Бев исмевана во градинка. Плачев дома на почетокот сечиси секој ден за да не одам во градинка. Почна од братучетката на најдобрата другарка, а потоа се прошири со другите деца (со исклучоци). Ми ги земаа играчките, ми ја отвараа вратата додека бев во ВЦ, не сакаа да си играм со нив. Знаете ли како влијае тоа на едно дете? Многу лошо. Што се случи еден ден? На таа што ме исмејуваше и ја отворив и јас вратата во ВЦто пред сите. Од тогаш цело време се плашам да не бидам исмејувана, немам самодоверба, дури ми е непријатно некој да го гледам во очи или да бидам меѓу луѓе и не сакам да бидам околу градинката.
Траума од детството кога татко ми ја удри мајка ми.Многу го мразам.Неможам да го поднесам.Многу е лошо за едно дете да го доживее тоа
Мојот татко не удираше, ама ја пцуеше често мајка ми. Многу лошо и негативно влијае на самодовербата на детето. Едноставно срам од комшии и роднини кои често слушаат и знаат за семејните кавги.
Најголема траума е кога мајка ми ми кажа дека можно е татко ми да не преживее и токму тоа се случи никогаш нема да заборавам како вчера да беше кога бевме среќно семејство и татко ми беше со мене,ама еве веќе 7 години поминаа
Најголема траума ми беа исмевањата од тие проклети идиотишта...Секој ден,секоја секунда некој над глава да ти стои и да те навредува и исмева,а тие дали се виделе какви се? Сите знаеме маани кај други да бараме,никој не е совршен,ама прво види си се ти каков си,па после коментирај за некој друг...Има уште трауми,кои не се поврзани со проклетите идиотишта кои учеа со мене,ама за нив не би сакала да раскажувам.
Истото и кај мене но јас пронајдов еден метод да ги надминам тие работи.Прво самодовербата кога сакав да направам нешто велев сега или никогаш,потоа ги надминував во учење и сеокгаш бев пред нив а нив им беше криво,јас со помош на тоа пребродив се.Инаку тоа беа страшни периоди во депресии како да се затвора цел круг околу тебе само ти се препуштена сама на себе.Сега благодарение на тактиката сега или никогаш имам поголема самодоверба и подобро ми е.
Имав само 13 години и мојата баба почина. Се уште не можам тоа да го преболам,исто како да беше вчера... На моменти како ја мирисам,ми се причинува нејзиниот глас,ја сонувам..
Мене војната најмногу ми остана во памет. Живеев во Ново Лисиче и секоја бомба,секој истрел се слушаше. На татко ми пријатели преспаа кај нас и бегаа за Приштина. Тие тажни и исплашени лица никогаш нема да ги заборавам.
