Токсична врска со родител

Кога не живееш со нив, ти си во предност. Научи да ги игнорираш, слободно нека си зборуваат, маж ми така со неговите се однесува. Тие се напнуваат тој само си вели ок, добро, ни не слуша што му зборуваат и си тера по негово.
Со такви луге мора така, и држи се на дистанца, не мора слушање и гледање често, друго решение нема.
Се надевам не ти доагаат дома ненајавено секој ден и да ти држат предавања

 

Од 18-19 години се тргнав од моите. И прекинав контакт. Се трудеа на секој начин да дојдат до информација за мене, дали преку роднини, пријатели итн но не им усппеваше. Видоа милѕм силум тоа им е дека веке не можат да ме контролираат и да ми се мешаат. А до 18 години не смеев да излезам со другарки, не смеев да имам другарки бидејки јас сум била глупава, не сум знаела да се снајдам во животот ако не биле тие . Ке сум останела не мажена ке ми поминел рокот и премногу ке сум била "употребена" ако сум живеела сама. И заминав им докажав дека сама можам да живеам да работам и да плакам кирија сметки и све што треба. Плус во тие 10 години додека бев сама пола свет го прошетав, стекнав многу пријатели, и образ кај големи луге од мк што можат во секој момент да помогнат во било што. Не викам дека бев цвеке за мирисање, сум направила грешки, ама од нив се учи. И уште не сум цвеке за мирисање и кога разбраа моите до кај сум стигнала сама како женско сега им одговарам паметна сум, добра. Се заради тоа што имам добра позадина на пријатели и мм што има позадина. А пред тоа за нив бев обична ороспија зошто не сум сакала да живеам со нив и да ги трпам. Не сум имала слобода да се е*ам со кој ке стасам, да пијам и да се земам дрога. Ова се зборовите од татко ми.
Така да мој совет гледај си ратот и здравјето пред се. Па макар и сама да живееш под кирија битно е тебе да ти е мирна главата и да немаш нервози. И ако треба прекини ги сите врски со такви токсични луге.

 

Какви гнасни работи кажани од родител кон ќерка. Бљак.

Браво за тебе што си се спасила на време. Не можам да верувам дека има такви родители, особено татковци, кои што треба да бидат позаштитнички настроени кон ќерките.

 

Ова не е ништо. До 18 години сум се изнаслушала све и свашта од нив.
Јас сама за себе бев и мајка и татко и брат. Сама се штитев сама се учев бидејки родители имав само на папир. Е сега е друга приказна, сега некако управаме односи дека веке мажена фамилијарна ама секогаш ке ги паметам тие години што сум ги поминала таму. Намаесто детство и тинејџерски денови, мене ми беше слушање глупости, малтретирање од нивна страна.

 

Izrasnata sum vo raspravii i nasilstvo megju roditelite. Ne znam sto znaci poimot bezgrizno detstvo. Nikogas ne sum dobila pofalba samo kritiki. Nitu ednas moj roditel ne prisustvuval na roditelski sostanok vo skolo. Sekogas i sekade sum bila sama i so navednata glava. Sekogas tie se vo pravo. Imam 27 godini i mazena sum cekame i bebe. Pred nekoj den imav raspravija so moite sto vo moment im iznakazav nekoi raboti.Im kazav deka od niv sum nervozna i deka nekoi raboti ne mozat da mi isparat od glavata. Mi se nalutija. Naredniot den im se javiv da se izvinam si velam pomala sum, a i kakvi se takvi se roditeli se me izrasnale. Im se javiv se izviniv, majka mi razgovarase so mene no tatko mi ne sakase. Dened pak im dzvonev se obidov da go dobijam i tatko mi i toj mi rece deka ne saka veke da razgovara telefonski, deka ne se luti no ne saka da razgovara. Se custvuvam vinovna sto gi kazav tie raboti bez razlika na se, no nr mozam kako eden roditel moze da bide tolku sebicen. Jas na primer se stavam na nivno mesto no i tie da se stavea za moment na moe mesto. Jas ne im se lutam nitu se obiduvam da gi promenam, od sega pa natamu tie neka bidat vo pravo jas ke molcam. Ne sakam so nikogo da se karam kolku i da me boli i kolku luzni i da imam. Mi smeta sto i sto otkako se omaziv probuvaat da mi go kontroliraat zivotot, me distanciraat od lugjeto. Za niv nikoj ne cini. Nekoj vas sovet bi mi bil dobredojden sto da pravam i kako da se odnesuvam.

