Справување со себе после живот во токсично семејство

Тие што ти викаат дека треба да им простиш затоа што ти се родители, нека се прашаат дали родител што си го сака детето некогаш би се осмелил да го истрауматизира така.

Вреќа ѓубре на улица не би третирала како што тие не третирале нас. Нека не серат.

Еве себеси се замислувам како родител и не можам воопшто ни да почнам да помислувам дека некогаш би викнала на сопственото дете или би му била причина за паника и страв.

 

Криво е и социјалното кај нас шо нема слух за такви работи.
Ееее, колку пати сум била и сум ги молела во дом да ме однесат. Но не ме слушеа, ми викаа дека измислувам и пак ме враќаа дома.
Затоа цел живот на улица го поминав, не сакав дома да се завртам, ама фала бого улицата шо ме научи, тоа ниедно школо немаше да ме научи.

 

На 14 години се исселив од семејниот дом бидејќи на 14 години ЗНАЕВ дека побезбедно е во шахта да живеам ако треба, наместо со нив. Значи сум знаела дека треба механизмот на преживување да го слушам и да БЕГАМ.

Со години лажев луѓе дека сѐ е ок, веќе не. Отворено би кажала и пред нив и пред секој дека моите родители мене ме трауматизираа, и доведоа до степен на самоуништување во кој за влакно избегнав апсолутна катастрофа.

Кога ќе умрат нема ни да плачам, ни да се смеам. Само ќе издишам.

 

И мене ова ми беше (и уште малце е) најголем страв у животот. Значи ни смрт ни болест ни сиромаштија не ме плаши како тоа да сум нечија жртва, вечен пекол од кој нема излез. И тоа пекол каде никој нема да ти подаде рака, кај што сите пак ќе те убедуваат дека е за твое добро, ама те сака, ама ќути ама трпи. Кога си болен секој ќе ти посака здравје, ќе те посети, ќе помогне. Ама во оваа ситуација многу потешко ќе добиеш помош. Па и родени мајка и татко радо би оставиле да им го млати некој детето него да го спасат. Колку знам вакви ехее, со лопата да ги ринеш.
Ама сега и јас и дм знаеме како НЕ треба да бидеме.
А она што реков погоре да не цениш луѓе по тоа дали ти биле фамилија го сфатив во неколку наврати кога луѓе што не ми се ништо нели, буквално ми спасиле живот. Лани во февруари 3 минутен телефонски разговор ме доведе до ова што сум денес, благодарение на личност што едвај ме познаваше.

 

Да се прости е совет најчесто даден од оние кои имале среќно детство. Не разбираат што значи пекол на земјата во место кое требало да биде сигурна зона, а не ужас.

 

Точно. Првото искуство со љубезност и некој да верува во мене, да ми даде шанса, било од луѓе кои одвај ме познавале, а ми покажале емпатија, љубезност, и што е добрина.

 

Нема нормални семејства. Сите што глумат нормални не значи дека се и такви, туку грото се напрегнува од петни жили за да изгледа така.

Ако љубовта на тие околу тебе зависи исклучиво во средината од која си пораснала, во било каква фаза од врска само значи дека не те заслужуваат. Зашто на крајот, битното е што ти ќе извлечеш како поука. Лошите настани можат да бидат само мотив ти да создадеш семејство каде ќе владее една хармонија. Стравот е најнормален, но не значи дека треба да е сеприсутен.

Дали ќе правиш простор за нив е твоја одлука за која ти одлучуваш и никој друг. И за истата не треба никому да се правдаш.

Уживај во животот и гледај на тоа што сега го имаш.

 

Па нема нормални семејства, ама не сите семејства се семејства во кои децата растат во апсолутен хорор. Кога ќе се кажуваат вакви работи е многу важно да се напомене тоа, а не да се нормализира фактот дека ок, сите си имаат маана, ова е мааната на твоето семејство. Ваков степен на однос кон деца не е само ненормален, туку психотичен, незаконски и неморален.

Ти благодарам, со помош на психолог и многу напор, животот ми е сега ок и сум генерално среќна.

 

Јас избегнував да се дружам зашто ми се велеше "они се од нормална фамилија, нема што да бараш со нив". И ова си го влечев со години. Затоа и си имав проблеми со комуникација и уште имам по малце, ама далеку подобро е.
Јас сум размислувала и на стварно грди работи да направам (не би да откривам што) ама нешто во мене ме водеше да не се уништувам, дека нема никогаш да го работам тоа што сакам, дека само моментално ќе ми олесни, не и долгорочно. И со сите стресови бев секогаш одличен ученик, водена од желбата да биде нешто од мене.
И мило ми е што победи таа страна од мене.

