Совети

Мислам е одлика на преемотивен, преосетлив човек, overthinker, anxiety.Тргнувам од себе пред 5 години бев на толку ужасно место шо ни сама не знам како успеав да се извлечам. Како што кажа ти , мислев што ќе правам ако нешто се деси на овој, па на оној, а што ако биде вака. Па бизарни соништа како се губам, па и телефонот магично исчезнува , или сонувам смрт на некој од семејство. Као живееш хорор а хорор не се дешава.

Муабетев со психијатар и заклучив дека е нормално да се помисли што ако? Али не и да дозволиш да ти го превземе целиот живот. Да не филозофирам, ништо не ти фали , човек си, си ги сакаш тие луѓе за кои размислваш и не сакаш ништо да им се случи. Али само ти ја имаш моќта да си ги смениш мислите. Најди си занимаци, читни книга, прошетај, збори со некој за да ги одалечиш мислите. Ако осеќаш дека е надвор од твоја контрола побарај стручна помош.

 

Ти благодарам за одговорот, премногу ми значи.
Со никој немам разговарано освен со маж ми уште на почеток кога почна да ми се случува зашто ме примети дека често плачам. Не можам да разговарам затоа што не можам на глас да ги кажам работите што си ги умислувам во глава. Со тек на време научив да се контролирам колку толку и што викаш гледам да сум преокупирана со други обврски за да бидам зафатена. Ова се случува најчесто кога останувам сама дома, под туш, пред да заспијам или кога мозокот ми е на пасење.
Си го враќав филмот и сфатив дека тригер е една случка два дена пред да се породам, од тогаш имаше уште неколку ситуации во кои бев под голем стрес и многу се плашам. Станав премногу заштитнички настроена што веќе му смета и на маж ми.
Ќе гледам да посетам стручно лице ако соберам храброст да разговарам ама некако потајно се надевам дека ќе го снема овој кошмар кога ќе се наредат коцките што ги планирам за во иднина, кога ќе се тргнам од одредени луѓе и проблеми кои ми ги прават.

 

Што да ти кажам, и јас сум тотален овертинкер секад мислам за иднина или минато, пандемијава ме натера да помислам на сегашноста.
Ептен сум изморена од мислење ( и бев од живеење). Не само тие мисли него секога замислена мисла , го преморува човек психички. Ама за чудо почнав активно да си зборам ( у себе) ајде доста мислиш глупости бог да чува , мислиш мислиш плачеш, ќе се деси нешо шо стварно ќе те напне и пак плачеш, па кај ти е крај мајку му стара.
Почнав со медитирње, вежбање , купување на работи кои ме прават среќна ( тотално небитни се материјални ствари знам, али влегов у мајн сет чекај да доослбам па ќе купам и такви сра**), а и шо спомна баталување на луѓе шо ми шират негативна енергија. И некако се стиши се, успеав да земам здив. Можеш и ти , ама не она клише као ако можам ја можеш ти, него можеш можеш активно труди се да не мислиш и плачеш, укажи на озбилоста на ситуацијата , ако ти е срам лично да посетиш стручно лице имаш и онлајн.
Гуглај, техника на дишење, напрај си убава рутина, место да мислиш на некој шо би му се десило, изненади го со некој симболичен подарик/ гест. Не си сама .
Моја препорака ти амбулантата Пролет(ако се решиш), топ психијатри и психолози тамо. If u need to talk my lp be open

 

