Справување со себе после живот во токсично семејство

Како прво, самата финансиска бариера кон осамостојување од токсични родители е многу потешка за надминување отколку што се прикажува. Кириите постојано растат, освен ако си програмер или доктор, ќе се изнамачиш дури да најдеш стабилна работа што би ти овозможила повеќе од стресно врзување крај со крај како потстанар, а купување свој стан е научна фантастика. Додај на тоа и нарушено ментално здравје, уништена самодоверба и триста вкоренети стравови, и добиваш умствен затвор што заглавува млади да живеат во токсични семејства до нивни 30ти.

За младите со насилни родители има само избор на помало зло - финансиска експлоатација од непознат капиталистички паразит со вишок имот наместо психичка тортура, нарушен мир и приватност од оние што нѐ родиле/создале. И за оние кои го направиле тој храбар, судбоносен чекор - healing процесот треба да се фокусира на деконструкција на негативните чувства и трауми што ги влечат од семејството, а не на простување на насилниците. Затоа што не е точно дека родителите „не знаат подобро”. Знам луѓе со прекрасни supportive родители од постари генерации, а и сум пробала со мојава многу пати на најсмирен начин со факти да ѝ ги објаснам последиците од нејзиното воспитување и да ѝ ги сменам ужасните конзервативни ставови, но не сака да чуе. Abusive родители НЕ САКААТ да знаат подобро и никогаш нема да се променат, просто затоа што така им одговара - родител во традиционалната, авторитарна смисла на зборот е позиција на привилегија и моќ.

 

Одговор на твоето прашање,КАКО,освен со класична психотерапија може и со хипноза,нлп,емдр.Овие работи се користат за навистина тешки трауми како жртви на силување,воени ветерани што виделе и доживеале стравотии и убиства.нешто што не се решава со класична терапија туку ти брише од меморија неубави и ептен тешки случки и искуства.Целосно го разбирам моментот на НЕПРОСТУВАЊЕ,и го имаш правото да мразиш и да одиш со NO KONTACT,и да го отпишеш токсичниот родител за навек.Има еден автор БЕРТ ХИЛИНГЕР ,ја обработува оваа тема се вика СЕМЕЈНИ КОНСТЕТЕЛАЦИИ,ако некој сака да чита и други од него.

 

Зошто МОРА да остане, ако еден ден осетиш дека животот ти е подобар без лутина? Нека секоја траума и неправда ти биде лекција, а не бескрајна болка и измачување. Лутината нема да ти го смени минатото, ама може да ти ја смени иднината.

 

Одговорив поназад.
Досега ми поминуваше лутината и последица на тоа беше пак да ги засакам, пак да имам убави емоции за нив за после кога пак ќе се случи нешто, одново да се разочарам и да се осеќам лошо.
Можда не лутина ама пак ќе речам оној момент на "ме боли дали те има или те нема, дали си тука или не", ми треба. А не простување да идеме кафе да пиеме оти све сме заборавиле. Како некоја ментална бариера да немам други емоции.

 

Ова ти е одбранбен систем, моментално така знаеш да се справуваш со нештата. Секако ако така ти е полесно, значи функционира, па продолжи. Која сум јас да ти кажам немој. Меѓутоа според мене не е баш најздрав пристап од повеќе причини, главната е дека сама себе се казнуваш и губиш од уживањето во животот со одржување на константна лутина.
Значи сеа праиме муабет, пробуваме да решиме ствари, ова е само мое гледиште, не ти кажувам како да правиш, твој си е животот. Но сметам дека пред сè ти фали прифаќање на нештата такви какви што се. Ако гледаш дека луѓето не се менуваат, немаат капацитет за тоа, самите не работат на своите комплекси, може не се ни свесни дека треба и дека постои такво нешто, тогаш прифати ги такви какви што се. Тоа НЕ ЗНАЧИ да ги правдаш и да трпиш лош третман. Тоа значи дека ќе треба да смислиш како да се поставиш према нив за да се заштитиш себе си, но нема да очекуваш дека магично ќе станат други луѓе. Битно е себе да се штитиш, а тоа значи и лечење од трауми и отфрлање на сè што ти создава стрес и болка, вклучувајќи ги бесот, разочарувањето, срамот, итн. Ама не може преку ноќ, само треба ДА ИЗБЕРЕШ ШТО САКАШ ВО ЖИВОТОТ и натака да целиш.

