Знам да зафркнам многу работи, а ти знаеш да ме истрпиш. Не е лесно да си во врска со попаметен од себе, па затоа разбери како ми е што секогаш си чекор пред мене за се.
Фала ти мили мој на поддршката и на силата која ми ја даваш Секогаш сум тука за да ти го возвратам и јас истото!!!! ТЕ САКАМ НАЈВЕЌЕ НА СВЕТОТ!!!!
Знаеш дека пак кај мене се враќаш, дека само едно име ти стои во срцето иако не сакаш да признаеш. Знаеш дека немаш сила да се откажиш, полесно е да ме повредиш. Знаеш дека сум најглупавото суштество што се уште преминува преку се. А знам дека што и да е со тебе е подобро, одошто без тебе.
Ееее што би ти кажала... Има толку многу зборови и работи да ти кажам,но пред тебе занемувам,уста неможам да отварам.Мојата гордост ми гради ѕид и се помалку те гледам од него,те губам,а се губам и јас.Знам најмногу пропатив поради својата гордост,но ете сега кога ја нема те нема ни тебе,те изгубив.Сега сме само туѓинци,странци со едно мало минато позади себе каде што едниот живее секојдневно со тој спомен,а другиот не се ни сеќава.Да те сретнам нема да препознаеш.Таа детска приказна без значење заврши за тебе,но е и за мене.Откако случајно те сретнав повторно ми се врати тоа чувство и со секоја случајна средба сваќам колку повеќе те сакам.Да те сакам,те сакам како никој до сега,како никој друг,лудо те сакам и имам надеж за нас дека ќе постои тоа НАС некогаш,иако свесна сум дека нема да е така...
Уште неколку часа и ќе те осетам до мене ,ќе ја осетам твојата најтопла прегратка и твојот најубав парфем ах едвај чекаам бе љубов
Ти си најпрекрасното нешто што можело да ми се случи во зивотото секако имавме некои препреки на патот но ти секогаш знаеш да ме изненадиш со нешто посебно како што беше и оваа вечер
срцеее моее, се надеваам ти се допаднаа подарокоот од 2ра мајкааа хахах како и да ее, најважноо те изнагушкав и избацив иако премрзнав на ладново и ниеден дел од мене не осеќав од мене кога си отидов, сепак во срцето ми вриеше те сакам повеќе од се, единствено мое смотле
Не е прв пaт дa ми недостигaш. Но, прв пaт е дa ми недостигaш колку сегa. Ми недостигa твојот поглед толку искрен. Мирисот нa твојот врaт. Дa знaеш, прв пaт не го сaкaм јaнуaри. Вечност ми се стори. И некa се проклети километрите, проклети некa се колку проклето ми фaлиш... Немa крaј. Oh, we can be Heroes!
Немам црв на сомнеж, туку крт има поминато... Неможе ова вака. Или ќе се оправиме да бидеме тоа што сме рекле дека сме, или слоооободно да си се откачиме. За лажговци немам јас вишок време, живци...најмалку од се доверба и емоции да вложам...да си се самоуништам. Кога мене нешто интуициски ми кажува дека нечини, дека матиш нешто... ми треба само доказ. Не, ми треба само да признаеш. Само тоа.