 

@eliesaab ми го зема зборот од уста, скоро и да нема нормални семејства, само глумат некое време или ги исмеваат другите за да се покријат нивните гревови. Има семејства каде родителите се попустливи, ама децата се неморални, мрзливи, себични, алчни. Тоа не се нормални семејства. Темава е доказ дека во Македонија народов има девијантна, настрана, психопатска природа. Поради ова сметам дека е паметна одлука што многу девојки се омажија со странци. Не се будали да живеат со некој што има навики како простиот Палестинец во Газа. Многу мажи сакаат контрола над жената, како тој ќе каже, да наредува, таа само да слугува, да рмба, да молчи.

И мене не ми е нормално човек што школувал 3 деца во 3 различни градови, се однесувал крајно посветено, кога децата се возрасни, работат, тој на 58 години со срцева болест да падне и почине на улица дури чека термин на државно да прави операција. Тоа ич не е ми е нормално, да седиш дома, да пукаш цигари, ама да не дадеш на таткото пари за операција, оти бил ок човек. И тоа е ненормално семејство, значи некој е настран, или родителите или децата. Нормални нема.

 

Напротив, има нормални семејства, ама се ретки. Или па на нас ни е пореметена перцепцијата што е нормално семејство.
Башка ова "абе сите се вакви" само го разводнува проблемот. И не помага никако. Само им кажувате на жртвите дека подобро не можело, дека тоа што трпеле е нормалното, нема што да се жалат. Дека каде и да се роделе, исти qr ќе било. А не е така.
Дали тогаш и за себе кажувате дека не можете да имате нормално семејство?
Дека не можете да сте саглам родител?

 

Има и те како нормални семејства. Не е толку тешко да имаш осет.

 

Ова со нормални го спомнав, зашто често лицата од токсични семејства се споредуваа со другите, кои изгледаат нормално. Потајно и тие сакаат нивните да биле такви, нормални.

За маани не ми беше муабетот. Маани имаат сите, тука секако е токсичен однос во прашање.

Ама често никој не се меша отстрана оти како велат, проблемите во едно семејство се внатре. Дури ни ЦСР не се меша (а треба).

 

Ова е постаро мислење на темава ама само сакам да прокоментирам дека да, можеш да се откажеш од нив. И би требало да се откажеш кога мора. "Родители се" ништо не ми значи. И не треба да значи ако некој те повредил.
Како што направиле одредени што прокоментираа.

 

Тие се откажале од мене денот кога почнале да ми влеваат страв во коски. Пак ќе кажам да не серат овие "добродушниците" што мислат дека знаат сѐ.

 

Ја вака успут да прашам, ама шокур работат таму?
И скоро имаше случај, еден што силувал малолетно девојче и говедата не реагирале, за после другово говедо да го повтори делото.
А знам и многу случаи кај што и на жени им викале да се вратат кај насилникот. Стварно, за што се?

 

За ништо не се.

 

Работев во училиште, сум пријавувала и од морална и од законска обврска. Нема никаква ажурност таму, дури и крива бев што пријавив, па во една ситуација еден "татко" дојде да ми се заканува на работа.

А зборувајќи за токсични семејства и колку често се поврзани со круг на сиромаштија, на сред улица сум гледала Ром како влече жена и дете пред полна автобуска постојка во Скопје. Детево немаше повеќе од 3 години и не можам да ја опишам глетката, а нашите сограѓани стојат и ќутат. Кога се обидов да го запрам ми извади нож. Викав полиција и џабе. Со недели не можев да спијам мислејќи на детево, некогаш сеуште не можам.

Значи може комотно да убијат дете дома и нема око да им трепне на нашите институции, особено не ако се од група на малцинство. Ама да не забегувам ајде, тоа е друга тема, дека кај нас децата не се заштитени, и нема кој да ги спаси.

 

Што е според тебе правилно?
Што значи откажување а што не откажување од родителите?
Не прашувам иронично, кога се разви дискусија сакам да слушнам туѓи мислења.

Ако си огорчена на родителите нема потреба од ваков пристап кон некому што има поинакво мислење од тебе.

 

Правилно е да се однесуваш со нив како што тие се однесувале со тебе.
Или да не ги сметаш за живи, ако не заслужиле.
А со "па родител е" дете не се расте