Se custvuvam nikakvo. Gi krijam emociite od sekogo. Deka nikoj nemoze da me razbere.
Nikoj ne moze da mi ja razbere bolkata. Imav licnost koja zivotot bi si go dala za mene, majka mi. Otkako pocina se e otideno. Ne ja custvuvam veke taa ljubov. Tatko mi me saka, go sakam, no nemoze ni malku da go nadomesti toa. Postojano gi brani negovite rodnini, vnuci, iako tie ne mi pomognaa koga mi bese najtesko. Manipulitaat so nego. Da bese majka mi site bi gi izbrisala. No ne ja custvuvam taa podrska od tatko mi kako kerka. Od nikogas. Gi sporeduva so rodninite na majka mi. Postojano. Cel zivot.
Nz majka mi e slaba tocka. Go sakam tatko mi, mnogu, no samiot toj me oddalecuva.
Po smrtta na majka mi, se preseliv da ziveam so nego. Ja napustiv rabotata i smeniv se za da bideme podobri.
Nemozam kako sekoj mlad covek da otidam bilo kade i da baram rabota vo drugo mesto. Se custvuvam kako da go predadam.
Najmnogu me povredi toa sto slucajno vidov kako se dopisuva so drugi zeni. Gi brise porakite. I toa samo posle 2meseca od smrta na majka mi. Samo 2meseca. Ova skros me oddaleci. Duri veke ne razgovaram kako so razgovarav so nego. Edna vecer se vrakjam doma i slusam razgovara i vika,, ajde si dojde, ke isklucam,, i go prasuvam so kogo zboris mi veli mnogu prasuvas so tetka ti. Togas mi stana somnicavo. Go promenil pasvordot na fb, telefonot si go zema sekad so nego. Se custvuvam predadeno, nz kako da se ponasam sprema nego.
Custvuvam lutina sprema nego, zasto samo 2neseci ima pominato.
Dali e normalno se ova, da imav pari ke se obratev na psiholog. Nz kako moze taka, pa duri krie.... Sto mu e namerata nemozam da razberam.

 

Многу ми е жал за мајка ти. Можам да замислам како ти е. Биди силна поради неа, мајка ти сигурно не сака да те гледа таква тажна и несреќна. Дај си време, да се навикнеш... Нема да те излечи времето ама ќе ја прифатиш ситуацијата.
Во однос на татко ти, не сакам да доливам масло на огнот ама ако навистина има некоја, можеби од претходно е било тоа. Два месеци се премногу кратко време да најдеш некој или па што знам јас..
Некој да не се навреди од машките ама повеќето полесно ги прифакаат работите во однос на загуба на сопруга, според лугето што ги знам.
Јас познавам личност што се вери пред 40 дена од смртта на сопругата
Знам дека не е нормално, ама ете и така функционираат некои луге, за жал.
Со животот мора да се продолжи ама за таков краток период, јас не можам во глава да го сфатам.
Зошто не се обидеш да разговараш со татко ти? Можеби погрешно си разбрала или ќе ти објасни . И да е така знам дека е лесно да кажам ама не си стварај јадови на душата, живеј за себе, не за него.
Обиди се да си го средиш животот за ти да бидеш среќна, мајка ти секогаш ќе те следи каде и да си, а ќе биде уште посреќна ако си исполнета.
Ти посакувам сила за да се избориш со тагата и да бидеш среќна и исполнета

 

Дали си го приметила дека пишува и разговара со некоја додека мајка ти беше сеуште жива?
Ако пишува и разговара со некоја сега, откако сте сами вие двајца, мислам дека нема што да му се мешаш во тие работи.
Жалам што не те поддржува како ќерка, туку повеќе ги поддржува неговите роднини, а тоа е знак дека не му значиш многу во животот.
Ја имаш мојата поддршка.
Мислам дека едно време имаше психолози што нудеа бесплатна помош.

