Совети

Здраво, незнам дали ја одбрав соодветната тема за ова што ќе го напишам но се надевам е во ред.

Бев навистина интересна личност, се забавував, богат социјален живот(под богат мислам на доволен број пријатели), дружби со пријателите..имав добри другари, и "другари" кои беа тука кога имаа потреба но бев свесен за тоа и не обрнував внимание, знаев што и како да правам со нив, со образованието бев супер значи имав прилично добар живот да кажам (ова беше пред околу 2 ипол, 3 години, тогаш бев во средно образование)...и одеднаш се почна да се менува. После еден семеен проблем, потонав на дното и сето ова почна да исчезнува. Едноставно тоа беше премногу за мене, и очигледно поради тоа се сменија многу работи а исто и јас. Се затворив во себе, едноставно не можев да се дружам со останатите на начин на кој што претходно се дружев. Тогаш единствено што ми беше утеха беше образованието, и незнам зошто и како но на некој начин успеав целата тага од тоа што се случи да ја претворам во енергија која ми беше потребна за образованието, и тогаш уште повеќе напредував во тој дел додека останатите делови ги потфрлив, а најтешко ми беше што неможев таа енергија што ја добив барем малку да ја насочам кон социјалниот живот, едноставно неможев. Почнав да ги губам и пријателите, мислам дека ми најдоа слабост поради ситуацијата иако никој не знаеше за ништо што се случи, неможев да кажам на никого. Можеби ја искористија таа слабост и почнаа да ме искористуваат. Работите се сега сменети во семејството, се е одлично, но тоа што се случи знам дека е заспан ѕвер кој е длабоко во мене и не му дозволувам да се разбуди. Почнувам да чувствувам дека енергијата што ја имав почнувам да ја губам, и ја губам на таков начин што за најмала ситница, мислам ситници, што ги има во секое семејство, тие ситници ми ја цедат енергијата, и тоа во голема количина. Образованието повторно си е во најдобар ред, но не успеав да му се вратам на социјалниот живот што го имав претходно, контактите со другарите веќе избледеа, можеби и јас сум виновен за тоа,и знам дека е така но едноставно немам доволно енергија за тоа. Многу ми е тешко да стекнам нови пријатели, оние што ги имам од факултет, се бројат на прсти, и едноставно се само онака обични пријатели. Неможам да се поврзам повеќе со некого, нешто не ми дозволува, бев многу повреден и изигран од оние што ги имав и веќе ми е премногу тешко да се поврзам со нови. Воопшто не излегувам бидејќи подобро се осеќам дома а знам дека ова не е воопшто добро. Свесен сум за многу работи кои ги правам погрешно, но едноставно таа енергија што ја имам неможам да ја насочам паралелно кон повеќе работи.

Па би сакал некои искрени мислења или пак совети за поголема мотивација и енергија од вас тука или во ЛП.

 

Дали може да ми дадете некои совет како да постапам од 1 септември сум средно,но јас сум од Кавадарци а се запишав во Битола,но никој не познавам.Страв ми е дали ќе ме прифатат останатите деца,како ќе се прилагодам,што муабет да направам со нив односно не им ги познавам карактерите.
Поздрав и очекувам совет во порака.

 

И јас се пронајдов во дел од твојата ситуација. Исто се чуствував/м. И постојано барам одговор.....
Исто во средно и јас бев кул личност, со секој можев да се спријателам без проблем имав мн пријатели,журки, дружење цело време се чуствував исполнето, среќно. Но сето тоа се промени откако се запишав на фах. (тука се разликуваме , инаку јас пак немам проблем во семејството)но се запишав на тежок факултет и во прва малце подзаглавив. Исто во прва си фатив и дечко со кој се знаме цел живот. И сега нез дали од тоа што имам мн за учење немам мн време за социјален живот или од тоа што си фатив дечко како се до тогаш што имав да пропадна во вода. Мн мал дел од другарките ми останаа валјда оние вистинските , другите од она ,,друштво од средно'' ни здраво може нема да ми речат. И некао дури и кога сум излазена не е она што беше .....
Дали пораснав? Дали врската влијае? Дали светот се измени т.е. дали светот на возрасните е толку суров , секој со секој само од корист ? Или навистина нешто со мене не е во ред .....ств незнам. Совети се добредојдени

 

Пробај да ги оттргнеш мислите од " филмот " кој ти се врти во глава , или сврти го " филмот " во твоја корист труди се да мислиш колку е вкусна храната што е поставена на масата и дека би требало да пробаш барем едно парче од тортата , питата и сл . До сега не сум имала ваков проблем , но сум се соочила со луѓе кои буквално се само на вода кога ќе дојдат на гости и веривај воопшто не ми е пријатно цел ден се трудиш да спремиш на најубав можен начин и внимаваш на се и сешто и на крај гостите не сакаат да земат ниту едно парче под изговор дека не се гладни . Потруди се да не мислиш на ништо друго освен на тоа дека храната сигурно е превкусна и би требало да земеш едно парче ( макар и најмалото можно ) од почит кон домаќините

 

Што кога си го мразите животот?

Јас сум многу разочаран од се што имам околу мене и од сите.