Никој не вика да заборавиш, јас дури и реков да го прифатиш како дел од твојот идентитет, пошо е дел од твоето минато, ти влијаело и сè уште ти влијае, и те прави да бидеш таа што си.
Ти фали поставување на лични перспективи, затоа кога ќе се опуштиш и ќе пружиш пак шанса, успеваат да те погазат пак. Зацртај ти што сакаш, без разлика какви се другите.

 

Јас скрос те сфаќам ама она што јас го зборам е дека сакам да расчистам како се осеќам према нив. Ги сакам, ги мразам, ме боли такво...? Ако ги видам што осеќам, што треба да осеќам? Ако ми речат да помогнам, како да се однесувам?
Јас фала богу се фокусирам на себе ама (ќе) има момент каде ќе дојдам во таква ситуација и мора да сум на чисто како сакам да реагирам. Убав однос и убави емоции не треба да постојат тука. Можда не лутина, ама некоја апатија во смисла не ми е гајле за тебе, те неќам, мора да има.

Зборам за лутина пошто за мене и мое опкружување "не сум ти лута" ми звучело како ете те поддржувам, на твоја страна сум, може да продолжиме по старо. Ако некој ме неќе, ме игнорира заради нешто што се случило меѓу нас, го сфаќам како лутина.

Значи не емоција што ја носиш со тебе 24/7 туку кога доаѓаш во контакт со нешто, како се осеќаш во тој момент.

 

Тоа никој не може да ти каже, самата мора да заклучиш како е најдобро за тебе. Копај во себе, за себе. Нема правила и упатства како треба да се однесуваш. Кога ќе ги видиш, ќе осетиш тоа што ќе осетиш, не можеш да контролираш или планираш што ќе осетиш. Ама можеш да контролираш како ќе реагираш, без разлика што ќе оосетиш. Ти како сакаш да реагираш? Според твоите принципи, сметаш дека е подобро да останеш смирена, приземена, без бурни реакции? Или спротивното? Ти си знаеш што ти помага за да бидеш таа личност што сакаш да бидеш.

Звучи како веќе да имаш донесено одлука. Ако осеќаш дека ти е правилна одлуката, терај така, не ти треба друг да ти каже дали ти е правилна или не, битно за тебе да е, ти да си си на чисто сама према себе. Со твоите ти можеш скроз да раскрснеш и на друго место да бараш и формираш убав однос и емоции.

Ова не може да биде одлука, мора да биде заклучок според чувствата. Не може ти да донесеш одлука "од денес ми е гајле за тебе дали си жив или не!", а во себе да се грижиш за таа личност, нели? Ако престанеш да се грижиш, тоа е тоа, нема филозофија.

Уште живееш со тие луѓе, па уште си изложена на можни случувања кои ќе ти создадат лутина. Но замисли еден ден не живееш со нив. Може нема ни да ги имаш у животот ако решиш така. Има ли логика тогаш да те јаде лутина? Нема, џабе здравје ќе си унаказуваш.

 

Всушност они не знаеле како ти е во длабочината твоја. Не те гледаат како ти што се гледаш. Никој ама никој од семејството не знае дека те повредил. НЕ СИ ТИ ТАА ШТО ГРЕШИ

Помалку или повеќе секој родител е токсичен за децата, посебно на нашето поднебје. Каде што родителите се слабо воспитувани од своите родители. Некој ги створил за да бидат повеќе на број, несакајќи или за да мажот си ја задоволи машкоста. Па од самото нивно растење они стануваат токсични луѓе. Посебно ги издвојувам мајките каде што они треба да се ГОЛЕМИ домаќинки, пред сите членови на семејството. Па затоа мир во себе, животот е премногу краток да не се уважувате и уживате.
(Еден ден се ќе си дојде на свое место)

 

За жал во право си. Многу родители се пример за како не треба. Но не сите се вакви. Јас си го земам како искуство плус за тоа како јас не треба да постапам еден ден.

