1. Овој сајт користи колачиња неопходни за неговото функционирање. Ако продолжиш да го користиш, значи се согласуваш со нашата употреба на колачиња. Прочитај повеќе.

Трема пред јавен настап

Дискусија во 'Психологија' започната од pink4ever, 26 октомври 2010.

  1. bad-cat8

    bad-cat8 Истакнат член

    Се зачлени на:
    27 мај 2010
    Пораки:
    151
    Допаѓања:
    78
    уффф :P иако веќе 5 години имам настап секој 2-3 месец секогаш имам трема.. :worried: понекогаш дури ми се тресат нозете и неможам да излезам на сцена :rofl: се имам обрукано еднаш (пред околу 1 година) кога ја промашив скалата и се спружив на бината :angel: :doh: како што гледам тремата секогаш ке ме следи и нема намера да ме остави |( :P
     
  2. Katiija

    Katiija Истакнат член

    Се зачлени на:
    4 ноември 2010
    Пораки:
    106
    Допаѓања:
    10
    секогаш имам треба секогаш а веќе 7 години водам манифестации, и се тресам на првиот дел од манифестацијата тоа е тоа потоа како вода ми е, првите 5 минути ми се страшни
     
  3. Sanniii

    Sanniii Популарен член

    Се зачлени на:
    18 август 2011
    Пораки:
    1.291
    Допаѓања:
    3.113
    Пол:
    Женски
    Сум имала многу настапи пред мала публика и два пред голема.
    Никогаш не сум имала трема, едноставно навикната сум :)
     
  4. WhiteAngel

    WhiteAngel Популарен член

    Се зачлени на:
    31 јануари 2011
    Пораки:
    2.107
    Допаѓања:
    1.640
    Имам мала трема додека да излезам пред публиката, а после почнувам да зборувам...и заборавам. На тремата де. :lol:
    Сериозно, додека да излезам на сцена сите можни брукачки моменти ми се вртат во глава, стомакот до грло ми доаѓа и оди назад, ама после нема ништо. После како за себе да зборувам, како да вежбам, како да не е битно ништо. Бидејки, тоа е-згрешил не згрешил, назад нема. И зборувам, зборувам, парафразирам и објаснувам, од почетната трема ни трага ни глас.
    Ова не е само при презентации или сценски изведби, еве и при испрашување е истото. Додека да ме повикаат или ако сум доброволец додека да ме станат се случува горенаведното, а после ништо.
    Веројатно самоувереноста си почнува да го прави своето...
     
  5. BeYourself

    BeYourself Популарен член

    Се зачлени на:
    12 септември 2010
    Пораки:
    1.485
    Допаѓања:
    2.948
    Во четврто одделение по повод денот на просветителите на 24 Мај - Св. Кирил и Методиј имавме приредба во училишната сала. Не беше нешто посебно, имаше само наставници и учителки, а мислам дека имаше Американци од USAID - тие донираа пари за реновирање на школото, па дојдоа да видат што имаме направено.
    Го научив убаво текстот кој беше ептен мал, дури до неодамна го паметев, ама тогаш кога ме фати треба немав појма како да продолжам. Ја гледам учителката од столчето кај што седеше ми покажува со усните како да продолжам, јас само ја гледам и се ѕверам во неа, не можев да прочитам од нејзината уста што ми кажува. :D Цела се ококорив, сигурно сум делувала како некој мал фрик. И на крај продолжив, ама битно до крај си останав цела во прашалници.
    Исто кога учествував во една ритмичка не’ однесоа во една училница и не’ снимаа. И таму ја оплескав. Наместо прво на лево - јас на десно. Наместо на десно - јас на лево.

    Други бруки на настап не сум имала, фала Богу. :D
     
  6. vaga95

    vaga95 Популарен член

    Се зачлени на:
    1 јуни 2011
    Пораки:
    909
    Допаѓања:
    2.036
    Сум ја имала да, :D најнормална појава, мала паника и загриженост дали се ќе биде во ред, дали ќе го изведеш тоа што треба во најдобро светло итн итн....но сепак била мала трема или подобро речено возбуденост а и среќа кога стануваш свесен за толкав број на луѓе кои дошле да те гледаат тебе, и тоа е некоја одговорност...

