Во последно време се чувствувам многу нервозно и напнато без причина. Ме нервираат глупости, ситници...се расплакувам за се . Почнува да ми се тресе снагата и како да ми се превртува нешто во желудникот цело време , неможам да јадам . Се повеќе слабеам. Деновиве закачувивме и стомачен вирус со малото па дополнителен проблем. Да напоменам дека бев на лекар и ми рече дека се е последица од стрес и невроза , потхитно да намалам. Пред два месеци почина на сопругот татко му . Дури сега го осеќам тој стрес . Нсзнам како да се смирам. Пијам магнезиум само бидејќи дојам уште . Дали некој може да даде совет како да се смирам, нешто на природна база и слично?
Па не е бебе. Две ипол години е, се трудиме да се одбиеме. Покрај сите стресови и проблеми и одењето на работа не ја одбив .
Како се навикнувате на нови места, со нови колеги? Не е баш за колеги на работа, на факултет сум во нова група. Не одам за сите предмети со нив, тие меѓу нив се здружени и се знаат од порано, иста генерација се, јас сум постара генерација. Се гледаме два три пати во неделата, тие меѓу нив се дружат секој ден. Не се чувствувам баш прифатено, како отфрлена на страна сум. Не ме прифатија баш убаво. Нема да бидам со нив уште долго, само уште декември, но некако тешко ми е, секој ден со мачење одам. Меѓу нив си прават договори за излегување, за се си прават муабети, не сум вклучена во ништо. Не бев додадена дури ни во групни четови што ги имале, неодамна дознав дека цел месец си имале чет и таму си праќале информации, сите беа во групата освен јас. Со едно девојче имам онака муабет, но некако гледа повеќе да биде со другите зошто знае дека нема долго да останам со нив и просто кажано нема некоја корист од дружба со мене. И ја разбирам од една страна, но од друга страна мака ми е што луѓе гледаат така на мене. Со сила го терам денот и обврските, многу ми е неубаво, за ништо не сум известена, многу грдо чувство. Знам дека уште многу малку ми е останато со нив, но многу тешко ми влијаеше ова на психа. Баш се затворив во себе некако, со никого не правам муабет и секој ден се помалку имам желба да одам на факултет...
Колешке би те советувала да не се замараш воопшто со ова, положи тоа што треба фати ги условите до 3та и после ќе ти биде порелаксирано, ќе имаш можност да запознаеш другари/другарки и понатаму. Замоли го девојчето да те додаде во групата и терај. Само сакам да ти кажам дека беспотребни е да се замараш со вакви работи, едноставно промени го начинот на кој ја перципираш целава ситуација.
Не знам, се си земам на срце и ми влијае некако лошо ова. Ќе се издржи, што друго да се прави, тоа е.
Биди посебична само и ич не се секирај. Ако мислиш дека си отфрлена, така и ќе се чувствуваш. Ако мислиш максимум да извлечиш од вежбата, ем нешто ќе подзапамтиш, ем ќе си порелаксирана.. кратко е времето за да издржуваме ова или она. Остави ги мислите да течат слободно, исплачи се кога ти е потребно, земи си време и за тоа, зашто лошите чувства се неминовни колку и да ни е супер се во животот.
Не си крива ти, не ги правдај луѓето за нивните злобни постапки. Нивен е срамот што не прифаќаат нови луѓе и им прават чувство дека не се како што треба прифатени. Секој сака да се чувствува убаво и прифатен макар и кратко да е во таа средина, а не секој ден да има чувство како да седи на трње како непожелен гостин што се тупнал во тоа место. Среќна околност е што нема да си долго со нив, мораш да стегнеш заби и гледај на таа позитивна страна, малку период ти останал. Во ред е и твојот совет секако, но може да кажам и дека не се согласувам до некаде, се надевам нема да се налутиш. Не студирам на факултет, за работа ќе зборам, само слично е. Работам од август, лично искуство со токсични колеги ми е ова. Многу токсична средина, си дадов отказ и ми се последните денови што треба да ги обработам додека најдат замена, токму за слична причина. Секој ден да одиш со намрштени фаци, да те саботираат, не ти кажуваат ништо, не ти прават муабет, не те прифаќаат дека си нова и млада вработена, според нив незрело детиште што им пречи. Со такви 8 часа на смена беше депресивно и секој ден ми се плачеше. Неколку месеци издржав преку сила. Зошто ние луѓето да се тешиме вака што некаде луѓето се злобни и не прифаќаат други луѓе за да не им се расипе досегашниот колектив/друштво? Треба да си научат да прифатат нови луѓе и да не глумат дека работата/факултетот е од татко им, па нови луѓе не им се добредојдени. Многу е лошо да не си прифатен таму каде што си. Можеби на некој нема да му влијае толку, некој е може посензитивен и да му е тоа вистинска причина и тригер да развие некое депресивно расположение. Голем дел од денот поминуваме на факултет/работа, треба да се чувствуваме добро во таа средина.
