Љубов моја! Сакам да ја опишам твојата убавина а немам доволно прекрасни и возвишени зборови за тоа, сакам да го опишам твојот совршен карактер а повторно не постојат такви убави зборови за тоа. Кога гледам во твоите сини очи, кога и ти погледнуваш во моите очи, се топам, лебдам, уживам! Кога ненадејно ќе го изговориш моето име нема посреќна личност од мене, сакам да те гледам кога ќе се задлабочиш во мисли, кога читаш нешто, кога сините очи ти блескаат од искрената насмевка. Само ти ми вредиш во животот и знам дека на тебе е посветен секој миг од мојот живот и секој здив кој го земам. Те сакам најмногу!
Криво ми е сега. Заради тоа што знам дека ќе ме заборавиш. Ако веќе и не си го сторил тоа. Неможам ни да те прашам како си, ни да те прашам дали понекогаш мислиш на мене. Криво ми е и за тоа што времето ми изминува само во чекање. Прво чекање да дојде зима, сега чекање да дојде лето. Зошто знам, со летото идеш и ти. А кој знае што ми носи ова лето? Чувствувам како времето го губам напразно. И кога ќе се вратам наназад, криво ми е што не сум го искористила попаметно, туку мислејќи на тебе и броејќи ги месеците и деновите до твоето повторно доаѓање во земјава. Криво ми е и за тоа што можеби и јас ќе те заборавам. Веќе почнав како низ магла да се сеќавам на твојот лик. Ама не престанав да те сакам... Напротив. Иако пред никој не го покажувам тоа, со секој ден се` повеќе те сакам. Сеуште палам свеќа за тебе и се молам на Бог да те врати, бидејќи јас самата неможам.
И викаш да земам камшик, а? Ах, зарем има камшик кој ќе боли повеќе од ова распарчено срце во мене... кое само пумпа крв мил, а не живот... животот го однесе ти со себе од него... Ах, зарем има камшик кој ќе боли повеќе од украдените бакнежи... од кои се напивам како Бедуин од оаза... свесна за животната пустина која треба да ја минам без нив... Ах, зарем има камшик кој повеќе гори од потребата за тебе во мојата утроба... која ме гори секоја вечер... која ме пеплосува... која како плевел се подлабоки корени пушта.... Ах, зарем има пострашен камшик од оној сокриен во погледот твој... преплашен од можноста да остане во животот со мене... соочен со оној мојот каде ти царуваш... каде играш молкум со сите мои животни карти... Ах, зарем има посуров камшик од овој на судбината... кој не сопи, па без крик не дели на две... да се бараме секој ден одново во другите, и никогаш да не се најдеме... Ах, има ли посилен камшик од овој разум кој го дели нашиот пат на два...кој мислам ќе не убие еден без друг... ама кој знае.... Ах, зарем има поцрн камшик од ноќите во кои црвите го јадат моето тело, додека го вшмукувам и последниот твој траг на усниве, а ти ја топлиш туѓата постела... Ах, зарем има камшик кој ќе остави повеќе траг на мојата кожа од твоите прсти... од недоиграниот танц со нив... Ах, зарем има поостар камшик од „неслученото“ кое како на девица ми ја распарува душата, па секоја вечер пушта по неколку капки крв на постелава... Ах, зарем има посилен камшик од погледот твој, кој го натера срцево да ја изгуби својата невиност.. да го отстрани појасот со кој се штитеше години...да ти ја покаже целата своја ранливост, целата своја детска нежност да ти ја стави на дланка... Ах, зарем има камшик кој ќе ме изгори повеќе од предадената борба... кој ќе замавнува посилно од секирата со која ја кршиме нашата љубов.... од мечот со кој ја сечиме надежта, тајното задоволство...можноста за среќа... Ах, зарем има камшик кој замавнува почесто од миговите на вечно отсуство... од миговите на борба со желбата да оставам се и да заминам.... но каде, со кој.... за тебе таа варијанта е погребана...нели? Ах, зарем има камшик поболен од сознанието дека сакаш да ме нема... да не нема нас... да го нема сето ова... не мил нема... а токму со тој камшик ме скрши ти денес.... Ах, зарем има камшик кој е подолг о поболен од животот кој иди, а во кој се предадовме без борба... па зарем среќата не е единственото нешто кое е вредно???
Понекогаш, во ноќи тивки и празни како оваа, кога тишината е толку гласна што дури го надвикува оној мој внатрешен глас, кој вришти константно. Склопувам очи и претурам низ спомените обидувајќи се да те најдам некаде каде сеуште не избледел мирисот твој. Вдушувам длабоко и пробувам да си ги слушнам мислите. Молк. Ме нема, само зборови твои, нафрлани, растурени, ветени, празни, јалови... Понекогаш, после полноќ, посакувам да тропнам на вратата твоја, да ги видам поспаните очи твои, да речеш : „што е мало, пак не можеш да спиеш“ да речам: „извини, пак те разбудив...“ да ме прекинеш на сред збор. да се склопчам во телото твое веќе заагреано, да го скријам лицево во тебе, да ти го слушам срцето како ти чука, да си ја смирам душата... Спојлер Се будиш ли навечер во полусон барајќи ме на другата страна од креветот?
Ме правиш среќна. Многу. Никогаш нема да те сметам во мојот живот за грешка, ти си нешто најубаво што ми се има случено. Те сакам, немој да го заборавиш тоа.
Зарем не ти недостигам?ти помина уште еден ден без мене знам дека не е ни важно повеќе, помина уште еден ден без нас,да деновите ќе си поминуваат
Со здравје да си ја возиш новата кола. Си ја купил мојата омилена, со некој цел или .... ????? Те видов прееска, се разминавме, ти нормално ќоро петле не ме виде, си го крена носот демек као нова кола имам сега.
Само на добро нека е оваа радост и нека сите планови ни се исполнат,а и верувам во тоа затоа што ние сме луѓе кои се задоволуваме со мали нешта така да и овојпат ќе биде се во ред ќе видиш
Moite noki se burni,nemirni i tazni. Te baram a ne te gledam,mi trebas a te nemam. Se prasuvam: Zosto bog ne spoil koga vaka ne razdeli??????
