa sho se plasam da ne se oddalecime celosno i da ostanam sama na faks da nemam ni so koj da odam ni so koj seminarski da pravam..mn mi e tesko od to sho se plasev to mi se slucuva..kako da si pomognam i da se ispravam da mozam da izlezam od depresijata da mozam da si gi izvrsuvam obvrskite a ne da tonam i tonam se podlabokose custvuvam tazno , isplaseno i bezpomosno...Ne mi se odi ni na fakultet poradi toa .si vikam poarno da prezapisam da ne gi gledam starite bolki sekoj den..nemozam da izdrzam...

 

@taznata :( Не е крај на светот ако немаш моментално или одреден период другарки. И тоа не е причина да не сакаш да одиш на факултет и да имаш толку црни мисли.
Сите ние си имаме одредени проблеми, сите ние се соочуваме со нешто ама не смееме да си дозволиме толку негативни мисли да имаме, така не решаваме ништо.

 

Da treba da sme silni, da izdrzime da se soocime so problemite ama sepak izmesano i so postojana depresija i plus da se oddalecis od drugarki sho si bil blizok , da ne zboruvas poveke a sepak da moras da gi gledas sekoj den a da ne si vikas ni zdravo ne e voopsto lesno, da ne gi gledav povekje ke bese polesno ama vaka....

 

Губењето на другарки не е најлошото нешто што може да ни се случи. Колку луѓе поминуваат низ мноогу поголеми проблеми, губење на дете, маж, семејно насилство, здраствени проблеми, финансиски проблеми, долгови, ехеее колку имаа.
Јас бев и бетер од тебе. Кукав за најмала ситница. Ама, кога се најдов во потешки ситуациии сфатив дека не секогаш во животот е како ние сакаме и треба да сме благодарни за тоа што го имаме.
Имаш кров над глава, храна, семејтво. Верувај дека си многу богата со ова. Некој денес нема каде да преспие. Некој нема што да јаде. Некој се мачи со тешка болест.
Смени го малку размислувањето, биди малку по позитивна (никој не сака негативни луѓе) и верувај дека другарките сами ќе си дојдат.

 

Дали некој има совети за доаѓање до овие карактеристики?

 

Јас целиов мој живот имам love hate relationship со моево тело и ж со мене воопшто. Како мала бев заебавана во школо за моето тело и до денес опседната сум со тоа да изгледам убаво и да оставам убав впечаток а се мразам себе си. Потрошив години на диети, слабеење, и слично.Барав начини на интернет како ра бидам анорексична, само сакав да сум идеална за сите и да ги задоволам, да ме прифатат. Не излегував од дома за викенди бидејќи неќев да се дотерувам за во некоја дискотека и сл пошто знам дела ќе изгледам смешно. Поминував саати плачење. Имав другарки кои пробуваа да бидат утешителни, со тоа преубава си само ослаби ги нозете и сл. (омг фала ти на добронамерниот совет -_-) Од друга страна се сакам, имам преубаво тело само се чувствувам како да го разочарувам. Не вадам максимум од него. никогаш не сум имала самодоверба и мислам дека тоа сите го приметуваат. И мислам дека жал ми е што никогаш не сум имала неко до мене што ќе ми каже сакај се каква и да си. Секогаш сум била критикувана. Што е најтрагично не сум дебела и сум потполно здрава личност. Константно мислам дека некој ме оговара и ми смее позади грб. Кога сум меѓу луѓе ми иде да си излезам од кожа, се осеќам грдо, одвратно. Се трудам да го сменам ова ама уште не знам како. Криво ми е што потрошив толку години во омраза и срам од самата себе.

 

