Справување со себе после живот во токсично семејство

Пресебични како народ и со носот во облаци, како да само тие имаат деца на овој свет, на планетава. Ма 100 пати е подобро тоа што на запад, родителот го чува детето како по учебник, и не очекува дека утре ќе го гледа, се знае, ќе си оди во дом и тоа е тоа. Тоа е 100 пати подобро од македонскиот табиет. Колку само Македонци им се мешале во врските на своите деца, им расипале врски, бракови, на што личи тоа и како тоа е ок? Па тоа е себично до немај каде, болест. Неспособни, неодговорни, цел живот како деца, до умирачка и глумат некои не знам какви родители.

 

Не знам дали е себичност или не знаење или општо прифатена култура или пракса.Вл Америка се гледаат два пати годишно и готово ама затоа од 16 години надвор иди осамостои се.А кај нас и да сакаш после 18 години да го напуштиш домот, уште па ако си женско има душата да ти ја извадат.Ќе ги повикаат сите баби и дедовци и тетки на помош да те убедуваат дома да си седиш додека не се омиж …па и факултет да завршиш тешко дека ќе ти дозволат да се отргнеш од нив пред брак.па после ќе ти се мешаат во врска иако акде признавам нивното искуство во проценка на луѓе е можеби поголемо но се претерува па се расипува за брак ич да не збпруваме ..сѐ да се знае сите детали демек блискост,да се соли памет како да се располага со пари со живот да се соли памет деца како се чуваат и итн итн итн.

 

Некако како премногу да трошиш време на разглобување дали да простиш или не. Може покорисно ќе е доколку работите други теми, кои не мора да бидат поврзани со простување. На крајот на краиштата имаш цел живот и никој не те брза па за да мораш да простиш баш сега. Ништо не мораш, не знам зошто бараш да ти валидира психологот нешто што веќе го знаеш. Ако ти е тешко да простиш - не простувај. Толку е едноставно.

 

Е точно тоа прави токсично семејство. Ќе те натера роден здрав прав да де влечкаш по психолози, да ти треба нечија афирмација цело време за билокоја одлука, цело време ќе бидеш на двоумица дали да простам, дали да ги избегавам, дали да барам некое решение. Ако не се откачиш од такви луѓе никогаш нема да се опоравиш.

 

Ако твојата фамилија е токсична не е до МАКЕДОНЕЦОТ,до твите дома е.Дали знаеш во АМЕРИКА колку има бездомници,наркомани и деца што бегаат од дома?Тоа е богата земја и друг менталитет ама до лугето е.Ова со МАКЕДОНЧЕТО ти е само за утеха ,и кај нас има многу семејства што се нормални и нетоксични.Не се сите луге исти,само затоа што ти си раснела во таква средина.

 

Прочитај го форумов. 80% имаат проблеми дома и Македонци се, не се Американци. Како да не, во секоја втора фамилија има пијаници, жени што имаат љубовници, мажи што се пуштаат на малолетнички што можат да им бидат ќерки, а само се продава морал, абе таму некаде, полошо било, не биле добри. Колку жени се жалат по женските групи анонимно дека таткото препишал се на синот, тие остануваат без ништо, на улица и бараат совет што да прават? Па тоа се монструми и психопати, и родителите и братот што ја остава сестра му без ништо, себични, шкрти, алчни. И дека има добри семејства, гледам секој ден има по неколку црни хроники, маж тепал мајка и сестра, маж тепал бивша жена, маж тепал ќерка, е денеска имаше и ќерка во Пробиштип на само 16 години го избола таткото со нож. Сеири се национален спорт. Народов уште оди по бајачки да наштети на роднина, комшија, ти идили ми кажуваш. Америка е 339.1 милиони, Македонија едвај 1.8 милиони има.


Колку имаш од основно, средно што станаа некој и нешто? Не сметај партиски вработени и вработени преку врските на мама и тате. Кај мене во основно, три девојчиња станаа проститутки, од дисфункционални семејства. Македонци се. Немала егзистенција, исчезнала, полиција ја бара, а таа кај некој макро во Тетово и денес има син со Албанец. Друга се омажила млада, ја тепале и маж, па и девер како некое племе, се развела, па ај ќе работела, ама освен чистење во кафана, и се проституирала. Трета, се мажела за некој алкос, ја тепал, се развела, ај во казино да работи кај Албанец, па почнала и со проституција. Од машките многу станаа и алкохоличари.