Ова може да е долго, фала ако некој го прочита и се обиде да помогне, но јас еве вака седам во темница по 15 до 2 ноќе и едноставно само сакам да се искажам. Многу маки ми лежат на душата. Премногу и неможам више да издржам. За 2 недели правам 25 години и никогаш не сум имал девојка, не сум имал ни прв бакнеш сеуште... Како помал во школо ме закачаа, исто и надвор, без некоја особена причина, едноставно во моето опкружување беа идиоти и останав така повлечен во себе. Дополнителна грешка ми беше што ништо не им кажував дома на моите за да не ги загрижувам, сепак единец сум, и глумев среќен. Мозок на 15 годишно дете така работи.... Е сега тоа скапо ме чини. Искачам можеби еднаш во месецот (дали и толку) бидејќи и тие "другари" што ги имам си имаат обврски и женски и не им е до искачање. Сакав да се запишам на нешто за да запознаам луѓе ама нема на што освен теретана (а таму ќе треба сам да идам, и што, џабе). За други спортови од помал се почнува, сега касно е. Поради обврски со факултетот досега не барав работа. Сега само дипломска ми остана и планирам сега да барам, ама немам некоја желба. Работа како работа, ќе бидат и постари таму и од кај ќе најдам јас асални другари, девојка од небо ќе ми падне. Секој ден стравувам дека ќе останам сам, а моите се повеќе ме стискаат околу ова и ме наоѓаат крив. Мелахонија ужасна. Досада. Не ми се станува насабајле. Што правите по цел ден? Зар еве кога ќе се вратите од работа до 4, цел ден до спиење само тегнење по кревет...? Незнам како да излезам од оваа ситуација и доста ми е од сите клише работи ко ќе биде подобро... Кога? Како? Целосно се изгубив во тоа кој сум и што сакам да правам со животот и по цел ден само на телефон сум. Исто и моите кога ќе се вратат од работа. Порано и дома беше позабавно, сега тапа секој ден исто колку да утепа време. Дали и на некој друг му е вака? Ако имате било каков совет, ве молам помогнете ми.
Drugar pocni da baras nekakva zanimacija teretana, mozebi nekoj borecki sport ke zapoznaes tamu novi luge, posveti se malce na religijata poseti crkva, molitva, postenje bilo sto malce da se sredis duhovno raboti na sebe na samodoverbata ne se optovaruvaj deka si nemal devojka i nemas drustvo seto toa mozi da se smeni, ne go svakjaj toa kako nesto strasno gledaj i nauci da si zadovolen i ispolnet vo sebe duri i koga nemas nekoi povolni okolnosti za toa. Srekjata lezhi vo sekoj eden od nas ama se e do percepcijata i kako ti gi dozivuvas rabotite. Nasmevni mu se na zivotot gledaj da se polnis so pozitivna energija namesto da se preoptovaruvas so problemite i da se sozaluvas sebesi kako si nesrekjen i depresiven. So tek na vreme i so ispravni cekori se ke si dojde na svoe mesto imaj verba.
Имам морална дилема. Добив поклон, не е од туѓ чоек од мајка е. Е ама не ми е убав искрено, а нешто слично сакав и сама да си купам ама не ми се даваа пари. И сега испаѓа пак парите даени, а не е то то. Таа па се мачеше го виткаше, ќефој дека купила. Да и' кршам ќеф да го вратиме и да земам то шо сакам, или да си го користам какво-такво, шо би напрајле вие?
Би го вратила На мајка и е побитно да си ти среќна одколку зачувувањето на нејзиниот поклон. На повеќето мајки де
Реков да не личам на дете неблагодарно, ми беше непријатно да ја разочарам, ама во право си. Стварно џабе фрлени пари ќе се.
Незнам искрено повеќе каде да се обратам мислам пробав се и сешто.според тоа што ме читсте по објавите, сигурно знаете дека имам проблем сериозен. Мажот ми е човек што од секогаш имал големо его, познат беше имаше безброј женски, врски и сл. Исто имаше малку тешко детство од страна на дедо му.Сега моментално подолго време е без работа дома е повеќето време и е на моменти го фаќаат депресии, напади на паника и сл. Има еден пријател што гради црквиче и разговараше и со него и му кажа дека некој му правел маѓии за да му е така.Порано исто одеа по бајачи пошто му велеа дека магии му прават за да нема мир. Со мене се кара скоро секој трет ден, нервозен е неможе да седи дома а седи, вика дека има проблем, страв а незнае од што. Ни предложи човекот да си земиме икона која се израбптува таму и света водичка за се да се исчисти..... Давајте совет што да превземам, се веќе пробав, ми е страв од вакви работи а посебно за детето ми е страв што слуша и гледа што правиме што зборуваме и сл а е мало година и пол е ве молам совет. Посетено и психијатар и психолог.Поздрав и извинете на долгиот пост