Немоќна сум, знај!!! И додека остатокот од светот ја бара својата сродна душа, онаа која ќе ја смести на својата лева страна, ќе ја закопа длабоко во душата, онаа која ќе го разбира со поглед, онаа со која секој ден ќе биде волшебен, јас ја имав, еве сега беше пред мене, да речам ли? Ја имав но само на миг...миг сосема неважен во споредба со сите оние кои нема да ги доживееме заедно и ја проколнувам оваа насмевка на лицето која се јавува кога те видам, ја мразам искрата која ме прави ранлива, но немоќна сум знај! Немоќна сум да го спречам одделувањето на моето срце од разумот, знај... Немоќна сум пред проколнувањето на животот, кој љубовта ми ја даде во облик на казна, наместо како награда, во облик на крвав жиг, наместо во облик на бакнеж... Немоќна сум знај пред храброста која ми ја даваат овие чувства да го спалам својот живот, да речам што сака нека биде... Немоќна сум пред сознанието дека ги губам своите принципи, ги кршам своите правила, го убивам својот образ и инат... Немоќна сум пред болката од неправедно одземената можност да им покажам на сите дека за животна среќа не се потребни пари, потребена е онаа , вистинската сродна душа до себе... Немоќна сум пред солзите кои на полноќ се мои другарки, другарки кои ме тешат, додека се кријам од оние вистинските, додека ги кријам најубавите чувства во себе... Немоќна сум пред потребата во глуво доба да го слушнам твојот глас, да ме разбуди најнеочекуваната порака, да ја прекине несоницата, агонијата низ која минувам... Немоќна сум дури и пред снегот, кој толку го сакаш, а не смееш да ме научиш да го сакам... Немоќна сум пред фарсата во која се претвори мојот живот, во кој ме повредуваа и трагите од стапала кои си ги оставил на најневажното место на светот, каде молкум сум ти го поклонила срцето без да го бараш... Немоќна сум пред потребата да се стуткам во твојата прегратка, токму на тоа место, без страв во себе, без да мислам на трагите кои би ги оставиле, без да мислам на ништо... Немоќна сум пред потребата да ти го поклонам своето тело, да го положам во твоите раце, да ти дозволам да ги откриеш тајните кој никој претходно не ги открил... Немоќна сум пред потребата токму твоите раце да станат мои животни крила, кои би ми дале сила, но и заштита низ идните години... Немоќна сум пред болката во утробата која ме тера да заплачам пред тебе... Немоќна сум пред ројот лаги кои треба да ги кажам, пред погледите кои ме познаваат и премногу, пред потребата сите нив да ги заменам само за тебе... Немоќна сум да не зависам од твојот поглед, да не зависам од кажаниот збор, да не го дишам воздухот кој го дишеш ти, да не го посакувам здивот твој така блиску до мене... Немоќна сум пред стравот од секоја следна разделба, од крајот на средбата, од ново разидување на нашите патишта... Немоќна сум пред коментарите: „ах, убав е, насмевка како за тебе“ а токму таа насмевка ќе ме убие, знам ... Немоќна сум нив да не посакам се што не смеам, се што знам дека нема да се случи никогаш.... Немоќна сум да не сакам на онаа маса да седиме слободни и заљубени, да не посакам да се упатиме кон наш дом.. Немоќна сум пред желбите мојот град да го направам наш, да ти ги откријам сите тајни места за бакнување и за миг да ги направам наши... Немоќна сум пред желбата мојот дом да го направам наш, а оваа желба ги прави претесни собите во него, загушливи и тажни... Немоќна сум да не посакам дете кое ќе се смее како нас, со насмевка од 32 заба... Немоќна сум пред болката која ме скршува секогаш кога помислам на чистотата на овие чувства, а грешната графа во која се сместени, е моќна сум пред мислите дека не ти требам сега, дека не иташ кон мене... Немоќна сум пред неправдата, пред помислата дека никогаш нема да бидеш мој, дека никогаш нема да го почувствуваш ова што го чувствувам јас... Немоќна сум пред желбите да извикаш и ти еднаш така луто и ревносно, ми требаш, знаеш ли будало!.... Немоќна сум пред потребата да ти припаѓам целосно, пред желбите да посакаш да сум само твоја, да станеш љубоморен лав кој ќе ме чува од се... Немоќна сум пред потребата да купам карти за нас во еден правец, правец во рајот, кој за нас ќе остане вечен сон, додека го живееме пеколот во туѓите раце... Немоќна сум пред оваа болка во срцето додека го пишувам ова... Немоќна сум и пред стравот дека едно утро ова се ќе исчезне од твоите вени, дека ќе речеш моментална заблуда било, занесеност детска и ќе го исмееш гласно секој минат миг... Немоќна сум пред помислата дека ништо повеќе нема да има смисла после нас, ниту онаа улица низ која минуваме, ниту прозорците низ кои се гледаме, ниту животите на сите кои не опкружуваат кои не знаат колку сме си потребни еден на друг... Немоќна сум пред болката дека никогаш ќе не нема НАС, иако сега сме присутни секаде , во секој миг, во секој поглед, а никој не знае за болката на таа присутност... И покрај тоа немоќна сум да те убијам во себе, тука си во секоја пора... Едноставно немоќна сум пред сознанието дека никогаш да ти бидам она што сакам да ти бидам, што нема да горам во страст со тебе, ниту да те држам за рака кога животот ќе не гори со удари, тоа е...
Кој пат да го следам?Оној кој го покажува умот или срцето?Не ги сакам трошките што ми ги фрлаш,те сакам целиот,разбери!!! п.с одлучи се
Злато мое најубаво, ми требаш блиску до мене..порано или подоцна ке те осетам а до тогаш те гушкам во мислите и те носам во срцето...
