Ај да се опуштиш малце..Колку години имаш.? 15..!! Каде ти е крајот,ќе ти испука срцето,посмирено малку... Јас лично не,ама сестра ми го имаше тој проблем,се вознемируваше секојаа вечер,во 7 или 8 часот..Отидовме двете на лекар и и препорачаа да оди на психијатар...Имаше спонтан абортус и од тогаш таа не беше истата...Се плашеше дека нема да има повеке деца и до пред еден месец таа беше исклучена..Сега имам внук годинка ипол нека е здрав и жив сега се плаши да не го изгуби..Ке застане на сред улица се губи незнае каде оди,ке седне во друштво цело време се стега да не каже нешто погрешно па да и се смеат.! Кога излеговме од кај Психијатар,не беше истата и го испраа мозокот со муабети и дадоа едни антидепресиви....Сега се супер,ти препорачувам да отидеш и ти,биди сигурен дека ке ти биде подобро.!!
Хипохондријава има и добри страни..ги знаеш сите можни лекови, сите болести, симптоми и превенции за истите и слободно можеш да им парираш на фармацевтите и докторите плус најпедантни сме тоа што трошиме пари на беспотребни снимања и анализи сфатете го како искуство плус, па не е се во парите има по нешто и во златото хех досаден би ми бил животов без хипохондрија па таква бујна фантазија ни Хичкок немал слободно можам да режирам хорор/трилер филмче и да конкурирам у Холивуд. Always look on the bright side of life
Ме насмеа, ами доктори , ориџинале си знаеме што ни е, причини, симптоми, лек, чат - пат и операција некоја ако е сериозно потребна и се тоа средено со брзина на светлината Ах, дека е докторка @Anouk да подебатира на темава
Не сум воопшто хипохондрик, баш напротив. Всушност, припаѓам во онаа група луѓе кои сметаат дека животот е премногу краток за да се потресуваш за ситници. Па така, и по цена да исходот биде кобен јас нема да посетам доктор.
Јас познавам такви хипохондрици. Им викам блед си и за 15 минути во Државна се наоѓа. Интересно ми е со нив.
Леле имам другарка која е ептен хипохондрик, ептен паничи за се и сешто , само и студи , се облекува претопло да и биде , се тресе , пиe разноразни апчиња витамински, секој ден си вади од ракав некоја "нова болест " а лично јас не сум воопшто хипо, јас дури и се запоставувам , не се грижам доволно за здравјето , затоа ни вака ни така
За мене хипохондријата претставува преоптоварување со непотребни мисли. Опседнатоста со телесното функционирање и здравје е симптом на живот поминат во страв од болест. Едноставно е да се фрлиме во очај. А толку малку е потребно за да си дадеме можност и да започнеме потрага по малите нешта кои ја откриваат смислата на постоењето.
А јас имам еден пријател. Бевме на одмор во Грчка. И надвор почна да врне и малку грмеше ама не јако. Овој зема сите струи ги изгаси, прекидачите, телефонот, и на крај за малце ќе го исклучеше светлото во цел хотел.
И јас спаѓам во оваа категорија.Голем хипохондрик сум станала.За ова исто мислам дека постои психичка позадина како и за многу други работи во животот.А некогаш бев бестрашна,сега нема шанси .Се плашам од болести,бактерии,нечистотии и тоа многу.Опседната со чистота секако. Можеби има некои предности ама повеќе негативности би рекла.Нели ние сме тоа што мислиме а тоа што мислиме тоа и се случува-потсвест.Значи ова е контрапродуктивно и исцрпувачки богами..Гледам некако да си помогнам ама тешко успева..