Само главата горе . Јас од секогаш бев дебела девојка , од мои 8 години ( по операција константно се дебелеев ) до 15 години , се чуствував баш како и ти сега .. Но , бев прва средно , второ полугодие . Нешто така јако ме тресна по глава , наеднаш се променив . Си реков дека ќе пешачам повеќе , помалку ќе јадам и поздраво ќе се хранам ( реално не се хранев поздраво , а требаше бидејќи тоа си го ветив ) . И така , наутро ѓеврек , потоа напладне она што има за ручек , вечера ништо , евентуално сливи или јаболко . Околу пешачењето , пешачев доста , од училиштето до автобуската треба да го поминеш цел град ( сите знаеме колку е Тетово помал град за разлика од Скопје , но доста голема релација има за пешачење ) , имаше превоз , ама не сакав . Сакав пеш да стигнам на време ( често знаеше да ми побегне автобусот па си одев со комбе дома ) . Потоа , развив кондиција и навика за брзо пешачење и кога ќе дојдеше зима , за мене беше крај . Не можев а да не ја испешачам таа релација . Со радост дочекував пролет . И ослабев . Сега пак планирам да пешачам на толкави релации , и да си воведам режим на исхрана . Еднаш издржав , ќе издржам пак . Инаку се поправив бидејќи бев бремена во меѓувреме за 3 години родив 2 бебиња па со тоа и килограмите се наталожија . Да знаеш мене колку ме иссмеваа бидејќи бев најдебела во класот .. Тоа го решив со тоа што го сменив класот . Се префрлив во друг , каде сите беа сложни и никој никого не гледаше од високо .
Едно треба да знаеш : не вели ќе ослабам за дечко/друштво . Стави се себе си на прво место . Ќе ослабам за себе . За моето здравје . Бидејќи само така ќе успееш . Верувај ми . Кога пешачев затоа што сите ме иссмеваа , и пешачењето беше морално ( мајка ми на моменти со сила ме тераше да пешачам и вежбам ) , не симнав ниту 5 кг од тежината . Кога решив дека ќе ослабам , за да си бидам поубава на себе и да си го подобрам здравјето , ослабев 6 кг за неколку месеци . За нозете , ќе мораш да пешачиш повеќе , напорно е ама ќе успееш ако имаш воља . Среќно , и батали што велат другите . Појди од себе си . Ако навистина го сакаш тоа , прави го за свој ќеиф

 

Здраво.Имплусивна сум премногу.Не можам да си го контролирам јазикот,домашната атмосфера понекогаш е напната ке се скараме за нешто и често ми се случува да кажам нешто што не сакам.Татко ми ке премолчи во кавга,јас не.Осекам како да го имам разочарано со ова однесување.Како да постои нетрпеливост помеѓу нас.Многу пати не е во право,и јас сум гласна,бучна,се обидувам да му докажам,несвесно ке го навредам,не можам да се исконтролирам.Никако да научам да премолчам нешто.Пробав многу пати,ама мислам дека ако пречутам нешто како во мене да умира некој дел од бес,беснеам на неправда,секогаш сакам да истерам до крај и многу им се објаснувам на луѓето.Не било така,вака било,едноставно ако премолчам на неправди макар и ситни се гушам.Како вулкан да извира од мене.Мислам дека со исхитрени реченици дома ги имам повредено моите .Откако ке изнаречам се некому,откако ке истерам до крај после ми е полесно,ама на другите потешко.Сакам да научам да молчам мудро,да не брзам ,и да не ме јаде олку нервоза .Сакам да научам да бидам трпелива ,да не ме погаѓаат често провокации или неправди...Сакам да научам да бидам тивка ,умерена,толерантна ,сакам сите да се прашуваат што мислам кога молчам,зошто од премногу што зборувам и објаснувам,луѓето можат а сигурно и некои погрешно ме сватиле.Зошто понекогаш во обид да ја докажам вистината кажувам зборови и претешки што после сфаќам дека стварно не сум ги мислела? Некое советче? Фала однапред

 

Пробај ја онаа добро позната - број до пет. Она што ти доаѓа да го изговориш во моментот,кажи си го прво во себе и одговори си на прашањето - ако го кажам гласно на оваа личност, ќе делува позитивно/негативно. Пробај да гледаш малку понапред,ако знаеш дека ти е за џабе, за лош ефект и негстивни последици,подобро премолчи и бегај од ситуацијата, смири живци.
Кога нешто многу сакаш да изговориш, а не смееш, напиши го на лист и искиниго.
Земи запишувај дневник еден месец,кога ќе ти дојде да урлаш и викаш,премолчи и пишувај во дневникот. После месец дена преиспитај се, има ли промени јај тебе,кај нив...

 

Ти благодарам многу,секој ден се учам на трпеливост и баш на тоа што ми пиша "број до пет" .Немам пишувано дневник досега ама имам пробано да запишам се на лист или во порака од телефон и да ја избришам потоа,а кога ке се случеше да заборавам да ја избришам и кога ке ја прочитам што се во нервоза сум пишала се чудам какви потребни и многу повеќе ситни непотребни работи ме нервирале.Така да ова е многу практичен и добар совет и фала што ме потсети за пак да го направам секогаш кога ке почуствувам потреба да "водам битка со некој". <3 <3

 

Ајде женски на диета.

