Можам да почнам да одбројувам. Нешто повеќе од 24 часа. Ќе се смеам и ќе потпевнувам на пат кон аеродром. Ќе те чекам до раширени раце. Ќе плачам од среќа, знам. Ќе те гушкам и бакнувам до бескрај, тие неколку дена. Тешко ќе ми биде кога ќе заминеш, ама знам дека пак ќе се вратиш. Те љубам...до небото.
Види вака, немој после да се каеш за се што си направил, бидекќи ти си најмногу виновен и не ме интересира што и како ќе биде понатака ама ич! Оттрпнав на едно исто Чао!
сега СЕ ми е јасно верувај внукот е всушност синот, и не се вика Марко туку се вика Даријан незнам што ке правам и како ке го поднесам периодов што следува, ама ке ти се тргнам еднаш за секогаш од твојот живот-ми е чудно како на жена ти и пишува мажена, и има слики од вечавката, а ти немаш и живееш сам-нели дете имаш ти си знаеш најдобро, се чуствувам ко ВИШОК кој НИКОГАШ не ти верувал а те засакал ама толку се разочарал па те отсакал ДОСТА ми од ваквите врски, животот ми го зацрнија ама верувај дека нема веке
Знаеш дека ми фалиш?Не поминаа ни 24 часа откако се видовме, а веќе ми фалиш.И тоа чувство кое го предизвикуваш кај мене кога сме заедно, и тоа како сто пати ме прашуваш дали сум ок, и таа твоја мала љубомора која е сосема доволна да прави да се чувствувам посакувана, а не доволно претерана за да ме оттргне од тебе.Секако, и тоа што моето мислење ти е поважно од твоето за одредени работи, ги ставаш на прво место моите чувства, а потоа сите други луѓе околу нас.Како може да е некој толку совршен?Страв ми е дека еден ден ќе откријам една страна на тебе што не ја знам, негативна, која ќе ми ја уништи целава слика, ќе ми ги скрши розовите наочарки...
Ела, погледини ме сега после нас. Не знам дали солзиве ме запираат мене или јас нив. Душава ми гори. На човек не личам. Ама важно сега ќе се дотерам и ќе пијам. Во наша чест. За големите љубови кои малите луѓе не знаат да ти издржат. Утре секако се ќе е подобро. Мора да биде, впрочем.
Те обожавам кога така жестоко се бориш против секој кој сака да ни ја уништи љубовта Ќе ти направам вакви во знак на благодарност.
I can take the rain on the roof of this empty house That don’t bother me I can take a few tears now and then and just let them out I’m not afraid to cry every once in a while Even though going on with you gone still upsets me There are days every now and again I pretend I’m ok But that’s not what gets me What hurts the most Was being so close And having so much to say And watching you walk away And never knowing What could have been And not seeing that loving you Is what I was tryin’ to do It’s hard to deal with the pain of losing you everywhere I go But I’m doin’ It It’s hard to force that smile when I see our old friends and I’m alone Still Harder Getting up, getting dressed, livin’ with this regret But I know if I could do it over I would trade give away all the words that I saved in my heart That I left unspoken
Кретен си,кретен!!!!!Ама јас сум смотана што се уште држам црно ради тебе.Овие стеги ќе ме убијат,кога ќе си го ослободам пак духот и нема да се замарам ни ради околината?До каде стасав јас??? Јас не се грижев никогаш за тоа кој што ќе кажел,а сега...нездравото општество почнува и мене да ме труе Морам да се повратам назад.
Фала ти за се...За тоа што си секогаш покрајмене кога си ми најпотребен,во секој момент во мојот живот...И кога сум тажна,и кога сум нерасположена,и кога ми треба рамо за плачене...Фалати што успеваш да допридонесеш на моево лице да се појави насмевка,и оциве да ми засјаат од среќа.Едноставно фала ти што постоиш во мојот живот. Да не си ти незнам како би издржала се сама...Фала ти што ме испунуваш и што ме правиш срекна и задоволна.Откако си ти во мојот живот конечно мозам да поцуствувам што е тоа лубов,што е тоа среќа и задоволство,ми го разубави животот...Едноставно незнам што друго би посакала освен да си покрајмене ЗАСЕКОГАШ...ТЕ САКАМ ЖИВОТЕ МОЈ...ТИ СИ МИ СЕ
Упорно пробував да ти објаснам што направи од нас... Се што добив од тебе беа наместени зборови за ти да се чувствуваш полесно. Без поента пробував да ти ги отворам очите, дури и да успеев, ти никогаш не гледаше во мене. Си беше во својот замислен свет, во кој што пробуваше да ме победиш како да сум ти смрттен непријател. И успеа во тоа, реалноста повторно ме разочара. Каде си сега? Уште ли се бориш со своите демони? Си го најде ли мирот без мене? Зошто после толку време, јас можам мирно да заспијам...барем во моите соништа, веќе не постоиш.
Само ти знаеш да ми го расипеш денот, само ти и никој друг. Веќе не те фалам не заслужуваш ништо повеќе од мене...
