На бившиот Еден ко ниеден!! Среќна сум што те немам и се каам за сето потрошено време на тебе.. Се надевам сите работи што си ми ги направил да ти се врата дупло (карма ис а бич) и да си најдеш некоја забуљена сељанка што ке ти седи дома и ке ти готви и нема да има 2 врски со живот. Таква ти треба тебе А на овој згодниов дека е многу добар, и дека ми се допаѓа што се жртвува за мене, што го тепа цел тој пат само за да ме види и што ме прашува дали може да ми се јави, што ме прашува дали ми смета.. Ја сакам твојата срамежливост, кога ме бацуваше постојано и ми викаше дека ти се допаѓам многу.. Те обожавам ејј
И покрај се,знам дека нема да најдам човек и дечко како тебе,се надевам ќе бидеш моја реалност цел живот,исто како што си и сега.Уствари не исто,може и поубаво,најубаво... Те сакам гомце !
Кога би знаел колку само не колку сакам да мислам на тебе. Кога би знаел колку многу не сакам да те споменувам секое утро и секоја ноќ – би направил нешто за да престанат да постојат и денот и ноќта. Да, често помислувам дека е подобро да нема воопшто ништо- отколку сето ова овде. Кога те сретнав првиот пат ми се пресекоа нозете. Ми застана срцето. Немав воздух. Немаше свет. Немаше ништо друго освен тој миг, ти и сликата која ја создадов во себе за тебе. Мислам дека тој дел од секундата траеше бескрајно долго – се додека ти не влета во мене и не забележувајќи ме- само се извини за пресилниот удар во моето тело, додека јас се чувствував како погодена од гром. Во тоа претесно разминување – уште тогаш знаев колку многу ќе ме болиш. Само кога би знаел…
Голем ми е креветот без тебе, огромен... не ги бројам деновите, ги бројам ноќите што ќе ги поминам без тебе.... уште малку се.... веќе третата ноќ од сега ќе спијам во твојата прегратка.... и не, не се навикнав да спијам сама и нема никогаш да се навикнам... те сакам засекогаш покрај мене...
Јас и ти војска непобедлива, а сепак уништена. Слика избледена. Спомени. Емоции длабоко во себе. Некоја тажна ноќ во која дождот ја бранува тишината. Празни погледи. Сомневања. Сеќавања... бесмислени фантазии, болни насмевки, сите твои пијанства, за сите чекања, се. Посакај ме. Можеби некогаш...денес не.
И после толку време те видов,не се не заврте,не ни знаеше дека те гледам.Сум заборавила колку си убав!И што почуствував?Го почуствував она во што порано никако не верував,оној збор што сите го изговараат така лесно,а јас се плашам да го помислам а комоли да го кажам,ја почуствував онаа фраза кои сите тука така ја кажуваат. И што добив со тоа?Ја зачував гордоста.Па и само таа ми остана,немам што друго да чувам освен тоа горчливо чуство.И понатаму сум онаа истата за тебе,ладна,рационална,без ни малку чуства без никаква топлина.Твојата ледена кралица!Тоа и останав за тебе!И што направив за да те задржам?Ништо!Освен што пишувам глупи патетични постови на форум кај што никој не ме знае.Се чуствувам толку грда и осамена. Не ми се допаѓа ликот што го гледам во огледало. Доцна е веќе за нас.Но моето срце ќе продолжи да вреска,а мојот разум ќе остане како и секогаш глув.И повторно ќе се борам против самата себе,но во мене ќе тлее трошка проклета надеж,знам,тоа е и сешто имам мали трошки од животот.И не за џабе кажале надежта последна умира,а јас би рекла надежта е само една обична курва ! http://www.youtube.com/watch?v=ua72VYC1wc4 Само окрени се и иди нек нико не види колико значиш ми!
Мој ме инсект никад не вара. Туку, не ми е до смешка и до хер Жика. Последниве денови се трудам да повратам се` како што беше. Се трудам да заборавам на лошиот период кој го имавме. Не можам. Ако ти речам дека не сум навикната на дерење и лоши зборови кои пецкаат директно в срце, ќе те излажам. Не за џабе се молев мм да не биде како брат ми. Ти се извини, покажа дека ти е криво, ме прегрна, се обиде да си ги исправиш грешките... Шо се тиче тебе, се` е како порано. Очекувано, ти си тој кој се истресе. Но, кај мене не е како порано. Се борам деновиве да си го докажам спротивното, затоа што сакам со цело срце да го спасам овој брак и да ми се врати милоста кон тебе. Но не е така. Во животов има ‘forgive’, чат пат и ‘forget’, но нема ‘undo’ копче. Mи е гајле дали некој те наговорил или ти врзал коса од еднорог во крпче па ти ја ставил под перница. Имаш своја глава, размисли. А јас ќе се борам да го спасам овој брак со она што остана во мене. Затоа што не мал дел изгоре без поврат. A тоа е факт што, ако си барем малку паметен, треба да те загрижува.
Жими сВе, кога друг пат нема да ме слушаш и забораваш, ќе те будам во 8 сабајле па макар и сакал да ми се љутиш цел ден
I na kraj na svet da otidam, navecer koga ostanuvam sama so sebe, pak na tebe mislam... I can write the saddest poem of all tonight. Write, for instance: "The night is full of stars, and the stars, blue, shiver in the distance." The night wind whirls in the sky and sings. I can write the saddest poem of all tonight. I loved her, and sometimes she loved me too. On nights like this, I held her in my arms. I kissed her so many times under the infinite sky. She loved me, sometimes I loved her. How could I not have loved her large, still eyes? I can write the saddest poem of all tonight. To think I don't have her. To feel that I've lost her. To hear the immense night, more immense without her. And the poem falls to the soul as dew to grass. What does it matter that my love couldn't keep her. The night is full of stars and she is not with me. That's all. Far away, someone sings. Far away. My soul is lost without her. As if to bring her near, my eyes search for her. My heart searches for her and she is not with me. The same night that whitens the same trees. We, we who were, we are the same no longer. I no longer love her, true, but how much I loved her. My voice searched the wind to touch her ear. Someone else's. She will be someone else's. As she once belonged to my kisses. Her voice, her light body. Her infinite eyes. I no longer love her, true, but perhaps I love her. Love is so short and oblivion so long. Because on nights like this I held her in my arms, my soul is lost without her. Although this may be the last pain she causes me, and this may be the last poem I write for her.