Отвори снаи и свекрви, очи си вадат секој ден, свое дете и снаа не можат да трпат и обратно, ти ми кажуваш ок биле, добри биле, не било до нив.

 

Девојко многу читаш црна хроника и гледаш вести.Што е тоа да стане некој и нешто?Само работна позиција што е менливо нешто ,не значи ништо ако нема морални вредност и ,хармонија .Тоа е она најпрво на што треба да се учат децата од мали.Ова со протитуција најстариот занает во светот МАКЕДОНИКИТЕ од твое ооделение го измислиле?Или пак е нешто старо колку и светот.Јас лично како во твоите примери познавам семејства што се средно ситуирани,сплотени каде што брат и сестра си помагаат ,не очи да си вадат.Сега има девојки што не се мажат воопшто,отколку млади мажени,што лично не го оправдувам ама е прашање на избор.Твоиве примери од живот поинтересни и од турска серија.

 

Станал нешто - да направи нешто со свој труд, а не со помош на врски, мама, тате. Дали некој направил нешто корисно за заедницата? Е на тоа мислев.

Тоа „немажени“ и „неженети“ се дискутабилна категорија. Може официјално не ставиле потпис во матично, ама зад себе може имаат пропадната вонбрачна заедница, веридба што не завршила со брак, големи се шансите да имаат секс пријателче, па тоа и да е некој женет, така што толку од моралот. Испод мира триста вира.

 

Си ја пиша вистината. Мислам дека можат да трпат. Македонецот е жилав, ќе трпи. До моментот кога нема да може и ќе му препукне за да бар на 5 минути се спротистави, па пак ќе веде глава.

Ама сумирано, токсични семејства има безброј. А тие што велат дека нема токсичност дома кај нив, значи се пресовршени за пред луѓе. Токсичноста тек до прва треба да се отстранува, поточно тоа кај новите генерации.

 

Број на жители во САД -340,110,988
Број на жители во МК-1.836.713
Глупава ти е споредбата.
Инаку ,погледни со бојкотите и протестите низ Балканот.Барем ментално сме се помрднале од мртвата точка "чути има и бетер".
Темава а и воопшто токсичните семејства ги дискутираме,за да не ги повторуваме истите грешки.Да се смени тој наш менталитет.А не фрламе дрва и камења по нив.

 

Прашање е дали во државата во моментов има 1.8 милиони. Дел од попишаните на попис сигурно се надвор од државата, а скоро пола држава односно 42% се малцинства. И секој ден ќе читаш маж во Аеродром тепал мајка, син во Струмица тепал мајка, значи во македонските средини има многу девијантни појави, ама не биле токсични, биле сосема ок, напротив. Погледни само Срце на дланка, во какви очајни услови живеат луѓето и скоро сите се Македонци. Значи не прави деца ако немаш една соба бре, просто и едноставно, немаш една соба, немаш леб, не прави деца додека не се средиш. Имаше една емисија порано ја правеше Снеже Велков, значи имаше два сличаи во Струмица, Македонци беа и едните и другите, какви хорори имаа преживеано од родителите, комотно тие родителите можат да се рамнат со ИСИС, Хамас, Пакистанци, Авганистанци. На пример имаше еден дечко, неговите не сакале да работат, го оставале гладен, ако нешто барал, таткото го тепал со каиш и на крај детето оди на пазар да јаде од таа скапана храна меѓу тезгите, го наоѓаат полицајци, го носат во дом, го одземаат и неговите таман среќни, се откачиле од него, си отишле во Битола, не ги ни видел веќе. Кога отишол во дом, рече дека за првпат осетил сигурност и грижа. Колку жално, ама родителите како ги опиша бетер од терористи. ИСИС ќе им позавиди на таквите родители. Друго девојче од струмичко, мајка и се отрула поради таткото пијаница со ланате, таткото донел маќеа, таа ги тепала децата, девојчето почнало да работи, маќеата ги земала парите и девојчето од 16 години излегло под кирија, во едно собче, и работела паралелно, само да не е дома, да не трпи терор. И не мора да има кавги за едно семејство да е токсично. Тоскично е и семејство кое на 18 години и пере мозок на ќерката дека некој дечко е добар, со цел побрзо да ја омажат и да ја отарасат од дома.

