Што да ти кажам, немам веќе зборови во мене. Неможам да изговорам ни една реченица. Не, неможам. Дење ноќе ми се вртиш во мислите, што правиш, како си, со кого си, како ти е сега... Се би дала времето да запре, но не можам. А, повеке немам ни капка солза во окото. Сега чувствувам како ладен ветар минува низ мене, ништо повеќе. Осаменоста ми стана навика, но без тебе стварно се чувствувам осамена, напуштена како на никого да ме му значам во животот. Може би и навистина е така, што знам. Сега ја гледам онаа магична наша заедничка слика, некогаш, кога бевме среќни. Се прашувам како секогаш успеваше да ме насмееш...а на сликата сум проклето среќна, ми недостига таа насмевка што ја имав... Ми недостига времето кога се смеевме заедно, тогаш бев среќна а сега кога ќе се сетам низ што се минавме ја нема повеќе насмевката на моето лице и се прашувам дали некогаш пак ќе ја имам. Само ти успеваше да ме направиш среќна, само ти ме смееше до солзи. А сега?-Сега само спомените останаа, и таа совршена слика, ништо повеќе. И тебе те изгубив. Остана уште малку, само уште малку и потоа се' ќе умре.
Љубов моја! Јас ќе се борам за тебе, ќе те чекам колку и да треба и ќе се охрабрувам со мислите за тебе, за твојот глас, за твојата насмевка, за твоите сини очи, за секој твој допир. Животот мој е живот заради тебе. Ми требаш повеќе од воздух. Те сакам најмногу!
Колку сакам да ти изнакажам се, да се изнавикам, да ти кажам се што ме повредува, разочарува, се што ми го крши срцето на илjада делови и да ставам краj на се...
Дали да продолжам или да се откажам? Во недоумица сум и не знам што да правам.дали да те побарам и да продолжам со оваа наша фарса која трае 5 години,или да прекинам и да почнам нов живот.Ако продолжам знам дека за скоро па ќе се случат истите работи истите караници и нема да се среди ништо.Ако прекинам........ако прекинам не знам што би правела јас бе тебе.Како можев толку да дозволам да станам зависна од тебе,неможам да се навикнм дека утре те нема до мене,неможам без да ти се јавам,без да ти го слушнам гласот.Те нема веќе цела недела и ми е многу тешко.Кога ќе помислам дека утре може до тебе да биде некоја друга морници ме лазат низ телото.....Те сакам знаеш,но нашево некако не оди.Сакам некаков знак,некој да ме насочи и помогне што да правам......но тој некој си ти,а тебе те нема.....
Ти си мојата душа !!! Колку и да се убедувам и разубедувам дека можам без тебе, џабе ми е. Џабе ми е бидејќи ако не мислам на тебе, јас нема ни за што да мислам. Со тебе во моиве мисли сѐ ми е помило, подраго, поубаво, а без тебе исто како и да не постојам.
На сите нешта кои ги правиш им се гледа целта , а тоа е голема бездна без крај. Длабока колку раните на мојата душа створени од тебе. Тешки како да ме гази слон. Боли. Дали некогаш ти значев? Дали сум ти била некогаш на прво место како што си ми ти на мене? Дали сето ова е чиста глупост на која ќе се смејам или една голема траума и болка во душата за мене? Дали ќе можам да сакам некој повторно? Дали си свесен за своите постапки? Повредуваат. Ме повредуваш. не заслужив
Зошто? Знаеш ли колку ме боли? Знаеш ли дека умирам? Зошто ми го направи ова? Не можам без тебе, врати се, те молам, не ме остаавј да умрам.
I'd tell you to kiss my ass, but i'm pretty sure that you'd fall in love, and then i'd never get rid of you.