 

Колку лоши работи и да ми се случуваат никогаш не сум рекла дека си го мразам животот,никој и ништо не е совршено,иако ми имаат кажано се и сешто и сеуштесе наоѓа некој да збори не е важно,гледам позитивно на работите,не сум човек кој се жали на животот па се повеќе да пропаѓам со такви мисли,едноставно размислувам позитивно,таков и ми е животот.

 

Smeni ja perspektivata na nestata, gledaj od drugata strana. Pogledni se sebesi niz ocite na tie lugje. Sto bi promenil kaj sebe? Kako sto kaza Viktorija i ti dade ubav sovet, pocni so motivacija i pozitivni razmisluvanja za da ne tones se povekje i povekje vo vakvite deluzioni misli, veruvaj deka se samo privid. Ako ne ti se dopagjaat lugjeto okolu tebe, promeni gi, ne pravi zivotot da ti se sostoi od niv.

 

Мора да има некоја причина поради која ти си го мразиш животот. Ние можеме да ти помогнеме со совет, но за другото ќе треба самиот да превземеш чекори. Ако ти е нешто тешко на душата кажи си слободно што те мачи?

 

Имам пробано и така со позитивно мислење и ништо, ништо не се смени во мојот живот. Луѓето ги сменав и никој не ми се погоди.

 

очигледно ти треба да се промениш, не луѓето околу тебе. работи на себе, не ја барај грешката секогаш во другите. крај краева за нашиот живот сме само ние одговорни како креатори на истиот.

 

Одбрав факултет и го замразив уште непочнат, не го сакав ме натераа да се запишам таму. Сите луѓе ме полнат со негативна енергија,сите лоши мислења ми се од нив..Ме полнат со омраза,политичка,секаква.Како да избегам од се?

 

Mozebi ednostavno ti e zdodevno, dali lugjeto, dali zivotot. Sum bila vo takva situacija. Probaj najdi nekoe hobi, citaj, crtaj ako imas darba, posetuvaj mesta, VIDI neshta... vo rutinava navistina nekogas e zdodevno.

 

Ништо. Ќе продолжиш да го мразиш се додека не се реализираш и не излезеш од амбисот во кој се наоѓаш. Ако успееш. Во меѓувреме можат да ти се случат некои убави ситници и тоа да биде привид дека животот ти се сменил на подобро, па ќе бидеш позитивно настроен, дури подготвен да бодриш некого како тебе што те бодрат сега, ама тоа трае кратко, по мал период ќе увидиш дека уште си на старо.
Куп депримирани младинци во мкд... Тоа е.

 

Za zal takvi lugje postojat. Postojat i beter raboti. Ne se zivee nitu pak vo stakleno dzvono. Pravi i merak na dusickata.

 

Не знам сега за каков тип на луѓе станува збор, станува ли збор за луѓе кои се во твојот фамилијарен круг или пак за луѓе со кои се дружиш и те полнат со негативна енергија? Ако станува збор за првите тогаш и да сакаш не можеш да ги избегнеш зошто сепак ти се дома, но ќе можеш да постигнеш нешто со тоа што ќе си најдеш некаква занимација. Почни да работиш некаде и нема да бидеш опкружен толку дома со такви луѓе. Ако станува збор за луѓе кои ти се пријатели, тогаш прекини едноставно комуникација со нив и најди си луѓе кои не се исполнети со негативна енергија.

За факултетот, немаш ли можност да се префрлиш на факултет кој ти го сакаш?

 

Не ми дозволуваат да бирам друг факултет. Да сум го завршел овој да ме вработеле администрација. Мразам администрација.

 

Не се обесхрабрувај уште од почеток. Сега бруцош ќе бидеш? Можеби ќе го смениш погледот кон професијата и ќе ја засакаш. Јас пред 5 години избрав медицинска наука, не дека сега не ја сакам, ама кога би можела да бирам сега би избрала нешто друго, најверојатно правен. Со мојов пример сакам да ти докажам дека многу работи може да се променат додека студираш.
Дали имаш конкретна желба за некој друг факултет или само знаеш која професија не ја сакаш?
Битен дел е тоа што, ако сфатив добро, имаш загарантирана работа ако го завршиш факултетот. Многу мал дел од младите во Македонија ја имаат таа шанса. Во нашата држава за жал тешко дека некој ќе успее само ако ги следи своите желби и интереси при избирање на професија.

 

Не ме пуштаат Скопје сакаат да останам Охрид. Како да одам на друг факултет, не ми даваат пари.

Немам гарантирана работа, дома мислат така полесно ќе се вработам. Јас не сакам да работам со врски во администрација. Како да не се обесхрабрам, ти сама ја кажа вистината дека не се успева со својте соништа. Срам ми е да кажам и што сакам да бидам во животот веќе се е неможно за мене.

 

Јас не сакав да те обесхрабрам, само сакав да ти дадам совет да му дадеш шанса на факултетот, па можеби во иднина и ќе се случи да ја засакаш таа професија.
Зошто ти е срам да кажеш што сакаш да бидеш? Ако е нешто поврзано со уметност, можеш и настрана да си го негуваш талентот. Имам колеги/колешки што настрана од факултетот се занимаваат со музика/цртање/пишување.
Не реков дека е невозможно да се успее ако се следат своите соништа, туку дека е потешко, за жал. Што не значи со сигурност дека не можеш да успееш.