 

Ништо да не правиш, игнорирај ги. Јас да бев на твое место, бремена и да се нервирам со нив за глупости, ќе ги отерав упм. После се што си поминала со нив, не заслужуваат поинаку.
Мисли на сопственото здравје, семејството и бебето.
Од нив извлечи поука каков родител не треба да си.

 

Trgni se od niv.Si imas svoe semejstvo na koe treba da se posvetis.Nisto da ne te intereserira za niv ni za minato ni za idninane se zamaraj.Kulturna distanca, samo za golemi praznici nekolku pati godishno ispochituvaj gi, drugi sekojdnevno komunikacii izbegnuvaj zasto moze da ti vlijaat na novoto tvoe semejstvo.

 

Извади си го од главата дека „какви се такви се, родители се“ и гледај се себеси како возрасна особа која заслужува мир, особено сега кога имаш своја фамилија. Не им должиш ништо. Извини им се за да бидеш помирна, за себе, но тоа што ти се лутат кога ќе кажеш како те повредиле е манипулација. Не заслужуваш таков третман. Прифати дека твоето си го направила - си се извинила, како они ќе реагираат на тоа, нека не те засега.

Не знам што те натерало за да им кажеш такви работи, ако ти се мешаат во животот - оддалечи се, не дозволувај некој да гази по тебе, вклучувајќи ги и твоите родители. Не мора да се расправаш, но претстави се пред нив како возрасна со свој живот, свои одлуки и немаат право да ти кажуваат ништо што да правиш. Ако сакаат да бидат дел од твојот живот и на внучето, постави им услов да биде тоа во мир и хармонија и по твое.

Запамти дека не си веќе детето кое го критикувале туку сте еднакви. И не дозволувај детето твое што ќе го родиш да биде сведок на расправии и токсични односи со родители.

 

Треба да престанеш да бидеш толку мека и наивна.
Они ти згрешиле и ти да се извинуваш, ма немој.
Добро е што си имала конфронтација со нив, за да не собираш во себе, а според пишуваното мислам дека не си им ни кажала сѐ.
Штом немаат намера да се извинат - бидејќи ти си била таа на која што ѝ згрешиле, фино лепо ќе ги ставиш на игнор. Не си набивај вина дека те израснале и се грижеле за тебе, тоа е тоа најосновното нешто што се очекува од секој родител, ако си била повредена цел живот имаш право да им се лутиш.
Така што, остави ги, гледај си ја бременоста, посвети си се на бебето и на твојот нов живот. Ако планираат да ги подобрат односите - супер, ако не планираат - не ги моли да зборуваш со нив.
Знам дека звучи полесно од што е стварно, ама тоа е, мора да бидеш посебична за твое добро.

 

Стај ги на игнор.Не комуницирај со нив.
Мисли на бебето.Не се нервирај.

 

Страшно какви родители имало. Не е секој за родител да биде.

Не е нормално тоа што ви го прават.

 