Морам да признаам дека сега за разлика од порано многу подобро ја контролирам хипохондријава, едноставно кога ќе се убедам дека сум болна од нешто веднаш ми текнува дека се тоа е само состојба на умот и гледам да го игнорирам иако е напорно и за разлика од порано сега не идам на разно/разни анализи да трошам пари и не се замарам толку, единствено пијам витамини од време на време како превенција за да не заболам од одредени болести што е исто така симптом на хипоходнрија, а со другото добро се справувам. Спојлер Btw еве доказ дека сме паметни (just kidding) http://zdravstvo24.mk/2014/12/05/vtoriot-najpameten-covek-vo-svetot-dnevno-pie-po-50-tableti/
Здраво, нов сум од оваа област на хипохондријата. Пред еден месец забележав како позади кај тилот ми се испакнала коскичка и исто горе кај темето и јас се преплашив. Помислив на најлошото нешто и од тогаш па навака не се чувствувам ама ич добро. Цело време сум под стрес, секој ден ме боли глава, имам гушење и тахикардии и укоченост во вилицата и прстите на рацете. Некогаш немам сила да зборувам ниту да стојам од што сум стресен. Имам 16 години. Во школо се чудам на сите деца околу мене како може на нив да не им биде ништо. Секој момент мислам дека ќе ми дојде крајот или дека од ден на ден состојбата се влошува и дека ќе се укочам и толку ќе биде од мене. Сега сум преокупиран со испитување на главата, дали и претходно сум имал такви коски и си ги замислив сите болести. Исто и цело време психата ме тера да гуглам по интернет а симптомите се исти за сите болести. Цело време си викам што ако ми е нешто? Секојдневно добивам панични напади и ноќе се будам од сон како да се гушам со силни тахикардии. Страв ми е да искочам надвор мислејќи дека ќе ми се случи нешто и дека нема да има никој до мене. Помош ве молам дајте ми утеха за живот. Не сакам ништо да ми се случи. Имам читано дека луѓето што патат од хипохондрија и анксиозност се здрави луѓе, ама самата психа ме тера да мислам на болести и да барам по интернет секакви можни решенија. ПОМОШ ВЕ МОЛАМ, кажете ми ги вашите искуства, дали и вие вака се чувствувате со главоболки секој ден и гадење, и гушење и тахикардии. Фала однапред
@hoex Не е толку едноставно само со совет, кај тебе проблемот ко што гледам е у понапредно ниво, треба психијатар да посетиш. Битно свесен си дека е твој страв а не реален секогаш кога ќе помислиш на тоа, сети се дека е само во твојата глава ради состојбата на хипохондрија и тргни ги мислите, занимавај се почесто со нелое хоби, не биди осамен такви мисли доаѓаат ако си повлечен и осамен, социјализирај се.
Јас сум хипохондрик откако знам за себе. Од мала почнав да се интересирам за болести и да читам за нив, кога моите зборуваа за некој возрасен што се разболел обавезно останував да слушам и после тоа прашував дали и јас ќе се разболам од истото. Дете како дете, бев премногу љубопитна, ама мислам дека од сето тоа развив хипохондрија веќе на почетокот на адолесценцијата. И со години се борам со ова. Откако ќе ми помине стравот за една болест, обавезно "дознавам" за некој друга болест, и тој страв ми трае отприлика недела до две. Со саати седам на интернет и пребарувам симптоми на болести, за да се разубедам дека ги немам, и после заради автосугестија почнувам да чувствувам чудни симптоми за кои и јас знам дека ми се од психата, но понекогаш сум во состојба со денови да се опседнувам со некои симптоми и да барам другите да ме разубедат. Тешко е... Според мене ова е една од најтешките состојби.
Apsolutno, se pronajdov vo tekstov... Najlosoto nesto ke go procitas na internet i te fakja panika i imas napad... Celo vreme se istrazuvam, site koski gi istraziv po glavata, racete, nozete i smaceno mi e. Kolku da ne sakam da baram po internet samata psiha me tera
Колку и да е тешко, па дури и да се чини невозможно, треба да најдеме начин да се тргнеме од "Др.Гугл" како што јас го нарекувам. После секое такво пребарување, чувствувам дека некоја сериозна болест се развива во мене, дека умирам... За мене најдобро функционира кога имам обврски. Студентка сум, па за среќа голем дел од денот го поминувам на факултет и во извршување на тие обврски. Кога сум зафатена не помислувам на болести. Но навечер, кога ќе останам сама е ужасно. Секакви сценарија ми се мотаат по глава.
Да и јас сум приметил, кога си со обврски не мислиш на никаква болест, немаш време да бараш по Гугл итн. Јас сум и анксиозен, секој ден имам напади на паника ама некако се издржуваат. Сеуште сум на почетокот на ова. Има два-три дена кога ми е супер, кога се исполнувам целосно со другари, фамилија и други, ама после тоа ми е прелошо, осеќам гушење, стегање кај срцето, пецкање во глава, вртоглавица, укочена вилица, омалаксаност највеќе во рацете и нозете како да ме сечат... Ама не обрнувам многу внимание на ова. ЗНАЧИ НИЕ СМЕ ЗДРАВИ И ИНЕЛИГЕНТНИ. Можеме да бидеме доктори од што ги знаеме сите симптоми и сите болести хаха. Сето ова е само психичко растројство и ништо друго. Треба да најдеме начин да ја победиме психата.
Од мала сум иста таква. Иста сум, Истото го имам преживеано. И уште сум си таква. Си читам, сама си поставувам дијагнози.
Да ви се приклучам и јас☺ поголем хипохондрик од мене нема имам многу напади секој ден депресии страшно секој дел од телото си го анализирам секакви болести си имам најдено рак на секој можен дел дека што може да се добие ,а никако да се одлучам да побарам стручна помош