    Последно ја почувствував оваа трема кога рецитирав за патрониот празник на училиштето, рециталот ми беше дури и напамет научен од вежбање но кога го видов огромниот број на луѓе ( бидејќи прославата се одржуваше во театарот) некако се подисплашив :D но со самото излегување на сцената, аплаузите и сето тоа...сите погледи вперени во тебе..некако се почувствував пријатно и целата таа трема за миг исчезна...сите беа презадоволни од нашата изведба а пристигнаа и голем број на честитки до професорката која не спремаше...сме успеале да расплачиме половина од присутните :tmi:
     
  7. firequeenn

    firequeenn Популарен член

    Се зачлени на:
    15 декември 2010
    Пораки:
    1.981
    Допаѓања:
    5.715
    Сеедно дали се работи за јавен говор или за фотосесија , кога и да почнам ми требаат 5-10 минути да се стабилизирам за да можам да бидам јас . Ако ми е сето избрзано и на трчање -отиде работата.
    Е тоа мне си го сакам многу кај мене - што ако ми се врши притисок (вака прави онака прави ) неможам да бидам сконцентрирана не нештото и ќе излези поинаку , а не како што јас сум си замислувала.
    Битно е бидиш сигурен во тоа што го правиш :)
     
  8. Mishela

    Mishela Модератор Член на тимот

    Се зачлени на:
    19 август 2010
    Пораки:
    18.549
    Допаѓања:
    80.602
    Пол:
    Женски
    Мачно ми е да зборувам сама пред толпа народ, макар кога би ги познавала сите до еден - тремата е тука. Ама трема, не од онаа позитивната, туку вистинска, од онаа од која си го заборавам дури и името, вистина. :D Поради тоа и не се ни осмелував да запеам нешто, дури ни на караоке забави, ма ни во домашна атмосфера пред друштво.
    Ама, со тек на време посакав да сменам и некои други мои особини кои ми штрчат, мислам ми пречеа бидејќи поради срамот, тремата и божемната незаинтересираност не се вклопував во секакво друштво, па едноставно морав да ја збришам и тремата.
    Сега не дека ја немам, присутна е, ама во нормални размери, па на почеток ми се тресат жилите сите до една, ама гукнам ли нешто, се` оди во позадина.
    Прбувам да се фокусирам на текстот што треба да го зборувам/испеам, а публиката ја ставам во заден план и не се возбудувам дали моите се таму доле и ме гледаат, или онаа од соседниот клас која не ме поднесува и се моли да ја ушљакам работата, или нетизнамкој.
     
  9. QueenN

    QueenN Популарен член

    Се зачлени на:
    11 април 2011
    Пораки:
    246
    Допаѓања:
    342
    Пол:
    Женски
    Имам настапи уште од кога бев четврто одделение па тремата ми е искоренета целосно. Навикната сум да бидам на сцена и пред мала и пред поголема публика. :)
     
  10. Tenkai

    Tenkai Популарен член

    Се зачлени на:
    9 јули 2010
    Пораки:
    2.316
    Допаѓања:
    1.904
    Последниот пат кога имав јавен настап немав воопшто трема, но затоа пред настапот коските ми се тресеа. Но кога излегуваш на сцена се е поинаку. Тотално се заборава на се останато и се мисли само на она што треба да го кажеш. Нормално е да се има трема, но секако во граници на нормала.
     
  11. Jule.Sk

    Jule.Sk Популарен член

    Се зачлени на:
    28 мај 2011
    Пораки:
    1.314
    Допаѓања:
    736
    Пол:
    Женски
    Оооф само кога ќе се сетам.
    1.-Прв јавен настап на Патрониот празник на училиштето.Игравме песна Зајаче сум малечко така се викаше песната баш добро се сеќавам ко вчера да беше.Требаше сите да бидеме облечено во розево.Носев розеви потколенки со розева три-четврта блуза,и јас како јас трчајќи нз дворот се сопнав и си ги изеленив потколенките на колената.Срам не срам морав да излезам да играм.Плус прва.Епа тоа ти е тоа играв таква цела зелена со розе хахах и си имам дома слика си се потсеќам.
    -Исто така имам уште 3 пати настапувано на патронатот но без некој ваков акцес :D