Јас уште од мала трпам измачување и психички и физички. Разведени, татковска фигура во детството отсутна, подоцна и смрт. Имаше и др партнери и со нив проблеми, судови, полиции, секојдневни караници од почетокот до крајот на денот што со нив што со останатите во куќата, а јас сето тоа бев приморана како дете, а и сега да го гледам. Психички имам толку трауми што не се ни сеќавам на детството(само некои мали фратменти), физички бев малтретирана секој ден скоро бидејќи лутината мораше некаде да се исфрли.
Потоа следеше перидот на гушење, контрола, следење каде одам со кој, проверување на телефони, кога сите уживаа во детството и тинејџерските години јас седев дома. Финансиски да не зборувам… Имаше краток период во кој делумно се согласувавме, но веќе не го ни помнам. Сега е скоро се исто, дури и полошо. Имаше неколку ситуации во кои животот ми висеше на конец и можеше повеќе да ме нема, а кога дозна за сето тоа реакцијата и беше како да се работи за некој сосед, а не за сопствената ќерка. Од тие ситуации, а и од сите претходни денес патам од преголема анксиозност, депресија и агорафобија, но никој тоа не го интересира и први се да го исмеваат. Тоа најмногу ме спречува во тоа да се тргнам и да се осамостојам, иако имам свои пари и покрај сите тие состојби сум меѓу најдобрите студенти, уште малку ќе дипломирам.
Од страна никој друг не ме разбира, скоро сите ми имаат забодено нож во грб, а тие неколку што ме разбираат не сакам да ги замарам од тоа што уште како мала сум била приморана мислите и чувствата да ги чувам само за себе бидејќи нели-никој не го интересира…
Од љубов се имам откажано одамна, покрај такви околности лесно е да се идеализира токсичноста и токму тоа и се случи со мене. Но, очигледно беше дека на состојбите споменати погоре тие се само јагода на шлагот, па одлучив максимално да се оттргнам и да не давам шанса на никој па така нема ни да биде злоупотребена.
Се надевам дека еден ден ќе дојдат тие поубави денови само.

 

Знам како се чуствуваш. Прво дај си шанса на себе излегувај, дружи се, патувај, читај. Знам дека ке ти е тешко да веруваш на некој, бидејки си проживеала најлошото од родителот, но не мора да веруваш на никој, верувај во сама себе. Ке ти излезат можности и за пријатели, и за дечко само треба трпение и време за да почнеш да ги лечиш раните од детството. Ке ги излечиш но лузните засекогаш остануваат. Тоа што било лошото никогаш не може да се заборави, поготово од родител, сестра или брат. Но ке научиш да живееш со тоа. Еден ден ке се погледнеш и ке кажиш јас тоа го преживеав. Силна сум. Мора тоа да го направиш колку и да неможеш, колку и да те врака назад секавањето мора да си силна да најдиш свој пат по кој ке чекориш. Не дозволувај минатото да ти влијае на сегашноста и иднината.
Верувај во себе. Не можеш да заборавиш, но мораш да продолжиш и да бидеш најдобрата верзија за себе. Единствено ти сама на себе си потребна за почеток. Другото си иде само по себе.

 

Поради сите овие ситуации имам кажано тука на форумот дека на пола родители во Македонија децата треба да им се одземат. Не секој е за дете. Подобро не прави деца, не раѓај деца, отколку да се лечиш на нив.

 

Јас пак мојата токсична врска со родителите потекнува од тоа дека ја сум посвоена, премногу сум им благодарна, но.. некако немав конекција и постојано имаше проблеми и караници па и тоа страшни каде што се повредував самата , и некако тие луѓе не можеа да ме сфатат а јас пак никогаш да можев да се опуштам..

 

Баш како што е насловот.. Мајка ми цел живот психички ме толчи што се вели. Секогаш критикувана ,никогаш доволно добра. Непосакувано дете.. Сакала да ме абортира во 6 месец и се разбира тогаш пред 30 год не било возможно. Ми го има кажано тоа во нервоза,дека ради мене се земала со татко ми а не го сакала. По една год се раѓа брат ми и таа сета љубов ја проектира кон него. Едипов комлекс-оние кои се запознаени со тоа јасно е што сакам да кажам.Брат ми се претвори во деликвент,кој се дрогира краде лаже. Јадеше ќотек но ,за џабе ако може така да се каже. Знаеше дека ќе биде казнет но пак правеше што сакаше. Татко ми во моментите кога беше трезен беше добар,но тоа беше ретко . Ја малтретираше и мајка ми и нас. Но, сепак и двајцата го посветија животот на брат ми,а јас се заколнав дека нема да бидам како нив...
Моментално брат ми е во КПУ ,татко ми е починат а мајка ми е во тешка депресија и одбива да се лечи. Јаа пијам занфекса од 75 мг и хелекс од 5мд, но не таа негира дека е болна и секојдневно ме уништува дека сака да се самоубие. Искрено преку глава ми е веќе ос зборење,таа никогаш не била мајка за мене само за брат ми па и реков дека нема што од мене да бара. Грев ли не ли , сакам што побрзо да се заврши оваа тортура. Некој со слично искуство?

