Справување со себе после живот во токсично семејство

Сакаш да почнам во детали да ти пишувам какви трауми сум имала како дете за да те убедам дека моите родители никогаш не се грижеле за мене? Откажување е дека тие не се за мене веќе живи. Не сакам никаков контакт ни комуникација со нив.

Пристапот ми е ок, може некој си мисли дека ако ти каже да им простиш зашто те направиле/родиле си мисли дека мисли добро што кажува такво нешто. Тоа е еден наратив што е многу опасен и ги затвора жртвите во еден суров круг каде што од нив се очекува да простат.

Да, во глобала тоа е апсолутно тресење глупости и треба да се размисли два пати пред да му се каже на некој. На НИКОГО не му била лесна одлуката да нема контакт и да не прости, всушност, простувањето е многу полесно, и страшно деструктивно за личноста на луѓе што пораснале во вакви услови.

Еве ти неиронично.

 

Ова со простувањето ми е како да го потиснеш, да го избациш од меморија и да не осеќаш ништо наместо да се соочиш со сите стравови и емоции што ти доаѓаат кога се присеќаваш и да најдеш баланс и мир. Пак она, не осеќај гнев, огорченост. Да де, пошто кога осеќав страв и несигурност топ ми беше.
А потиснување трауми на долг рок па и далеку полошо се изразува. И затоа е многу лош пристап да простиш.

 

Само тие што поминале низ ова ќе разберат колку е лесно простувањето и колку многу душата ти сака никогаш да не се случило тоа што ти се случило. Но преку некои работи едноставно ме смее да има преминување. И тоа е тоа. Кој поминал, разбрал, и знае.

 

Јас кога простував, по некое време се враќав на старо.
И долго време неќев да барам психолошка помош баш ради ова, зашто се осеќав дека ги изневерувам дека ете сум простила, било поминало, не мора сега да си будам емоции и стравови и лоши спомени.
Ама кога се охрабрив... сфатив колку сама себе сум се казнувала.