 

Ова како јас да го имам пишувано..Само проблемот е што јас одам до крајни граници.На пример пред некој ден на сред улица шамар и мавнав на другарка ми.Срам ми е да кажувам.Ептен сум слаба на нерви,ај со луѓе од страна,ама со домашниве?Кажи ми дали успеа,и ако успеа како се промени?Кај мене и не делува баш она број до пет после зборувај

 

Понекогаш најдоброто нешто што можете да го направите а не понекогаш не можете сами, е да побарате помош. Уште подобро ако таа е од професионален психотерапевт. Нема потреба да се срамите во денешно време е сосема нормално, бидејќи терапевтите се тука исклучиво за да ни го подобрат ментално здравје.

 

Постои проблем за кој сакам да слушнам мислења и совети како да постапам.

Имам другарка, цел живот се дружиме, нема нешто што немаме споделено.
Јас и таа сме како небо и земја. Нашите родители исто така се пријатели.
Можам да кажам дека сум среќна што ја имам за другарка.

Проблемот е следен.
Од кога раскина пред неполни 4 години со еден дечко таа потполно се промени целосно, штета што е во лоша смисла.
Почна да пие ( не дека и претходно не пиеше) но овој пат ги премина границите на нормалата.
Троши пари како да е некоја голема богаташка а не е. Родителите едвај врзуваат крај со крај во туѓина.
И праќаат пари, а таа лаже дека ги потрошила за дома.
Брат и, исто така и дава пари кога може и кога има, но за жал и него го користи.
Да дојдам до главниот дел.
Од кога почна да се случува тоа, таа постојано ги менуваше партнерите, а со тоа почна да ја бие и лош глас.
Не верував секако и се уште не верувам затоа што луѓето секогаш оговараат и никогаш не ги слушам гласините.
Моментално 6 месеци е во врска со една личност.. Не го познавам, не можам да кажам каков е. Не можам да судам доколку не го познавам но колку што сфатив од разговорот со нејзе тој индиректно ја користи.
За пари, за секс, за се нешто.
Тука доаѓа главното... одалечени се пола час, односно таа живее во еден а тој во друг град.. таа секој ден е кај него, преспива кај него дури и по цела недела не се враќа дома.
Една ситуација што ме потресе е што неодамна баба и ми се јавува и ми го бараше бројот од нејзе затоа што била загрижена бидејќи ја немало со денови ниту да се јави ниту да се врати дома.
Втора работа - нема бутик кај што не е задолжена. И бидејќи таа воопшто не бери гајле за тоа, вработените знаат дека се дружи со мене и ме тераат да ги барам од нејзе парите што мене доста ми паѓа незгодно во тој момент.
Утрово ја прашав кога се враќа, а таа ми рече во текот на следната недела што за мене воопшто не е во ред.
Жал ми е највеќе и за нејзините домашни а не сакам да ја издадам. Не сакам а и не можам.


Не знам повеќе како да постапам, таа ми значи многу, не сакам да западне во далеку полоши ситуации а не знам како да и напоменам бидејќи може да помисли дека сум љубоморна на нејзе.

Неколку пати имам разговарано со нејзе, кога се има карано со партнерот, и укажувам на грешките, но веќе следниот ден го прави истото.

 

Јас имам сличен проблем...но мојата пријателка мажена со дете, влезе во афера. Јас бев таа која беше против, а трета пријателка подалечна ја охрабри.
Да не зборувам, како тоа заврши лошо, дознаа сопруг, родители, роднини пријатели.....едвај бракот се спаси...
Јас бев таа која разговарапе со нејзе неколку пати и укажував да се откаже од аферата додека е време, секому се случува грешката....но не сакаше да ме почуе.

јас се оддалечив да бидам искрена....бидејќи таа веќе стекна нова пријателка, која и беше помош за аферата, ја носеше кај него и го чуваше детето додека тие беа заедно...итн итн


После 2 години во еден неврзан разговор, само ми рече ....ех да те послушав тогаш, се ќе беше поинаку

јас само одговорив ..........ех ....