И без разлика колку рачки да си бараат, си сносат самите кривица за тоа што не биле добри. Не можеме вечно да ги обвинуваме останатите, ипак самите си носиме одлуките во својот живот.

Јас мислам дека длабоко во себе знаат дека згрешиле, но едноставно не сакаат да си признаат. Имаат големо его, и кога доаѓаат во допир со реалноста им се руши нивниот замислен свет. И едностано би напраиле многу нешта да си докажат на себе дека нивниот замислен свет кај што се топ родители е реален, него ли да си прегазат на сопственото его и да бараат промена кон подобро.

Потешко е да си кажеш на сам себе дека си згрешил. Кога ги гледаш грешките на другите луѓе, ги гледаш трезно, но за себе не е исто.

 

До кога ќе се јавуваат луѓе со оправдувања за родителите?
Не е дека толку знаат, туку толку им сече. Свесни се дека грешат, само не им се признава.
Како има родители во истите генерации кои се одлични во својата улога?
До воспитувањето и карактерот е. И како тоа си оди генерациски.

 

Мајка ми знаеш што вика?, такво беше времето сите чуваа така деца.

 

А што треба да правиме?
Треба да сме огорчени цел живот? Да имаме омраза и бес цел живот? Да се откажеме од родителите? Еве јас не знам што треба, може ти знаеш па стварно ме интересира.

Човек не можеме да го смениме ако тој не сака. Е малку боли кога е во прашање родител зошто ти си од него. Не е толку едноставно. Според мене е ако сум против нив значи сум против себе.
Ни малку не ги оправдувам, ставам дистанца кога треба, некогаш ќе се скараме, некогаш некои мои одлуки не мора да ги знаат ама на крајот од денот родители се, не можеме да се откажеме од нив, ниту тие од нас. Бар не би требало.

 

И ти и @nextredstyle сте у право. Точно е дека нема оправдување за лошо родителство, ако си бил лош родител не ти се околностите криви, но јас искрено не разбирам да се помине цел живот во лутина и ретроспектива.

Секој ден носи своја убавина, зошто да го влечеме тоа од претходно што се случило, место да уживаме во денот. И онака е прекраток животот, не вреди во лутина да се помине.

 

Малку оф топик, ама стави само програмер тука. Мислам дека медицината е најлошата професија за избор ако си со токсично семејство, пошто мнооогу долго време си финансиски зависен од семејството и едноставно нема друг начин. Така да матуранти внимавајте што бирате.

Он топик - нешто што апсолутно ме вади од такт е кога некој ги искажува своите маки и трауми и наеднаш сите од страна добиваат идеја дека е сосема прифатливо да му кажуваат како треба да се осеќа.

Не, не мора никој никому да простува, особено ако другата страна не сфаќа ни дека згрешила. Како ќе се осеќа подобро ако се гаслајтне себе си?

И лутина и огорченост се емоции и скроз е нормално некој што со години бил подложен на некакво насилство да ги чувствува. Ич не го сакам овој однос кон луѓе што биле жртви, како мора да бидат the bigger person и да еден ден само седнат и да заборават што доживеале. Да, океј е да прекинеш контакт и со семејство и со било кого.

Исто така, вашата перцепција за траума и нечија друга може да е сосема различна и тоа треба да го земете предвид пред да делите совети.

 

Јас од постари луѓе едно сто пати имам слушнато дека ќотекот бил супер, и дека ние поновите генерации сме леви, оти не не тепале

Којзнае како им било на тие деца.