 

Rabotata e sto ti se poveke zeni, ne edna. Drugite mi se nepoznati,verojatno bivsi. A ednata ja poznavam. Od nasiot kraj e. Go ima izgubeno maz i, sto e najglupo zenata se znaese so majka mi, pred 10godini, ima dojdeno kaj nas na kafe so kerka i. Vo prijateli na profilot gi ima rodninite na tatko mi so gi nejkam. Sigurno i tie mu zborat vaka taka. Neka mi prosti gospod, prvpat narusuvam necija privatnost. Mu provaliv so lozinkite, no pak ne doznav od kogo i kako e pocnat muabetot. Posebno me interesira so onaa so ima dojdeno kaj nas. Piese kafe so majka mi. Neznam dali da odam do krajnost, ima opcija za vrakanje poraki. No se plasam, i onaka izgubiv cuvstva za nego.
Neveruvam deka ja izneveruval majka mi. Postojano bea zaedno, i telefonot sekogaa mu bese dostapen. Sega zvukot mu e na mute, go zakriva koga sum doma ama dzabe koga doznav. Pa i pametno stom otidam nekade pisyva, pa i vednas ja brise porakata. A koga sum doma ovjasnuva deka kerka mu e doma i nemoze da pisuva. Me interesira koga i kako zapocnalo. Ne izleguva nikade lughe, dali samo socijalni mrezi. No ete ako zatera i ako mu tekne nesto nema sansi da dozvolam vo ovaa kukja.
Me razocara mnogu, kakov muabet, toj e nerazbran, sekogas po negovo.
Jas glupava ostanav vo ova mesto kade nemozam da najdam ni rabota.
Ne bev tolku povrzana so tatko mi, no otsekogas se voshituvav i mislev drka e covek so najcista dusa. No ova me oddaleci za 360. Ne ni razgovaram poveke so nego. Na grobista place, poveke od mene, jas nemozam solza da pustam vo necie prisustvo. Ni na kraj pamet ne bi pomislila. Nemozam ni so nekogo da go spodelam ova. Me gusi, duri nejkam da go nosam na grobista so mene. Ne mislev deka nekogas ke imam takvi cuvsta kon roditel.
Se ubavo neka si go sredi zivotot, no godinite lugje ne mu se za noca zena. Ete, da ne sudam, no barem da poceka pola godina. I da e samo pisuvanje po fb, ke se razvie vo nesto...

 

Ne, iskreno nikogas ne sum primetila takvo nesto. Mozebi imalo, no nemasr takvi znaci.
Barem da se konsultirase so mene. Ne mu se mesam no samo 2meseca sr vo prasanje. Mozebi e samo pisuvanje, ili podrska kolku da se zanimava so nesto. No ne mi e sfatlivo be lugje, ne mi e. 2meseca se samo.
Ne deka ne me podrzuva, znam deka me saka. No nikogas ne se osetiv deka sum pobitna. Mi veli jas znam deka si vo pravo, no ako se skaram so so niv, so nikogo ke se nemame.
Pa takvi nikakvi ne mi ni trebaat.
A edna greska od strana na rodnini na majka mi, vednas kazuva vo lice. I postojano zboruva vaka, nikoj ne ne saka, nikoj ne e so nas. Nikoj ne mu e gajle za majka ti. Site si gledaat svoeto.... Znam se toa, no ne potenciram. Se trudam malce pozitiva. I ova so go doznav e vrvot.
Of stanuvam premnogu ogorcena i nz kako da se spasam.
Nz dali da prodolzam od spioniranjeto i da doznam se ili da prekratam.

 

Подалеку од роднини. Од лично искуство кажувам.
Гледај да си се дистанцираш од него и сама да си се бориш за се, без негова поддршка. Навикни се на таков живот, штом тој не е заинтересиран за неговото дете.

 

@Bellaa1234 сочувство за загубата

Јас би ти рекла да се исселиш од таму и да си го тераш својот живот.
Ти изгуби мајка, тој изгуби жена... мајка е една, жена може да биде било која.
Знам дека брутално звучи, ама повеќето од мажите не остануваат сами кога ќе изгубат партнерка.

Живеј за тебе.
Него, каква му гла-таква му капа.