 

Немам пишано на темава, а баш сакав.
И морам да признаам оти многу поинаку се осеќам кога пишувам сега, за разлика од кога ја отворив темава.
Исто така, последниов период само си го потврдив тоа што го кажував неколку пати - дека финансиската независност и иселувањето иако ти дава слобода, не те менува во односот према себе и луѓето. И за жал од двајца претходни психолози имав добиено слични совети, ете потруди се да се осамостоиш и тоа е тоа. Ама отидов да не речам на слепо кај нив. И целиот разговор во двата случаи беше ова е проблемот, еве ти површинско решение. Нешто што и другар би ти го кажал.
За сегашнава првично имав отидено за друга работа, поврзана со ова ама индиректно. Тек кога стекнав доверба и сфатив дека пристапот ѝ е многу подетален и индивидуален, тогаш собрав храброст. И се покажа дека многу од тие особини што ги набројав од типот намалена самодоверба, проблеми со комуникација потекнуваат од дома. Иако ме советуваше и како да дојдам до таа, независност, тоа беше само мал дел. Многу повеќе работеше со мене на тоа да сфатам од каде, кој момент, кој проблем прави да сум таква каква што сум, а не сум сакала да бидам. Дури знаеше да ме изненади колку детално ми ги следи зборовите, интонацијата на гласот и слични детали и да знае како тоа прави да се осеќам. Па следниот пат кога нешто од тоа се менува, пак знае како сега го доживувам. И не погреши во ниту еден момент со констатациите како нештото ми влијаело
И тука мислам дека осетив олеснување како никогаш досега. И имам уште што да менувам, ама на многу добар пат сум. И не, не простив во ниеден момент
И не би одела многу во детали ама сакам да кажам, тоест да им кажам на луѓе што се соочиле со слично. Дека во ред, ќе се иселиш и ќе имаш свои пари.
Ама...
Ќе те искара некој, еве на работа си згрешил нешто и место како шанса да научиш, ти ќе се осеќаш дека не вредиш, те мразат и сакаат да не постоиш.

Ќе се штрекаш повторно на звуци,избегнуваш и обични секојдневни муабети зашто се плашиш дека може да премине тоа во конфликт. Тишина ти значи дека никој не е навреден. И така си мирен.

Не сакаш да прифатиш и побараш помош зашто пак тука се осеќаш дека не вредиш оти некогаш барањето помош завршувало со викање дека ти не вредиш. И пак се враќаме на претходните два проблеми. Значи еден круг, што почнува и завршува на исто место. И ова ќе те уништува. Може да не си свесен, ама ќе те уништува

И секој што ќе се дрзне да ви рече оти арно ви мислеле, БЕ ГАЈ ТЕ. Или карајте се и бранете се. Или отерајте ги у три лепе. Било што ама не попуштајте, не паќајте во опасната замка дека тоа е или било добро за вас. Никогаш.
Оти познавам млади западнати во тоа. Упорно у упорно и УПОРНО убедени дека сѐ било за нивно добро. А ги гледаш дека не се добри, гледаш што трпат. Ама не гледаат проблем. И ова е најтажно.

 

Се разбира има последици и некои и остануваат доживотно.И што да правиме сега според тебе?Не мора да простуваш ништо на никој,тоа е лична одлука.Еве кажи како понатаму според новиот психолог?

 

Што предлагаш ти ?

 

Искрено малце е тешко со зборови да пренесам како.

