СРце мое ти месецов ќе имаш вртоглсво висока сметка на секој 5 мин ти со некого збориш а кога ќе ми се јавип мене се забораваш ....
Сакам само да те гушнам, не ми треба ништо друго. Ги бројам часовите, не можам да дочекам. Очајно ми требаш. После само ќе те гушнам и ќе молчам. Доста ќе ми биде само твојата прегратка и присуство. Те сакам. Очајна сум, сакам да умрам
се ладам, те заборавам ми избледуваш појави се ...или немој...ама немој да правиш да мислам дека сум ти безначајна..,.лажи ако треба,,,,сум рекла...пошто од тебе нешто вредно и не очекувам
Ти си мојата поддршка, мојот главен советник и главен критичар. Твојата прегратка е моето засолниште од болката, твоите бакнежи-мојата слабост. Еден мал, нежен допир за мене е топлината која ми го пламнува срцето и ми дава сила колку-толку да продолжам и покрај сета мака и болка. Знам дека ти си и секогаш ќе бидеш тука за мене, како што јас сум секогаш достапна за тебе. И знам дека еден ден судбината повторно ќе направи да се најдеме во точката каде што две патишта се спојуваат, но овој пат таму ќе останеме.
Како смотана чекам да се разбудиш и намерно си го тегнам и она веќе изладеново кафе, за да го пиеме заедно, како вчера. Ти со цигара, јас без. Ете, за да не се лутиш, денес и сонце ви пратив таму, да ве огрее како мене тука, да бидеме на исто. Доста трескам глупости, не знам што ми се случува. Линијата на разговор кај нас не е испрекината, туку полна. На арно ли е, не ли е, не знам и не се замарам. Знам и ти не се замараш. И на крај, што и да правиме, го правиме заедно, свесно ил несвесно. http://www.youtube.com/watch?v=VzC2Xu1GM64 Премногу живот тече во мене, искористи го паметно
Дали тоа јас не мислам на тебе? Се чудам и неможам да си се изначудам. Се надевам дека не ми е само период и после некое време да добијам бурам од емоции и копнежи по тебе.Не,не,фала многу,добро ми е вака.Море одлично.
Добар беше вчера, немам ниту една замерка, се понина во најдобар ред, ете такви вечери сакам да имаме, многу ли барам, не, епа многу убаво си поминав од почетој до крај и вечерта пораката што ми ја прати ме изненади, обично ти не ми пишуваш, и не се сеќирај не те се лутам, разбирам. Те обожавам
Паднаа зборови на кои најмалку се надевав. Кажа се што мислев дека никогаш нема да кажеш и не можев да си поверувам, не плачев од тага туку од среќа. Рече Ти си ми на прво место, и покрај тоа што беше прилично нервозен, не се расплакав што викаше туку поради тоа што го кажа, ме натера да се чувствувам сакано. Рече Се правам за тебе, ти си ми пред сите, сакам да сум со тебе повеќе отколку ти што сакаш да си со мене, правам се за нас за нашата иднина.. Сето ова требаше да биде жестока караница, ама додека ти ги извикуваше овие зборови јас не се чувствував како некој да ми е лут или се расправа со мене, се чувствував сакано. И за крај, ме гушна така силно, никогаш така не си ме гушнал.. И се прашувам, зошто до сега беше затворен, зошто не ми го изнакажа сето ова за кое мислев дека не е можно да го чувствуваш спрема мене? Зошто ме оставаше да си правам филмови дека сум небитна за тебе, дека не ме сакаш ни малку од она што те сакам јас тебе? Чудни сте вие машкиве, многу сте чудни. Не плачев од нервоза, плачев од среќа и покрај тоа што ти го мислеше обратното. Се чувствувам сакано...