 

Ne se iseliv zatoa sto se odnesuva mnogu ranlivo. Postojano zboruva za minatoto i za majka mi. Kako toa nikoj ne misli na nego, se odnesuva tazno i depresivno. Sakav da si bidime podrska eden na drug. Navistina znam deka e grizliv. Nz dali oravilno se odnesuvam. No od toj den koga vidov porakite jas se smeniv. Go odbegnuvam, ne razgovaram. Primeti i ne prasa sto mi e, da ne se lutam za nesto. Neznaev sto da kazam. Tresnav nesto bezveza. Nz kako da se odnesuvam.... Od edna strana me oddaleci, me nervira. Od druga strana tatko mi e.... Napravil mnogu za mene. Mislam deka ke poludam

 

Зависи каков е човекот ама по тоа многу прашуваш што прочитав дека ти рекол кога си прашала со кого зборува не верувам дека доколку зборуваш отворено би ти ја рекол вистината, од друга страна неможеш и да го игнорораш до бескрај.
Да направил многу за тебе секој родител прави за многу за своето дете тоа не е причина да останеш некаде каде што не сакаш. Не можам да судам од оваа страна никој неможе да знае каков му бил на некого бракот и зошто некој има постапки какви што има, сите ние во различни ситуации различно делуваме, но можам да те советувам да го направиш тоа што е најдобро за тебе, ако веќе немаш работа таму и немаш што да правиш јас би те советувала да си отодеш и да пробаш да си ја најдеш среќата.

Жал ми е многу за мајка ти те најсилно, држи се.

 

Нема што да се грижиш толку многу за него. Многу голем товар си зела. Возрасен човек е, не е твое дете.
Тоа што многу направил за тебе не значи дека сега треба да му враќаш со тоа што ќе се грижиш за него надвор од граници на нормала. Нормално дека многу направил за тебе, татко ти е, тој одлучил да те има, не си барала ти да се родиш па за сега да му должиш нешто.
Да умре маж ми никако не би си дозволила моето дете да се почувствува дека има обврска да се грижи за мојата ментална состојба. Еден ден на жалост едниот ќе умре пред другиот и треба да го имам тоа во предвид, не од детето да очекувам да се грижи за мене особено кога и тоа загубило родител. Јас треба да сум јака за моето дете, а не обратно.
Луѓе од постарите генерации често го прават тоа кога ќе загубат партнер, чувства на вина им прават на сопствените деца, тешко излегуваат од мајндсетот на жртва што може да ти направи да се изгубиш себе си во грижата за нив, нема да бараш работа подалеку, од другарки ќе се оддалечиш да бидеш со него, од дечко ќе се оддалечиш итн, а за психолог нејќат да чујат.
Немој тоа да си го правиш. Биди му поддршка ама не да се запоставиш себе си.
Тој ако има потешкотија, може да побара помош од психолог, има и на државно психолози доколку парите се проблем.
Неговата благосостојба е негова работа, не е твоја.
Што се однесува до други жени, секако дека ќе ти е тешко после 2 месеци од смртта ама не се замарај многу со тоа.
Баш пробај да бидеш отворена кон идејата дека може да запознае друга жена и така нема да е сам, нема да се осеќаш дека треба ти да му го пополнуваш времето.
Животот продолжува и јас да умрам пред маж ми, би сакала да си најде друга.
Пробај да не го сфаќаш многу трагично.

 

Како успевате да сте среќни и кога не сте ?

Сакам да успеам во она “fake it until make it“, ама не знам како. Некаков совет ?

 

Немаш потреба да глумиш лажна среќа, сите сме ние луѓе со чувства и со емоции и во ред е да се чувствуваме и тажно, нервозно, незадоволно, без да го потиснуваме тоа и да го криеме.
Мислам сите или ајде бар повеќето ја глумиме таа лажна среќа пред светот или на социјални мрежи, што од една страна е океј и нема потреба секој да знае за нашето незадоволство.

Јас лично никогаш не сум успеала да бидам среќна и кога не сум, ова зборам за пред блиски луѓе и семејството, ама пример на социјалните мрежи или пред некој пријатели сум изигрувала лажна среќа, ете ќе се смешкаш, ќе зборуваш само за позитивни нешта што ти се случуваат, ќе кажуваш како ти е се супер, и тоа е тоа.

