Да и прости на мајка му, да си прости себеси и да ми прости и мене.Не знаевме поинаку и сите згрешивме.
Никогаш не ми било олку тешко . Не знам што постигна со твоите лаги, освен што ме повреди друго ништо. Еден ден се дупло ќе ти се врати, а ако не јас ќе се погрижам за тоа.
Фалаа ти што влезе во мојот живот толку неочекувано и не планирано ... од кога те запознав тебе сватив дека случајните работи се најслатки и најубави Научив многу работи од тебе... Ти си најубавото нешто кое досега ми се има случено,ми ја врати довербата во љубовта ме убеди дека вистинската љубов постои и е реална.Не престана со денови да ми докажуваш дека далечината не е никаква пречка помеѓу нас и дека нашата силна љубов може да совлада се . Никогаш досега не сум се чуствувала како жена,вистинска дама како што велиш ти ,фалаа ти за сите убави моменти,ти благодарам што секојдневно си со мене во секоја ситуација. Ти си мојата вистинска љубов и со тебесум спремна на се , ветувам дека ќе те сакам секогаш Нека ни е среќна годишнината љубов моја и нека ни се множат годините поминати заедно исполнети со многу љубов ,среќа,доверба,храброст за се ! Те сакам
Немам мир. Се смеам иако длабоко во себе сум тажна. Ти велам дека сум добро, иако страдам. Повеќе не ми е сеедно, неможам да молчам и да се правам слепа на нешто што ми предизвикува бес, на нешто што ми предизвикува болка. Требаше оддамна да ги прекинам некои работи, ама секогаш ми беше полесно да ги потиснам длабоко во себе, да направам како никогаш да не се случиле. Ама се случиле и никогаш нема да ги заборавам.
Што се случи? Што ни се случи нас? Зошто си толку суров спрема мене? Веќе немам сили за ништо. Осеќам само ужасна болка. Друго ништо. Ќе помине ли некогаш? Те молам не ме повредувај повеќе. Изјасни се и после оди! Оди!
мразам разделби и збогувања.кога ќе ме бакнеш и ке ми кажеш до видување срцето ми застанува а солзите сами ми течат. само миристо на твојата кожа ми останува да ме потсети колку те сакам и колку ми фалиш иако си далеку од мене.
Ти гледај само да погодиш на сите друго не е важно ... ќе треба и јас подобро да подразмислам изгледа Се обидувам да не искажам ама изгледа ќе морам ... што биде нека биде ...
Љубов моја! Би сакала секој ден да ми започнува со тебе, со твојот глас, твоите сини очи, твојата прекрасна насмевка. И денес ми го разубави денот, сакам да знаеш дека само заради тебе сум среќна. Те сакам најмногу!
Ах, умирам, знај... Умирам секој час додека го оживував мигот кога те сретнав, знај.... Умирам од страдањето кое со себе го донесе таа случајна средба, тој невин миг... Умирам соочена со љубовното невреме кое го донесе, без страв дека тоа ќе ме убие.... Умирам гледајќи ги сите твои брчки, пеги, насмевката твоја... Умирав со секој здив и поглед, кои само потврдуваат без тебе никогаш повеќе нема да бидам цела... Умирам сфаќајќи колку си совршен, колку нема да има заборав за тебе, од сега па до вечноста... Умирам накитена со туѓите зборови, со лажна насмевка на лицето, без сјај во очите.... Умирам секоја вечер знај, од самотија, од тага, од бол...којзнае... Умирам во ноќите кога сакам да бидам гола, поспана и само твоја.... Умирам гушејќи ја во себе желбата да те љубам, да го научам наизуст секој свијок на твоето тело... Умирам посакувајќи да ме шеташ за рака низ сите мои улици, низ темнината на градов, да ме бакнуваш под светилките... Умирам посакувајќи да играм со тебе, така блиску, слободно, вдишувајќи го твојот мирис и ништо друго... Умирам и додека гледам едно невино кокиче, кое знам нема да ми е подарено од тебе, ниту пак ќе биде знак за љубовната пролет која треба да ја доживеам со тебе... Умирав секој следен миг додека чекав да се сретнеме, развивајќи во себе црн филм, кој како рак со метастази ме гуши, знај.... Умирав додека ги собирав трошките кои ми ги фрлаше, тежнеејќи за повеќе, сонувајќи за денот кога се магично ќе се среди... Умрев и во мигот кога ти побарав крај, крај на се, крај на тоа ништо кое го имавме, крај на украдените мигови, на голтнатите солзи, на гласните насмевки... Умирав и додека посакував да ме зграбиш како разјарен волк, бесен, желен да ги зачуваш овие чувства, бесен да ме зачуваш само за себе засекогаш.... Умирав додека барав низ твојот залутан поглед молчалив крик, молба да не прекине се, слика на љубовен јад, сличен на мојот.... Умрев да слушнам едно ми требаш, знај... Умрев во твојата прегратка, тивко и бесшумно, скршена од болката, скршена од тоа што си толку блиску, а толку далеку.... Умрев тој миг, но те оставив да живееш, мирен во светот кој не сакајќи го разбранував... Умрев додека те гледав како одиш, вдишувајќи го трагот кој го остави на усните... Умрев чекорејќи бавно без тебе... Умрев кога го видов него, и кога сфатив дека секој ден ќе биде токму тој покрај мене, нема повеќе назад, знам.... Умрев покрај него, без надеж, немоќна пред судбината.... Умрев од суровоста на оваа судбина, дозволувајќи со мене да умре и сознанието за постоењето на мојата сродна душа... Умирам загушена од желбата да бидеш мое се... Умрев прободена од бодежот во градите, кој ме потсетува колку те сакам.... Умрев, гола, без надежта дека некогаш ќе бидеш мој... Умирам очи во очи со празниот живот кој ме очекува, составен од пепелот кој остана по тебе... Умирам, и ќе умирам, без ниту една радост со тебе, но сепак велам крај, лажејќи дека сакам да умрам и во твоето срце.... А желбата да бидам само твоја никако да умре...
