Да земиш еден од тие фудбалските ти дресови-дај ми еден мене и оп заедно ќе си играме фудбал на ова студенило нас фудбалот...ова љубовта ќе не грее,топли и така натаму
Мажите се како женските чанти. Некои одговараат со сите комбинации, некои се само за специјални прилики, а некои само скапо ке те чинат иако не вредат ништо... п.с. не сум решила се уште да поминам преку се, ама кога ќе решам е тогаш добро ќе изгазам се......
Духот полека испарува од моето безживотно тело и бара засолниште во твоите прегратки. Допира до мене тешко неспокојство, невообичаена вознемиреност. А сепак, ги чувствувам сопствените воздишки. Рамномерни се, како на човек кој спие. Очите ми се широко отворени. Мојот дух вечерва бара утеха кај тебе. Духот го напушта телото на блудна оскудна жена, ќерка на анѓелите. Во срцето носам нов очај и некаква залудна надеж. Целото мое битие го обзема ново страдање. Бурата не престанува. Една врела солза ми падна врз дланката. Дали сите неодамнешни случувања се плод на мојата фантазија или суров дел од реалноста ?
Не си ги преценувај своите способности! Не фали се со она што си го направила, Остави за тебе делата да зборуваат ! Зарем е потребно да му палиш свеќа на Сонцето?
Безброј пати до сега ја имам отворено темава, напушано по некој ред и потоа ништо...немав храброст за да го споделам можеби. Всушност, немам храброст воопшто. За ништо. Само некоја лажна сила која ја покажувам пред другите, а која секоја вечер гребе одвнатре. Моли за да престанам. И јас молам. Молам да згасне ова чувство. Молам да ми се исполни празнината. Молам да се случи чудо. Мирно да заспивам ноќе. Мирно да се будам, со мисла која нема да ме врати во минатото. Која нема пред очи да ми донесе слика од моментите кога бевме среќни... Минато се. Веќе и далечно... Имам толку многу прашања во себе. И тие пржат и додаваат додатна болка на целава оваа ситуација. Прашања кои сакам да ги поставам, чисто за да ми олесни.. А ти да се завртиш и да заминеш не кажувајќи го одговорот, зошто нема да биде ништо што сакам да го слушнам. Што ќе ми ја израдува душава повторно и што ќе ме натера да сд насмеам среќно и искрено. Тоа никогаш нема да се случи. Никогаш. Уште чувам некои слики, насмеан си ми. Преживувам одново и одново моменти, те сакам силно како што само јас знаев. Искрено како што јас знаев, посебно, целосно, без ограничувања.. малку беше. Мојот свет ти беше претесен, а моите сништа смешни. Желбата да бидам цел живот само со тебе, да ми бидеш единствен засекогаш остана во ноќта кога лежевме еден до друг, последната засекогаш. Онаа која имаше крај, а немаше причина... Посакувам да ме убиеше. Помалку ќе болеше. Помалку ќе се паметеше... помалку. Никогаш повеќе... а те сакав повеќе од себе. Никогаш.