 

Да, фала ти што ме потсети дека сите сме луѓе. Во последно време мислев дека само се мене нешто ми се случува, а секој си тера со животот. А, ако малку подразмислиш , секој си има свои грижи и нервози, и изгледа тоа е нормално. Уфф...

 

Здраво, не знам дали има ваква тема, меѓутоа се чуствувам многу лошо, се запишав на факултет затоа што ете сите биле запишани, смерот не беше нешто тежок ама знаете кога нешто не сакате џабе е и да е интересно и лесно, едноставно не се пронаоѓам на факултет, се вработив и си земам мои пари, но коментарите од околината се тие, е зашто не го заврши, па ти имаше можности, ете гледаш да имаш факултет ќе имаше повисока плата, капак на се ми беше дека од цела фамилија само јас и братучед ми сме немале факултет, моите не се некои строги родители, ама и они знаат понекогаш да префрлат нешто, ама воглавно твој избор сакаш учи сакаш не, понекогаш ми доаѓа да ја собирам цела плата што ја заработувам и да запишам приватен факултет само за една проста диплома и таа дали би ми ја признале дека е приватен. Знам дека човек не треба да се замара ама некако се чуствувам како помалце вредна од другите вака

 

@Vranjanka3 ако си имаш работа во која се пронаоѓаш, задоволна си, можеш да напредуваш, можеш да се издржуваш - јас не гледам проблем.
Колку луѓе знам што завршиле факултет па после дипломата им седи дома, или работат нешто сосем трето што ги прави среќни, или нешто што можеле да најдат со оглед на околностите или пак седат дома и чекаат некој да им даде работа пошто нели завршиле факултет.
Јас завршив и имам диплома, но кога ја добив првата работа во струка никој не ме праша дали дипломирав и кога ќе завршам. Дипломирав оти јас така сакав.
Е сега, притисокот од фамилијата воопштп не е во ред. Ама ти пред да лупнеш пари на приватен факултет треба да размислиш и да расчистиш некои работи со себе. Дали оваа работа ти е нешто минливо? Дали понатака би имала можност да се издржуваш? Дали можеби ова што го работиш сега можеш уште поубаво да го научиш со курсеви, академии, било што?
Кажи им на твоите дека многу е побитно во денешно време да си снаодлив, да сакаш да учиш отколку да имаш факултет о да чекаш 1000еур плата затоа што еј си завршил на финки.
Колку луѓе знам што завршиле машински, економски па сега се на академии за програмирање.
Друга работа е што не треба да те интересира другите што ќе ти речат. Ако твоите дома ти се поддршка нека не те интересира дали синот на комшивката завршил па се вработил или како и да е.
Немаш ниедна причина да се чувствуваш помалку вредна, напротив сметам дека си го земала животот во свои раце и знаеш што сакаш. Кога бев студент работев работи неповрзани со мојата струка, но секогаш знаев дека ќе се навратам на тоа пошто тоа го сакам, а тие беа минливи и начин да заработам пари. Мислам дека на твоите од тоа им е страв можеби, дека подоцна ќе се премислиш. Затоа расчисти си прво со тебе што сакаш, и потоа нека не те интересира што мислат другите. Во никој случај немој да земеш диплома чисто колку да имаш.

 

Јас не завршив факултет само почнав, сега да се врати времето, нема жива сила која би ме натерала да читам нешто и да го повторувам и утре ден од друг да барам да ме вработува.

 

Факултет се запишува ако имаш желба, за себе, а не за другите да те пофалат. Си имаш работа, ако и платата ти е добра нема што да се замараш кој што рекол. Еве јас имам диплома ама засега не работам по струка. Подоцна можеш да се запишеш на факултет, пак, ако самата имаш желба за одредена струка и смер. Имав колеги 40 годишни, така што, се' е до желбата и намерата, а не за да ги задоволиш роднините.