Ама општо би кажала на кои работи треба да се обрне внимание.
И пак ќе повторам, да нема забуни зборам од мое лично искуство, не сум стручна.
Прво и прво да не се осеќате должни да почитувате членови од фамилија само зашто ви се фамилија. Ако не се осеќате блиско и пријатно со некој заради нивни минати грешки, не си правете притисок да ги сакате. Не форсирајте емоции. Само би се лажеле себеси што дополнително ќе ве уништува.
Второ, не си проектирајте нивни зборови над себе. Тоа што го кажуваат тие за вас, не ве дефинира вас. Нека не ви бидат блиските репер за тоа кои сте, што сте, колку заслужувате во животот.
Трето - ова со простувањето не е во никој случај moving on ако е форсирано. Исто како првото што кажав, како ќе се чувствуваш подобро ако се форсираш да осеќаш емоција која би требало да ти донесе мир. Не иде нели? Како да се манипулирате сами себе. Па толку време си плачел, си се тресел, си бил гневен зошто баш тебе ти се случило ама сега кога доаѓаш до една стабилна состојба, не осеќај гнев зашто ќе те уништи. Доволно си се уништувал, сега гневот или лутината веќе не ти можат ништо.
Да си простиш себе што не си знаел подобро е едно, да простиш на друг е друго. Мада и нема што да простуваш, кога ќе сфатиш дека не е твоја вина сето тоа. А кога ќе сфатите дека сте биле манипулирани, тука паѓа пола од товарот.
И баш напротив, мене до денес гневот и лутината и огорченоста беа тие што ме буткаа напред. Кога се осеќав така, знаев дека нешто не е во ред и мора да менувам. Оти ако потиснував и се вклопував во калапот, немаше да излезам од него. На моменти беше многу лошо, вистина ама на крај, подобро тоа отколку тивко да се уништувам. Баш многу поопасно е кога млади се убедени дека тоа што им се дешавало дома е за нивно добро, ама знаеш ме научија, ама знаеш направија човек од мене. Среќни се, ништо не им фали. Ама фали.

Јас имав и голем проблем со наоѓање зборови, конструирање долги реченици во најнормален муабет без да се изгубам. Избегнував гласни средини, ретко кажував мислење баш ради она што реков, може да премине во кавга, конфликт, а не сакам никого да повредам. И со ова бев (и уште сум малце) опседната секогаш и секаде. Ако кажам вака еј овој ќе помисли лошо, ќе ми се дере, ама па ако кажам така тој ќе помисли така. Ќе се скараме, а повлекување ми беше нешто како механизам да избегнам воопшто таква можност. Ама како сфаќам дека сум посебна личност и да го издвојам тоа што се случувало кај нив и да не го префрлам на луѓето околу мене, полесно е. Малку по малку ми стануваше јасно дека не секој разговор е конфликт и дека не одговарам за туѓи постапки, макар биле и фамилија. Кај психологов исто така имав проблем со зборување на почеток за после да не можам да престанам да зборам.

Иако е вака малце нафрлено, мило ќе ми биде ако помогнам некому, макар и малку. Темава со таа намера ми беше отворена, секој да сподели и праша како и на кој начин се извлекол од токсична средина.
Едит
И пак ќе повторам, по не знам кој пат, не давајте никогаш да ве убедат дека е за ваше добро. Не е. Не може да биде. Никогаш не било.

 

Licno iskustvo kazuvam,odennje na psiholog,psihijatar i verba vo BOG.Ne e slucajno toa sto go ima i mnogu semejstva se toksicni na svoj nacin.Kako vozrasni edinki ne moze zivot da ni pomini vo toa deka site ni se krivi,i nie cel zivot zrtvi i sozaluvanje da se ceka.Kartite se podeleni,ke igras so toa sto go imas i odis ponatamu.Ne mora ni prostuvanje ,ni nisto ako ne sakas.Gledam videa ima situacii kade e najdobro da se odi VO NO CONTACT,ako nekoj imai izrazeni traumi kako maltetretiranje-fizicko,,seksualno ili bilo kakovo sto ne moze da go pomine .I toa e resenie za nekoi slucai,ne samo obid da prosti ili ne,ako si uste ljut i ti vrie.

 

Пораснав во вакво семејство. Со нарцисизоидна мајка од
суицидален татко со депресивно нарушување и тенденции на физичко и психичко насилство.

Се плашев секој ден што го живеев под тој покрив. Сум му вадела апчиња од уста и молела да престане, и сум ја фаќала со дечковци. Бев дете. Кога ќе се вратеше дома беше дерење додека не заспиеше. Еднаш ми се имаше развикано зашто садоперот бил мојот после миење садови и не сум го избришала со сува крпа. Не ми дозволуваа да одам никаде, да славам роденден, да бидам младо девојче и да имам нормално друштво.

Сега на мои 30 години кога се веќе стари и не можат да се иживљаваат врз сите се прават како сѐ тоа да треба да биде заборавено. А јас им го паметам.

Сега кога моите убави денови доаѓаат, тие не се ни свесни дека на моја маса нема да седат ниту за свадба, ниту за ручек, ниту за добро, ниту за лошо.