Ќе му кажам дека го мнооогу сааакам и навистина многу ми недостасува, сватив дека навистина го сакам одкако отиде да живее далеку од мене, бебенце мое
и ти и другар ти-или колега што ти е незнам петарди да пукате пред мојата зграда за да се свртам духче навистина нешто не е во ред со тебе жими еден живот ако не земам една канта да тропам кај тебе пред кука или капчиња да ти фрлам па ако сака цело Дебар маало нека ме чуе ти можеш ама можам и јас не партија св. партија е веке доста ми е
Сите би рекле: кога ќе најдеш некој кој те засмејува со својата појава, кој и пречесто прашува дали си добро, кој посакува се за тебе и единствено што сака е да покрај тебе, чувај го! Но тоа не важи и за нас, нели? По којзнае кој пат разумот вреска дека е време за крај, вреска ПУШТИ ГО! Токму молкот ој го сакаш, кој го избираш во секој миг ти, му даде оружје во рака на разумот. Оној молк кој ме гушеше денес додека те барав во сите сенки, во стотиците ликови кои го сретнав, а ниту еден од нив не беше твојот...Молк кој ме води под ова небо, под кое како да не живееме двајцата... Молкот кој царува со мојот поглед кој е тапо вперен во мобилниот, не знаејќи ни сам што чека...Молкот кој ги затвора моите гласни жици, додека се будам секоја минута длабоко во ноѓта, барајќи те до себе...Молкот кој ме мачи секој миг додека се прашувам : мислиш ли на мене, ти недостигам, посакуваш ли да беше се поинаку? Молкот кој ме гуши додека го барам твојот мирис и во маглата која е наоколу.... Но изгледа дека нам ни е полесно да патиме одвоени, молчејќи...без да останат зборови, текстови кои би биле сведок на ронењето на едно срце од болка, на паѓањето на солзите, на неостварениот копнеж... Џабе молкот, кога срцево сака да вресне: не пуштај ме, чувај ме близу до тебе, не барај да те заборавам.... но и овие зборови како кнедла ќе бидат проголтани, за да продолжи молкот нели? А не знам ни дали воопшто сакаш да ги слушнеш, да ги знаеш, да ме помниш, да ме гледаш... Сепак залудно е се... минатото и направените избори нема збор кој може да ги промени. Само молкот може да ни даде сила да живееме со нив, да заборавиме дека постои нешто повеќе, нешто поубаво... Ниту една телесна блискост која ја имаме со другите знам не е толку силна како оваа нашата душевната, но и тоа го премолчувам, со сокривам под очилата за сонце, под темните стакла, далеку од туѓите погледи... Токму за таа блискост горам во бесни огнови кои ми го прават животот пепел, кои од туѓата постела му прават гроб, ме прават леш во неговите прегратки. Но ги премолчувам и овие болки знаеш? Молкум ја открив љубовта која е и отров и лек... која во еден миг може да ги спои солзи, бакнежи и насмевки. Љубов која во себе споила зимско невреме и мирна пролет. И сега пак молкум по којзнае кој пат ти го отворам вративе од срцево, излези ако сакаш, стави точка секаде каде што јас ставам запирки и оставам простор за да продолжи се. Стави точка за да не се губам себе повеќе во твоите раце, да не се загубам целосно во овој проголтан молк... И додека ова го пишувам во молк, итајќи во твојот свет, во кој сум невидлива, во кој сум неповикан гостин, продолжувам да треперам како исплашена срна, како секогаш кога те видам...Треперам борејќи се со желбата да го прекинеш овој молк....
како не ти е здосадено да им кажуваш на колегите и другарите каква сум јас како ли ти се слушаат воопшто-трубо една, замаранту еден абе духче вени ке добиеш од стоење кај мене пред зграда абе муле едно, шпиун еден удри си ја тоа главата од зид ако треба и не биди како елвир Мекик-некаде после 2 http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... hxh5Uhcg0g и ај баш да пробам да си најдам друго момче-ако настрада заради тебе жими се ке си имаш работа со мене и немам да имам милост кон тебе
Џабе возиш убава кола... Кога на пешачки мораш да застанеш... За да поминам ЈАС !!! Хохохохохохоооо!!!!! Абе сељак еден кога ќе те видам ми иде да те претепам , а после тоа ќе те изнагушкаааааааам
Еј, ти, си го видел твојот близнак? И јас не сум го видела неделава. Знаеш, оној добриот, нежниот, внимателниот, кој ја слуша девојката додека му зборува, се грижи за неа и нејзините желби, ја посакува, ја гледа неа во неговата иднина........ Ако случајно го видиш, кажи му да помине на кафе. И дека проклето ми фали. И дека премногу го посакувам. И дека ми значи повеќе од животот.