Го замислувам нашиот прв заеднички летен одмор. Ќе се будиме рано, додека е сеуште свежо и со сонливи очи ќе се одвлечкаме до плажата. И кога ќе го здогледам морето, ќе го почувствувам неговиот мирис, ќе ми дојде она одамна заборавено чувство - спокојство. Опуштеност и мир. Ќе го снема моето секојдневно заморување за ситници, стремеж кон совршенство и поставување превисоки цели. И паралелно со тоа, разочарувањето од себеси. Би сакала да го отседнеме цел ден на плажа. Копнеам по едно оганче, да те гледам додека искрите ти го осветлуваат лицето, а потоа да ти легнам на рамото и да се зверам во месечината. Знаеш што друго обожавам? Да ги топам нозете во благо топлата вода, додека ме дува ветар, а ти ме држиш за рака. Дури ни прошетките на зајдисонце не ми се толку мили, како вечерните. Сакам и да седнеме во оние импровизирани ресторанчиња на плажа. Во глава ми се тиркизни столови, бела маса и цвеќе на неа. Многу цвеќе. Јадеме морска храна, а јас се гадам и ти правам фаци, а ти само ми се смееш. Ќе шетаме меѓу илјадници луѓе, но ова е поинаква гужва. Сите се весели и нема трка со времето. И убаво ќе ми биде, зашто никој не ме познава. Ти, мирис на море и моите предуслови за среќа се исполнети. Уф, имам толку многу соништа за нас. Знам дека ќе се исполнат.
Се сретнавме сосема случајно, се погледнавме, насмевки заиграа на нашите лица.Тебе те привлече мојот црвен кармин, а мене нешто друго што не си ти... Проблемот кога искачаш со другари е тоа што тие може да се попривлечни од тебе
Епа те зезнав! Си купив карта за Роби Вилијамс, а ти прави што сакаш! Ме моткаше ваму, таму. Јас неможам да чекам, тоа да ти е јасно! Те сакам...
сто и да биде да знаес- со тебе сум поминала несто ново. со тебе поЧуствував несто сто никогас го немав поЧуствувано. ми покажа многу убави и неубави работи. ме науЧи да се борам,да бидам храбра и силна. ти ме направи несто преубаво и несто разлиЧно. ме направи тажна и срекна. на некој наЧин ме однесе на некое посебно место ти ти ти ти ти си ми прва и последна љубов. ТЕ САКАВ;ТЕ САКАМ И КЕ ТЕ САКАМ ВЕЧНО тебе и само тебе
Денес времево сончево а мене сонце не ме огреа. Беше умерено облачно..Малку ти го слушнав гласот ама некако далечно звучеше, како мислите да ти беа на друго место а моите не.Ама ќе мине, минало еднаш ќе мине пак.. Те сакам
те мразам.само тоа.го проколнувам денот кога те запознав.посакувам животот да ти врати се што правиш и никогаш да не бидеш среќен.
Една година јас без тебе, јас без себе. Видот не ме открива, телото не ме прифаќа и веќе почнувам да живеам со бестелесна тежина. A мојата далечна мисла сека над градовите и секој говор ми почнува со твоето име. Te оживувам од сите слики, но жива нигде те немам тебе равенко меѓу моето тело и мојата душа. Сето бело видело ми го скри под своите трепки, (занишани како јуриш на летни ’ржи в присој) па ни пат кај што врвам, ни сон кај што преспивам, ни крај, ни бескрај, ни земја кај што те здогледувам, и пак со тебе легнувам и пак без тебе ce будам. Една година како ce враќам кај тебе само со тоа што ги препрочитувам твоите писма, и една година празен ко празна воденица, ко месечината што ce празни на полноќните распаќа. Една година оставен да ce бранам од себеси како мразот што ce брани од својата нежност. Една година ти без мене, јас без себе. .. само што сега, писмата се пораки, а оваа година траеше цела вечност. И сеуште трае. Една цела, денес .. без збор, само краток поглед. Доволно за да не ти падне ни на крај памет дека лани ми го приреди најужасното изненадување во 2 сабајле. But who am I kidding? Нема причина зошто би ти текнало. Бевме нешто, и завршивме. Сега сме само едно мало, бедно ништо.
