Живеј во сегашноста,анксиозноста ти ги прави сите стравови и загрижености за све во животот. Кога ке ја надминеш анксиозноста ке видиш дека тоа што ти го кажав не се филмови туку реалност. Кога би живеела сега и тука многу поубав ке ти биде животот. Не те разубедувам ако мислиш дека стравот те заштитива терај,но тоа ти е само мачењеСтравот е најголемото зло кое постои,што побрзо го намалиш тоа е подобро за тебе,затоа што неможе никој да биде без страв и јас ги имам,но ги држам под контрола.
Јас не се плашам од среќа. Уживам во мигот и денот. Помислете дека има луѓе на кои ништо убаво не им се случува.
Психијатар-да. Не оспорувам дека се стучни и дека добра терапија помага. Но ако човек се потпре на лековите што ќе ги зема, тоа е само моментално решение. Повеќе помага психотерапија во форма на разговор, според мене, но и тоа не е гаранција. Затоа што пак се сведува на зборови од некој друг, совети, теории. Најважно е човек да работи сам со себе, да осознава што му ги поттикнува таквите мисли (што е т.н. trigger), да открие што му помага. Јас знам дека мојот најсилен trigger се вестите и информациите исполнети со паника и лаги, исто така, кога некој ќе ме остави да чекам, веднаш мислам дека ситуацијата ќе биде со негативен исход, а чекањето е всушност неутрално. Ми помага пишувањето. Затоа и пишувам овде. Ви благодарам уште еднаш на сите за советите и споделените искуства. Ова нека биде местото каде ќе најдеме прибежиште од неразумните стравови. Се надевам дека еден ден ќе биде подобро, за сите нас.
да се надоврзам и јас на оваа тема, не ми е толку страв од моментот што го спомнаа повеќето членоци, дека животот е круг и дека после сонце доаѓа бура. Јас неможам да уживам во среќата и благодетите кои ги имам поради опкружувањето, кога гледам дека сите околу мене, од најблиските па до подалечни пријатели, луѓе што секојдневно ги сретнувам се во лоша ситуација, полоша од мене, главно финансиска, па и психолошка би кажала. А јас незнам и неможам да им помогнам. И тоа ме спречува да ужувам во тоа што го имам.
Prv pat slusam za ova, zasto nekoj bi se plasel od srekja pobogu?! Od nesrekja se plasam ali probuvam da ne mislam taka crno i sekogas gledam na pozitivnata strana od prikaznata. A toa deka e krug i deka mora po sekoja cena da vi se sluci i loso i dobro e zabluda, normalno e u zivotot da ima i padovi ali toa ne e zatoa sto prethodniot den/ mesec/godina ste bile srekjni.
Ова обично го доживуваат анксиозни луѓе, оние кои премногу размислуваат за минатото, за сегашноста, за иднината. Најчесто таквите луѓе се тешки реалисти па дури и песимисти и во секоја ситуација го земаат во предвид најлошото сценарио и стравот пропратен со прашањето: што ако? Бидејќи сум таква личност, можам да потврдам дека да, се плашам од среќа. Доволно сум интелигентна да сфатам дека животот функционира низ многу падови и подеми и тоа мора да е така, нема ништо идеално и ниту среќата ниту тагата не траат вечно. Но од друга страна од преголемиот overthinking што го носи со себе ова растројство, се преокупирам со лоши мисли баш во моменти кога треба да ја уживам среќата. Можеби е тоа така поради фактот што сум изгубила доста драги личности во животот, сум имала подолг лош период на изолација или пак влијанието на околината и акумулирањето на се она лошо што им се случува на луѓето околу мене. Некако како психички да се припремам за некое негаривно расположение и обратно, кога се чувствувам лошо единствено ме држи во позитива мислата дека нема да трае вечно и сигурно се ближи убав период. Непријатно е во секој случај, ствара психички замор таквото преокупирање со мисли и само сам на себе човек може да си помогне во такви ситуации.
Мал update: Пред некое време почнав со jornaling, и многу ми помага. Можеби вака звучи како бесмислен тренд, ама не е, навистина корисно си е. Во тетратка со дебели корици, што си ја одбрав баш да ми изгледа убаво, средено и по мерак, секое утро си ги запишувам целите за денот, одвојувам страници за водење дневник, и некои изреки/поговорки што ме прават да се чувствувам уверено и ми помагаат против стравовите. Ја знаете мојата страст за пишувањето, така што ова ми е полн погодок. Плус украсено, со убави бои, стикери. Навистина опушта и ја поткрева самодовербата кога ќе видите дека сте го исполниле планот за денот Изминативе денови се борев со стравот од болести и симптомите што ги создава мојот ум. Лошото е што самиот страв создава "симптоми" што не се поврзани со физичка болест, туку се едноставна реакција на телото, како стегнатост во грлото, главоболки, тахикардија итн. Во вакви денови, само подалеку од доктор Google за самодијагностицирање. И колку што е можно повеќе работа за да се држат мислите подалеку од глупостите.
Не постои страв од среќа. Не познавам човек што не сака да биде среќен. Страв имаме во нас само од лоши искуства.
Јас се плашам од среќа ,и секогаш кога сум среќна очекувам во скоро нешто лошо ... Не сфаќам зошто ми е така
Разговарај сонпсихолог. Не ѓора на приватен да го плаќаш скапо. Види со матичниот лекар може да ти закаже термин на државно.
Отсекогаш сум го имала овој проблем. Може да се толкува како вид претпазливост поради некои поранешни лоши искуства и трауми. Добро е да сме претпазливи, но никако не е добро постојано да живееме во грч дека нешто лошо не' чека штом се израдуваме за нешто. Може и да е симптом на анксиозност. Треба да живееме тука и сега, да се радуваме на секој миг среќа. Денешниот ден е единственото нешто што ни е загарантирано. Полека вежбај го умот да не лута во минатото и иднината, туку да остане во сегашноста. Ако не можеш сама, побарај стручна помош.
Ова ни е наметнато од муабетот многу арно не е на арно или ај да не се радуваме многу ќе урочиме или трет муабет кога се смеевме од срце вујко ми викаше ај само нека е на арно смеењево. Од овие муабети човек може да се кочи понатака во животот.