 

Prekini sekakov kontakt so majka ti,dovolno ti e da se grizis za tvoeto mentalno zdravje i ti da si dobro.Blok na telefon ,nema kontakt i ke bides dobro.Ti ne si odgovorna ako saka da se unisti,dovolno te ma zafrknato vo zivot.

 

Примитивните типови на луѓе .Моите беа исти другарките мои шетаа без мене мене ме затвараа дома не ми даваа слобода , забрани за дечко ,татко ми е ѓубре кое мајка ми го контролира цел живот .Ќе сум станала ороспија ,ќе ме зборувале ,ќе сум ги срамувала за на крај да ми одобрат врска со еден обичен психопат кој ме малтретираше психички.Него го прифатија и уште татко ми верува дека мајка му не ме прифатила оти не сум била добра домаќинка.Затуцани луѓе ,ограничени во мозокот , психички болни .На Балканот не знаат да се носат со женско дете.Татко ми оти одеше по курви мислеше и јас сакам да станам таква .Ѓубре невидено никогаш нема да заборавам кога не ми дозволи да излезам со другарките школски и мојата најдобра другарка излезе со нив јас скршив прозорец тогаш .За тебе ми е мило што си се изборила за себе само тоа е решението сам па како знам.

 

Ми треба совет.
Моите родители секогаш биле добри со мене, сум имала се. се труделе да се образовам. Но, јас секогаш сум ги криела лошите оцени и неуспехот од првиот факултет, а сега и другиот (двата во странство). Сега се вратив изненадно дома, бидејќи неможев да издржам, едноставно се осеќам дека не сум среќна и дека тонам. Но, сепак неможам да признаам дека не сакам да продолжам на тој факултет и во таа држава.
Мајка ми секогаш нервозно ми коментира дека јас сум ги имала сите можности што таа ги немала, дека не се трудам, дека никогаш уште од мало дете таа ме туркала за се, и дека до ден денес е така. Јас сум потполно усрамена, и живеам во страв и срам, многу ми е тешко да одам да зборувам со роднини и секогаш лажам дека сум успешна и дека се е океј.
Ми треба мислење, дали јас сум само мрзлив паразит кој што неможи ништо да успее или можеби ова што ми се случува има врска со моите родители,
Исто мајка ми пркоментира, дека сме се договарале да дојди кај мене за Божиќ и дека е разочарана, и дека не сум била фер кон нив, и дека јас сум можела да се изборам за својот живот, а таа веќе не можела ништо да направи за нејзиниот.
Многу сум уплашена да му признаам дека не успеав, дека едноставно пред една година бев во голема депресија дури бев во странство, и се откажав, планирав ова лето да им признаам, ама ми беше страв,

За моето детство не се сеќавам многу, освен на две кабги меѓу моите и тоа дека сум го уништила нејзиниот живот. За многу други работи не се ни сеќавам.

Ова го пишувам за да ми биде малку полесно, и извинете ако не е соодветно место за тоа. Без разлика на се моите родители се добри и незнам дали јас сум таа што уништува се.

Не проверувам што напишав погоре, бидејќи се срамам да читам што сум напишала.

 

Твоите родители,поточно мајка не е најдобра на свет.Обрска на родител е да се грижи за твоите потреби.Ако сака да учи нека повели ,тоа е нејзина желба -не е твоја.Посети психијатар и психолог за да се оправиш од срамот и вината што ја носиш.Треба да размислиш што сакаш ти да правиш,не да исполниваш желби .Ако ти е утеха еве, и мене моите родители ми префрлуваа порано дека сум запишала факс,сум им ги потрошила парите,ми даваа само за карта,државна квота бев ,и ме правеа несигурна.,како и ти што си.имаш право да пробаш и да не успееш.,и јас се срамев како тебе,ама ГЛУПА СУМ БИЛА ,МИ ПЕРЕЛЕ ПАМЕТ.Мислиш дека мајка ти е совршена ? НЕ Е. ,нема ниедна грешка или погрешна одлука во живот до сега ?НАајлесно е да судиш на друг.Со среќа,размисли убаво ,имаш 18 +,одлучуваш за себе.