    2.Концерт во Дом на Армија по играорна.Еее овде се изгубив во простор.500 луѓе зазјапале во тебе а ти ко теле во шарена врата не знаеш која е лева а која десна нога :D Тоа ни беше прв пат на концерт и ни беше простено.Нареден концерт во Универзална сала 15г од постоење на друштвото.Таму 1.000 луѓе и ти си ко изгубен германец во шпанско село :D ееее овде само 1 згрешив чудо невидено.

    3.Настап во Србија на фестивалот Дужијанца малених.На плоштад луѓе вријат.Нас не најавуваат тапанот чука и ти се забораваш играш што играш и после се симнуваш по скали покрај тебе поминуваат Украинци и ти онака насмеана од едно до друго уво и викаш прекрасно беше :D Тогаш немав ич трема не знам што ми беше.Можеби сум се замајала во Украинците :D

    4.Концерт и концерт и тако даље и тако даље ;)
     
  12. SlAtKi4ka.SlAtKi4ka

    SlAtKi4ka.SlAtKi4ka Популарен член

    Се зачлени на:
    23 мај 2011
    Пораки:
    247
    Допаѓања:
    313
    Пол:
    Женски
    Ве молам помож!Треба да пеам на полоштадот но ,имам многу трема!Што да правам?Ајде феминки помош имам верба во вас!
     
  13. kelly.r

    kelly.r Популарен член

    Се зачлени на:
    29 јануари 2011
    Пораки:
    604
    Допаѓања:
    318

    Секој на различен начин ја совладува тремата.Единствено што треба да правиш е да не мислиш на неа затоа што повеќе се преокупираш и потешко ти е.Читав некаде дека длаобоко вдишување помага,па пробај :)
     
  14. rozy

    rozy Истакнат член

    Се зачлени на:
    22 јули 2011
    Пораки:
    274
    Допаѓања:
    121
    Лелее мразам јавни настапи ги завршувам но гласот ми тепери како луд баш оваа недела (во петок имам настан пред цело школо) секој ден вежбем пред огледало па држете ми срека :P
     
  15. crazyinlove19

    crazyinlove19 Популарен член

    Се зачлени на:
    20 март 2011
    Пораки:
    3.753
    Допаѓања:
    3.729
    Верувај во себе, кажи си "јас го можам тоа, ќе успеам". Колку повеќе мислиш на тоа, толку полошо, затоа мисли позитивно, диши длабоко и се ќе биде во ред. Понекогаш тремата е и корисна, затоа што не тера подобро да се подготвиме и да внимаваме, но не треба да се преокупираме со тоа. Најважно е да бидеш свесна за своите способности. :)
     
  16. Lacrimosa

    Lacrimosa Популарен член

    Се зачлени на:
    19 јули 2010
    Пораки:
    1.833
    Допаѓања:
    2.930
    Пол:
    Женски
    Јас одев 10 години на играорна. И никогаш немав трема, и сега не би имала пак да играм некаде јавно. (колку би сакала :( )
    Немам тогаш трема затоа што се работи за групен настап, нити зборуваш нити ништо. Ама ако треба да се зборува пред луѓе, или да се полага усно, ме фаќа трема ненормална.
     
  17. Sara123

    Sara123 Популарен член

    Се зачлени на:
    30 мај 2011
    Пораки:
    3.279
    Допаѓања:
    2.305
    Пол:
    Женски
    Трема пред јавност???
    -ТОА КАЈ МЕНЕ НЕ ПОСТОИ.Абе каква трема,баш уживам кога зборувам пред публика.
    И настапите не ми се бројат.едноставно тоа ме привлекува.Сакам кога зборувам пред сите на некој настап а и општо во секојдневието.Не ми се случило да заборавам некоја реченица..Вложувам многу труд и целосно се внесувам во работата.Па и да се заборави текстот не е страшно..ќе кажам нешто свое и ќе се снајдам, готово-завршена работа. :D
     