 

Е, болдот.
Многу често недоразбирање или недостатечна перспектива. Обично во темите за свекрви, свекрвата никаква, мажот златен. Е како испаднал златен од никаква свекрва. Истото применето на себеси и сопствениот родител.

За недоразбирањето-две ги има во темава.
Прво, јас не велам простување, велам отфрлање на гнев и лутина. Оти јас ако се лутам, мене не ми е арно, на предизвикувачот на лутина може да му е сеедно како , мене ме занима мене како ми е. Као, ќе кршам и врескам по дома или ќе излезам да истрчам, испушам, излуфтирам? Уствари што останува ако не ги канализираш емоциите да излезат од тебе и да те остават во состојба на смиреност? Не е ова ексклузивно прашање на релација родител-дете , апсолут е за сите меѓучовечки релации.
И второ- никој не видов да оправдува родители. Апсолутно е во ред и да прекинеш комуникација, и да нејќеш да видиш некого, зависи што и колку ти згрешил. Ако е комуникацијата непоправлива, а сигурно нема ни тој ни јас да се смениме, сигурно нема на секое да се нервирам и расправам (пример оти стално има магдонос во манџата, а јас не можам да го смислам). Затоа и реков погоре- мешање во моја манџа -не, и сите среќни и весели. Манџа и фигуративно и буквално, инаку се вика -ПОВЛЕЧИ ЦРТА ( кајшто мислиш дека треба да биде повлечена). Без црта, само ќе се врти/ш во круг.

 

Па не знам колку сфативте од воведот ама тоа е темата, за целиот процес на менување и справување со тие чувства и карактер што ги имаш
Како да дојдеш во ситуација каде си друг човек, каде ќе се помириш дека нешто било и да смениш тоа што може да се смени. Оти се работи за процес, не преку ноќ.
А не ај, на секој што доживеал траума ќе му речеме абе животот е убав, што се нервираш и готово, го опраивме.

Едит
Јас многу скоро почнав со психолог и темата ми беше како совет да побарам за себе, така и да охрабрам други. Оти е тема која секогаш се преќутува

 

Како прво, немој да криеш и да се срамиш. Кога луѓето околу тебе ќе те прашаат нешто во врска со некое твое однесување, кое е невообичаено поради погрешното воспитување, слободно кажи си, јасно и гласно.
Ти не си крива. На никого не му дозволувај да го помисли тоа. Изговори си што те мачи, секогаш кога ќе се најдеш во непријатна ситуација, па уште некој да се чуди поради тоа.
Луѓето се често од незнаење неосетливи, прво тој чекор направи го.
Така се јакне.
Научи да кажеш, не можам и не сакам, но не од инат или мала освета, туку кога навистина не можеш и не сакаш.
Ако си самостојна веќе или на пат тоа да станеш, самостојно решавај во секакви ситуации.....некогаш ќе биде понапорно, особено ако посматраш некои среќлии, со супер родители...но сопствените победи се најслатки.
И да, времето е најјак сојузник, а и мали чуда се случуваат понекогаш.

 

Па, муабет на човек да се ослободи од негативните чувства и да прости е токму тоа, оправдување на родителите.
Ти ако не сакаш да бидеш лута и огорчена цел живот, не биди.
Не сите можат да се ослободат од овие чувства затоа што доживеале тешки работи. Поминале низ јак пекол заради родителите или заради нешто што родителите го дозволиле.
За мене да сум против нив не значи да сум против себе. Иако ме направиле, јас сум посебна личност со свои права.
А, за откажување можно е. Се случува и родителите да се откажат од децата, и децата од родителите.
Јас не сум дојдена до таму, но заради сопственото здравје почнувам да градам дистанца.

Затоа што доживеаното толку многу тежи што не можеш да се ослободиш од него. Можеш само да одбереш како да го искористиш. Понекогаш најдобрите резултати и успеси во животот се постигнуваат благодарение на инаетот поттикнат од лутина и огорченост.

 

Можеш.
Млади сте, не се откажувајте одма убедени дека сјебани сте доживотно.