Само биди ти до мене. А,јас нема да те пуштам никогаш,повторно. Ќе те гушкам,ќе бидам залепена до тебе. Баш како во гифтов.
Што ми е ? Сеедно ми е се ... ах ги мразам овие вакви моменти Не јас не сум оваа , а ни ти ...работата те убива те изморува,проблемите остануваат без решение а далечината го прави своето во вакви моменти Не се откажувам љубов нашата љубов е голема и нема да дозволам ваквите моменти да влијаат негативно на нас ,те сакам знаеш !
Ми недостигаш ужасно ми недостигаш.... Ми недостигаш да си крај мене јас да сум крај тебе заедно двата на едно место... Мака ми е од мислење на сите проблеми и сите препреки...Ми недостигаш најмногу
Нема потреба јас да ти бидам на прво место, не сакам, само се надевам син ти ќе ти биде на прво место понатаму. Зашто ако не е......ќе имаш проблем. Голем. Огромен. Не сакаш ни да претпоставиш што ќе те задеси.
Сонце мое, секретарки во кола после работа не се возат без да обавестиш женска за тоа, ама ако трај си прај си ти си знаеш
Грмотевици.... знам мораше да ги сакаме и двајцата како се друго... зошто тоа сме ние два силни облака, кои за миг се судрија, креирајќи ја најсилната, најискрената љубовна грмотевица, која целосно го осветли мојот свет, го промени за миг... па сега уште повеќе ги љубам грмотевиците, секавиците, дождовите со кои може да плачам на секоја улица на која не те љубам... Грмотевици, околу нас, пороен дожд, а ние само молкум, кришум се гледаме од прозорците, плашејќи да не се „видиме“, да не си покажеме колку си значиме, колку ги сакаме тие грмотевици, колку се сакаме... зарем ќе ја оставиме оваа грмотевица не зачинета од нашиот инает, нашата гордост и тврдоглавост? Зарем нејзината светлост смее да ја осветли слабоста која ја имаме еден пред друг? И да, тие ме потсетија дека како гром судбината не спржи и не спои...но не не уби... ќе не убијат овие проголтани солзи знам, овие некажани зборови, не ставената рака на срцево, кое време е да дознаеш како бие кога си тука, кога за миг верува дека си само мој...ќе не убијат туѓите раце по кожата, туѓите погледи и она нивното „те сакам“ кое како оков не врзало, некаде.... Од тебе ден мислам громови фрчат во зима и пролет...фрчат во секој твој поглед, во секоја секунда мината без тебе... Громови секој ден сокриени во твојата насмевка ме уверуваат дека само ти можеш да ме заведиш одново секој миг... само ти можеш да ме наведиш да го направам се она што потајно сум го сакала.... Бројам и јас секунди со овие громови знаеш ли? Секунди во кои болката за тебе прави срцето да ми чука забрзано, крвта да ми зоврива... Громови ми ја горат душата во тие секунди кога чекам и најмал абер од тебе, кога те молам како Бог да се сетиш на мене... Ги бројам и секавиците во очиве што како солзи се скриле... ги бројам и клетвите што ти ги праќам секоја ноќ, во која одново и одново сфаќам колку веќе не можам да бидам среќна со никој... Громови од прашања :„каде одлета со умот ма“.... ме будат од сон, кога ме опкружуваат сите оние кои не се налик на тебе... со кои не можам да се смеам гласно како гром, со кои не можам да плачам додека бакнувам ...кои не знаат дека само еден твој збор може да ме земе од нив.... И уште не ме плашат грмотевиците, ниту громовите оние најстрашни... Не ме плаши ниту калта која ќе морам да ја минам од дождовите кои би ги донесол во мојот живот ти...важно е да знам дека ме чекаш таму некаде, па како пустиник, бестрашна, вооружена само со твојата љубов, охрабрена од твоите очи, ќе трагам по оазата.... далеку од овие дождови, од оваа животна кал... Тие не може ниту да се порамнат со стравот дека еден ден нема да сакаш да ме допреш, дека нема да сакаш да ме гушнеш, дека нема да украдам еден здив твој, да го земам на усниве и да го носам со себе цел ден... Те стигнуваат ли тебе овие мои грмотевици??? Те стигнува ли барем за миг болката во срцето??? Се прашуваш ли чиј живот осветлувам како грмотевица јас во тој миг??? Ти навираат ли дождливи облаци во очите? Посакуваш ли ненадејно како црн облак да ги истуриш сите свои зборови врз мене, да ме погодиш како гром, по којзнае кој пат да ме осветлиш со солзи, да ме покриеш со темнината на невозможното? А мене што ми останува од громовиве кои ми ја распараа душава??? Твојот глас како грмотевица без ехо, светлината на допирот кој е толку нежен, а сепак толку далечен, стравот во срцево од блесокот на овие грмотевици, виножитото кое се јавува во миговите кога те бакнувам, додека пороен дожд тече од очиве и кои само ми потврдуваат: уште те љубам, како никого, како никогаш...
Потребна ми е твојата гушка. Ми фалиш многу. Ајде нека поминат овие неколку дена, па ќе можеме да уживаме после Те обожавам љубов моја!