  18. 1-Lady-in-red

    1-Lady-in-red Истакнат член

    Се зачлени на:
    23 февруари 2012
    Пораки:
    193
    Допаѓања:
    44
    Јас порано додека се занимавав со актерството никогаш ја немам почуствувано тремата само ги чекав минутите кои беа дадени за мене, кој сака нека е пред мене баш ми е гајле за мене тој е човек кој е должен да ме гледа и следи без разлика дали му се допаѓа или не јас давам се од себе и не сум задоволна од себе така да реакциите од публика се нивен избор.Сега обрнав повеќе внимание на пишување поезија,проза.....така да немам многу чести настапи и премногу ми е жал :( Се надевам дека од догодина ќе се вратам на актерството ;)
     
  19. A-j-a

    A-j-a Популарен член

    Се зачлени на:
    12 април 2011
    Пораки:
    1.793
    Допаѓања:
    2.023
    Тремата не е нешто што не се надминува. Знам сега некој ќе си рече лесно е да кажеш, да така си велев и јас пред некоја година пред да искочам на мојот прв јавен говор. Тоа се случи прва година на факултет уште првата недела кога никој не познавав поима немав како што се дешава, трет ден на факултет, како гром од ведро небо кога одекна низ цел анфитеатар Аја следн час ќе презентираш! БУМ!!! ОМГ! :o :$ :o Цела недела се препотував како тоа јас ќе застанам пред сите студенти, професорот и асистентот да зборам, а сите ќе ми го пукаат сеирот и уште треба сите да ме оцнуваат. Тоа ми беше немогуча мисија се додека не дојде моментот кога застанав пред сите и видов како буљаат сите во мене. Е тогаш си реков остај тремата и негативните мисли на страна, земи воздух, го можам јас ова, ќе дадат се од себе да се покажам во најдобро светло. И за среќа се се заврши успешно дур добив и аплауз :clap: добив високи оцени од студентите и професорот. Успеав! Значи можам. :)

    Никако не се откажувајте без да пробате поради трема, страв и срам...ма колку год тоа изгледа страшно и невозможна мисија за сам себе. Никој не ти гарантира дека ќе биде успешно, но е едно искуство во кое можеш да се изненадиш колку си всушност добар дур и кога пред тоа си мислел дека нема шанси да те биде за такво нешто.

    И еден совет од мене кој се надевам на некој ќе му помогне. Значи прво и основно никако немојте да си дозволите да идете на јавен говор без предходна добра подготовка, без добро сработен материјал зошто во спротивно ќе се изгубите. Второ кога ќе го научите тоа што треба да презентирате дома соберете ги домашните во некоја соба и неколку пати презентирајте им го истото. Ова е многу добро да го направите зошто така ќе се слушнете самите себе како ќе звучите, а и убаво ќе се извежбате и ќе ги поправите грешките. И најважно кога ќе го завршите сетоа ова, кога ќе дојде моментот ќе бидете посамоуверени.
     
  20. Bubbi

    Bubbi Популарен член

    Се зачлени на:
    1 септември 2010
    Пораки:
    359
    Допаѓања:
    563
    Уффф се сеќаквам на првото усно бранење на семинарска, полн амфитеатар, асистенти и професорот...јас презентирам пред сите застаната, со ласерчето во раце...одлично поминав. :wasntme: Ама дома претходно сама си зборев на глас во моја соба, све што ќе треба таму да кажам/презентирам и после прватата кажана реченица во амфитеатар сум се опуштила исто ко дома да сум. Моите ми се смееа дома коа вежбав ама фала Богу нејќев уште во прва година да се изглупирам пред сите и да се збунам, да не знам што зборам. :$ Понатака беше ок секое наредно истапување пред повеќе луѓе/аудиториум. Сватив дека све ќе е супер само ако прво претходно добро го сработиш дома и убаво се подготвиш. Исто битно е да се збори доволно гласно и уморено брзо. Се надевам дека на сите тремаџики, тоа чуство (јас би рекла дека повеќе е чуство на несигурност) ќе им исќезне откако дома дооообро ќе се подготват. ;)