Справување со себе после живот во токсично семејство

Една многу уба реченица одамна ја прочитав и тоа ми даваше мотив повеќе да терам понатаму.

"Семејството кое ќе го изградиш е многу поважно од семејството каде што потекнуваш"


Некогаш кога би имал малку повеќе мотивација и енергија би пишал повеќе.

 

Стајли, јас на никој не ми кажувам како треба да живее живот. Јас сè што напишав на темава беше исклучиво од мое лично досегашно искуство.

Ако звучам како на некој да му солам памет, се извинувам, оти тоа не ми беше поентата. Ваш избор е.

Значи јас сум била и предадена од блиски, најблиски, и ми згрешиле некои луѓе и премногу, луѓе кои требало да ми помогнат, кои ме оставиле на цедило и тако даље, нема да пишувам несреќни дешавки од мојот живот сеа.

Но се случи нешто кои направи пресврт у цел мој живот, што ме натера да си кажам дека јас сум подобра и посилна од она што се случило. И дека отсега па па понатаму, целата енергија што ја имам ќе си ја насочам на моите цели.

Е за ова се сложувам со тебе 100%. Затоа јас и си стојам зад мислењето дека сум благодарна на она што го доживеав. Тоа ме натера да се отцепам од својата комфор зона.

И повторно ќе си кажам од мое лично искуство, значи за себе ќе си зборам. Сите тие лоши работи кои се десија ми разбудија една огромна желба за живот, желба за подобро, желба за повеќе. И благодарение на ова имам постигнато многу мои лични цели, но уште нема да се "пензионирам".

Допрва за мене почнува живот и допрва ќе почнам полека да си ги остварувам своите цели

 

И јас некаде ја имам начекано реченицава. Кој разбере, разбере.

 

Да можев, немаше да се вратам на терапија. И психијатарката немаше да ми го смени лекот со појак.

Ок, тоа. Само си збориме.
Сите сме различни. Ете, нè има такви што не можат да пуштат.

 

Скоро се е можно во животов ама тоа не значи дека е правилно.
Сама си контрадикторна, прво велиш не можеш да се ослободиш од негативните чувства (што значи ти е терет) а после велиш најдобрите резултати се од огорченост.

Ти си посебна личност со свој карактер ама не си настаната од ништо ниту од сама себе плус и те како имаш поврзаност со твоите (гени на пример или некои особини), можеш да негираш колку сакаш ама тоа е факт.

 

Тоа е дел од борбата. Долг е патот, ама нема откажување. Јас бев таму кај што си ти сега, ти посакувам да дојдеш кај што јас сум сега.

 

Не ја зачитав темава само воведниот дел.
На оваа тема не можам да споделам од мое лично искуство, бидејќи не сум била во таква ситуација, но можам да спомнам за искуство на сопруг на моја блиска пријателка.
Си заминува од дома во странство на сезонска работа, таму останува трајно додека не се запознае со неа. Таа се сели таму за да биде со него, но не се пронаоѓа далеку од дома бидејќи нејзината фамилијарна ситуација е сосем поинаква од неговата. Таа е преблиска со нејзините и ја фаќа носталигија. Се враќа дома и тој со неа, создаваат фамилија и таа заради децата обновува контакт со неговите кои и ден денешен е ладен и официјален од негова страна кон нив.
За се има решение или народов што би рекол чаре.
И често лекот или чарето е 5 пари, само личноста треба да има храброст да си признае отворено како стојат работите, што посакува во иднина и кои средства и ресурси ги има и поседува или треба да ги стекне за да излезе од можеби навидум на прв поглед безизлезната ситуација. Која можеби на втор поглед по разумно резонирање ќе делува дека и не баш така безизлезна.

 

Ништо контрадикторно. Поврзано е.
Доживеаното тежи. Предизвикало лутина и огорченост.
Човек бира дали да тоне или да ги канализира за своја корист.

 

Па тоа го збориме на секоја страна-нема никој да ти каже како треба да се чувствуваш, се чувствуваш онака како што се чувствуваш. Битното е, ако е деструктивна емоција - канализирај, не потиснувај. И напрај се што можеш да не влегуваш во репетитивно сценарио, кајшто пак, одново и одново, ти ја предизвикуваат истата емоција. Пошто другиот нема да го смениш, единствено можеш да се смениш себеси и/или да ограничиш/прекинеш комуникација.
Сега вака апстрактно збориме, оти нема конкретен пластичен пример, па не знам што да земам за пример. Ама, ко што рече една членка- ќе престанеш да им кажуваш се, и можеби најбитно - ќе престанеш да бараш/очекуваш одобрување, поддршка. Мораш да си бидеш сам на себе ветар во грб шо викаат комшиите (и не ми текнува соодветна мк узречица).
И најбитното го забораив -гушни се самиот себе

 

Многу добро кажано но семејството од каде доаѓаш многу игра улога во почетните години од животот,како и на пример кога учиш или се трудиш нешто повеќе да направиш незнаеш дали да се сконцентрираш, или да се тресиш од страв да не се убијат или да пазиш кој збор ќе го употребиш јер некогаш ти ќе си крив за некоја небулоза која не знаеш ни дека постои. Има луѓе кои можат да се изборат и некои кои неможат… мн е жално.

 

Исто така морам да додадам: Денешниве деца од многу видено имаат други гледишта и затоа не можат да се носат со одлуките на родител, старател. Некогаш навистина треба да се знае кој е кој.
Многу примери во дрнешницава се и такви. Нереален живот.