И уште се чувствувам ЈАС виновно што е така. Ама нема никогаш да лажам никој дека ми дале нешто во животот освен страв, или да се преправам дека сум им простила и дека сме биле нормално семејство.

Секогаш се плашам дека семејството на дечко ми ќе мисли помалку за мене бидејќи не доаѓам од нормално семејство. А знам дека ме сакаат и прифаќаат, ама тој страв секогаш ќе биде тука. Секогаш самата себе се сметам како човек со недостаток бидејќи не можам како нормален човек да го донесам моето семејство никаде.

Ништо не ми дале, и од мене нема ништо да добијат. Само тоа допрва ќе им текнува..

 

@heavy прво убаво што пиша.

Не треба да заборавиш и простиш. Малце ќе се повторувам од претходно ама емоциите што ги имаш сега према нив нема да те уништат како емоциите што си ги имала тогаш. И затоа нема смисла да заборавиш, да не осеќаш ништо, да се прајме дека није се десило. Се десило. Крај.

И тука ќе речам како погоре што кажав за мене, луѓето околу тебе, за убави и неубави поводи цени ги по тоа што направиле за тебе, како си се осеќала во нивна близина. Крвта не била вода демек ама тоа само за децата важи, родител може слободно да те гази под нозе. Немој да се понижуваш да ги викаш ете на свадба, ручек што год само зашто биле "нешто". Нив не им било гајле за тебе, зоштп тебе да ти е за нив?

И овде како погоре. Не си крива и никогаш не си била. Никогаш не било за твое добро. Возрасни луѓе свесно уништувале живот на дете. И што ќе простуваш? Демек да не си лута, демек гневот ќе те уништи? Пак ќе речам тие те уништувале доволно, гневот сега према нив не ти може ништо. Простувањето може само да те излаже дека ете и тие се смениле, ајде пак да бидеме нормални. Не. Држи дистанца, макар и да не постојат за тебе.

Истиот страв го имав. Ама и кај него не било сјајно и среќа сум многу добро прифатена. Луѓе што ќе те обвинуваат тебе за ова не ти требаат во животот, зашто не те сакаат. Било тоа дечко, негова фамилија или кој год.
Немаш недостаток ти, туку тие. Одлуката да немаш нормално семејство ја направиле тие, не ти. Тие нека се осеќаат дека не можат да дојдат со тебе, наместо ти што не можеш да ги донесеш. Секој што ќе посочи прст према тебе кажува за него, не за тебе. Нема ти што да одговараш за туѓи грешки

И не треба

И уште нешто, не дозволувај никогаш некој да те убеди дека било за твое добро, дека те направило силен човек. Силен човек си станала ТИ во моментот кога си решила да се бориш против тоа, а не нивните постапки. Има разлика, зависи кој како гледа.

 

Ти благодарам.

Секогаш ми е тешко кога ќе сретнам некој што разбира низ што сум поминала и се соочувал/а со истото.

Никој не ја заслужува болката, срамот и кризата на идентитетот, а и потоа станувањето жртва на некој друг насилник зашто од дома нѐ научиле дека тоа е нормално.

Јас знам дека со нив нема никогаш да дојдам до степен до каде што тие ќе бидат способни да ја разберат штетата што ја направиле. Сега си го живеам животот.

 

Колку е само ова точно..
Пораснав со физичко, психичко и емоционално насилство, па така долго време си мислев дека тоа е нормално и дека јас сум крива за се.

Иам доживеано се, исто како тебе, тепање, давење за врат, боксови во лице од кои сум се онесвестувала, нивни обиди за самоубиство каде сум пробувала да ги спасам, и ништо од тоа не ме болеше толку колку психичкото и емоционалното насилство шо ми го правеа родителите.
Од мала бев избегнувана од многу луѓе и деца само заради нив.

Долги години ми требаа да се оправам, и да сфатам дека нема ништо нормално во тоа и дека мора да прекинам контакт.
Е сега, тука има луѓе шо ми викаат абе родител ти е, ќе наведнеш глава и ќе го слушаш.
НЕ!
Сто пати сум наведнала глава и они пробаа да ми ја отсечат сите сто пати!
Нема више.
Нека ме зборат дека сум најлоша, ама веќе не простувам. Нити контакт иам со нив.