 

Апсолутно било кој смее да коментира ако е во корист на дискусијата

Тоа фала богу е точно.
Ама пошто "оддели се" е веќе единствено нешто што сите знаат да го кажат, а не и како ментално да се оправиш, затоа потенцирав дека не е единствен.

Буквално е виктим блејминг. Исти к ко "маж е си бара" или такви биле мажите или слични ми ти глупости. Ама за родители не се важи изгледа. Што ми беше уште поголема причина да ја отворам темава.

 

Да секој различен карактер и како ги процесира работите, конкретно го зборувам за жртвата на токсично семејство..

Али исто така, овие тешкотии можеш да ги претвориш во своја шанса или како да речам водич да ти е да станиш подобар човек, барем знаеш како не треба да биди едно семејство. Најсилната одбрана е да кажиш СТОП кај тебе и да му пружиш на детето па и сопруг откај знам фамилија љубов разбирање почит. Али ајде да речеме за децата наши.

Исто така траумите што ги имаме од детство за жал нема да исчезнат никогаш, барем за мене си знам што сум истрауматизиран, пробувам секогаш да го амортизирам и колку толку минимизирам. Али едно знам дека сум свесен што е добро, а што не е.
Сум бил срамежлив, сум мислел дека не сум добар за ништо и ден денес некогаш имам проблеми, дури и кога ќе ми дадат комплимент дека сум одговорен и совршено си ја работам работата мислам дека ме заебаваат, ама ќе ми текни дека тоа е од моите трауми од детство.

Човек кога ќе ми речи дека е осамен, се натажувам се трудам да му помогнам барем да го ислушам, зато шо имам доживеано да се осеќам осамен... премногу боли.


Во поширокиот круг на фамилијата сум се справувал со нарциси и манипулатори, за жал додека не израсниш, немаш свои пари и си зависен од него ќе мораш да трпиш. Некогаш ќе попримиш од тоа или ќе издржиш и кога ќе дојди време ќе се справиш со тоа. Тоа ме направи да сечам во корен директно да му кажувам во фаца се.



-Ова се само дел од секојдневни примери што ми се случувало.



Така да од мене само би ви препорачал да се запознаеш самиот себе горе-долу да видиш кои ти се траумите, да се прифатиш каков што си, и нормално здравје госпо во иднина да имаш личност која е на слична фреквенција со тебе, да дава голем акцент на љубов, разбирање и поддршка и се ќе биди во ред. Тоа ќе биди вашата најголема победа против токсичноста и нема да дозволиш да ја пренесиш на твоите деца.

Зборување со психолог, читање мотивациони-охрабрувачки книги помага.

 

Има ли некој на форумов што растел во хармонично семејство? Скоро и да нема. Ако членката е независна, ако е веќе тргната од кај токсичните, уште подобро за неа. Стоп, стоп, за сите токсични, тоа е спасот.

 

Ако ништо друго може да си сподели вака на форум поразговараме и можеби ќе и олесни. Некогаш на таквите личности им треба поддршка (СЕКОГАШ), ако ништо друго да биди ислушано. Има потешки и полесни форми од токсични семејства каде владее и огромно ниво на насилство и после значи се плашиш од светот што е околу тебе буквално.

Инаку не викам не, ретко кој е идеален во семејство, ама и тоа не значи ете така е и да не пишуваме на темава..

 

Има многу луѓе што се растени во функционални семејства.

Точно е дека има многу кои израснале во токсично семејство, но не сите

 

Ако не е токсично семејство тогаш е токсична средина. Мора борба.

 

@Munchmallow20 немам лично искуство ама знам неколку примери со токсични семејства, а и професионално по нешто знам.
Супер е што си го почнала процесот. Не е лесен, долготраен е, ама другата страна на тунелот е навистина посветла.
Во моментов фокусирај се на себе. Оди ти напред. Ама таа потисната лутина те кочи. Лута си. Не само на нив на себе си, си лута. Тоа ти е ако мене ме прашаш темата на која треба да работиш. Она што се пишува за простување. Апсолутно ти е потребно. Прво е потребно себе си да си простиш. Да си дозволиш и себе си можност за грешка. Да си речеш не си ти крива за минатото. Да си го гушнеш детето во себе и да му се извиниш да му простиш и потоа да тргнеш напред малку поинаква. Оти ако не си простиш себе си за минатото ќе те прогонува засекогаш.

Овој пасус ти е чиста лутина (иако можеби тебе не ти се чини така). Лута си на себе, лута си на нив, лута си на поминатото време. Да простиш некому за грешките не значи одма да се изгушкате и да си продолжите ко ништо да не било. Можеш да простиш некому за лошите работи што ти ги нанел за да се спасиш себе си од болката што тоа низ што си поминала со нив ти ги предизвикува. Можеш и да им простиш за лошотилоците зашто си над нив и да расчистиш со нив. Не мора ништо да ти значат потоа. Ама со емоциите мораш да расчистиш. Во таа насока е простувањето. Не е до ајде ќе се исплачеме заедно и ќе продолжиме ко ништо да не било (ова не е ни простување понекогаш). Со простувањето всушност признаваш дека се тие виновни (затоа впрочем простуваш). Нема помирување со себе ако не простиш за минатото и не се простиш со минатото. Ама не мора да простиш сега и веднаш. Веројатно тоа ќе дојде покасно. Ама ако психологот добро те води низ процесот ќе дојде и тоа. Само треба време и трпение и многу работа на себе.